Geloven dat ik niet besta.

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Bassie, bewust-zijn is ZIJN... Het woord zelf zegt het al...
Maar ja als voor jouw het ZIJN niet bestaat, want het is veranderlijk en dat mag volgens jouw vooroordelen niet...

Het 'zijn' is wat bestaat, onveranderlijk. Onderzoek dat.
Beter gezegd onderzoek het veranderlijke en zie de onwaarheid er van.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Het 'zijn' is wat bestaat, onveranderlijk. Onderzoek dat.
Beter gezegd onderzoek het veranderlijke en zie de onwaarheid er van.

Waarom is en kan volgens jou het veranderlijke alleen maar onwaar zijn Bassie???
Oké neem dat het uiteindelijke ZIJN, (maar er is niets dat dat bewijst,) onveranderlijk zou zijn... dat maakt dan nog niet dat het veranderlijke, dat een wisselende vrucht van het onveranderlijke ZIJN zou zijn, onwaar is...

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Waarom is en kan volgens jou het veranderlijke alleen maar onwaar zijn Bassie???
Oké neem dat het uiteindelijke ZIJN, (maar er is niets dat dat bewijst,) onveranderlijk zou zijn... dat maakt dan nog niet dat het veranderlijke, dat een wisselende vrucht van het onveranderlijke ZIJN zou zijn, onwaar is...

De enige uitkomst kan zijn dat het onveranderlijke waar is.
Dat is een uitkomst welke zich voltrekt binnen het deugdelijk onderzoek.
Met weet dan 'wat' het zijnde is door het ook daadwerkelijk te zijn.

Het veranderlijke staat dan aan gene zijde van het onveranderlijke.

Het bewijs is in jezelf te vinden, Marie. Jij bent dát, je bent niet Marie.

[Sam]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Waarbij onmiddellijk de dualiteit werd opgeheven
Ik en het al zijn één...

Marie, een eenvoudige som:
Ik (= 1) en (= +) het al (= 1) = niet één (1+1=2)
Het ene is niet-twee! 'IK' is er één teveel....

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Sam

Marie, een eenvoudige som:
Ik (= 1) en (= +) het al (= 1) = niet één (1+1=2)
Het ene is niet-twee! 'IK' is er één teveel....

Hoe kan er één teveel zijn in het AL???

[Fer]

Bassie,

Je zegt dat het zelf gestorven is.
Een stukje terug zeg je:

Stopt het sturen/willen dan gaat het vanzelf. Wat dan niet wil zeggen dat je nooit meer verdriet, rouw of pijn zult voelen. Sterker nog, juist omdat er geen 'willen' meer is zal het verdriet, rouw of pijn heftig zijn.

Als het zelf gestorven is dan sterven alle zelven. Waar zou je dan nog om rouwen, verdrietig over zijn of pijn van hebben?

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Fer

Bassie,

Je zegt dat het zelf gestorven is.
Een stukje terug zeg je:

Stopt het sturen/willen dan gaat het vanzelf. Wat dan niet wil zeggen dat je nooit meer verdriet, rouw of pijn zult voelen. Sterker nog, juist omdat er geen 'willen' meer is zal het verdriet, rouw of pijn heftig zijn.

Als het zelf gestorven is dan sterven alle zelven. Waar zou je dan nog om rouwen, verdrietig over zijn of pijn van hebben?

Niet-zelf heeft het vermogen om te willen verloren, het is gestorven van de 'willende zelf'.

Het 'zelf' c.q. niet-zelf is innerlijk. Zelf is gebonden aan de verschijning, niet-zelf is de waarnemendheid.

Onderwijl verschijn ik nog steeds in deze wereld. De verschijning Bassie onderhoudt allerlei relaties met andere verschijningen. Of deze verschijningen zelf of niet-zelf zijn doet er niet zo toe in die relaties.

Binnen die relaties tussen de verschijningen kan liefde aanwezig zijn: man/vrouw , ouder/kind enz. Het stoppen van in verschijning treden van een partner, een ouder, een vriend, kan rouw, verdriet of pijn veroorzaken, ook al is het 'zelf' afwezig.

Dan ervaart het niet-zelf (de waarnemer) de rouw, het verdriet, de pijn. Uitgerekend omdat de waarnemer buiten het waargenomene staat zal de rouw, verdriet, pijn zich veel heftiger voordoen. Het niet-zelf is in staat om veel dieper in zijn gevoelswereld af te dalen dan een zelf.

Ook andere gevoelens zoals mededogen zijn heftiger in niet-zelf dan in zelf.
Niet-zelf is dus allerminst een robot-achtig bestaan wat sommigen lijken te denken. Integendeel, de subjectieve ervaring van de (lijdende) medemens komt binnen in waarnemendheid en plaatst daar mededogen tegenover. Niet-zelf is in staat de medemens open te breken en een daadwerkelijk mee-leven mogelijk te maken.

Ergo, vanuit het perspectief van niet-zelf zijn de zelven robot-achtigen.
Zij handelen programma-matig vanuit een conditionering/script.
Ze weten niet wat ze doen, ze zijn onvrij in hun handelen.

[Bassie]

Het in verschijning treden is het "toneel der verschijningen".
Daar doen alle mensen -zelf of niet-zelf- aan mee.
Wat we doen in deze wereld is in 'act treden'.
De zelven hebben niet door dat het een 'act' is.
De niet-zelven weten dat zij niet de verschijning zijn.

Zo lang als men leeft is het onontkoombaar om op het toneel der verschijningen te verschijnen. Er is alleen het weten dat ik de verschijning die in deze wereld verschijnt niet ben. Ik ben bewustzijn wat de verschijning welke ik zelf "wordende ben" gade slaat. Met alles wat er op en er aan hoort bij het in verschijning treden. Het in verschijning treden veranderd op zich niet. Hoe zou dat ook kunnen?

Daarom kan een onderzoek er ook alleen uit bestaan door de verschijning op afstand te zetten en deze te (aan)schouwen. Dan imiteer je als verschijnsel zijnde de situatie welke werkelijk is.

In werkelijkheid is er slechts één oog wat deze wereld gade slaat, maar dat éne oog is verdeeld over 8 miljard mensen. Zodoende is men tegelijkertijd 'in act' als degene die gade slaat. Maar het werkelijk-zijnde ligt bij het gade slaan omdat het enkelvoudig is. Een enkelvoudigheid welke weer verdeeld is over 'velen'.

[Fer]

Bassie bedankt voor je uitleg.
Ik wil nog even inhaken op het zinnetje:
Ook andere gevoelens zoals mededogen

Het lichaam produceerd gevoelens/sensaties. Mededogen is slechts een label wat verwijst naar een gevoel/sensatie gekoppeld aan een verhaaltje in je hoofd.
Ik zie het verhaal in je hoofd over een gevoel als de emotie.

Spijt, bang, frustratie......noemt men negatieve emoties en zo hebben we ook de zogenaamde positieve emoties. Maar nogmaals ik zie die naampjes als labels en het verhaal in ons hoofd is de emotie.

Beide, gevoel+verhaal, komen gelijktijdig op, razendsnel en dat geeft de illusie dat er een ikje is. Echter als je ze uit elkaar trekt dan kom je erachter dat in een gevoel/sensatie of gedachten (plaatjes, stem in je hoofd) geen ik te vinden is lol.

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Fer

Bassie bedankt voor je uitleg.
Ik wil nog even inhaken op het zinnetje:
Ook andere gevoelens zoals mededogen

Het lichaam produceerd gevoelens/sensaties. Mededogen is slechts een label wat verwijst naar een gevoel/sensatie gekoppeld aan een verhaaltje in je hoofd.
Ik zie het verhaal in je hoofd over een gevoel als de emotie. Spijt, bang, frustratie......noemt men negatieve emoties en zo hebben we ook de zogenaamde positieve emoties. Maar nogmaals ik zie die naampjes als labels en het verhaal in ons hoofd is de emotie. Beide, gevoel+verhaal, komen gelijktijdig op, razendsnel en dat geeft de illusie dat er een ikje is. Echter als je ze uit elkaar trekt dan kom je erachter dat in een gevoel/sensatie of gedachten (plaatjes, stem in je hoofd) geen ik te vinden is lol.

Mededogen is een hart-gevoel waar geen ik in zit en vanzelf opkomt.
Het gebeurd in de context van het verhaal (de toneel voorstelling).

Enfin, het centrale thema blijft dat er een illusionair zelf is wat zichzelf handhaaft door te wensen/willen. Zoiets als spijt komt voort uit een zelf die wenst dat er iets uit het verleden anders was gegaan.

Daarom dient zoiets als bijvoorbeeld spijt nauwkeurig onderzocht te worden.
Hebben we gevoelens van spijt, dan zijn die gevoelens er. Spijt trachten te verdringen en daarmee het zelf trachten te verdringen helpt niet.
Het zelf/ego/ik ontkennen helpt ook niet. Alles zal zorgvuldig onderzocht moeten worden.