Meister Eckhart

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door diane

Wat ik heel essentieel vind is de bereidheid te erkennen dat het persoonlijk zelf, de "ik", in feite niets kan bereiken.

Ik vind het een mooie discussie al moet ik zeggen dat ik Looro soms niet helemaal kan volgen, en pas uit je reactie destilleer wat hij bedoeld moet hebben.

Ik heb het bovenstaande gequote omdat dat steeds je uitgangspunt is, namelijk de onmogelijkheid iets te kunnen doen.

Ik heb net in een ander draadje de mogelijkheid van de mens om te oordelen geroemd, het is voor mij een instrument om te kunnen onderscheiden, de verschillen te zien, uit welke vergelijkingen keuzes te maken zijn.

Per saldo bepaald, in mijn optiek, god dat maar hij heeft mij de vermeende keuze gegeven met de bedoeling (waarom anders) deze te gebruiken.

De goddelijke weg lijkt me er een van overgave aan god dat hij wel weet wat er goed voor mij is, ik behoef zelf geen keuzes te maken, maar ik ben daardoor ook een speelbal van de elementen. In de zin van hoe kan ik weten dat hij bedoeld zal hebben dat er geen actie ondernomen moet worden.

Door te menen dat niet te hoeven speel ik juist voor god. Vlgs mij is het incluis, de kennelijk genomen actie was juist zijn bedoeling. Het gaat er veeleer over dat de ik er als sturend apparaat teveel tussen zit.

Voor mij was dat niet de weg, ik ben religieus in mijn opvatting, wat betreft god, al heb ik niets met geloof noch met overgave.

Ik denk daarom dat het twee stromingen zijn, twee wegen waarvoor uiteindelijk wel hetzelfde effect zichbaar wordt maar verder totaal anders.

Ik wil nu eens niet kritisch zijn en zie vol belangstelling uit naar je reactie.

[diane]

Oorspronkelijk geplaatst door Lyme

Hierin zie ik het steeds 'herschapen' van mezelf.
Steeds mezelf de vragen stellen of het waar is en er alertheid, bewustheid laten zijn.
Mezelf 'betrappen' op overtuigingen en geloof.
Steeds weer afbreken en opbouwen.
Maar daar de stenen zo langzamerhand opraken, wordt het 'heilige huisje' steeds kleiner.
Ik zie dat gebeuren...mooi proces.

Die bereidheid die je toont Lyme is idd datgene waardoor de ruimte ontstaat en het huis (van de mind/denkgeest) steeds meer op een ruéne gaat lijken.
Elke keer als ik denk, haha: nu is het wel voor elkaar...staat er ineens weer een paleis.
De herkenning hiervan is niettemin elke keer een steeds zwaardere dreun voor het denkbeeldige bouwwerk.
Ik durf niet te zeggen dat het allemaal "mooi" is hoor.
Het kan ook wel eens pijnlijk zijn voor de ijverige bouwer.
De mind, die zich van alles toeëigent, zal vechten tot z'n laatste snik en keert vaak terug via de meest slinkse wegen om z'n zelfbeeld veilig te stellen.
In die zin ervaar ik emoties, getriggerd zijn/voelen dus als een wake up call.

[diane]

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Neen gerust een bakje troost en een beschuitje ? gebruik de ascese van het huis !

Hoi Looro,
Ben ik net van plan om uitvoerig te gaan antwoorden.
Roept het dagelijks leven me, op dit moment kan het dus weer even niet!
Je tekst vraagt echt om alle aandacht en die wil ik eraan geven.
Aangezien er m.i. geen toeval bestaat laat ik dit maar gebeuren (trouwens heb ik een keus..).
Hoe dan ook het antwoord komt hoor!

Hartelijke groet,

[diane]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Ik wil nu eens niet kritisch zijn en zie vol belangstelling uit naar je reactie.

Dank voor je weloverwogen reactie Renoir!
Heb net aan Looro geschreven dat het leven me even heel praktisch roept.
Zal ook jou naar beste weten en kunnen antwoorden.

HG

[diane]

Dag Looro,
En Nu ga ik proberen te antwoorden.
Deo Volente!

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Ik mag niet zeggen dat ik een kenner ben van het kennisgeheel van Meister Eckhart. Ik las en bestudeerde enkele keren ?De Preken?, over verschillende tijdsperioden.

Ik ben evenmin een kenner. Heb ook hier en daar wat preken gelezen.

Wat HMS hier poogt te bundelen zijn een veelheid van invalshoeken (meditaties). Daarin gaat hij naar mijn aanvoelen veel verder en anders georiënteerd, dan Meister Eckhart voor wat betreft de vereniging in de Oergrond. Meister Eckhart ervaar ik van in het begin als onthecht in elk woord dat hij schrijft. Bij Han Stiekema word ik dat gaande weg pas bewust.
Voor iets wat onuitsprekelijk is, vind ik het verder toch aardig wat invulling meekrijgen.

Idd. Zo voel ik het ook. Bij HSM is er meer sprake van een ontwikkelingsweg, waarbij hij niet ontkomt aan invulling. Het lijkt me ook een onmogelijke opgave en komt vrij zelden voor om geheel en al vanuit de onthechte staat datgene proberen over te brengen wat in wezen niet te doen is.
Nu ervaar ik dit wel bij Eckhart.
Al moest ook hij in zijn geschriften enigszins verhullend spreken om niet voortdurend met de Kerk in botsing te komen.

Aan de andere kant maakt hij (HMS) vele inzichten toegankelijk door de caleidoscoop van zijn nummering. Dit is een stijlfiguur dat in de Tractatus door Ludwig Wittgenstein ook werd gehanteerd en onnoemelijk veel lezingen mogelijk maakt van éénzelfde redenering.
Ook de typisch ?speculatieve? methode van meister Eckhart in de opbouw van een preek is verlaten, waardoor het geheel bij HMS één lange inademing wordt. Als je dus een tijdje doorleest, loopt het al vlug over.

Bij HSM is het alsof je een renpaard achterna zit..Niettemin door herhaalde malen over te lezen en af en toe adem te halen zie ik wel de opbouwende lijn erin. Het gevaar bestaat idd door e.e.a. even snel te lezen dat er te makkelijk conclusies worden getrokken.
Toch geeft hij op zijn manier een helder inzicht mogelijk als de lezer enigszins thuis is in het onderwerp.

Misschien helpt het je om niet meer in eerste instantie in termen van goddelijk en menselijk te denken, maar in realiteiten van buiten en binnen, uiterlijk leven en innerlijk leven. Het uiterlijk leven, het leven buiten in de wereld, is het rijk van het ik. Het innerlijk leven, het leven binnen in de innerlijkheid van zichzelf, is het rijk van God. Het leven op zich werkt naar vereniging en vruchtbaarheid. Het is voor mij van groot belang om deze werking als een concrete werkelijkheid te ervaren en niet als een context of een gedachte of een gevoel. Ik ?wil? dit alles beleven als leven.

Uiteindelijk zijn zowel uiterlijk als innerlijk één en hetzelfde. Maar wordt dit door het uiterlijke, het gevoel van persoonlijk zelf, vaak niet onderkend.
Natuurlijk gaat het hier niet om het te "begrijpen", of een prettig gevoel van "een-zijn" o.i.d. Dat gevaar is altijd aanwezig zodra er gestreefd wordt naar die vereniging.
Dan gaat het niet om verlies (van de ego denkgeest), maar juist om het toevoegen van het onkenbare aan de persoonlijke inventaris.

En ja God of Bewustzijn (dit zijn ook maar woorden wat hoogstens naar iets kan verwijzen) streeft bij voortduring naar vereniging via de mens als mens. De mens is het enige wezen in de natuurlijke wereld wat zich hiervan bewust kan worden.
Is het niet zo dat zodra deze concrete werkelijkheid van Zijn zich eenmaal rotsvast heeft genesteld er geen ruimte/plaats meer is voor "degene", die hiernaar verlangde?
Met "degene" bedoel ik het hebben van enig eigenaarschap.

Een mens kan inderdaad, zoals je met Meister Eckhart zegt, ?niets uit zichzelf doen? maar hij kan wel in die ?roep? om te zijn, zich omkeren en zich losmaken om zich te verenigen. Hij of zij kan dat niet uit zichzelf doen, het gebeurt niet automatisch. Door het uit mijzelf te willen doen, bots ik op de muur of beland ik in de dikke mist en kan ik onmogelijk volhouden wat ik wil bereiken. Er is een omkeer nodig naar een leven in het innerlijk.

In dit opzicht zie ik het denkvermogen als gereedschap, als een soort "zintuig" van het Goddelijke. Net zoals alle andere zintuigen trouwens, maar dan zonder de "mij". Die omkeer, zoals je het noemt, kan veroorzaakt worden door het tot op de bodem in-zien dat letterlijk alles in Gods hand is, dat "ik" het echt niet meer weet, door het zich "herinneren" dát die roep er altijd is geweest, dat het uiterlijke huis niet alleen netjes geboend en geveegd is maar letterlijk in de fik staat.
En zelfs het verlangen naar vereniging heeft plaatsgemaakt voor een totaal opgeven.
Dan is er niemand meer die "uit zichzelf" die omkeer wil/verlangt,.
Het gebeurt.

Er zijn momenten dat ik dénk dat dit bijna het geval zou kunnen zijn..
Er zijn momenten dat ik voel (wat ook denken is!) dat het nabij is.
Er zijn momenten dat er noch gedacht noch gevoeld wordt.
En hier zwijgt de spreker stil.

Verlichting werpt het eerste licht op die innerlijk wereld en vult het leven aan door verbondenheid. Verlichting is niets anders dan de ontdekking ?verbonden? te zijn, door een lichaam met de wereld en door een bewustzijn (ziel, geest) met het innerlijk.

De ont-dekking dat er geen afgescheiden persoonlijk zelf is, nooit heeft bestaan doet het tot dusver bekende wereldbeeld al dan niet tijdelijk instorten. Tot er een moment komt dat er een besef is dat de wereld er nooit meer hetzelfde uitziet als voor de meeste mensen.
Aanvankelijk riep dit JUIST een gevoel van afgescheidenheid op...van een soort lichte heimwee van ooit "erbij te horen".
Maar ook dit ging weer voorbij.

In die verbondenheid merk ik al vlug dat ik mijzelf en alles afmeet aan mijn gelijkheid, aan mijn wil en ik daardoor gebonden ben, onvrij ben in mijn willen.
?Verlichting? laat zien dat ik een slaaf en een huurling ben, en geen vrije mens.

We zijn allemaal slaven dánkend autonoom te zijn...

Wanneer ik een begin maak om de maat van mijn gelijkheid op te geven en de gelijkheid van het ware innerlijk tot maatstaf neem, ervaar ik het goddelijke en mij, zoals ik voorheen de wereld en mijzelf ervoer. Door bezit op te geven in de uiterlijke wereld ?n in de innerlijke wereld, wortelt zich een nieuw ervaren dat niet meer wil gebonden zijn, maar zich wil onthechten en verenigen in de ware aard van zichzelf.
Dat is wat ik ervaar als je zegt ?open gaan voor het Onkenbare?. Het is het hart (de innerlijkheid zelf) dat zich wil openen.
Daar komt ?vreugde? en ?loven?, geweldloosheid in het leven.

Dat begin kan dus wel gemaakt worden! Maar voordat die ik bereid is zichzelf als een gefantaseerd fantoom te zien gaat enige tijd voorbij, althans in mijn geval. Het opgeven van bezit van welke aard dan ook is die bereidheid tot totale "armoede". Wat niet hoeft te betekenen dat ik nu mijn huis leeghaal en alles op straat zet... Gaat het in dit opzicht vooral niet om het ontbreken van gehechtheid eraan?

Maar het gaat vooral om de armoede van de denk-geest als zijnde de overtuiging een afzonderlijk persoon te zijn, waar de gehechtheid enorm sterk is. Het hele zelfbeeld is eruit opgebouwd, een gigantische geheugenfabriek. Dit is het meest hardnekkige struikelblok.
En dan kan soms blijken - ik spreek uitdrukkelijk van soms.. - dat ik nooit iets bezeten heb.
Vanuit het open Hart mag alles weer binnenkomen.
Het is idd Geest (het Goddelijke) wat zichzelf vreugdevol ontmoet in al het bestaande van deze wereld.
Het is Liefde.

Er zijn momenten dat er noch gedacht noch gevoeld wordt.
Het is een onzegbare Stilte vol van Leven.

Ik probeer het onzegbare in woorden te vangen en het lukt me niet.
Het komt niet zo vaak voor.
Dan ben ik met stomheid geslagen.

Een hartelijke groet!

[Naadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Ik denk daarom dat het twee stromingen zijn, twee wegen waarvoor uiteindelijk wel hetzelfde effect zichbaar wordt maar verder totaal anders.

Dat bedoel ik nou altijd met en/en. Snap je het nu?

[diane]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Ik vind het een mooie discussie al moet ik zeggen dat ik Looro soms niet helemaal kan volgen, en pas uit je reactie destilleer wat hij bedoeld moet hebben.

Ik heb het bovenstaande gequote omdat dat steeds je uitgangspunt is, namelijk de onmogelijkheid iets te kunnen doen.

Ik heb net in een ander draadje de mogelijkheid van de mens om te oordelen geroemd, het is voor mij een instrument om te kunnen onderscheiden, de verschillen te zien, uit welke vergelijkingen keuzes te maken zijn.

Per saldo bepaald, in mijn optiek, god dat maar hij heeft mij de vermeende keuze gegeven met de bedoeling (waarom anders) deze te gebruiken.

Het wel of niets kunnen doen is al een oud vraagstuk.
In zekere zin wel, in zekere zin niet..
Het refereert aan het Wu Wei = zowel doen als niet-doen..
Paradoxaal dus.
Nu zit er geen mannetje in ons hoofd (of voor mijn part een vrouwtje) wat "beslist wat wel of niet gedaan kan of moet worden. M.a.w. zoals je goed ziet Renoir is er geen persoonlijk "ik".
Het brein heeft een ongelooflijk vermogen en wel op topsnelheid die zgn. keuzes te maken die vooral op overleving zijn gericht.

Je hebt het verstand al als een bijzonder instrument beschreven en dat is het ook. In die zin kan het wikken en wegen, het kan zelfs "zichzelf" observeren.., het kan goed en kwaad van elkaar onderscheiden, het kan verlangens hebben maar ook angsten.
Dus ook in dat opzicht kan ik als mens (om even begrijpelijk te praten) die identificatie leren doorzien. Een vermoeden krijgen van het Ene of God en trachten me daaraan over te geven.

God heeft de "mij" niet alleen dit vermogen gegeven, in feite IS het God wat zichzelf "zoekt" via de ge?dentificeerde mij.
De wereld is Brahman, zei Ramana al. Dit impliceert ??k de mens.
En anderen zeggen: de zoeker IS het gezochte.
En weer anderen: De waarnemer IS het waargenomene.
En Wei Wu Wei: Het Ene Subject (God) IS alles in geobjectiveerde vorm.

Het duurde bij mij enige tijd voor het kwartje echt viel.

Het Wu Wei-principe veronderstelt dus een meegaan met de stroom (van het Bestaan/God) of hoe je het ook noemt. De strubbelingen worden veroorzaakt doordat Geest/God/Bewustzijn zich heeft geïdentificeerd als de "mij".
Philip Renard schreef al: Het ik is een Poort.
Dankzij het denken/verstand kan dus die bereidheid ontstaan om ruimte te maken.
Maar de allerlaatste stap vlak voor de afgrond, daar kan zelfs het denken niets aan doen.
In die zin bedoel ik e.e.a.

De goddelijke weg lijkt me er een van overgave aan god dat hij wel weet wat er goed voor mij is, ik behoef zelf geen keuzes te maken, maar ik ben daardoor ook een speelbal van de elementen. In de zin van hoe kan ik weten dat hij bedoeld zal hebben dat er geen actie ondernomen moet worden.

Door te menen dat niet te hoeven speel ik juist voor god. Vlgs mij is het incluis, de kennelijk genomen actie was juist zijn bedoeling. Het gaat er veeleer over dat de ik er als sturend apparaat teveel tussen zit. [

Zelfs al denk ik het stuur in handen te hebben, wie is de "ik" die dat denkt? Ik denk het nog wel vaak hoor gebaseerd op angst dat alles anders niet goed zou gaan... Ik geloof intussen en heb dit ook wel ervaren dat juist als ik me er niet mee bemoei de dingen toch wel gaan zoals ze gaan. Aanvankelijk dacht ik lange tijd dat er dan niets meer zou gebeuren, dat ik net zo goed in bed zou kunnen gaan liggen.. Integendeel, er was gewoon opstaan, het nodige werk doen, maar nu met minder moeite. D.w.z. als ik het durf "over te laten"! Het garandeert echter niet dat de dingen gaan zoals "ik" dat graag zou willen. En juist dan Renoir zie ik dit als het Bestaan wat mij nog de nodige en wellicht karmische lessen geeft.

"Je" speelt altijd voor God net zoals iedereen.
Maar zonder de "je" en "ik" ZIJN "we" het al, maar zoeken het ergens ver weg.
Intussen ben ik me ervan bewust hoever ik nog afsta van die totale overgave...

Voor mij was dat niet de weg, ik ben religieus in mijn opvatting, wat betreft god, al heb ik niets met geloof noch met overgave.

Ik denk daarom dat het twee stromingen zijn, twee wegen waarvoor uiteindelijk wel hetzelfde effect zichbaar wordt maar verder totaal anders.

Ik wil nu eens niet kritisch zijn en zie vol belangstelling uit naar je reactie.

Uiteindelijk komt alles op hetzelfde uit.

Hartelijke groet!

[Lyme]

Oorspronkelijk geplaatst door diane

Intussen ben ik me ervan bewust hoever ik nog afsta van die totale overgave...

Hoever is dat dan volgens jou?
Wat zit er nog in de weg?

(strikvragen )

[Ogenblik-sem]

Oorspronkelijk geplaatst door diane

Het Wu Wei-principe veronderstelt dus een meegaan met de stroom (van het Bestaan/God) of hoe je het ook noemt. De strubbelingen worden veroorzaakt doordat Geest/God/Bewustzijn zich heeft geïdentificeerd als de "mij".
Philip Renard schreef al: Het ik is een Poort.
Dankzij het denken/verstand kan dus die bereidheid ontstaan om ruimte te maken.
Maar de allerlaatste stap vlak voor de afgrond, daar kan zelfs het denken niets aan doen.
In die zin bedoel ik e.e.a.



Zelfs al denk ik het stuur in handen te hebben, wie is de "ik" die dat denkt? Ik denk het nog wel vaak hoor gebaseerd op angst dat alles anders niet goed zou gaan... Ik geloof intussen en heb dit ook wel ervaren dat juist als ik me er niet mee bemoei de dingen toch wel gaan zoals ze gaan.
...........................................

Het garandeert echter niet dat de dingen gaan zoals "ik" dat graag zou willen.

..................................

Intussen ben ik me ervan bewust hoever ik nog afsta van die totale overgave...

De vraag is nu: What to do?
En...wie merkt dan dat het simpelweg niet werkt?
Het overgeven niet.
En het niet bemoeien niet.
En het ontstaan van ruimte niet.

Beter je best doen? (strikvraag) )

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door diane

Het wel of niets kunnen doen is al een oud vraagstuk.
In zekere zin wel, in zekere zin niet..
Het refereert aan het Wu Wei = zowel doen als niet-doen..
Paradoxaal dus.
Nu zit er geen mannetje in ons hoofd (of voor mijn part een vrouwtje) wat "beslist wat wel of niet gedaan kan of moet worden. M.a.w. zoals je goed ziet Renoir is er geen persoonlijk "ik".
Het brein heeft een ongelooflijk vermogen en wel op topsnelheid die zgn. keuzes te maken die vooral op overleving zijn gericht.

Je hebt het verstand al als een bijzonder instrument beschreven en dat is het ook. In die zin kan het wikken en wegen, het kan zelfs "zichzelf" observeren.., het kan goed en kwaad van elkaar onderscheiden, het kan verlangens hebben maar ook angsten.
Dus ook in dat opzicht kan ik als mens (om even begrijpelijk te praten) die identificatie leren doorzien. Een vermoeden krijgen van het Ene of God en trachten me daaraan over te geven.

God heeft de "mij" niet alleen dit vermogen gegeven, in feite IS het God wat zichzelf "zoekt" via de ge?dentificeerde mij.
De wereld is Brahman, zei Ramana al. Dit impliceert ??k de mens.
En anderen zeggen: de zoeker IS het gezochte.
En weer anderen: De waarnemer IS het waargenomene.
En Wei Wu Wei: Het Ene Subject (God) IS alles in geobjectiveerde vorm.

Het duurde bij mij enige tijd voor het kwartje echt viel.

Het Wu Wei-principe veronderstelt dus een meegaan met de stroom (van het Bestaan/God) of hoe je het ook noemt. De strubbelingen worden veroorzaakt doordat Geest/God/Bewustzijn zich heeft geïdentificeerd als de "mij".
Philip Renard schreef al: Het ik is een Poort.
Dankzij het denken/verstand kan dus die bereidheid ontstaan om ruimte te maken.
Maar de allerlaatste stap vlak voor de afgrond, daar kan zelfs het denken niets aan doen.
In die zin bedoel ik e.e.a.



Zelfs al denk ik het stuur in handen te hebben, wie is de "ik" die dat denkt? Ik denk het nog wel vaak hoor gebaseerd op angst dat alles anders niet goed zou gaan... Ik geloof intussen en heb dit ook wel ervaren dat juist als ik me er niet mee bemoei de dingen toch wel gaan zoals ze gaan. Aanvankelijk dacht ik lange tijd dat er dan niets meer zou gebeuren, dat ik net zo goed in bed zou kunnen gaan liggen.. Integendeel, er was gewoon opstaan, het nodige werk doen, maar nu met minder moeite. D.w.z. als ik het durf "over te laten"! Het garandeert echter niet dat de dingen gaan zoals "ik" dat graag zou willen. En juist dan Renoir zie ik dit als het Bestaan wat mij nog de nodige en wellicht karmische lessen geeft.

"Je" speelt altijd voor God net zoals iedereen.
Maar zonder de "je" en "ik" ZIJN "we" het al, maar zoeken het ergens ver weg.
Intussen ben ik me ervan bewust hoever ik nog afsta van die totale overgave...



Uiteindelijk komt alles op hetzelfde uit.

Hartelijke groet!

Ik lees en denk ik heb het nog nooit anders dan zo gezien en ook nog nooit anders dan gezegd dat het zo is.

Ik heb geen weet van het Wu Wei principe, ik lees geen Philip Renard, behalve toen op het Remon forum heb ik een stukje gelezen om je waarschuwingen voor valkuilen te bekritiseren. Want je waarschuwingen richtten zich op verschijnselen die de aandacht waar het om gaat afleiden. Evenals het meegaan met Aad om je vooral toch bezig te houden met kindmechanismen, controle en allerhand andere niet ter zake doende zaken die de aandacht verstrooien. In mijn optiek was en ben je nog steeds bezig met verschijnselen en het bedrijven van wetenschap.

Van mij krijg en kreeg je de informatie uit de eerste hand, ik weet waar ik het over heb. Maar dan ging je dat weer vergelijken met wat een of andere hotemetoot daar over zegt zoals je ook nu weer doet. Ja het is zoals Philip Renard zegt en ja het is inderdaad volgens het Wu Wei principe en ja Ramana zei dat ook al. Alsof het mij ene moer kan schelen wat iedereen daarover te vertellen heeft. Je bent je eigen referentiekader en het beweegt zich in jou, niet daarbuiten.

Wat ik beoogde is je aandacht te vestigen op dat je handelingen onderdeel zijn van het proces, zolang je niet gerealiseerd hebt ben je de doener, pas daarna wordt je gedaan. Daarvoor staan je hulpmiddelen ter beschikking die bedoeld zijn om te gebruiken. Het is niet de bedoeling om te anticiperen op wat realisatie is als hypothese en zeggen dat je niks hoeft te doen, omdat de hypothese zegt dat er niks gedaan kan worden.
Eerst leer je wat basisprincipes en daarna kun je de hulp van anderen aanvaarden die weten waar ze het over hebben. Vermoed je een belang in die behulpzame ander dan is het vaak oppasten geblazen want dan dient de ander dat belang, lees zichzelf, en niet jou.

Ik hou niet van schrijvers van boeken want ze hebben een belang. Je ziet maar al te vaak dat ze bang zijn dat belang te verliezen. Ze willen graag autoriteit zijn want dan wordt er naar hen geluisterd, dan kan het wel eens niet om de boodschap gaan maar om uitdragen van een visie. In India werden goeroes door volgelingen onderhouden zodat ze geen belang kregen in de verkondiging van de leer. Westerlingen hebben dat principe verpest en dat leverde de latere bekende hebbezakken op die octrooi aanvroegen op zoiets als transcendente meditatie oid.

Dus fijn dat Philip Renard het met mij eens is maar hoe zit het met jou ?

Iedereen die er zo theoretisch mee bezig is weet zich geen raad met de laatste stap hoe je over de afgrond geduwd kan worden. Dan hebben ze het ineens over overgave, want dat ligt eigenlijk wel voor de hand als het ego niet wil verdwijnen. Als het maar niet wil lukken dan moet er wel wat over te geven zijn. Uiteindelijk is er geen afgrond maar blijkt het een swift een overgang van het een in het ander, niet in de laatste plaats door het wegvallen van zaken als hoop, verwachting, geloof en dergelijken, al hetgeen wat een mens op de been heeft gehouden.

De weg van overgave is een andere weg, het is er een van geen belang meer hechten en de wil van god boven die van zichzelf stellen. Het zou best eens tot een geval van realisatie kunnen leiden. Ik heb daar geen weet van.

Het is een illusie dat realisatie een geaardheid om angstig te zijn doet verdwijnen, als je moverende redenen hebt om angstig te zijn kun je die onderzoeken en tot inzicht komen wat re?el is. Het vermogen tot inzicht is groter na realisatie, het lost sneller op. Het lijkt me niet bepaald aan te bevelen je tijd te verdoen aan allerhand mechanismen met het beperkte inzicht waar je nu nog mee behept bent.

Het hebben van wat je karmische lessen noemt, kan zijn wat ik noem, je intrinsieke opdracht.
Ze worden verstrooit door verdeelde aandacht in het niet zijn wat je bent.

Het spelen voor god heeft verschillende dimensies, het kan zijn dat god door jou heen werkt, maar het kan ook zijn dat jij uitmaakt wat gods bedoelingen zijn.

Daar waar het 'voor jou' uiteindelijk allemaal op uitkomt kent een beperking door je vergankelijkheid. Wat er blijft is afgezien van je verscheiden eerder te doorzien.

Hartelijke groet.