Twee vormen van 'zoeken'

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Nowee

Ik heb mij ook vaak de vraag gesteld waarom Rob deze formule gebruikt. Nooit schrijft hij iets over wat essentie voor hem betekent. In zijn formule maakt hij ook niet duidelijk wat hij onder 'zijn' verstaat. Vandaar dat het mij niet duidelijk is wat hij aanduidt met het 'wat' in zijn formule. Gaat het over 'zijn' dan heb gaat het over 'existentie'. Gaat het over 'essentie' dan gaat het over 'denken'.

Ik vind dit heel bijzonder Nowee. Het lijkt net of we van 2 verschillende planeten afkomstig zijn. De vraag 'wie of wat we in essentie zijn' heb ik niet bedacht. Het is DE vraag die onze broeders en zusters al eeuwen voor ons zich gesteld hebben en waar alle grote religies en filosofieën uit Oost en West over gaan.

Het is heel basaal het begin van de zoektocht voor een zoeker die zich afvraagt: ik word geboren en ik ga dood, ... is dat dan alles? En dan komt vrijwel automatisch (of na enig onderzoek) de vraag boven: ben ik deze verschijning die voortdurend verandert en opkomt en weer verdwijnt ... of ben ik / is er nog iets anders?

[Anna]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Het is heel basaal het begin van de zoektocht voor een zoeker die zich afvraagt: ik word geboren en ik ga dood, ... is dat dan alles? En dan komt vrijwel automatisch (of na enig onderzoek) de vraag boven: ben ik deze verschijning die voortdurend verandert en opkomt en weer verdwijnt.

of ben ik / is er nog iets anders?

Voorbij aan alles is er leegte, is er onpersoonlijke liefde.

[Peer]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Ik vind dit heel bijzonder Nowee. Het lijkt net of we van 2 verschillende planeten afkomstig zijn. De vraag 'wie of wat we in essentie zijn' heb ik niet bedacht. Het is DE vraag die onze broeders en zusters al eeuwen voor ons zich gesteld hebben en waar alle grote religies en filosofieën uit Oost en West over gaan.

Het is heel basaal het begin van de zoektocht voor een zoeker die zich afvraagt: ik word geboren en ik ga dood, ... is dat dan alles? En dan komt vrijwel automatisch (of na enig onderzoek) de vraag boven: ben ik deze verschijning die voortdurend verandert en opkomt en weer verdwijnt ... of ben ik / is er nog iets anders?

Kom nou toch Rob. Volgens je eigen woorden ben je bewustzijn. Ook als je lichaam dood is ben jij bewustzijn. De broeders en zusters uit het Oosten en Westen hebben die vraag gesteld en antwoorden gegeven, één daarvan was: Bewustzijn. Zo staat het in de boekjes geschreven die iedereen kan lezen. Voorgekauwde kennis en niet het resultaat van gedegen zelfonderzoek.

[Nowee]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Ik vind dit heel bijzonder Nowee. Het lijkt net of we van 2 verschillende planeten afkomstig zijn. De vraag 'wie of wat we in essentie zijn' heb ik niet bedacht. Het is DE vraag die onze broeders en zusters al eeuwen voor ons zich gesteld hebben en waar alle grote religies en filosofieën uit Oost en West over gaan.

Het is heel basaal het begin van de zoektocht voor een zoeker die zich afvraagt: ik word geboren en ik ga dood, ... is dat dan alles? En dan komt vrijwel automatisch (of na enig onderzoek) de vraag boven: ben ik deze verschijning die voortdurend verandert en opkomt en weer verdwijnt ... of ben ik / is er nog iets anders?

Ach, tegenwoordig wordt al op Mars gevlogen ... zover liggen wij toch niet uiteen?
De vraag die je stelt "wat is de essentie van wat je bent" is een eindeloze loop waaruit je niet tot een klaar en duidelijk antwoord komt. Je vraagt van twee delen een verklaring te geven van het één door het ander en omgekeerd. Je wil essentie verklaren met het zijn en vervolgens het zijn als een apart iets aan de kant zetten.
De oorsprong van onze taal is in een Indo-Germaanse omgeving tot bloei gekomen. De oorsprong van het woord (de stof van een gedachte) lichaam is "lig en chaam" wat zoveel betekent als "lijf van het zijn", vlees van het zijn. Van oorsprong zagen de mensen zichzelf als een eenheid van zijn onder twee aspecten, namelijk als een stof van vlees en als een stof van geest, van denken, van bewustzijn. In oorsprong wisten de mensen dat er niets anders was dan deze eenheid van zijn en de verklaring die zij zochten was een afdoende verklaring vinden voor de natuur van het zijn.
Het dualisme tussen essentie en existentie is pas enkele honderden jaren oud en is door Descartes als een laatste redmiddel aan de man gebracht om de religie met de opgang van de natuurwetenschappen te verbinden door een radicale scheiding tussen denken en ervaring in te voeren. De strijd tussen monisme en dualisme is nog niet gestreden aangezien nog steeds de vraag wordt gesteld wat nu juist de essentie is van wat ik ben.

Het zien van twee vormen van zoeken is zich ingraven in de strijd om het eigen denken en voorstellen te behouden. Het gedegen zelfonderzoek zoals het hier aangeprezen wordt is een zelfbedrog, een gedachte experiment van het eigen gelijk.

De vraag tenslotte waar het zelfonderzoek zich van bedient is de vraag naar een afdoende verklaring voor de natuur zoals deze is. Wat is natuur, daarover ging het van in het begin. Essentie en existentie als verklaringen zijn uitvindingen om een welbepaalde agenda uit te voeren.
Zelf onderzoeken is uitgaan van de natuur, van de eenheid die natuur is.

[Dorje]

Oorspronkelijk geplaatst door Nowee

Zelf onderzoeken is uitgaan van de natuur, van de eenheid die natuur is.

Zelfonderzoek tot op het bot is nergens meer van uitgaan, maar elk uitgangspunt onderzoeken, inclusief natuur en eenheid (te zijn).

Zelfonderzoek dat ergens van uitgaat, kan alleen maar uitmonden in waar het al van uitgaat. Dat is gewoon zelfonderzoek, het onderzoek dat het 'zelf' onderzoekt waar het van uitgaat, of de natuur waar het van uitgaat, of de eenheid waar het van uitgaat.

Zelfonderzoek tot op het bot sluit niets buiten dat onderzoek, geen enkel uitgangspunt, zelfs niet de onderzoeker waar van uit gegaan wordt.

De onderzoeker die hier op tilt slaat, is dat waar van uitgegaan wordt en daarom tilt slaat op dat het ook maar een uitgangspunt is. Er is nochtans een uitweg, maar dit kan enkel de weg uit elk uitgangspunt zijn, niet de weg in/van een uitgangspunt.

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

Zelfonderzoek tot op het bot is nergens meer van uitgaan, maar elk uitgangspunt onderzoeken, inclusief natuur en eenheid (te zijn).

Gedachten Dorje, onderzoek je gedachten, ga niet op onderzoek uit in de natuur.

Zelfonderzoek dat ergens van uitgaat, kan alleen maar uitmonden in waar het al van uitgaat. Dat is gewoon zelfonderzoek, het onderzoek dat het 'zelf' onderzoekt waar het van uitgaat, of de natuur waar het van uitgaat, of de eenheid waar het van uitgaat.

Onderzoek gaat uit en keert terug bij het zelf, ook het zelf dient onderwerp van onderzoek te zijn en dat heet in afwijking van zelfonderzoek hier op dit forum 'gedegen zelfonderzoek'.

Zelfonderzoek tot op het bot sluit niets buiten dat onderzoek, geen enkel uitgangspunt, zelfs niet de onderzoeker waar van uit gegaan wordt.

Dat spreekt vanzelf het is een nietsontziend zelfonderzoek.

De onderzoeker die hier op tilt slaat, is dat waar van uitgegaan wordt en daarom tilt slaat op dat het ook maar een uitgangspunt is. Er is nochtans een uitweg, maar dit kan enkel de weg uit elk uitgangspunt zijn, niet de weg in/van een uitgangspunt.

Dat het op tilt slaat is omdat het uitgangspunt 'ik' geen onderzoek naar zichzelf wil doen. Het 'ik' bestaat ook maar uit vluchtige gedachten en kan aan zichzelf verliezen.

[Bassie]

Zelfonderzoek kan er alleen uit bestaan om de wordende persoon welke je zelf bent (dan wel meent te zijn) te onderzoeken.

Nu begrijp ik waar je geloof vandaan komt, Dorje. Je hebt zaken onderzocht die er niet toe doen.

[Nowee]

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

Zelfonderzoek dat ergens van uitgaat, kan alleen maar uitmonden in waar het al van uitgaat.

Hoe vaak heb je reeds het kokend water laten aanbranden?

Gigni de nihilo nihilum, in nihilum nil posse reverti (Persius, Saturae 3, 83/84)
Uit niets ontstaat niets, tot niets kan niets worden teruggebracht.

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

Zelfonderzoek tot op het bot sluit niets buiten dat onderzoek, geen enkel uitgangspunt, zelfs niet de onderzoeker waar van uit gegaan wordt.
De onderzoeker die hier op tilt slaat, is dat waar van uitgegaan wordt en daarom tilt slaat op dat het ook maar een uitgangspunt is. Er is nochtans een uitweg, maar dit kan enkel de weg uit elk uitgangspunt zijn, niet de weg in/van een uitgangspunt.

Zo te zien sla jij tilt voor alles wat geen ontkenning is.
Het bewijs, lees je dat goed, het bewijs voor de natuur is zijn veelheid, zijn pluralisme. De dingen bestaan 'echt' en bestaan evenzeer in de idee, de gedachte van het ding. Jij ontkent dat maar houdt vast aan een persoon en doet hier mee aan discussies waar je handen nodig hebt om dit te typen en gedachten om hier woorden uit te drukken.

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Nowee

Ach, tegenwoordig wordt al op Mars gevlogen ... zover liggen wij toch niet uiteen?
De vraag die je stelt "wat is de essentie van wat je bent" is een eindeloze loop waaruit je niet tot een klaar en duidelijk antwoord komt. Je vraagt van twee delen een verklaring te geven van het één door het ander en omgekeerd. Je wil essentie verklaren met het zijn en vervolgens het zijn als een apart iets aan de kant zetten.
De oorsprong van onze taal is in een Indo-Germaanse omgeving tot bloei gekomen. De oorsprong van het woord (de stof van een gedachte) lichaam is "lig en chaam" wat zoveel betekent als "lijf van het zijn", vlees van het zijn. Van oorsprong zagen de mensen zichzelf als een eenheid van zijn onder twee aspecten, namelijk als een stof van vlees en als een stof van geest, van denken, van bewustzijn. In oorsprong wisten de mensen dat er niets anders was dan deze eenheid van zijn en de verklaring die zij zochten was een afdoende verklaring vinden voor de natuur van het zijn.
Het dualisme tussen essentie en existentie is pas enkele honderden jaren oud en is door Descartes als een laatste redmiddel aan de man gebracht om de religie met de opgang van de natuurwetenschappen te verbinden door een radicale scheiding tussen denken en ervaring in te voeren. De strijd tussen monisme en dualisme is nog niet gestreden aangezien nog steeds de vraag wordt gesteld wat nu juist de essentie is van wat ik ben.

Het zien van twee vormen van zoeken is zich ingraven in de strijd om het eigen denken en voorstellen te behouden. Het gedegen zelfonderzoek zoals het hier aangeprezen wordt is een zelfbedrog, een gedachte experiment van het eigen gelijk.

De vraag tenslotte waar het zelfonderzoek zich van bedient is de vraag naar een afdoende verklaring voor de natuur zoals deze is. Wat is natuur, daarover ging het van in het begin. Essentie en existentie als verklaringen zijn uitvindingen om een welbepaalde agenda uit te voeren.
Zelf onderzoeken is uitgaan van de natuur, van de eenheid die natuur is.

Wat ik bedoel met twee planeten is dat ik niet begrijp dat wat je schrijft, in reactie tot wat ik heb geschreven. Ik probeer alleen een vraag te poneren die de mensheid als sinds heugenis bezig houdt.

Maar als ik deze zinnen van je neem:

- "Je wil essentie verklaren met het zijn en vervolgens het zijn als een apart iets aan de kant zetten." -) dan denk ik, hoe kom je er op? Waar haal je dat vandaan?

of

- "Het dualisme tussen essentie en existentie ..." -) dan denk ik, hoe kom je er op? Er is helemaal geen relatie die we zouden kunnen herleiden tot dualisme tussen de begrippen essentie en existentie, en ik heb het daar iig niet over.

Afijn, dat maakt het moeilijk zo niet onmogelijk om op je tekst te reageren. Snap je?

[Guido]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Waarom elke keer een nieuwe naam verzinnen voor iets wat al bekend is? Het is de zelfde vraag als waarom deelnemers hier telkens onder een nieuwe naam gaan deelnemen. En subject - subjectief vacuüm noemen is voornamelijk onduidelijkheid scheppen. Nergens voor nodig, m.i.

Ik heb er een m.i. een passend begrip voor verzonnen om het in beeld te brengen. Wat onbewogen, onveranderlijk en alomtegenwoordig is, is nog steeds een 'toestand, daarom kan er over gesproken worden en duiding toe zijn.