Marie's perikelen

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Het lijkt mij een onvervreemdbaar recht om jezelf te zien als een afgezonderd deel van het geheel. De vraag is alleen (gesteld door vele verlichtingswegen) of het waar(heid) is.

Er zijn veel momenten waarop ik mij graag terug zou trekken op een onbewoond eiland. Maar ik kan daar alleen 'leven' bij gratie van het bestaan van een dergelijk eiland en dat er iets is om mij 'in leven' te houden. Een deel, (als ik mij zelf daar al voor zou willen aanzien) kan onmogelijk 'bestaan' zonder het geheel.

Verder ben ik benieuwd naar wat dat 'zelf', door jou omschreven als 'mijn diepste innerlijk', dan precies is. Het kan zijn dat ik niet goed gezocht heb, maar ik heb het niet kunnen vinden ?.

Wat dat wonen op een onbewoond eiland betreft; denk ik dat het, zelfs als alles voorhanden is om in leven te blijven, heel moeilijk zal zijn om niet gek te worden van éénzaamheid en het dus met een gezond verstand uit te houden tot een natuurlijke dood.
Maar er is wel duidelijk een verschil tussen alleen op een onbewoond eiland en voortdurend opgeeist te worden door de beslomeringen en de belangen van derden zodat men zichzelf dreigt te verliezen. Het is in die laatste context dat ik snik naar een afscherming van mijn Eigen zijn.

Wat uw laatste zin betreft; wat heeft u niet goed gezocht? Een verdere beschrijving van 'mijn diepste innerlijk' of 'het diepste innerlijk' in het algemeen en duidt u zo aan dat er voor u geen onderscheid gemaakt kan worden tussen het ego van een persoon en zijn diepste innerlijke?

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Rennie

Je vraagt je af of er andere mensen zijn om hun grenzen scherp te stellen waar hun geestelijke integriteit begint en dan kan ik alleen voor mijzelf antwoorden dat dat bij mij niet speelt.

Toen ik dat nog nodig had telde zowel het zijn van integer als dat anderen voor mij betrouwbaar moeten zijn zwaar. Dat heeft zich bij mij, na gedegen zelfonderzoek gedaan te hebben verplaatst naar het zijn van Waarheid. In Waarheid zijn is een dimensie van het onpersoonlijke (omdat ontdekt is dat wie ik ben niet op waarheid berust), waarbij niet langer een persoonlijk belang telt (bijvoorbeeld integer willen zijn). Daarbij is het ook losgekomen van dat anderen betrouwbaar moeten zijn. Wat nu telt is dat Waarheid Waarheid herkent.

Waar het de behoefte betreft vrij te zijn van de mening van anderen, je recht op afzondering, begint het weg te krijgen dat je persoonlijke visie in het gedrang komt bij die van anderen en laat het bij zelfonderzoek nou juist noodzakelijk zijn je eigen gedachten op houdbaarheid te onderzoeken. Dus dat wat je klaarblijkelijk zo graag wenst te beschermen wordt hier danig op de proef gesteld. Is dit dan wel het ge?igende forum voor je?

Ik zal het misschien klaarder en duidelijker stellen (hetgeen ik nu, ook voor mijzelf kan, juist door in discussie te treden met anderen zodat ik verplicht ben, ook voor mijzelf om mij klaarder uit te drukken en zodat ik dan ook beter inzie waar het eigenlijke probleem zit).

Het eigenlijk probleem zit hem erin dat mijn directe omgeving (mijn echtgenoot) niet opgezet is met mijn zoeken naar die waarheid omdat die persoon zich zo uitgesloten voelt van een deel van mijn leefwereld en van de andere kant staat die persoon helemaal niet open voor zo een zoektocht welke voor hem te abstract is en eerder neerkomt op het zoeken naar spijkers op laag water.

Die persoon denkt wel dat hij recht heeft, als mijn echtgenoot, op al mijn aandacht en op al mijn inzet voor hem en beweert dat omgekeerd hij er 100% is voor mij. Hij vergeet wel dat hijzelf 100% vastlegt wat de regels zijn van het spel en dus dat die regels op zijn lijf en zijn interesse zijn geschreven.

Enfin, ik zal er mee moeten leven. Voor de rest is die persoon zo slecht niet, maar af en toe wordt het mij toch wel teveel.

Wat mogelijke tegenspraak betreft op dit forum, ik heb niet liever; dat scherp de geesten en verplicht ons verder de diepte in te zoeken.

En inderdaad waarheid is waarheid en onpersoonlijk, maar tot nu toe is mijn persoon het enige dat ik heb om die waarheid te kunnen kennen.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Hier is het niet anders. De waarheid is vlakbij en in het innerlijk van alles. Om waarheid te verwerkelijken kunnen wij de raad die wij elkaar geven ook gebruiken. Inderdaad zoals je zegt in eigen naam, met eigen zorg en verantwoordelijkheid. Looro

Dank je.

[Danique]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Enfin, ik zal er mee moeten leven. Voor de rest is die persoon zo slecht niet, maar af en toe wordt het mij toch wel teveel.

Hmm.
Ik heb dat ook wel eens als een gemis ervaren hier.
Doch nu niet meer.
Omdat ik nu zie dat waar ik uren over kan denken, mijmeren.. ik maar naar mijn partner hoef te kijken en het 'zie'.

Hij hoeft er niet over te denken, hij hoeft er niet over te mijmeren, over te praten.. hij leeft. Hij doet.
Recht vanuit zijn hart, niet in wrijving met zijn zijn..
Ik vind het een genot te zien hoe iemand die helemaal niet en nooit bezig is geweest met wat hij wel of niet is.. met wat wel of niet waarheid is.. eigenlijk leeft vanuit en met een volheid die ik mezelf zou wensen..

Waarmee ik denk ik zeggen wil..
Je hoeft niet samen bezig te zijn met.. je hoeft niet alles te delen.. in dezelfde belevingswereld te zitten.. om elkaar bewust of onbewust toch heel veel te 'geven'.

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Wat dat wonen op een onbewoond eiland betreft; denk ik dat het, zelfs als alles voorhanden is om in leven te blijven, heel moeilijk zal zijn om niet gek te worden van éénzaamheid en het dus met een gezond verstand uit te houden tot een natuurlijke dood.
Maar er is wel duidelijk een verschil tussen alleen op een onbewoond eiland en voortdurend opgeeist te worden door de beslomeringen en de belangen van derden zodat men zichzelf dreigt te verliezen. Het is in die laatste context dat ik snik naar een afscherming van mijn Eigen zijn.

Wat uw laatste zin betreft; wat heeft u niet goed gezocht? Een verdere beschrijving van 'mijn diepste innerlijk' of 'het diepste innerlijk' in het algemeen en duidt u zo aan dat er voor u geen onderscheid gemaakt kan worden tussen het ego van een persoon en zijn diepste innerlijke?

Oei, u zegt u tegen mij. Dat is heel beleefd. Maar ik voel me meteen (nog) veel ouder dan ik in werkelijkheid ben. Zullen we tutoyeren?

Ik weet niet hoe het is om op een onbewoond eiland te zitten. Zou zo maar eens lelijk tegen kunnen vallen. Maar de behoefte is er soms. In die zin herken ik (misschien) je behoefte om je af te schermen.

Misschien wil je een omschrijving geven van wat je onder 'het diepste innerlijk' verstaat? Dan kan ik er misschien iets in herkennen, maar ik vermoed het niet. Er is voor mij alleen een persoon die men met Rob (en soms met u ) aanspreekt. Ego betekent letterlijk 'ik'. Ik zie het als 'een herkenbare persoon', maar er zit m.i. niets in wat blijvend van aard is.

[Maria]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Die persoon denkt wel dat hij recht heeft, als mijn echtgenoot, op al mijn aandacht en op al mijn inzet voor hem en beweert dat omgekeerd hij er 100% is voor mij. Hij vergeet wel dat hijzelf 100% vastlegt wat de regels zijn van het spel en dus dat die regels op zijn lijf en zijn interesse zijn geschreven.

Enfin, ik zal er mee moeten leven

Waarom, Marie? Wat weerhoudt je om dan in ieder geval een stukje van je leven voor jezelf op te eisen?

[Mara]

Hallo marie,
Als ik het goed begrijp vind je het 'erg' dat je met je man niet kan praten over wat je 'spiritueel' bezig houdt?

[Mara]

Hallo marie,
Ik denk (maar dat is natuurlijk wat ik denk) dat, als je iets van iemand verwacht wat die iemand je onmogelijk kan geven, je inderdaad met iets onmogelijk bezig bent. En dan is er geen einde aan de frustratie.
Je kan de andere ook zichzelf laten zijn en hem/haar zien als iemand die deel uitmaakt van hetzelfde mysterie - wat het leven is - als jij, zonder te proberen hem/haar te veranderen.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Het eigenlijk probleem zit hem erin dat mijn directe omgeving (mijn echtgenoot) niet opgezet is met mijn zoeken naar die waarheid omdat die persoon zich zo uitgesloten voelt van een deel van mijn leefwereld en van de andere kant staat die persoon helemaal niet open voor zo een zoektocht welke voor hem te abstract is en eerder neerkomt op het zoeken naar spijkers op laag water.

Ben je afkomstig uit Nederland? Het is hier namelijk niet gebruikelijk echtgenoten op te zetten en zou je dat naar die nederlandse maatstaf gedaan hebben dan betekend opgezet hier dat ie niet meer in staat is nog iets terug te zeggen.

Het is wel de oplossing van je probleem, maar iemand opzetten is nogal rigoureus, liever nog zou ik hem achter het behang plakken.

Maar aangezien hij de dienst uitmaakt zal ook dat niet lukken en kun je beter aan Cesar Millan vragen hoe je roedelleider kunt worden en bij onwillige honden ruimte creëert.

Oorspronkelijk geplaatst door Wikepedia

Hij definieert een echte roedelleider als iemand die 'kalm en assertief' is en dit ook uitstraalt. Honden kijken namelijk niet naar wat je bent, of wat je hebt bereikt, maar puur naar de 'energie' die iemand uitstraalt naar de lichaamstaal, die meestal samenhangt met die 'energie'.

Het klinkt respectloos dat 'onwillige honden' maar Cesar attendeert de mensen op de onzelfverzekerdheid waardoor ze niet of onvoldoende de eigen ruimte opeisen.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Danique

Hmm.
Ik heb dat ook wel eens als een gemis ervaren hier.
Doch nu niet meer.
Omdat ik nu zie dat waar ik uren over kan denken, mijmeren.. ik maar naar mijn partner hoef te kijken en het 'zie'.

Hij hoeft er niet over te denken, hij hoeft er niet over te mijmeren, over te praten.. hij leeft. Hij doet.
Recht vanuit zijn hart, niet in wrijving met zijn zijn..
Ik vind het een genot te zien hoe iemand die helemaal niet en nooit bezig is geweest met wat hij wel of niet is.. met wat wel of niet waarheid is.. eigenlijk leeft vanuit en met een volheid die ik mezelf zou wensen..

Waarmee ik denk ik zeggen wil..
Je hoeft niet samen bezig te zijn met.. je hoeft niet alles te delen.. in dezelfde belevingswereld te zitten.. om elkaar bewust of onbewust toch heel veel te 'geven'.

Ik teken onmiddellijk voor zulk een samenleven.
Ik voel mij nooit gelukkiger dan wanneer ik zalig in zijn armen lig met mijn gedachten mijlen ver weg, ik zou bijna zeggen in de eeuwigheid; maar hij roept mij de hele tijd terug naar de dagelijkse werkelijkheid en ik voel dat soms zelfs lijfelijk als iets heel moeilijk om de hele tijd terug uit de hemel te moeten afdalen om zijn kleine bobo's aan te horen.
En vreemd genoeg is het alleen in zijn armen dat ik zo gemakkelijk opstijg naar die hemel.