Meister Eckhart

[diane]

Dag Looro,
Toevallig vond ik onderstaande tekst. Het betekent veel voor me. Hier vind ik datgene waar ik steeds tegenaan liep in ongeloof, twijfel in vergelijking met hetgeen ik in de non-dualistische visie als Waarheid aanvoel.
Het begrip God bracht me in verwarring, het voelde voor mij niet als het uiteindelijke..
Vanuit de overige delen van de tekst (zie link) begrijp ik dat eerst die ?ontlediging? c.q. niet-identificatie van het zintuigelijke/persoonlijke via God moet plaatsvinden; dat God eerst in de ?mij? a.h.w. geboren moet worden, althans de ruimte hiervoor beschikbaar moet zijn. Dat ik door overgave God uitnodig om Zijn Wil te laten geschieden. Wat vanzelfsprekend een terugtreden van de 'ik' impliceert. Niet alleen af en toe als ik eraan denk?, maar bij voortduring.
Het is me in elk geval duidelijk dat God een soort ?tussenstap? kan zijn, bij het non dualisme is dit het Zijn.., om een opgaan in het uiteindelijke te kunnen laten plaatsvinden.

Ik zie dit niet als een streven om iets te krijgen of hebben, maar spreek vanuit een diepgevoeld verlangen waar ik sinds mijn vroege jeugd geen weerstand aan kan bieden.
Die voor mij idt nogal angstaanjagende Nietsheid vond ik tijdelijk bij een meditatie over een tekst van Steven Norquist. Uiteraard benoemde ik het als zodanig nadat er een kortstondige blik op was geworpen?Ja de persoon was in volle glorie teruggekeerd.
Hoe dan ook beste Looro, ik beperk me tot onderstaande alinea's en hoop dat jij jouw licht erop wilt laten schijnen.
Waarvoor dank.

*****

161. Ook die goddelijke levendigheid, datgene wat wij ?Verlichting" noemen, moet totaal oplossen wil zij in God?s diepste Essentie komen, daar waar hij niet-doet. Daar is zij uitgevloeid in de diepste Dimensie: de in ZichZelf rustende Godheid. Welnu, merk op. De Godheid (het Goddelijke) is leeg in ZichZelf, Het is bodemloos. God is daarom - als Godheid - het allerlaatste, dat wat het menselijk begrip totaal te boven gaat. Immers het Zelf trok Zich eerst terug uit haar geschapen functies, oversteeg zichZelf (zijn ongeschapen wezen) om vervolgens met de goddelijke Natuur (Verlichting) samen te vallen. Hij kan echter niet in het Uitendelijke opgaan, zonder ook dit laatste - de Verlichting - te verliezen. Hier sterf je je uiteindelijke dood, hier verdwijnt niet alleen al je verlangen, alle voorstellingen, alle weten en alle vormen, hier verdwijnt alle Zijn, het hele bestaan. Hier is zelfs Verlichting opgegaan in de Duisternis. En wees er bij God van verzekerd: evenmin als een lichamelijk dode zichzelf kan bewegen, kan de geest die dus spiritueel gestorven is, Zich aan andere mensen nog vertonen. Deze geest is dood en in het Goddelijke begraven. En het Goddelijke leeft voor niemand, noch voor zichzelf. Deze getuigenis is alleen bestemd voor diegenen voor wie dit het ware leven is, of er tenminste in zijn hart naar verlangt. Dat ons dit geopenbaard wordt, daartoe helpe ons God.

162. Ik smeek God dat hij mij van God verlost en ontledigt. Want het Niet-Zijnde Zijn is aan gene zijde van God en alle onderscheid. Daar was alleen Ik, daar beminde Ik Mijzelf en zag Ik Mijzelf als degene die mijzelf gemaakt heeft. Zo ben ik dan de oorzaak van mijzelf, zowel wat het eeuwige als het tijdelijke van mijzelf betreft. Alleen hierom ben ik geboren. In mijn eeuwig geboren worden, kan ik ook nooit sterven. Vanuit mijn eeuwige Geboorte ben Ik in alle eeuwigheid geweest, Ben Ik en zal eeuwig zijn. Alleen het tijdelijke in mij zal sterven en vergaan, want het telt de dagen en daarom moet het, evenals de tijd verdwijnen. In mijn Geboorte werden ook alle dingen geboren. Ik was tegelijkertijd mijn eigen alsook de oorzaak van al het geschapene. En zou ik willen, dan was ik er niet noch de wereld. Zonder Mij geen God.

163. Toen ik uit het Goddelijke tevoorschijn kwam, hoorde ik iedereen zeggen: ?God bestaat". Nu heb ik daar niet veel aan, want op die manier bekijk ik het vanuit mijn sterfelijke persoon. In de Doorbraak echter, daar waar ik ontledigd ben in de wil van God, ontledigd ook van deze wil-zelf, evenals van zijn werkzaamheid, ja zelfs van hemzelf - daar ben ik meer dan al het geschapene, daar ben ik God noch schepsel. Ik ben wat ik was en zal blijven, nu en altijd. Plotseling komt er zoveel rijkdom in mij, dat God voor mij niet genoeg is, niet met datgene wat hij als God is, noch met alles wat hij bewerkstelligt. Want in deze Doorbraak ga ik op in datgene waar zowel God als ik vandaan komen. Hier ben ik wat ik altijd al was, hier neem ik toe noch af, want hier ben ik het Onbeweeglijke dat alle dingen beweegt. Hier vindt God geen woonplaats meer in de mens, want hier is de mens door zijn ontlediging opgegaan in datgene wat hij in eeuwigheid was en altijd zal zijn. Hier is ook God in de Oergrond, in het Grote Niets opgegaan.
Bron: http://the-great-learning.com/Meditatie/2-Eckhart.htm

Met hartelijke groet!