Zoek je zelf.

[Hans]

Oorspronkelijk geplaatst door Niets

Als je leert zien dat de rancune niet "je zelf" is, kan je rancune "in het wild" bestuderen. Natuurlijk is het het ego die de rancune produceert. Je kan iemand vergeven hebben, maar toch kunnen er onderhuids rudimentaire ressentimenten zitten. Door de zaak fysiek te maken heb ik geleerd dat de geconstateerde rancune een produkt is van mijn ego uit het verleden.

Wat ik in #1 heb beschreven is natuurlijk een mooi beginnetje. Maar het gaat verder dan dat. Ik ben de som van de ervaringen opgedaan in mijn leven. Die zitten opgeslagen als herinneringen. Ik vind mijzelf op 20 jarige leeftijd iemand die in ego leefde. Maar ik heb toen wel de ervaringen opgedaan met datzelfde ego wat ik als "mijzelf" beschouwde.

#1 is de hoofdweg waarvan ik aanneem dat velen hier die wel kennen. Vanaf die hoofdweg kan je zijweggetjes inslaan. Sommigen lopen dood en anderen leveren verdere inzichten in. En het kan natuurlijk ook zo zijn dat wat ik als hoofdweg zie nog veel verder gaat.

Ik heb zelf ervaren dat een hoofdweg een doodlopend weggetje bleek te zijn.

[Guy]

Oorspronkelijk geplaatst door Niets

Als je leert zien dat de rancune niet "je zelf" is, kan je rancune "in het wild" bestuderen. Natuurlijk is het het ego die de rancune produceert. Je kan iemand vergeven hebben, maar toch kunnen er onderhuids rudimentaire ressentimenten zitten.

Dat zou kunnen, misschien in een eerste fase, waarin de rancune zich als het ware nog moet oplossen. Het is mijn ervaring dat ook die rudimentaire restsentimenten, mooi woord trouwens, zich uiteindelijk helemaal oplossen. Hoe graag ik die rancune ook wilde blijven koesteren, want neem maar aan dat ik eraan gehecht was, het lukte op een bepaald moment gewoonweg niet meer om nog boos te zijn of wrok te koesteren jegens degene die mij zo diep gekwetst had. Liefde overwint alles. Althans, zo voelt (de) dat.

[Freerider]

Oorspronkelijk geplaatst door Hans

Ik heb zelf ervaren dat een hoofdweg een doodlopend weggetje bleek te zijn.

Er zijn vele "hoofdwegen" Hans. De narigheid is dat als je moeite doet voor wat jij denkt dat DE hoofdweg is en dit blijkt niet zo te zijn, dat je dan de teleurstelling moet verwerken voor de tevergeefs gedane moeite. Maar de lering wat het NIET is heb je dan weer wel. Dus helemaal tevergeefs is het niet.

[Freerider]

Oorspronkelijk geplaatst door Guy

Dat zou kunnen, misschien in een eerste fase, waarin de rancune zich als het ware nog moet oplossen. Het is mijn ervaring dat ook die rudimentaire restsentimenten, mooi woord trouwens, zich uiteindelijk helemaal oplossen. Hoe graag ik die rancune ook wilde blijven koesteren, want neem maar aan dat ik eraan gehecht was, het lukte op een bepaald moment gewoonweg niet meer om nog boos te zijn of wrok te koesteren jegens degene die mij zo diep gekwetst had. Liefde overwint alles. Althans, zo voelt (de) dat.

Door het voorval wat ik hier beschrijf ben ik er achter gekomen dat mijn oude ego rancune "onthoudt". Ik ontmoet iemand die ik al tientallen jaren niet meer gezien had en mijn ego pakte naadloos de draad weer op. Anders ligt het bij relaties die nog lopen. Dan kan de rancune gemakkelijker verdwijnen. Je kan excuses uitspreken, dan wel vergeving schenken en de relatie opnieuw opbouwen dan wel verder uitbouwen.

Dit voorval wat ik hier beschrijf speelt in feite geen enkele rol in mijn leven. Ik heb soms vele jaren niet eens meer aan de man gedacht. Maar mijn ego was het dus helemaal niet vergeten. Ik zit dus met rancune in mij waar ik niets mee kan, want het is niet erg waarschijnlijk dat ik met die man alsnog een relatie ga opbouwen.

[Guy]

Oorspronkelijk geplaatst door Niets

Door het voorval wat ik hier beschrijf ben ik er achter gekomen dat mijn oude ego rancune "onthoudt". Ik ontmoet iemand die ik al tientallen jaren niet meer gezien had en mijn ego pakte naadloos de draad weer op. Anders ligt het bij relaties die nog lopen. Dan kan de rancune gemakkelijker verdwijnen. Je kan excuses uitspreken, dan wel vergeving schenken en de relatie opnieuw opbouwen dan wel verder uitbouwen.

Dit voorval wat ik hier beschrijf speelt in feite geen enkele rol in mijn leven. Ik heb soms vele jaren niet eens meer aan de man gedacht. Maar mijn ego was het dus helemaal niet vergeten. Ik zit dus met rancune in mij waar ik niets mee kan, want het is niet erg waarschijnlijk dat ik met die man alsnog een relatie ga opbouwen.

Nou daar moet ik eens over nadenken hoe dat bij mij dan zit. Daar heb ik zo geen voorbeeld van, geloof ik. Maar dat ego naadloos de draad weer oppakt, dat herken ik wel. Merkwaardig fenomeen toch?

[Hans]

Oorspronkelijk geplaatst door Niets

Door het voorval wat ik hier beschrijf ben ik er achter gekomen dat mijn oude ego rancune "onthoudt". Ik ontmoet iemand die ik al tientallen jaren niet meer gezien had en mijn ego pakte naadloos de draad weer op.

Maar mijn ego was het dus helemaal niet vergeten. Ik zit dus met rancune in mij waar ik niets mee kan, want het is niet erg waarschijnlijk dat ik met die man alsnog een relatie ga opbouwen.

En zo geld dit ook of juist voor het kind(vertaald in ego) in je en je ouders/opvoeding,...of gemis daaraan.
Als je dit niet los ziet van je "ego die dingen naadloos weer oppakt" dan snap je de werking beter ervan.

[Freerider]

Oorspronkelijk geplaatst door Guy

Nou daar moet ik eens over nadenken hoe dat bij mij dan zit. Daar heb ik zo geen voorbeeld van, geloof ik. Maar dat ego naadloos de draad weer oppakt, dat herken ik wel. Merkwaardig fenomeen toch?

Ja, een heel merkwaardig fenomeen. Het betekent in feite dat mijn "oude ego" nog een rol speelt. Maar mijn huidige ego interesseert het allemaal geen barst. Ik voel nu geen enkele rancune naar die man, het was de connotatie die de rancune wakker maakte. (is mijn huidige opinie)

Ik denk ook verder niet dat het zo heel erg belangrijk is. Het zijn van die losse eindjes die ik zo af en toe tegen kom.

[Freerider]

Oorspronkelijk geplaatst door Hans

En zo geld dit ook of juist voor het kind(vertaald in ego) in je en je ouders/opvoeding,...of gemis daaraan.
Als je dit niet los ziet van je "ego die dingen naadloos weer oppakt" dan snap je de werking beter ervan.

Ja, daar heb je een goed punt te pakken Hans. Misschien is het zo dat iemand die rancune oid jegens zijn ouders voelt, in staat is om dit jaren lang af te schotten? En dat dan op een gegeven moment de schotten in elkaar donderen en dat je weer naadloos in een situatie zit van 20 jaar terug?

Bedoel je zoiets?

[Guy]

Oorspronkelijk geplaatst door Niets

Ja, een heel merkwaardig fenomeen. Het betekent in feite dat mijn "oude ego" nog een rol speelt. Maar mijn huidige ego interesseert het allemaal geen barst. Ik voel nu geen enkele rancune naar die man, het was de connotatie die de rancune wakker maakte. (is mijn huidige opinie)

Ik denk ook verder niet dat het zo heel erg belangrijk is. Het zijn van die losse eindjes die ik zo af en toe tegen kom.

Nu ik er nog eens zo over nadenk, echte rancune ken ik geloof ik helemaal niet. Ik zou het eerder omschrijven als pijn, vanuit (diepe) gekwetstheid. Maar nooit zonder mij er (tevens) van bewust te zijn dat die ander (ook) uit onbewustheid handelde. Dat heb ik altijd geweten. Hoe zit dat bij jou?

[Guy]

Oorspronkelijk geplaatst door Hans

En zo geld dit ook of juist voor het kind(vertaald in ego) in je en je ouders/opvoeding,...of gemis daaraan.
Als je dit niet los ziet van je "ego die dingen naadloos weer oppakt" dan snap je de werking beter ervan.

Je wordt inderdaad gevormd in de eerste jaren van je leven. Daar ligt de basis. Zo schiet mij spontaan te binnen, ik droeg mijn vader altijd op handen. Mijn vader was mijn held en mijn grote voorbeeld. Toen ik als kind voor mijn 4de verjaardag, en dat was tevens de dag waarop ik uit het ziekenhuis werd ontslagen (ik was als kind altijd erg ziek(elijk)) een puppie kreeg en dat was mijn diepste, innigste wens, was ik helemaal verguld.

Niet lang daarna gingen we echter verhuizen, naar een nieuw huis in een andere plaats, en toen moest ik van mijn vader de hond weg doen. Puppies, Puppies bijten en krabben overal aan en maken soms dingen kapot en dat kon natuurlijk niet in een nieuw huis. Dus exit puppie. Wie kon er mij meer en juist daarmee het meest op mijn tere kinderzieltje trappen dan mijn vader? Maar ik hield nu eenmaal onvoorwaardelijk van die man. En ik heb altijd geweten dat dat andersom ook zo was, liefde herkent liefde nietwaar?, en die bleef dan ook onaangetast. Maar het zijn de dingen die je leven tekenen. En zo heeft iedereen zijn eigen verhaal. Maar het is goed om daar zicht op te hebben. Maar het gaat uiteindelijk om de essentie toch? En die is in ieder verhaal gelijk.