De trein was al tot stilstand gekomen.

[Peer]

Jan van Delden:

Ieder van ons deelt het ene kennen-zijn dat altijd moeiteloos functioneert. Wil ik mijn lichaam goed laten functioneren, dan moet ik misschien minder eten, minder drinken, niet roken. Maar om het kennen zelf te zijn hoef ik absoluut niks te doen of te laten. Ons kennen-zijn blijft, los van de conditie van Jan of van de droomhoofdpersoon, moeiteloos zijn eigen essentie. Het vraagt voor zichzelf geen aandacht of verzorging, het vraagt helemaal niks. Het is de altijd onveranderlijke draagmoeder van elke toestand die in ons verschijnt.

Is Jan een Neo Advaitist?

"Maar om het kennen zelf te zijn hoef ik absoluut niks te doen of te laten"

Oh, er moet nog wel iets worden gedaan:

Hoe is de echtheid van de wereld te kraken?
Dit verhaaltje dat het verleden nooit het heden heeft veroorzaakt klinkt natuurlijk theoretisch heel mooi, maar in de praktijk is het moeilijk concreet te maken. Hoe kunnen we de echtheid van de dingen in en om ons doorkruisen en zo doorzien als slechts een bundel gedachten en ideeën die al voorbij zijn en die als bundel nooit daar geweest kan zijn? Voor mij was de hulp om in te zien dat als Jan vanavond naar bed gaat en uit beeld verdwijnt, er vervolgens moeiteloos een droom in mij verschijnt om te kennen. Als we de droomtoestand binnengaan, nemen we niemand mee van de Jan-wereld, niet onze geliefde noch onze kinderen. Vervolgens wordt daar in een seconde een hele wereld met verleden en toekomst geboren. Zodra de droomhoofdpersoon, zeg Napoleon, zich aandient, dan voel ik me dat manneke dat wegloopt voor de tijger of hem neerknalt. Ik heb er geen flauw benul van dat die hele droom van mij is en in mijn kennen moet zijn en dus uit een verbeelde gedachte bestaat waarin fantasieën rond droomfiguren uit worden gespeeld. De droom uit zich nooit in zijn totaliteit, maar vanuit een belichaamd plekje dat alles om zich heen als afgescheiden beleeft.

Het verrassende is dat in de droom en in de waaktoestand precies hetzelfde spel rond verleden en toekomst plaatsvindt. Ik beleef het vanuit een lichaam, terwijl de hele waaktoestand en de droomwereld van mij en in mijzelf moet zijn, want ons kennen kent geen 'buiten' zijn kennen-Zijn. Als ik mag inzien dat de waaktoestand alleen maar echt lijkt op het moment dat de waaktoestand er is en dat de echtheid van die toestand totaal los gelaten wordt als de droom - die ook echt lijkt - in mij verschijnt, dan kraakt dit de echtheid van die werelden. Als we echter naar Jantje luisteren, dan zegt hij: 'Ik voel dat helemaal niet zo.' Wil ik terug naar de veiligheid en lieflijkheid van onze essentie, de Eerste Oorzaak, dan moet ik ophouden te geloven dat ik jantje ben en inzien dat er slechts een kennen van een idee daarover langs is geweest, een idee dat er nu zelf niet meer is.

Als ik zie dat de echtheid van Jan niet zo echt is en dat alleen het kennen van gedachten erover op die lege stoel zit en ons kennen-zijn nooit in iets dat wordt gekend vast kan zitten, dan kan ik leren mijn aandacht weer op het ongedefinieerde onpersoonlijke van ons kennen-Zijn zelf te richten. Als ik bovendien weet dat dit nu er-zijn altijd het geluid van de stilte in zich draagt, dan heb ik daar elk moment opnieuw houvast aan. Of jantje nu gelukkig is of niet, steeds meer wordt ingezien dat geluk en ongeluk gedachten zijn, die in mijn onveranderlijk Zijn verschijnen en weer verdwijnen. Dat ze droomgedachten zijn die slechts een denkbeeld weergeven. Niets, geen enkele gedachte die iets verbeeldt, kan langer leven dan hij leeft en is dus niet de echte gedachte die we zoeken. Die ware gedachte moet de onveranderlijke abstractie zijn van liefde delen. De waak- en droomgedachte kan blijven zeggen dat hij er toen ook bij was, maar gedachten als filmbeeld moeten altijd een keer ophouden en tussen twee filmbeeld-gedachten zit altijd een ongedefinieerde openheid waar ons kennen-zijn, zijn eigen aanwezigheid vult. Als je mag en durft in te zien dat die basis, altijd onveranderlijk en dus eeuwig, in ons heden-zijn aanwezig is en al aanstaat, dan krijg je er steeds meer stilte en rust-zijn in je leven voor terug. Dat merk je door vreugde zonder reden te ervaren.

inzicht dus.

[Peer]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Je hebt een punt, maar om dat nu het einde nadert nog te veranderen? Nieuwe aanmeldingen komen evenmin als het gedegen zelfonderzoek zou heten. Het heeft de belangstelling niet.

Het einde nadert dus. Heb je al een datum in gedachte? Dit jaar al?

[Dorje]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Dat gezegd zijnde, iemand die weet wat hij is hanteert het geloof iemand te zijn (hij weet immers wat hij werkelijk is).

Dat bedoel ik nu net: dat er blijft teruggekoppeld worden op iemand te zijn, iemand te zijn die weet wat hij is dan, en bijgevolg blijft het daar maar rond draaien en wegdraaien van Waarheid. Het is toch zo helder als een klontje?

Er is niemand die weet wat hij is. Er kan hoogstens zich iemand nog voordoen, zonder geloof dat die iemand werkelijk bestaat. Als dat geloof er wel is, in welke vorm dan ook, ook als iemand te zijn die weet wat hij is, zelfs iemand te zijn die weet dat hij 'ik' niet is, wat voor iemand dan ook, dan blijft alles rond dat iemand draaien en blijft dat maar steeds voor Waarheid aanwijzen springen.

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

Of het zin heeft hier nog verder op door te gaan?
Neen.

...

[Dorje]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Maar zeggen dat er alleen communicatie is en niet iemand die met iemand communiceert is een misvatting.

De misvatting is dat er werkelijk iemand is. Een misvatting kan komen weg te vallen, door te onderzoeken of het wel Waar is. Het is de vastelling dat iemanden zich voordoen, maar geen bestaan op zichzelf hebben, dat het dan ook niet Waar is dat er een iemand is die met een ander communiceert. Dat is alleen maar 'waar' vanuit het uitgangspunt een iemand te zijn, het is een persectief.

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

En die misvatting wordt meestal gebruikt (misbruikt) om iets wat nodig onderzocht moet (mag - uitnodiging) worden te onderzoeken.

Deze conversatie hier gaat nooit over het wegwimpelen van de noodzaak tot onderzoek, maar eerder om het onderzoek net dat beetje verder door te trekken, niet te blijven uitgaan dat de onderzoeker zelf zomaar bestaat. Hoe absurd dat ook moge klinken als de onderzoeker of de communiceerder te zijn het enige perspectief is dat er is.

Het is maar een pespectief.

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

Of het zin heeft hier nog verder op door te gaan?
Neen.

...

[Dorje]

Oorspronkelijk geplaatst door Peer

Dit doet me dan weer sterk denken aan de stoelendans van Van Delden. Het wereldse doet zich voor als een film op een projectiescherm. Niet echt dus. Nou daar zit je dan naar te kijken, wetende dat het niet echt is.

Maar ja, dat besef dat het wereldse niet echt bestaat maar zich voordoet als een film kan niet 24/7 aan staan. Daarom moet je iedere keer als nodig de echtheid van het aangebodene in twijfel trekken. Bij een spannende film ( gebeurtenis)kunnen de emoties hoog oplopen, maar zowel de echtheid film/gebeurtenis als de emotie/gebeurtenis moeten dan soms in twijfel worden getrokken

Dit impliceert dan toch wel de aanwezigheid van een doener

Een doener die aan het onderzoeken is.


Ah, maar die doener die dingen in twijfel trekt is natuurlijk ook een projectie op een filmdoek....

Toch?

Ja, precies.

Maar je kan niet zeggen tegen zo'n doener, ook al is hij maar een projectie op een filmdoek, dat er daarom niets te onderzoeken valt (dat is neo advaita). Neen, als er nog geloof in is, is het nog steeds aan de orde dat er vastgesteld wordt dat er enkel projectie is, en dat kan maar door elk geloof nog wat dieper te onderzoeken, dit onderzoek te blijven doen.

En als er geen geloof meer is in de eigen projectie, is wat zich nog voordoet op het scherm volledig ten dienste aan het tot wankel brengen van het geloof waar dat wel nog is. Dit kan nooit door het verschijnen van een iemand die op zijn borst slaat "ik weet wat ik ben". Die 'ik' is wat er dan juist maar weer voor blijft springen, of Dorje dat nu is, Peer, Marien, Rob of Laurens, allemaal hetzelfde... Waarheid vinden gaat niet om iemand die weet wat hij is, of iemand die beter weet, het gaat om elke overtuiging iets of iemand te zijn, te ont-doen. Wat er dan nog in de communicatie over blijft en ont-daan is van dat mannetje dat zo graag terugkoppelt op zichzelf en er steeds maar weer voor blijft sprigen, is het aanwijzen van Waarheid, en hoe het te vinden: nl. door als onderzoeker op onderzoek te gaan, en de onderzoeker zelf ook te onderzoeken, tot op het bot, tot ... ja, dat valt vast te stellen.

Als er dan nog iemand oveblijft die weet wat hij is, dan is het onderzoek toch nog ergens blijven steken.

[Dorje]

Oorspronkelijk geplaatst door Peer

Het einde nadert dus. Heb je al een datum in gedachte? Dit jaar al?

Ik denk dat het Werkelijk aan het naderen is...

Iemanden die weten wat ze zijn worden niet graag gegumd.
Dan blijft er niets dan Waarheid over, maar niemand die het bereikt heeft.
Tetju toch...

[Peer]

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

Ja, precies.

Maar je kan niet zeggen tegen zo'n doener, ook al is hij maar een projectie op een filmdoek, dat er daarom niets te onderzoeken valt (dat is neo advaita). Neen, als er nog geloof in is, is het nog steeds aan de orde dat er vastgesteld wordt dat er enkel projectie is, en dat kan maar door elk geloof nog wat dieper te onderzoeken, dit onderzoek te blijven doen.

En als er geen geloof meer is in de eigen projectie, is wat zich nog voordoet op het scherm volledig ten dienste aan het tot wankel brengen van het geloof waar dat wel nog is. Dit kan nooit door het verschijnen van een iemand die op zijn borst slaat "ik weet wat ik ben". Die 'ik' is wat er dan juist maar weer voor blijft springen, of Dorje dat nu is, Peer, Marien, Rob of Laurens, allemaal hetzelfde... Waarheid vinden gaat niet om iemand die weet wat hij is, of iemand die beter weet, het gaat om elke overtuiging iets of iemand te zijn, te ont-doen. Wat er dan nog in de communicatie over blijft en ont-daan is van dat mannetje dat zo graag terugkoppelt op zichzelf en er steeds maar weer voor blijft sprigen, is het aanwijzen van Waarheid, en hoe het te vinden: nl. door als onderzoeker op onderzoek te gaan, en de onderzoeker zelf ook te onderzoeken, tot op het bot, tot ... ja, dat valt vast te stellen.

Als er dan nog iemand oveblijft die weet wat hij is, dan is het onderzoek toch nog ergens blijven steken.

Ik ben dan toch wel benieuwd waarom Rob vindt dat jij gedegen zelfonderzoek moet doen, maar vooral hoe dat er dan uit moet ziet volgens hem: wat ontbreekt er in het onderzoek van Dorje?

Rob?

Oorspronkelijk geplaatst door Peer

Jan van Delden:

Is Jan een Neo Advaitist?

"Maar om het kennen zelf te zijn hoef ik absoluut niks te doen of te laten"

Oh, er moet nog wel iets worden gedaan:

inzicht dus.

Oorspronkelijk geplaatst door Jan van Delden

Ieder van ons deelt het ene kennen-zijn dat altijd moeiteloos functioneert. Wil ik mijn lichaam goed laten functioneren, dan moet ik misschien minder eten, minder drinken, niet roken. Maar om het kennen zelf te zijn hoef ik absoluut niks te doen of te laten. Ons kennen-zijn blijft, los van de conditie van Jan of van de droomhoofdpersoon, moeiteloos zijn eigen essentie. Het vraagt voor zichzelf geen aandacht of verzorging, het vraagt helemaal niks. Het is de altijd onveranderlijke draagmoeder van elke toestand die in ons verschijnt.

Jan heeft het hier over Zijn, dat is iets wat je moeiteloos doet, ik zou het geen 'kennen-zijn' noemen want dat levert weer gedachten associaties op die uitgelegd (verdedigd zegt ego dan als je dat doet) moeten worden.
Dat maakt van Jan nog geen Neo advaitist.

Hoe kunnen we de echtheid van de dingen in en om ons doorkruisen en zo doorzien als slechts een bundel gedachten en ideeën die al voorbij zijn en die als bundel nooit daar geweest kan zijn?

Jan is niet bekend met gedegen zelfonderzoek, maar dat is het antwoord dat ik hem zou geven.

Het verrassende is dat in de droom en in de waaktoestand precies hetzelfde spel rond verleden en toekomst plaatsvindt.

Zo is dat hier ook herhaaldelijk zo uitgelegd, de droom en de werkelijkheid verschillen feitelijk niet anders dan dat we de ene voor echt houden en de andere niet.

dan moet ik ophouden te geloven dat ik jantje ben en inzien dat er slechts een kennen van een idee daarover langs is geweest, een idee dat er nu zelf niet meer is.

Goed bedacht maar geen permanente oplossing van het 'euvel'.

Of jantje nu gelukkig is of niet, steeds meer wordt ingezien dat geluk en ongeluk gedachten zijn, die in mijn onveranderlijk Zijn verschijnen en weer verdwijnen. Dat ze droomgedachten zijn die slechts een denkbeeld weergeven. Niets, geen enkele gedachte die iets verbeeldt, kan langer leven dan hij leeft en is dus niet de echte gedachte die we zoeken. Die ware gedachte moet de onveranderlijke abstractie zijn van liefde delen. De waak- en droomgedachte kan blijven zeggen dat hij er toen ook bij was, maar gedachten als filmbeeld moeten altijd een keer ophouden en tussen twee filmbeeld-gedachten zit altijd een ongedefinieerde openheid waar ons kennen-zijn, zijn eigen aanwezigheid vult. Als je mag en durft in te zien dat die basis, altijd onveranderlijk en dus eeuwig, in ons heden-zijn aanwezig is en al aanstaat, dan krijg je er steeds meer stilte en rust-zijn in je leven voor terug. Dat merk je door vreugde zonder reden te ervaren.

Dat jan uitkomt op gedachten is prima maar de oplossing is om te onderzoeken of ze waarheid voor je bevatten. Dat is wat je hier verondersteld wordt te doen.

[Peer]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Goed bedacht maar geen permanente oplossing van het euvel.

Jan zegt dat hij op moet houden te geloven dat hij Jantje is. Daar Jantje er alleen is als gedachte: alle gedachten is Jantje. Als er dan geen geloof, geen waarheid meer te vinden is in Jantje dan vallen alle gedachten door de mand.

Zie jij een verschil in geloof in Jantje, en geloof in gedachten van Jantje?

Oorspronkelijk geplaatst door Peer

Jan zegt dat hij op moet houden te geloven dat hij Jantje is. Daar Jantje er alleen is als gedachte: alle gedachten is Jantje. Als er dan geen geloof, geen waarheid meer te vinden is in Jantje dan vallen alle gedachten door de mand.

Zie jij een verschil in geloof in Jantje, en geloof in gedachten van Jantje?

Ophouden te geloven een Jan te zijn is feitelijk de omgekeerde beweging.
Indien Jan tot de ont'dekking gekomen is wat hij is, dat dus het bestaan van 'ik' gebleken is niet op waarheid te berusten ont'dekt wordt dat er dus sprake moet zijn van een geloof in het bestaan van Jan. Als er een ziekte is behandel je ook de symptomen niet, geloof is het symptoom.

De uitslag dat Jan er alleen is als gedachte klopt dan wel maar ophouden met geloven haalt de Jan niet uit de gedachten. Daarbij maakt het niet waar dat bij geen geloof meer in Jan er geen waarheid meer te vinden is en ook niet dat daarmee alle gedachten door de mand vallen. Dat gaat echt niet zomaar bij de constatering van het feit gebeuren. Daar is veel meer voor nodig.

Onderzoek (gedegen) wijst uit dat Jan uit gedachten bestaat, dus achteraf geredeneerd moet het ont'dekken een aanvang nemen in onderzoek naar het waarheidsgehalte van de gedachten omtrent het bestaan van Jan. Alles bestaat uit gedachten dus daar begint het onderzoek.