Charlatan 1

[Rozenhart]

Oorspronkelijk geplaatst door Nada

Alles komt op en verdwijnt weer. Het punt is dat tijd een relatief begrip is. Als je bezig bent met dingen die je leuk vindt, vliegt de tijd. Narigheid lijkt altijd langer te duren.
Maar de vraag is: is dat zo?

Voorbeeld: Van de week schrijf ik nog hoe goed het leven is en vandaag ben ik verdrietig. Ik kan daar ook tig oorzaken voor bedenken, maar daar gaat het nu even niet om. Waar het mi.i. om gaat is is dat ik mezelf op enig moment heb wijs gemaakt dat je goed voelen beter is dan je verdrietig voelen. (of lees hiervoor: boos, jaloers etc.) Maar als ik goed kijk, dan zie ik de schoonheid van verdrietig zijn. Die doet niet onder voor die van goedheid. Dat lijkt maar zo. En beiden komen op en verdwijnen weer.

Dat is duidelijk, wat je schrijft maar op die manier schommelt toch behoorlijk je emotionele thermometer.
Het boeddhisme gelooft dat de Boeddha daar vrij van was, van die schommelingen. Innerlijke vrede, stilte noemen ze dat of de staat van nirvana.

[Rozenhart]

Oorspronkelijk geplaatst door Ananta

En wie ziet het spel van de 'waarnemer', en wie ziet dat angst wel of geen vat heeft?
Het grappige is dat 'angst' inderdaad ook de (menselijke) natuur is en dat het herkennen van emotionele geuren deel uitmaakt van ons oer-instinct. Hoe fascinerend en bijzonder en uitzonderlijk is dit dat wij ons hiervan bewust zijn en er informatie over kunnen uitwisselen. Er is geen 'je angst' of 'je woede'....en al helemaal geen verlichting voor wie daar ideeën over heeft.
Ananta

Volgens sommigen is er onderscheid tussen lichamelijke angst en psychologische angst. Aan de eerst genoemde kunnen we weinig doen maar de geest zou je voorgoed kunnen bevrijden van angst en zo van de negatieve invloed op ons als stoffelijk mens.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Rozenhart

Dat is duidelijk, wat je schrijft maar op die manier schommelt toch behoorlijk je emotionele thermometer.
Het boeddhisme gelooft dat de Boeddha daar vrij van was, van die schommelingen. Innerlijke vrede, stilte noemen ze dat of de staat van nirvana.

Het is maar hoe je bent opgevoed. Wanneer je omgeving belang stelt in verlichting krijg je dat met de paplepel ingegoten. Als het als heel bijzonder wordt voorgesteld verlicht te zijn ga je daar werk van maken of alles aan doen te bereiken. En namen geven die tot de gewenste verbeelding spreken.

Zijn naam Siddhartha betekend 'hij wiens doel is volbracht' of 'van wie elke wens vervuld is', Boeddha betekend 'hij die ontwaakt (verlicht) is'. Voor Boedhha's tijd zijn er nog 28 andere Boedhha's geweest dus de teneur in Nepal was erg spiritueel.

Zijn moeder zou Maya hebben geheten wat in het sanskriet 'verlichting' betekend. Een aantal wijzen hadden van het kind bepaald dat het een groot heerser zou worden en hij is dus dienovereenkomstig opgevoed in de zin dat het hem niet aan aardse goederen ontbrak en hij ver werd gehouden van nare dingen.

Tot zijn 29e leefde hij in een alleszins beschermd millieu, lang genoeg om bevestigd te worden in een leven waarin alles voor de wind gaat.
En toen hij vervolgens met ellende geconfronteerd werd sprak hem, die alles tot op heden alleen maar eenzijdig kende, deze tegengesteldheid (het dualisme) natuurlijk enorm aan. We komen immers alleen in dualiteit tot dat wat we wensen te ervaren.

Aan het verlichtingsmoment onder de Bodhiboom hecht de geschiedenis veel waarde, hetgeen gezien het verdere verloop alleen maar een eenvoudig hallucinerend effect hoeft te zijn geweest.
Hij ging (heel belangrijk) door de verschillende stadia van zelfonderzoek door deze voor zichzelf uit te proberen op waarheidsgehalte.

Tot slot kwam hij tot de bevinding dat zelfobservatie de geest van de diepere lagen kan zuiveren en hij beoefende en onderwees vipassana, de kunst van het zien van de ware aard van de dingen.

Dit Boeddha verhaal is tweeledig wat betreft het vrij zijn van schommelingen, allereerst zijn externe belastende factoren tot z'n 29e buiten zijn gezichtveld gehouden en is hij 'gedragen' in zijn ontwikkeling. Dat wil niet zeggen dat hij niet gestampvoet heeft als hij zijn zin niet kreeg, maar van buitenaf is hij nauwelijks belast.

In de westerse traditie zijn we eeuwenlang opgevoed met een godsvrezend schuldbesef waarvan de restanten nog rondwaren in het schuldig voelen, en de tegenpool het willens en wetens zondigen. Daarin zijn wij dus bepaald wel erfelijk belast. Veel ouders drukken een stempel op de ontwikkeling waar we op latere leeftijd, eenmaal zelfstandig, weer van los moeten (willen) komen. Het is in ieder geval duidelijk dat de emotionele thermometer meer schommelt.

Het tweede deel van het verhaal van Boeddha kunnen wij zelf ook bewandelen met uiteindelijk hetzelfde resultaat. Vipassana de methode van zelfonderzoek en het zien van de ware aard van de dingen.

[Danique]

Vond het boeiend om te lezen Renoir.

[Rozenhart]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

en het zien van de ware aard van de dingen.

Ja, dat alles leeg is.
Maar dat kan ook slechts een denkbeeld zijn, een geloof.

[Rozenhart]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Het is maar hoe je bent opgevoed. Wanneer je omgeving belang stelt in verlichting krijg je dat met de paplepel ingegoten. Als het als heel bijzonder wordt voorgesteld verlicht te zijn ga je daar werk van maken of alles aan doen te bereiken. En namen geven die tot de gewenste verbeelding spreken.

Zijn naam Siddhartha betekend 'hij wiens doel is volbracht' of 'van wie elke wens vervuld is', Boeddha betekend 'hij die ontwaakt (verlicht) is'. Voor Boedhha's tijd zijn er nog 28 andere Boedhha's geweest dus de teneur in Nepal was erg spiritueel.

Zijn moeder zou Maya hebben geheten wat in het sanskriet 'verlichting' betekend. Een aantal wijzen hadden van het kind bepaald dat het een groot heerser zou worden en hij is dus dienovereenkomstig opgevoed in de zin dat het hem niet aan aardse goederen ontbrak en hij ver werd gehouden van nare dingen.

Tot zijn 29e leefde hij in een alleszins beschermd millieu, lang genoeg om bevestigd te worden in een leven waarin alles voor de wind gaat.
En toen hij vervolgens met ellende geconfronteerd werd sprak hem, die alles tot op heden alleen maar eenzijdig kende, deze tegengesteldheid (het dualisme) natuurlijk enorm aan. We komen immers alleen in dualiteit tot dat wat we wensen te ervaren.

Aan het verlichtingsmoment onder de Bodhiboom hecht de geschiedenis veel waarde, hetgeen gezien het verdere verloop alleen maar een eenvoudig hallucinerend effect hoeft te zijn geweest.
Hij ging (heel belangrijk) door de verschillende stadia van zelfonderzoek door deze voor zichzelf uit te proberen op waarheidsgehalte.

Tot slot kwam hij tot de bevinding dat zelfobservatie de geest van de diepere lagen kan zuiveren en hij beoefende en onderwees vipassana, de kunst van het zien van de ware aard van de dingen.

Dit Boeddha verhaal is tweeledig wat betreft het vrij zijn van schommelingen, allereerst zijn externe belastende factoren tot z'n 29e buiten zijn gezichtveld gehouden en is hij 'gedragen' in zijn ontwikkeling. Dat wil niet zeggen dat hij niet gestampvoet heeft als hij zijn zin niet kreeg, maar van buitenaf is hij nauwelijks belast.

In de westerse traditie zijn we eeuwenlang opgevoed met een godsvrezend schuldbesef waarvan de restanten nog rondwaren in het schuldig voelen, en de tegenpool het willens en wetens zondigen. Daarin zijn wij dus bepaald wel erfelijk belast. Veel ouders drukken een stempel op de ontwikkeling waar we op latere leeftijd, eenmaal zelfstandig, weer van los moeten (willen) komen. Het is in ieder geval duidelijk dat de emotionele thermometer meer schommelt.

Het tweede deel van het verhaal van Boeddha kunnen wij zelf ook bewandelen met uiteindelijk hetzelfde resultaat. Vipassana de methode van zelfonderzoek en het zien van de ware aard van de dingen.

Je vergeet het belangrijke stuk, dat ie ook leraren heeft gehad, toen ie op zoek was naar de zin van het leven. Maar deze leraren konden zijn grote dorst niet lessen. Ze waren erg tevreden over hem maar hij wilde niet bij hen blijven, hij wilde de onderste steen boven zien, hun doel en bereiken bleek niet voldoende voor hem te zijn geweest. Hij moet de weg van het zogenaamde zelf hebben gekend en mogelijk gerealiseerd. Want het waren ook leraren uit de yoga tak. Dit zelf (atman) zou hij later verwerpen met zijn leer over de leegte (nirvana: uitblussen van, uitwaaien).

[Nadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Rozenhart

Dat is duidelijk, wat je schrijft maar op die manier schommelt toch behoorlijk je emotionele thermometer.
Het boeddhisme gelooft dat de Boeddha daar vrij van was, van die schommelingen. Innerlijke vrede, stilte noemen ze dat of de staat van nirvana.

Niks mis met schommelen. Of schommelingen. Het is simpelweg de natuur. Zelfs het lichaam is onderhevig aan (hormonale) schommelingen. Je hebt eb en vloed en tijden van zaaien en tijden van oogsten, tijden van slapen en rust en tijden van activiteit en creativiteit.

Ik weet niet wat de boeddhisten geloven, maar ik geloof niet dat iemand, ook Boeddha niet, daar vrij van is. Ik zie en ervaar innerlijke vrede meer als een soort van permanent aanwezige onderstroom. Waar je altijd op bent afgestemd. Waardoor het mogelijk is om niet in de emotie(s) door te schieten, maar hem wel als zodanig te ervaren en te (be)leven. That's life! Alleen sukkels (ik zal ze niet nader bij naam noemen) zullen dat ontkennen.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Rozenhart

Je vergeet het belangrijke stuk, dat ie ook leraren heeft gehad, toen ie op zoek was naar de zin van het leven. Maar deze leraren konden zijn grote dorst niet lessen. Ze waren erg tevreden over hem maar hij wilde niet bij hen blijven, hij wilde de onderste steen boven zien, hun doel en bereiken bleek niet voldoende voor hem te zijn geweest.
Hij moet de weg van het zogenaamde zelf hebben gekend en mogelijk gerealiseerd. Want het waren ook leraren uit de yoga tak.
Dit zelf (atman) zou hij later verwerpen met zijn leer over de leegte (nirvana: uitblussen van, uitwaaien).

Wikipedia zegt over de betekenis van Boedhha 'de titel Boeddha wordt gegeven aan iemand die op eigen kracht, zonder leraar, de Dhamma (de waarheid, de natuurlijke ordening der dingen) ontdekt heeft en verlichting heeft bereikt.'.

Ik ben er van uitgegaan dat de Siddhartha geen leraren heeft gehad en daar ligt mijn voorkeur (het niet hebben van een leraar) ook. Maar wanneer er, zoals je zegt, van dorst sprake was moet het hebben gegaan om kennis, en inderdaad zijn uitspraken in aanmerking nemende moet het bij Boedhha niet hebben ontbroken aan levenswijsheid, waarin die leraren mogelijk begrenst waren. Yoga leraren zijn overigens niet ten principale leraren op het spirituele vlak. Sommigen adviseren yoga om sneller de leegte te ervaren.

Ik kan niet plaatsen dat Boedhha later het zelf heeft verworpen, wat heeft hij dan precies verworpen ten gunste van leegte ?

[Nadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Rozenhart

Je vergeet het belangrijke stuk, dat ie ook leraren heeft gehad, toen ie op zoek was naar de zin van het leven. Maar deze leraren konden zijn grote dorst niet lessen. Ze waren erg tevreden over hem maar hij wilde niet bij hen blijven, hij wilde de onderste steen boven zien, hun doel en bereiken bleek niet voldoende voor hem te zijn geweest.

Dat is voor niemand voldoende. Je moet het uiteindelijk allemaal zelf doen. Maar je hoeft niet opnieuw het wiel uit te vinden.

[Rozenhart]

Oorspronkelijk geplaatst door Nada

Ik weet niet wat de boeddhisten geloven, maar ik geloof niet dat iemand, ook Boeddha niet, daar vrij van is. Ik zie en ervaar innerlijke vrede meer als een soort van permanent aanwezige onderstroom. Waar je altijd op bent afgestemd. Waardoor het mogelijk is om niet in de emotie(s) door te schieten, maar hem wel als zodanig te ervaren en te (be)leven. That's life! Alleen sukkels (ik zal ze niet nader bij naam noemen)zullen dat ontkennen.

Niet alleen boeddhisten zeggen dat natuurlijk over vrede zelf.
Ook Sri Ramana Maharshi zegt het dat je er in kunt verblijven.
Ik vergelijk het wel eens met Amsterdam zeggen te kennen, door het op een afstand te kennen (zien liggen) of er in te wonen, verblijven.
Je kunt dus vrede kennen en kennen... Zijn.