Meester van je stemming

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door vesselin

De kwestie van het verband tussen waarnemer en dat wat waargenomen wordt is iets waarover veel controversi?le opvattingen bestaan.
Zoals ik Renoir begrijp, kun je als het ware buiten jezelf gaan staan en als een onaangedane waarnemer de inhoud van je bewustzijn gadeslaan. Ik weet niet of dat waar is. Zelf denk ik dat het kunnen afstand nemen van gebeurtenissen het gevolg is van een leerproces.
Het geheugen speelt hier een kardinale rol. Zoals ik hier al eerder aangaf kan ik wat ik mijn bewustzijn noem, niet los zien van mijn geheugen.
Neem nu het je opjagen in dingen, omstandigheden. Op een dag besef je dat dat opjagen je geen stap vooruit helpt. Op een dag besef je dat je hier maar een poosje bent. Op een dag denk je: ?Waarom zou ik mijn gevoel van welbevinden laten afhangen van dingen die ik toch niet in de hand heb.? Ik aanvaard dat er niets blijvend is in wat we waarnemen, ervaren, niets wat blijvende garantie, veiligheid biedt. Aanvaarden is geen goed woord. Je ziet het naakte feit dat er geen zekerheden zijn in het waargenomene, in dat wat ervaren wordt.
Moet je daarom je leven als een wachtkamer van de dood zien?
Neen, je weet dat wat je ervaart als jezelf een verhaal is, opgeslagen in je geheugen. Een voortdurend benoemen en becommentari?ren van wat in je bewustzijn verschijnt.
Zo is wat mij betreft het gevoel dat je als een onaangedane waarnemer buiten de inhoud van je bewustzijn kunt gaan staan enkel een denkbeeld.
In werkelijkheid denk je alleen maar: ?Ik heb geen vat op het onverwachte, het veranderende, het einde van het bekende. Het heeft geen zin om bang te zijn.? Dat is allemaal denken, maar bewustzijn is denken.
Als het denken een einde neemt, verdwijnt de waarnemer en daarmee het besef te bestaan.

Het verhaal is van Osho, er is aan bronvermelding gedaan en het staat ook onder de noemer Osho.

Het is te beoefenen om boven het gebeuren te staan als een waarnemer, dan blijft de 'ik' als waarnemer daarin vertegenwoordigd. Als de 'je' er tussenuit is dan is er alleen nog sprake van waarnemen, zonder subjectieve beleverd.

De mens is in het klein een weerspiegeling van het grote, er is Bewustzijn dat een variant kent in bewustzijn, de Schepper is vertegenwoordigd in het denken als scheppende kracht,

Het is allemaal bedoeld zo te zijn, het is niet iets wat niet zou deugen of zo, je bent hier om te ervaren of zoals ik het noem als god jezelf te ervaren.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Esradha

Alles gaat voorbij...
Ik denk de hele ochtend aan al aan die woorden, en toch voel ik me stikchagrijnig. Het is mooi als je het verhaal leest, totdat je het leeft... zie nog maar eens dat de woorden dan ook pakken.

En hoe is het nu, nog steeds stikchagrijnig ?

Of heb je al weer *tig andere toestanden ondervonden waarvan je toch maar mooi de 'onbewogen' waarnemer kon zijn toen je inzag dat je je ermee had vereenzelvigd, maar ze allesbehalve bleek te zijn.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Naadje

Nou deze dan maar?

"Ik hoef niet te hebben wat ik niet heb, want mijn leven is niet compleet zonder de dingen die ontbreken."


Dick Sinnige

Wat betekend dat ?

[Tine]

Oorspronkelijk geplaatst door vesselin

De kwestie van het verband tussen waarnemer en dat wat waargenomen wordt is iets waarover veel controversi?le opvattingen bestaan.
Zoals ik Renoir begrijp, kun je als het ware buiten jezelf gaan staan en als een onaangedane waarnemer de inhoud van je bewustzijn gadeslaan. Ik weet niet of dat waar is.

Persoonlijk weet ik alleszins dat dit waar is, waarmee ik bedoel dat het als dusdanig "ervaarbaar" is. Alleen lijkt het voor mij niet specifiek om een "onaangedane" waarnemer te gaan maar eerder om een soort "oordeelloze aanwezigheid", waarbij en waarin alles m?g zijn zoals het is. Ik ervaar het als een aspect van wie ik in totaliteit ben. In die "aanwezigheid" zit echter als het ware geen "ik"-gehalte, omdat het om aanschouwen (?n aanvaarden) gaat en niet om beleven. Weten (kunnen ervaren) dat die aanwezigheid bestaat in mijn eigen innerlijk, is voor mij voldoende omdat ik dat aspect zie als een soort "rustplaats" waar ik terecht kan wanneer ik "moeite" heb met het leven. Ik vereenzelvig mij niet met dat aspect omdat ik maar al te goed weet dat ik, wanneer ik louter en alleen dat aspect zou ZIJN, ik niets meer écht zou kunnen BEleven maar "slechts" toeschouwer zou kunnen zijn van en in mijn eigen leven.

Oorspronkelijk geplaatst door vesselin

Zelf denk ik dat het kunnen afstand nemen van gebeurtenissen het gevolg is van een leerproces.
Het geheugen speelt hier een kardinale rol. Zoals ik hier al eerder aangaf kan ik wat ik mijn bewustzijn noem, niet los zien van mijn geheugen.
Neem nu het je opjagen in dingen, omstandigheden. Op een dag besef je dat dat opjagen je geen stap vooruit helpt. Op een dag besef je dat je hier maar een poosje bent. Op een dag denk je: ...

En waar komt dat "besef" dan zo ineens vandaan? Uit je geheugen? Als dat besef er al die tijd al was (in je geheugen), hoe komt het dan dat je het tot dat bepaalde moment niet toepaste in het dagdagelijkse leven? Zou het niet zo kunnen zijn dat (oneindig) Bewustzijn zich als het ware aan je "opdringt" en op die manier de grenzen van je geheugen (= persoonlijk bewustzijn) verlegt? Bewustzijn (het ongekende, al wat mogelijk is) bevat m.i. dus inderdaad zoiets als geheugen (het gekende) maar blijkbaar word je als mens in de richting van het ongekende "gedreven", in functie van groei, in functie van bewustWORDING...

Oorspronkelijk geplaatst door vesselin

Zo is wat mij betreft het gevoel dat je als een onaangedane waarnemer buiten de inhoud van je bewustzijn kunt gaan staan enkel een denkbeeld.

Het denkbeeld is de premise... Al wat niet eerst be- of gedacht werd/wordt, kan evenmin ervaren worden. Probeer maar...
Zonder gedachten (denkbeelden) is er enkel... NIETS...

Oorspronkelijk geplaatst door vesselin

Als het denken een einde neemt, verdwijnt de waarnemer en daarmee het besef te bestaan.

Het bestaan (bewustzijn) blijft... Het besef (zelfbewustzijn) verdwijnt...

[vesselin]

Oorspronkelijk geplaatst door tineke

En waar komt dat "besef" dan zo ineens vandaan? Uit je geheugen?

Ja! Het gaat om een leerproces.
Je kunt dingen een leven lang op een bepaalde manier doen. Tot een gebeurtenis daar verandering in brengt.
Iemand kan bvb. passeren en je bezig zien en zeggen: "H?, weet je, er is een veel gemakkelijkere en efficiëntere manier manier om dit te doen." en het je dan voordoen.
Dat die gebeurtenis plaatsgrijpt is natuurlijk niet te voorspellen.

Of psychisch: Iemand merkt op dat je je geduld verliest over kleinigheden en zegt bvb.:
"Ha, ben je een adrenaline-verslaafde? Ben je verslaafd aan kwaad worden? Helpt diet de situatie echt vooruit? Is dat effici?nt? Volgens mij een nutteloze energie-verspilling!"
Zeg jij misschien: "Zo had ik het nog niet bekeken.

Het is een kwestie van met aandacht in het leven te staan.
Als je aandacht geeft aan hoe je over de dingen denkt, hoe je dingen doet, is er een leerproces mogenlijk.
Maar dat moment dat je het punt bereikt dat je die aandacht geeft en bereid bent om van je ervaringen te leren, is ook niet te voorspellen.
Je krijgt voortdurend hints en aanwijzingen van het leven die je de kans geven om de dingen anders te zien... maar het moet je interesseren natuurlijk.
Meestal ga je maar opletten als het teveel pijn begint te doen... en dan soms nog niet!

[vesselin]

Het zit hem in de bereidheid om te kijken, gade te slaan, aandacht te geven. Dan is een leerproces mogelijk.
Maar aandacht geven houdt ook in dat je dingen opmerkt die je misschien helemaal niet onder ogen wil zien, omdat die te pijnlijk zijn, omdat er slapende honden zijn, die je niet wakker wil maken, lijken die uit de kast zouden kunnen vallen. (hihihi ? wat zijn we weer lekker op dreef! ?Words, words, words!? Hamlet).
Daarom doen we meestal maar iets als we vastlopen, het leven ons klem zet.
Maar eens dat die bereidheid er is om aandacht te geven en te leren, wordt het hele leven je leraar. Niet alleen maar Osho, Knosho, Roshi, Krishnamurti, Abu-ben-ali-bon-Jovi etc. etc.
Maar alles!Een passerende mier waar je al dan niet naar kunt schoppen,
een koe die je met een ondoorgrondelijke blik aankijkt, Rob die zich verkleed in zijn alter ego: Mihaela. Een vallend blad.
En nu wordt het leven een boeiende ervaring.

[Tine]

Oorspronkelijk geplaatst door vesselin

En nu wordt het leven een boeiende ervaring.

Ik heb het leven nooit anders gekend dan als een "boeiende" ervaring. Ik ben dan ook altijd diep in de zee van het leven "gedoken" (soms zelfs zonder mezelf van de nodige zuurstof te voorzien) in plaats van "veilig" aan de rand in het zand te spelen en aan "pootje baden" te doen...

[Ogenblik-sem]

Oorspronkelijk geplaatst door vesselin

Ja! Het gaat om een leerproces.
Je kunt dingen een leven lang op een bepaalde manier doen. Tot een gebeurtenis daar verandering in brengt.
Iemand kan bvb. passeren en je bezig zien en zeggen: "H?, weet je, er is een veel gemakkelijkere en efficiëntere manier manier om dit te doen." en het je dan voordoen.
Dat die gebeurtenis plaatsgrijpt is natuurlijk niet te voorspellen.

Of psychisch: Iemand merkt op dat je je geduld verliest over kleinigheden en zegt bvb.:
"Ha, ben je een adrenaline-verslaafde? Ben je verslaafd aan kwaad worden? Helpt diet de situatie echt vooruit? Is dat effici?nt? Volgens mij een nutteloze energie-verspilling!"
Zeg jij misschien: "Zo had ik het nog niet bekeken.

Het is een kwestie van met aandacht in het leven te staan.
Als je aandacht geeft aan hoe je over de dingen denkt, hoe je dingen doet, is er een leerproces mogenlijk.
Maar dat moment dat je het punt bereikt dat je die aandacht geeft en bereid bent om van je ervaringen te leren, is ook niet te voorspellen.
Je krijgt voortdurend hints en aanwijzingen van het leven die je de kans geven om de dingen anders te zien... maar het moet je interesseren natuurlijk.
Meestal ga je maar opletten als het teveel pijn begint te doen... en dan soms nog niet!

Hoe????

Da moet ge WILLE!

Of wa???

Waarom WILT ge da dan soms nie??
en waarom maar soms???

[Naadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Wat betekend dat ?

Als het jou niks zegt is het voor jou niet bedoeld.

[Naadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Naadje

Misschien tijd om de blik eens op iets anders te richten?

Dit was wellicht iets te kort door de bocht. Het forum staat vol met bijdrages van jouw hand, die laten zien waar je momenteel staat en mee bezig bent. Heel mooi om te zien.....