Gnosis, geloof en macht

[Sterre]

Oorspronkelijk geplaatst door Ietsepietsje

Kennis die verworven is kan het ego voeden. Daar kom ik weer terug op "laat de ene hand niet weten wat de ander doet". De ene hand is Liefde, de andere hand is ego. De vele goeroe's en sekteleiders die ontspoort zijn zeggen genoeg. Kom je goeroe's o.i.d. tegen die aan persoonsverheerlijking doen (lees: die zichzelf boven anderen stellen) dan weet je genoeg. Kom je personen tegen die anderen verheerlijken, dan zegt dat ook iets over die personen.

Het gezegde wil eigenlijk zeggen dat je niet iedereen/overal moet laten weten als je ergens geld (of iets anders) weggeeft. Ik vraag me dan af waarom niet? Als het niet nodig is om het te laten weten kan het idd een wijze raad zijn, omdat het geen enkel belang dient om het aan de grote klok te hangen. Maar gelijktijdig vraag ik me af waarom je iets zou moeten 'verzwijgen'. Welk/wiens belang dient onwetendheid tenzij het is om jaloezie of hebzucht oid elders te vermijden/voorkomen...

De kwetsbaarheid qua sterven?sja?wat moet ik daar van zeggen? Het kan zo worden dat de dood je niets meer zegt. Bedenk ook dat er nog nooit iemand is geweest die om zijn eigen dood heeft gerouwd. We rouwen altijd om anderen of iets anders.

De dood is vlgs mij altijd heftig (emotievol) omdat deze zich vrijwel altijd onverwacht aandient.... zelfs op het moment dat op het levenseinde wordt 'gewacht'. Het gaat ook niet om het doodgaan an sich, maar wel de kennis/het gevoel van intens verdriet en fysiek gemis... Verdriet om wat nooit weer komt en zo fijn voelde. De andere kant van de medaille die Liefde en Leven heet. En gelijk dat gevoel, en de wetenschap van de nietigheid geeft ook weer een gevoel van diepe verbondenheid met alles wat bij het Leven hoort. Mijn ervaring althans.... (voor zover het mij gelukt is om hier mijn gevoel onder woorden te brengen...Ik realiseer me dat gevoel wat hier aan raakt voorbij rationele woorden en gedachten gaat...)

[Freerider]

Oorspronkelijk geplaatst door Sterre

Het gezegde wil eigenlijk zeggen dat je niet iedereen/overal moet laten weten als je ergens geld (of iets anders) weggeeft. Ik vraag me dan af waarom niet? Als het niet nodig is om het te laten weten kan het idd een wijze raad zijn, omdat het geen enkel belang dient om het aan de grote klok te hangen. Maar gelijktijdig vraag ik me af waarom je iets zou moeten 'verzwijgen'. Welk/wiens belang dient onwetendheid tenzij het is om jaloezie of hebzucht oid elders te vermijden/voorkomen?

Zo zag ik het eigenlijk ook altijd. En dan denk je idd al gauw aan geld weggeven of iemand een dienst verlenen. En in het verlengde daarvan duidt het op praalzucht als iemand overal verteld 'hoe goed hij wel niet is'.

Maar geld weggeven of een dienst verlenen is eigenlijk een vorm van delen.
Niets mis mee, maar ik denk dat in spiritueel opzicht wat anders wordt bedoelt.
En dan kom ik terug op mijn reactie van 11:03 van vandaag.

Oorspronkelijk geplaatst door Sterre

De dood is vlgs mij altijd heftig (emotievol) omdat deze zich vrijwel altijd onverwacht aandient.... zelfs op het moment dat op het levenseinde wordt 'gewacht'. Het gaat ook niet om het doodgaan an sich, maar wel de kennis/het gevoel van intens verdriet en fysiek gemis... Verdriet om wat nooit weer komt en zo fijn voelde. De andere kant van de medaille die Liefde en Leven heet. En gelijk dat gevoel, en de wetenschap van de nietigheid geeft ook weer een gevoel van diepe verbondenheid met alles wat bij het Leven hoort. Mijn ervaring althans.... (voor zover het mij gelukt is om hier mijn gevoel onder woorden te brengen...Ik realiseer me dat gevoel wat hier aan raakt voorbij rationele woorden en gedachten gaat?)

Jij hebt het over de dood van anderen, ik had het over mijn eigen fysieke dood.
Als reactie op deze quote:

Oorspronkelijk geplaatst door Sterre

Zijn we als mens niet sowieso kwetsbaar, al was het alleen al door onze sterfelijkheid?

Ik merkte op dat niemand rouwt om zijn eigen dood. Daar bedoel ik mee dat die kwetsbaarheid alleen in het 'ik' bestaat'. Rouwen/verdriet hebben doen we om anderen. Of om iets wat niet meer komt. Of omdat je iets niet meer bent wat je ooit wel was. Daar zijn we kwetsbaar in.

[Sterre]

Oorspronkelijk geplaatst door Ietsepietsje

Jij hebt het over de dood van anderen, ik had het over mijn eigen fysieke dood.

Ik merkte op dat niemand rouwt om zijn eigen dood. Daar bedoel ik mee dat die kwetsbaarheid alleen in het 'ik' bestaat'. Rouwen/verdriet hebben doen we om anderen. Of om iets wat niet meer komt. Of omdat je iets niet meer bent wat je ooit wel was. Daar zijn we kwetsbaar in.

Ik had het over de dood in het algemeen: ik heb ook ervaren dat mensen bij voorbaat kunnen rouwen over hun eigen heengaan. Niet omdat zij zelf doodgaan, maar wel om wat zij achter laten. In zeker opzicht heb je dus gelijk dat mensen niet zo gauw rouwen om hun eigen doodgaan. Soms kunnen zij er zelfs intens naar verlangen. Ondanks dat verlangen naar hun eigen dood, wordt er m.i. toch wel rouw gevoeld, die het eigen heengaan met zich meebrengt.

Daarnaast weet ik (door wat stervende mensen of hun naasten mij hebben verteld) dat er mensen zijn die bij voorbaat een zekere angst voor de fysieke dood kennen. Is dat ook niet al een vorm van rouw om de eigen dood?

[Sterre]

Verder geloof ik dat we als mens hoe dan ook kwetsbaar (en een groot deel van onze tijd onwetend zijn): niet alleen door de uiteindelijk met zekerheid te verwachten fysieke dood.

.... Doodgaan is onze enige uiteindelijke 'zekerheid'. In dat opzicht denk ik dat angst, over het algemeen gezien, een nutteloze en energieverspillende emotie is..

Live life to the max.... Er is niets anders dan wat we er zelf van (kunnen) maken.....

[Freerider]

Oorspronkelijk geplaatst door Sterre

Ik had het over de dood in het algemeen: ik heb ook ervaren dat mensen bij voorbaat kunnen rouwen over hun eigen heengaan. Niet omdat zij zelf doodgaan, maar wel om wat zij achter laten. In zeker opzicht heb je dus gelijk dat mensen niet zo gauw rouwen om hun eigen doodgaan. Soms kunnen zij er zelfs intens naar verlangen. Ondanks dat verlangen naar hun eigen dood, wordt er m.i. toch wel rouw gevoeld, die het eigen heengaan met zich meebrengt.

Daarnaast weet ik (door wat stervende mensen of hun naasten mij hebben verteld) dat er mensen zijn die bij voorbaat een zekere angst voor de fysieke dood kennen. Is dat ook niet al een vorm van rouw om de eigen dood?

Dat zou ik niet weten. Ik heb die angst ook gezien. Een antwoord zal mogelijk pas komen als je er zelf voor staat. Maar het is ook mogelijk dat die angst voortkomt uit het idee van afgescheidenheid.

Oorspronkelijk geplaatst door Sterre

Doodgaan is onze enige uiteindelijke 'zekerheid'. In dat opzicht denk ik dat angst, over het algemeen gezien, een nutteloze en energieverspillende emotie is..

Dat denk ik ook. Zaak is dus om angsten onder ogen te zien en kijken waar het vandaan komt.

[Nadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Sterre

Hmmm, diep over nagedacht: voor mij is het verwerven van kennis (gnosis) juist ook een erkennen van kwetsbaarheid naast macht. Zijn we als mens niet sowieso kwetsbaar, al was het alleen al door onze sterfelijkheid?




Ja, ik voel het verschil en geef toe dat weggeven (jezelf) meer van ons als mens vergt dan delen. Delen lukt met/bij meer personen dan jezelf volledig weggeven om niet.

Eerlijk gezegd zie ik het verschil niet zo. Wat is iets weggeven van jezelf anders dan (iets van jezelf) delen? Enlighten me please.

[Nadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Ietsepietsje

Dat denk ik ook. Zaak is dus om angsten onder ogen te zien en kijken waar het vandaan komt.

Dat denk ik ook. En als dat gezien is, wat dan?

[Freerider]

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

Dat denk ik ook. En als dat gezien is, wat dan?

Niks. Dan zul je weten dat angsten uit je ik-bewustzijn vandaan komen en kan je daar eventueel op anticiperen.

[Nadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Ietsepietsje

Niks. Dan zul je weten dat angsten uit je ik-bewustzijn vandaan komen en kan je daar eventueel op anticiperen.

Ik ben gelukkig niet echt bang uitgevallen. Nooit geweest. Jij?

[Freerider]

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

Ik ben gelukkig niet echt bang uitgevallen. Nooit geweest. Jij?

Eenmaal heb ik een aanval van angst gehad. Normaliter ben ik niet angstig of bang.