Gelijk geven

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

En dat allemaal na de opmerking dat je me geen gelijk kunt of wilt geven.

De rest is scherts, Mihaela. Je maakt er iets van wat er niet is.

Je bent echt niet bewust van hoe je in het leven staat, een grap laat precies zien hoe iemand in het leven staat.

Lieve Rob, is echt de laatste keer dat ik je iets aanreik. Je bent voor mij 'verloren energie'.

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

De rest is scherts, Mihaela.

Ik heb ook hartelijk om kunnen lachen. Daarnaast overwoog ik om je iets aan te reiken.
Ik gaf je een weergaven van wat jij, steeds weer, aan mij laat zien.
Zoals gewoonlijk kets je gelijk terug.

Dus bij deze weer: Dag Rob!

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Je bent echt niet bewust van hoe je in het leven staat, een grap laat precies zien hoe iemand in het leven staat.

Lieve Rob, is echt de laatste keer dat ik je iets aanreik. Je bent voor mij 'verloren energie'.

Kijk even terug en zie hoe 'de grap' begon.
Onderzoek je opmerking over 'gelijk kunnen geven'.
Trek je terug of ga er vol in; wat jij wilt.

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Kijk even terug en zie hoe 'de grap' begon.
Onderzoek je opmerking over 'gelijk kunnen geven'.
Trek je terug of ga er vol in; wat jij wilt.

Ik heb er moeten om lachen toen ik eerst las. Vervolgens stond ik me voluit mijn irritatie toe.

Ik ben naar de acupunctuur geweest. Wat een geweldige man zeg, de acupuncturist, ik merk echt ontzettend veel verandering ieder keer.

Onderweg terug, na de accupunctuur, besefte ik dat ik iets te fel op jou gereageerd heb.
Ik sta er nog steeds achter, wat ik zei. Ook weet ik dat verloren energie is om jou op iets te wijzen, dus eigenlijk kan alleen maar naar mijn eigen stuk kijken. Ben niet meer boos op je dat jij een onbewusteling bent, ik kijk alleen naar mijn eigen nu.

De situatie heb ik vanaf het begin bewust geobserveerd, en ook al mijn reacties.

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Ik heb er moeten om lachen toen ik eerst las. Vervolgens stond ik me voluit mijn irritatie toe.

Ik ben naar de acupunctuur geweest. Wat een geweldige man zeg, de acupuncturist, ik merk echt ontzettend veel verandering ieder keer.

Onderweg terug, na de accupunctuur, besefte ik dat ik iets te fel op jou gereageerd heb.
Ik sta er nog steeds achter, wat ik zei. Ook weet ik dat verloren energie is om jou op iets te wijzen, dus eigenlijk kan alleen maar naar mijn eigen stuk kijken. Ben niet meer boos op je dat jij een onbewusteling bent, ik kijk alleen naar mijn eigen nu.

De situatie heb ik vanaf het begin bewust geobserveerd, en ook al mijn reacties.

Als de conclusie is dat je irritatie en boosheid ook maar iets met mij te maken heeft, dan zou ik het proces nog eens een keer over doen, als ik jou was. Als (psychologisch) zelfonderzoek me iets heeft vertelt, dan is het dat ik altijd weer bij mezelf uitkom. In het begin kan dat enorm frustrerend zijn, want het is een algemeen menselijke eigenschap om de reden van ons onbehagen bij voorkeur buiten ons zelf te leggen (iets of iemand anders de schuld te geven). Daarna wordt het eerst nog vervelender, als we de 'schuld' bij ons zelf gaan leggen. Bevrijding is pas mogelijk als we dat (vermeende) 'zelf' aan een nader onderzoek gaan onderwerpen.

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Als de conclusie is dat je irritatie en boosheid ook maar iets met mij te maken heeft, dan zou ik het proces nog eens een keer over doen, als ik jou was.

Met de opmerking in het vet gedrukt mag je wel oppassen. In ieder geval voor jezelf. De illusie van de dualiteit bergt hier namelijk alsnog het gevaar dat tijdens het wijzen op zelf verantwoordelijkheid signalen uitgezonden worden dat je als "dader" (helemaal) niets te maken hebt met de pijn van de ander. Juist daar begint dan ook je eigen onderzoek. De zelf verantwoordelijkheid aan beide kanten laat het geheel zien. Zie je dat niet cre?er je weer een nieuwe afscheiding.

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Als (psychologisch) zelfonderzoek me iets heeft vertelt, dan is het dat ik altijd weer bij mezelf uitkom.

Wat je hier op het forum laat zien, keer op keer, is dat jij altijd bij de ander uitkomt.
Wat jij over je leven buiten het forum weleens vertelde , begreep ik dat je daar ook altijd gericht bent op de ander.
Dus mag je gerust wat mee doen met wat je meent 'te weten'.

[Esradha]

Mijn conclusie is vaak geweest dat ik bij mezelf uit kwam en de ander slechts iets aanraakte wat in mij leefde. Dat mijn emotie sterker was dan de situatie deed verwachten. Dus sprak ik ook de ander niet aan, omdat ik mijn emotie mijn verantwoordelijkheid vind. Laatst heb ik eerst mijn eigen emotie doorgewerkt en daarna alsnog de ander aangesproken wat ik niet fijn vond aan zijn houding. Nog steeds ben ik geneigd te denken, waarom kan een ander mij beinvloeden, ligt dat niet enkel en alleen bij mijzelf? Is alles wat we uitspreken tegen de ander en vragen van de ander niet vooral een zoeken van de eigen bevrediging bij de ander. Grenzen aangeven en voor jezelf opkomen lijkt positief en iets om vooral te doen. Toch ligt het ook weer bij jezelf dat je dat nodig hebt. Ik kom echter steeds zo sterk bij mezelf uit waardoor ik dan niet opzoek met de ander, dat ik me wel eens afvraag of ik daar ook niet iets mee mis in mijn verhaal. Echter met wat ik dan zou missen, kom ik toch weer bij mezelf uit...

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Wat je hier op het forum laat zien, keer op keer, is dat jij altijd bij de ander uitkomt.
Wat jij over je leven buiten het forum weleens vertelde , begreep ik dat je daar ook altijd gericht bent op de ander.
Dus mag je gerust wat mee doen met wat je meent 'te weten'.

Ik heb mezelf lang onbelangrijk gevonden. Dat had natuurlijk zo zijn redenen. Ik heb mezelf daarna lange tijd belangrijk gevonden. In de zin dat het tijd was om intensief 'aan mezelf te werken' om de balast die ik mee sleepte aan te gaan. Ik kan gerust zeggen dat ik 'de krochten van de ziel' in zijn uithoeken met al zijn duisternis en schoonheid heb onderzocht. Dat was nodig om ruimte te maken voor de enige vraag die er uiteindelijk echt toe doet: wie / wat ben ik. Die vraag is beantwoord en daarmee de angel uit alle mogelijke andere vragen verdwenen. Niet dat er geen vragen meer over zijn, maar ze zijn niet in te delen in belangrijk of onbelangrijk: ze dienen zich aan, gaan hun weg en vervliegen weer.

Ik stel de ervaringen die ik heb opgedaan graag beschikbaar, als dat wenselijk is. Maar de meeste daar heb je geen ruk aan omdat jij mij niet bent. Er zijn wat grote lijnen in het menselijk bestaan te ontdekken die algemeen geldig lijken te zijn, maar daar houdt het dan ook mee op. Verder zijn er slechts individuele paden te herkennen die zo verschillend zijn als er mensen zijn.

Verder zou ik er graag aan toevoegen (a la Jan van Delden): ik weet niets, maar dat weet ik dan ook verdomd zeker. Onderzoek wat waar is en veel van wat je nu zo ontzettend belangrijk vindt (gebaseerd op het geloof in jouw persoon als zelfstandige grootheid) of wat zo ontzettend belangrijk lijkt te zijn, dat verdwijnt als sneeuw voor de zon. Dan wordt het leven simpelweg geleefd zoals het zich aan dient, met alles er op en er aan.

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Esradha

Mijn conclusie is vaak geweest dat ik bij mezelf uit kwam en de ander slechts iets aanraakte wat in mij leefde. Dat mijn emotie sterker was dan de situatie deed verwachten. Dus sprak ik ook de ander niet aan, omdat ik mijn emotie mijn verantwoordelijkheid vind. Laatst heb ik eerst mijn eigen emotie doorgewerkt en daarna alsnog de ander aangesproken wat ik niet fijn vond aan zijn houding. Nog steeds ben ik geneigd te denken, waarom kan een ander mij beinvloeden, ligt dat niet enkel en alleen bij mijzelf? Is alles wat we uitspreken tegen de ander en vragen van de ander niet vooral een zoeken van de eigen bevrediging bij de ander. Grenzen aangeven en voor jezelf opkomen lijkt positief en iets om vooral te doen. Toch ligt het ook weer bij jezelf dat je dat nodig hebt. Ik kom echter steeds zo sterk bij mezelf uit waardoor ik dan niet opzoek met de ander, dat ik me wel eens afvraag of ik daar ook niet iets mee mis in mijn verhaal. Echter met wat ik dan zou missen, kom ik toch weer bij mezelf uit...

Dat iets een emotie oproept is m.i. niets anders dan het vraagt om gezien te worden, dat het aandacht behoeft. Het beste is dan ook om het de aandacht te geven die het nodig lijkt te hebben / heeft. Het is al een enorme stap als het ons lukt om de goed - of afkeuring er uit te laten. Het dient zich aan en wil aandacht, gezien worden. Laat het zijn verhaal vertellen, zonder dat we het de kop indrukken door meningen en oordelen. Wat het te vertellen heeft is dan weer afhankelijk van de situatie en de persoon. Waar de een grenzeloos is en wel eens wat meer op de eigen grenzen zou mogen letten is er bij de ander sprake van te straffe begrenzing en te weinig flexibiliteit. Wat het bij jou of mij is, daar kunnen we alleen per situatie naar kijken wat het te vertellen heeft. Zonder de moraal, de meningen, de oordelen, de afkeuring, kan dat een mooi spel worden wat optimaal gespeeld wordt. Niets is gek of afkeurenswaardig als het er is.