Zoek je zelf. - Pagina 2

Freerider · 15 April 2013, 17:24

http://www.youtube.com/watch?v=sHuPl_rk97M

Tsjah..ik hoorde dit liedje enkele tientallen jaren terug en als zulk een wijze mannen als Koot en Bie iets roepen, dan geef je er gehoor aan.
Dus ik op zoek naar "mijzelf".

Ik werkte volgens de "afstreepmethode". Als ik maar genoeg zou afstrepen, zou ik mijzelf wel vinden zo was mijn simplistische gedachtengang. Dus ik vroeg mijzelf af:
-ben ik mijn boosheid?
-ben ik mijn rancune?
-ben ik mijn verdriet?
-ben ik enzovoorts?

Nee, dit kon ik allemaal onmogelijk zijn. Boosheid zakte weg en als ik het onderwerp van mijn boosheid vergeving schonk verdween die zelfs helemaal.
En dan sta je natuurlijk met je rancune en verdriet helemaal voor paal.
Ja, dit kon ik wel afstrepen, dat was duidelijk.

Toen nam ik mijn mening onder de loep. Ik ging met Jan en alleman heftige polemieken aan. Als Jan links was, was ik rechts en als Jan rechts was, was ik links. "Kut" zei ik tegen mijzelf. Ik ben alleen maar wat Jan NIET is. Dat kan IK onmogelijk zijn. Dus mijn mening viel ook af?.

Nah?toen had ik het gevonden hoor! Ik wist wie ik was: een heteroseksuele man. En ik was er maar wat trots op ook. Totdat ik besefte dat ik alleen maar man was dankzij het feit dat er vrouwen zijn en dat ik hetero was omdat er homo's zijn. Ik was wederom alleen maar iets dankzij een ANDER.

Weer geen indentiteit, weer geen "zelf". De moed schonk me in de schoenen. Maar toen stierf mijn moeder en ik voelde een diepe rouw. Ja, nu had ik eindelijk iets wat ik daadwerkelijk was. Ik voelde het immers in mij? Maar na verloop van tijd verwerkte ik de rouw en zou ik dan verdwenen zijn? Nee, dat kon het dus ook niet zijn.

(even tussendoor: ik heb net een paar Jehova's weggestuurd, dus dat ben ik ook niet)

Toen ging ik mijn lichaam bekijken. Mijn benen? Zou ik dat dan zijn? Nee, ik zag dat er mensen waren die zonder benen konden en die bestonden nog. En zo liep ik nog veel onderdelen van mijn lichaam af en het meeste was uitwisselbaar. Dus dat was ik ook al niet. Nah ja?mijn hersens dan? Dat was niet uitwisselbaar. Dus ging ik kijken waar mn hersens uit bestonden. Het bleek niet veel meer te zijn dan wat moeilijke onderdelen die via wat neuronengedoe tot communicatie kwamen. Eigenlijk zoiets als mn computer en die beschouw ik ook niet als een persoonlijkheid.

Ondertussen is het liedje van Koot en Bie al tientallen jaren oud en ik had nog niks gevonden. Maar toen las en hoorde ik wat goeroes en die bevestigde precies wat ik ook al had ontdekt. Het is allemaal maar een illusie wat we waarnemen. Ik kon ze wel zoenen die gasten, eindelijk herkenning! Ik was een Nondualist en ik had het al die jaren niet eens geweten! Eindelijk was ik iets, ik was Niets?.

Of zou er toch nog ergens een los eindje liggen? Ik heb tenslotte al zo vaak gedacht dat ik iets was en ik was telkens Niets?.dus ik vertrouw het niet zo.
Wat denken jullie?

15 April 2013, 17:24	#1
Freerider Asprirant lid Geregistreerd: 24 March 2013 Berichten: 0	Zoek je zelf. http://www.youtube.com/watch?v=sHuPl_rk97M Tsjah..ik hoorde dit liedje enkele tientallen jaren terug en als zulk een wijze mannen als Koot en Bie iets roepen, dan geef je er gehoor aan. Dus ik op zoek naar "mijzelf". Ik werkte volgens de "afstreepmethode". Als ik maar genoeg zou afstrepen, zou ik mijzelf wel vinden zo was mijn simplistische gedachtengang. Dus ik vroeg mijzelf af: -ben ik mijn boosheid? -ben ik mijn rancune? -ben ik mijn verdriet? -ben ik enzovoorts? Nee, dit kon ik allemaal onmogelijk zijn. Boosheid zakte weg en als ik het onderwerp van mijn boosheid vergeving schonk verdween die zelfs helemaal. En dan sta je natuurlijk met je rancune en verdriet helemaal voor paal. Ja, dit kon ik wel afstrepen, dat was duidelijk. Toen nam ik mijn mening onder de loep. Ik ging met Jan en alleman heftige polemieken aan. Als Jan links was, was ik rechts en als Jan rechts was, was ik links. "Kut" zei ik tegen mijzelf. Ik ben alleen maar wat Jan NIET is. Dat kan IK onmogelijk zijn. Dus mijn mening viel ook af?. Nah?toen had ik het gevonden hoor! Ik wist wie ik was: een heteroseksuele man. En ik was er maar wat trots op ook. Totdat ik besefte dat ik alleen maar man was dankzij het feit dat er vrouwen zijn en dat ik hetero was omdat er homo's zijn. Ik was wederom alleen maar iets dankzij een ANDER. Weer geen indentiteit, weer geen "zelf". De moed schonk me in de schoenen. Maar toen stierf mijn moeder en ik voelde een diepe rouw. Ja, nu had ik eindelijk iets wat ik daadwerkelijk was. Ik voelde het immers in mij? Maar na verloop van tijd verwerkte ik de rouw en zou ik dan verdwenen zijn? Nee, dat kon het dus ook niet zijn. (even tussendoor: ik heb net een paar Jehova's weggestuurd, dus dat ben ik ook niet) Toen ging ik mijn lichaam bekijken. Mijn benen? Zou ik dat dan zijn? Nee, ik zag dat er mensen waren die zonder benen konden en die bestonden nog. En zo liep ik nog veel onderdelen van mijn lichaam af en het meeste was uitwisselbaar. Dus dat was ik ook al niet. Nah ja?mijn hersens dan? Dat was niet uitwisselbaar. Dus ging ik kijken waar mn hersens uit bestonden. Het bleek niet veel meer te zijn dan wat moeilijke onderdelen die via wat neuronengedoe tot communicatie kwamen. Eigenlijk zoiets als mn computer en die beschouw ik ook niet als een persoonlijkheid. Ondertussen is het liedje van Koot en Bie al tientallen jaren oud en ik had nog niks gevonden. Maar toen las en hoorde ik wat goeroes en die bevestigde precies wat ik ook al had ontdekt. Het is allemaal maar een illusie wat we waarnemen. Ik kon ze wel zoenen die gasten, eindelijk herkenning! Ik was een Nondualist en ik had het al die jaren niet eens geweten! Eindelijk was ik iets, ik was Niets?. Of zou er toch nog ergens een los eindje liggen? Ik heb tenslotte al zo vaak gedacht dat ik iets was en ik was telkens Niets?.dus ik vertrouw het niet zo. Wat denken jullie?