Een jaar na dato ... (herinneringen)

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Morgen is het precies een jaar geleden dat ik een hartinfarct heb gehad.
Ik kan mij dat herinneren, de datum is me het afgelopen jaar bijgebleven.
Maar als ik mij precies probeer te herinneren wat er gebeurd is,
dan moet ik daar moeite voor doen (om het te reprodcueren).

Bewustzijn schreef afgelopen week dat hij 'alleen bestaat in herinneringen'.
Ik zou liever zeggen: gebeurtenissen bestaan alleen in herinneringen.

En dan nog, de meeste herinneringen vergeten we.
Of ze zijn alleen met enige moeite weer op te halen.
En andere blijven ons bij.
De geboorte van een kind, de eerste keer (van wat dan ook).

En weer andere krijgen we niet uit ons geheugen.
Misschien wel de vervelende, de pijnlijke.
Die laten ons moeilijk los, soms; of wij hen ...

Een bijzonder apparaat, dat geheugen ...

Alweer zo een tijdje geleden, dus, het voelt alsof het gisteren was.
Hoe gaat het nu dan met je?

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Hoe gaat het nu dan met je?

Prima, dank je!

Ik heb op het Remonforum verteld wat de impact is geweest en wat ik heb gedaan of aan het doen was om mijn levensstijl aan te passen. Dat lukt nog steeds behoorlijk goed. De belangrijkste 'winst' is wel wat ik lichaamsbewustzijn noem, namelijk het in contact zijn met wat er in het lijf gebeurt en daarop meebewegen.
Bij ontslag uit het ziekenhuis wordt verteld dat veel mensen na een eerste infarct binnen het jaar een tweede hebben. Dat komt omdat het lastig blijkt te zijn om patronen blijvend te veranderen en het makkelijk is om in oude patronen te vervallen. Tot nu toe wordt bij iedere controle vastgesteld dat het nog steeds goed / beter dan voorheen gaat. Daar ben ik erg content mee.

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Aart/Bewustzijn

Stel we zouden geen herinneringen/geheugen hebben, bestaan we dan in die betekenis die de meeste mensen er nu aan geven.

Tuurlijk besta ik, je leest het resultaat daarvan op dit moment.

Maar kun jij een gevoel hebben dat jij bestaat zonder daar vliegensvlug het geheugen voor te moeten raadplegen?

Met herinneringen/geheugen op zich is niets mis, er ontstaan pas problemen als de herinneringen lading hebben of er lading aan gegeven wordt.

Bestaan (of: bewustzijn) is niet iets wat je kunt aantonen door iets wat je hebt (geheugen b.v.) of iets wat je doet. Het gaat daaraan vooraf. Dat geldt
net zo goed voor voelen en denken; het toont je bestaan niet aan, maar bestaan is een voorwaarde voor denken en voelen.

Met je eens dat er met geheugen niks mis is, sterker nog, het is een zegen.
Ik zou me anders elke keer een bult zoeken naar mijn sleutels. Ook als je geheugen je in de steek laat, is dat iets wat lading heeft of gegeven wordt.

[Danique]

Mijn verleden is een verhaaltje.
Ik heb verhaaltjes geleefd.

Dit gaat de laatste dagen steeds door mijn hoofd.
Telkens als ik probeer me te herinneren hoe het was toen ik depressief was.
Hoe dat kwam, en hoe ik eruit gekomen ben.
Ik weet het niet meer exact.

Dat, terwijl ik toentertijd veel geschreven heb.
Er middenin zat.
En het werkelijkheid was.

Hoewel er momenten zijn geweest waarop ik dacht.
Dit kan mijn leven niet zijn.
Ik leef in een film.

Het lijkt onmogelijk voor mij me terug in te voelen in die periode.
Hoewel ik het echt was, hoewel het mij echt gebeurde, hoewel het echt een deel van mij is, ik lijk er niets meer mee te kunnen,
waardoor ik weet dat ik het gebeuren van toen niet ben.

Nu terugkijkend.
Heb ik een verhaaltje geleefd.
Half beseffend dat het een verhaaltje was, denk ik.
Ik weet niet of ik dat verhaaltje zelf geschept heb.
Aan de ene kant wel, denk ik.
Aan de andere kant voelt het nog steeds als iets waar ik geen zeggenschap over had.

Dus kan ik iets met 'je doet het allemaal zelf' en ook iets met 'er is niemand die iets doet'.
Maar dat is 'iets' en niet 'alles'.
Ik kan alles met 'ik heb een verhaaltje geleefd'.
Waardoor ik weet dat ik nog steeds verhaaltjes leef.
Waarmee ik niets af wil doen aan de donkerte, en aan de schoonheid, van het leven.



Ik heb eigenlijk geen idee hoe het komt dat ik dit stukje hier plaats.
Ik zat hier opeens te tikken.
Mocht het ergens anders dienen te staan... zie ik het elders wel weer verschijnen.

[Maria]

Heel mooi om te lezen, Danique.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Danique

Ik heb eigenlijk geen idee hoe het komt dat ik dit stukje hier plaats.

Mooi die zelfwerkzaamheid zodat je niet weet waar het vandaan komt..

Altijd mooi om te lezen.

[Von]

Oorspronkelijk geplaatst door Danique

Mijn verleden is een verhaaltje.
Ik heb verhaaltjes geleefd.

Dank je Danique voor het delen!
Heel mooi en herkenbaar,
Dank je.

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Danique

Mijn verleden is een verhaaltje.
Ik heb verhaaltjes geleefd.

Fijn om een glimp uit het verhaal waar je deel uit gemaakt hebt Danique, op te vangen.