De enige revolutie...

[Nadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Maar je bent eveneens niet de denker van jouw gedachten.

Nou dat weet ik zo net nog niet. Als ik dat ben waar binnen de gedachten zich (kunnen) manifesteren, zou je kunnen zeggen dat ik, op indirecte wijze, tevens de denker van (mijn) gedachten ben. Dat(gene) dat de de gedachten aanzwengeld, zal ik maar zeggen.

[Marijke]

Oorspronkelijk geplaatst door Rozenhart

De kosmos is er altijd geweest, bracht zichzelf voor, De natuur is de natuur. Zonder werkelijk begin of einde. Al verdwijnt de aarde ook... Vormen komen en gaan. Implosie, explosie, chaos, beweging, vruchtbaarheid, vernietiging,... Het leven in al haar vormen heeft altjd bestaan, niet waar?
De geest heeft niet de kosmos geschapen, zoals men wel eens beweert. Wel is de geest in staat de kosmos te beinvloeden, deel te hebben aan de schepping, zogezegd.
Als ik mijn lichaam had geschapen, was het lichaam gelijk geweest aan de geest. Zoals het denken gelijk is aan de denker.
Dan zou ik het lichaam met mijn denken kunnen veranderen voor eeuwig.

Aan de andere kant (Ik weet niet wat ik ervan moet denken......):
Je kunt maar beter niet denken, het denken voorbij gaan, loslaten. In (en als) de grote Stilte verkeren.
Juist wanneer we in staat zijn niets te doen, op te geven, zien (denken) we beter.

Mooi gezegd Nathan ( ja ik ben en blijf natuurlijk eigenwijs vandaar dat Nathan ), vooral die laatste zin. Wanneer ons bekrompen ikje er tussenuit is gaat er een geweldige wereld vol van mogelijkheden voor ons open, zelfs het onvoorstelbare.

[Marijke]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Je hebt absoluut helemaal nooit iets zelf gedaan, het is het oorzaak gevolg idee dat gedachten oproepen. In de gedachtensfeer kan het bestaan dat je dingen over jezelf afgeroept door een geestesgesteldheid waarbij het ene het ander uitlokt. Maar je bent eveneens niet de denker van jouw gedachten.

Jij hebt het hier over het bekrompen ik-je Renoir en dat is ook waar Caroline vanuit spreekt wanneer zij zich in angst terug trekt van de mogelijkheid zichzelf te kunnen genezen.

Schuldgevoel over het feit dat zij ( en niet alleen zij hoor, ik reken mezelf met mijn depressie zonder AD-pilletjes te nemen waar ik met AD-pilletje mogelijk ook een grote mond zou kunnen hebben dat het allemaal zo easy is, ook toe ) zichzelf/onszelf ziek gedacht heeft/hebben op een niveau waar zij/wij nu misschien nog niet bij kan/kunnen vanwege het niet onder ogen komen van dat schuldgevoel en waar dat vandaan komt heeft nog nooit tot gevolg gehad dat iemand zichzelf kon genezen sterker nog schuldgevoel houd ziekte in stand op de meest verschrikkelijke manieren, kijk maar eens rond in de wereld.

Het lijkt mij daarom een goede start dat zgn schuldgevoel eens wat nader te onderzoeken in die zin of dat wel terecht is en wat het je verder helpt in de grand genezing!

Ik heb gezegd.

[alsdan]

Ik betwijfel of datgene wat ik te vertellen heb iets toevoegt aan de ganse zaak, of dat het voor iemand belangwekkend of interessant is. Dus misschien zou ik beter het zwijgen toedoen.

Dus ik dacht het volgende, soms spreekt men over niet denken. Ok, niet denken, maar is niet denken niet zo iets als niet proberen te ademen ?

Goed, Ik probeer nu eventjes niet te ademen ? Lukt dat ? Ja, eventjes. Maar als het te lang duurt komt die spanning naar boven en ziedaar het lukt niet om niet te ademen.

Is dat niet zoiets als niet proberen te denken. Het lukt wel eventjes, net als je eventjes je adem kunt vasthouden, zo kun je ook eventjes reflecteren over een gedachte of een soort van stilte oproepen in de mind. Maar wel maar eventjes, niet te lang en het gaat vanzelf verder.

Dus dit wou ik eventjes, waarschijnlijk niet ter zake in de ganse discussie, toch op dit forum posten.
Ongetwijfeld hadden jullie allemaal dit al jaren door, en ik kom er nu net achter.

Nu ik toch enkele niet ter zake zaken aan posten ben, kan ik hiervan misbruik maken en nog niets toevoegen.

Is dat inzicht dat ik nu heb, eigenlijk een belangrijk inzicht ?
Ik bedoel maar, stel dat je probeert om niet te denken. En dan kom je tot de conclusie dat het net hetzelfde is als proberen om niet te ademen. Wat ook niet lukt. Dan is proberen om niet te denken, langer dan laten we zeggen 20 seconden toch een zinloze activiteit.
Maar hoe zit het dan met al die goeroes (oei dat klinkt oneerbiedig, terwijl ik misschien gewoon dom ben.) die beweren dat je het denken moet loslaten.



Toch kan een mens het denken wel loslaten, en is de vergelijking niet helemaal hetzelfde als het ademen. Want in de slaap, of in slaap vallen valt het denken weg. Dus zou het kunnen dat men pas in een bepaalde speciale sfeer het denken kan loslaten en dan tegelijkertijd dat men niet in slaap valt.

[Maria]

are you for real?

[alsdan]

Eventjes resumeren wat Nathan schrijft.

het doorzien van de illusie dat de denker en het denken twee zijn.
Ik en mijn denken, is een vergissing.
Het denken kan alleen maar vrij worden, als de beheerser (de denker) verdwijnt. En dat kan door te zien dat het denken en de denker niet verschillend zijn. Er is alleen maar sprake van denken.

Goed, ik heb de illusie doorzien, maar verandert er iets ? In feite niet, want het denken blijft de overtuiging vasthouden dat er een denker en denken is.
Dus is het verdwijnen van de beheerser meer dan gewoon maar door te zien dat het denken en de denker niet verschillend zijn.

Hmm, wat is dat eigenlijk de overtuiging vasthouden dat er een denker en denken is ?

"Ik ben ik" en niet "ik ben gedachten"

[Nadje]

Oorspronkelijk geplaatst door alsdan

Maar hoe zit het dan met al die goeroes (oei dat klinkt oneerbiedig, terwijl ik misschien gewoon dom ben.) die beweren dat je het denken moet loslaten.


Toch kan een mens het denken wel loslaten, en is de vergelijking niet helemaal hetzelfde als het ademen. Want in de slaap, of in slaap vallen valt het denken weg. Dus zou het kunnen dat men pas in een bepaalde speciale sfeer het denken kan loslaten en dan tegelijkertijd dat men niet in slaap valt.

Je kunt het denken niet loslaten. Zelfs in je slaap gaat het denken onverdroten voort, in de vorm van dromen. Of je je dat later nu wel of niet kunt herinneren. Iedereen droomt, dat is wetenschappelijk onderzocht.

Wat bedoeld wordt is dat je referentiepunt verschuift. Van (identificatie met je) gedachten naar DAT waarin de gedachten verschijnen. Of anders gezegd DAT wat de gedachten kan waarnemen. Van een afstandje kan gadeslaan.

[Nadje]

Oorspronkelijk geplaatst door alsdan

Hmm, wat is dat eigenlijk de overtuiging vasthouden dat er een denker en denken is ?

Het gaat er m.i. om, dat je inziet dat je allebei bent en daarmee dus Eén. Zou je kunnen zeggen. Je bent alles.

Er hoeft dus helemaal niks te verdwijnen, het één ontleent zijn bestaansrecht aan het ander. En uiteraard ben je ook de (be)denker van jouw gedachten. Je bent het allemaal.

[alsdan]

Oorspronkelijk geplaatst door Nada

Je kunt het denken niet loslaten. Zelfs in je slaap gaat het denken onverdroten voort, in de vorm van dromen. Of je je dat later nu wel of niet kunt herinneren. Iedereen droomt, dat is wetenschappelijk onderzocht.

Wat bedoeld wordt is dat je referentiepunt verschuift. Van (identificatie met je) gedachten naar DAT waarin de gedachten verschijnen. Of anders gezegd DAT wat de gedachten kan waarnemen. Van een afstandje kan gadeslaan.

Identificeer ik me met mijn gedachten ? Zo ervaar ik het toch niet. Ik ervaar wel mijn gedachten als mijn. Maar dat lijkt me nog iets anders dan te zeggen dat ik me met mijn gedachten identificeer. (Tenzij je natuurlijk wil zeggen dat het ervaren van mijn gedachten als mijn dat dit de identificatie is waar je het over hebt.)
Maar als ik op een afstandje de gedachten gadesla blijft het ervaren van de gedachten als mijn gedachten toch nog hetzelfde.

Het zich een persoon/denker/bedenker voelen/ervaren blijft zowel voortbestaan bij het denken als bij het gadeslaan van de gedachten.

Ik denk ervaar ik als correct maar ik ben gedachten ervaar ik niet meer als correct. Ik heb niet de indruk dat de gedachten het zelfgevoel scheppen. Maar door het zelfgevoel voelt het zelf wel aan als zelf.

Dus, het zich zelf voelen ervaart zowel de gedachten als het gadeslaan van de gedachten als het denkproces als mijn. Mijn denkproces, mijn gadeslaan, mijn gedachten. Maar het zich zelf voelen ervaart niet de gedachten , noch het gadeslaan als zich zelf.

[alsdan]

Oorspronkelijk geplaatst door Nada

Het gaat er m.i. om, dat je inziet dat je allebei bent en daarmee dus Eén. Zou je kunnen zeggen. Je bent alles.

Er hoeft dus helemaal niks te verdwijnen, het één ontleent zijn bestaansrecht aan het ander. En uiteraard ben je ook de (be)denker van jouw gedachten. Je bent het allemaal.

Ben ik de (be)denker van mijn gedachten ?
Het klopt dat ik inderdaad de gedachten ervaar als mijn gedachten. Maar ben ik de (be)denker van die gedachten ?
De gedachten zijn een gevolg van het lichaam, hersenactiviteit, waarnemingsvermogen, zintuigen, enz. enz. Zit er een ik in dat lichaam ? in die hersenactiviteit ? waarnemingsvermogen ? zintuigen ?

Het klopt dat er een "ik"ervaren is, maar is dit ik ervaren de denker ? Of is dat "ik"ervaren net zoals de gedachten een gevolg van lichaam, hersenactiviteit, waarnemingsvermogen, zintuigen enz. ?

Er is waarneming maar is de waarneming identiek aan het ik ? Of is er waarneming die het ik-gevoel waarneemt ?

Toch lijkt er nog meer aan de hand, namelijk een proces dat er voor zorgt dat het ik-gevoel zich ook als een persoon ervaart.
Bv. Als iemand mijn ego streelt, dan voelt mijn ego zich gestreeld. Mijn zelfgevoel is niet alleen zelf-voelen maar ook eigenliefde. Ik die ik liefheeft.
Het lijkt me dat vooral dat liefhebben meer is dan louter waarnemen of louter zelf-voelen.