Afgeronde veranderlijkheid in een top 5

[Bassie]

Feitelijk is dit leven 'dood' en is de 'dood' het leven.
Ik kan het wel bevatten, maar mijn verstand niet.

Mijn denken kan alleen de dingen begrijpen zoals ze aan me verschijnen, daar maakt mijn denken een 'beeld' van waar 'ik' steeds een zelf uit schep.

Zelf/ego/ik is feitelijk een weerkaatsing van het waargenomen, subjectieve beeld wat zich verplaatst in de tijd. Er is altijd een subjectieve interpretatie van de waargenomen werkelijkheid die voor ieder mens verschillend is, met ook verschillende gedachten er over. Daarom is ego ontkennen zinloos, dat tekent gebrek aan zelfkennis. Dan geef je je over aan schijnredeneringen.

Wat zou bewustzijn zijn zonder dat subjectieve, waargenomen beeld?
Dan heeft bewustzijn niks om waar te nemen.
Je moet niet alleen begrijpen 'wat' je bent, je moet het geheel begrijpen.
En dat kan alleen vanuit het zijn van het beeldloze, wat zich bewust is van zichzelf terwijl hij beelden waarneemt. Niet de woorden die ik hier schrijf proberen te begrijpen, dan zit je nog altijd in je denken.

[Sam]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Feitelijk is dit leven 'dood' en is de 'dood' het leven.
Ik kan het wel bevatten, maar mijn verstand niet.

Mijn denken kan alleen de dingen begrijpen zoals ze aan me verschijnen, daar maakt mijn denken een 'beeld' van waar 'ik' steeds een zelf uit schep.

Zelf/ego/ik is feitelijk een weerkaatsing van het waargenomen, subjectieve beeld wat zich verplaatst in de tijd. Er is altijd een subjectieve interpretatie van de waargenomen werkelijkheid die voor ieder mens verschillend is, met ook verschillende gedachten er over. Daarom is ego ontkennen zinloos, dat tekent gebrek aan zelfkennis. Dan geef je je over aan schijnredeneringen.

Wat zou bewustzijn zijn zonder dat subjectieve, waargenomen beeld?
Dan heeft bewustzijn niks om waar te nemen.
Je moet niet alleen begrijpen 'wat' je bent, je moet het geheel begrijpen.
En dat kan alleen vanuit het zijn van het beeldloze, wat zich bewust is van zichzelf terwijl hij beelden waarneemt. Niet de woorden die ik hier schrijf proberen te begrijpen, dan zit je nog altijd in je denken.

Alles gaat voorbij, alleen de dood is eeuwigö..

Klinkt als een 'dood-doener', maar is wel waar. Onze gedachten over het leven etc. zijn nog minder dan een ademtocht.

Tot zover een kleine notendopö..

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Sam

Alles gaat voorbij, alleen de dood is eeuwigö..

Klinkt als een 'dood-doener', maar is wel waar. Onze gedachten over het leven etc. zijn nog minder dan een ademtocht.

Tot zover een kleine notendopö..

Maar des te meer reden om het 'zelf' serieus te nemen. In het schouwspel van het leven kan ik als een op zichzelf staande zelf andere zelven als een ander beleven. Juist binnen dit leven is "ik en de ander" mogelijk.

Juist het ongedeelde schept duizenden mogelijkheden en daar zitten we midden in. Jij in de éne mogelijkheid en ik in een andere mogelijkheid. Zelfkennis brengt met zich mee dat je het leven anders gaat zien, het is béleven van het leven: je rol serieus nemen als vader, moeder, echtgenoot etc.

Na wat men in dit leven 'dood' noemt stap je uit de rol vandaan en is er voor de speler van de rol niks meer. Blijft over het beeldloze wat identiek is aan al het beeldloze. Waar je niet tot 2 kunt tellen.

[Sam]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Maar des te meer reden om het 'zelf' serieus te nemen. In het schouwspel van het leven kan ik als een op zichzelf staande zelf andere zelven als een ander beleven. Juist binnen dit leven is "ik en de ander" mogelijk.

Juist het ongedeelde schept duizenden mogelijkheden en daar zitten we midden in. Jij in de éne mogelijkheid en ik in een andere mogelijkheid. Zelfkennis brengt met zich mee dat je het leven anders gaat zien, het is béleven van het leven: je rol serieus nemen als vader, moeder, echtgenoot etc.

Na wat men in dit leven 'dood' noemt stap je uit de rol vandaan en is er voor de speler van de rol niks meer. Blijft over het beeldloze wat identiek is aan al het beeldloze. Waar je niet tot 2 kunt tellen.

Sorry, het zelf hoef ik niet serieus (of niet-serieus) te nemen, het gebeurt gewoonö.
Wat niet wegneemt, dat ik het leven lief!

[Guido]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Feitelijk is dit leven 'dood' en is de 'dood' het leven.
Ik kan het wel bevatten, maar mijn verstand niet.

Mijn denken kan alleen de dingen begrijpen zoals ze aan me verschijnen, daar maakt mijn denken een 'beeld' van waar 'ik' steeds een zelf uit schep.

Zelf/ego/ik is feitelijk een weerkaatsing van het waargenomen, subjectieve beeld wat zich verplaatst in de tijd. Er is altijd een subjectieve interpretatie van de waargenomen werkelijkheid die voor ieder mens verschillend is, met ook verschillende gedachten er over. Daarom is ego ontkennen zinloos, dat tekent gebrek aan zelfkennis. Dan geef je je over aan schijnredeneringen.

Wat zou bewustzijn zijn zonder dat subjectieve, waargenomen beeld?
Dan heeft bewustzijn niks om waar te nemen.
Je moet niet alleen begrijpen 'wat' je bent, je moet het geheel begrijpen.
En dat kan alleen vanuit het zijn van het beeldloze, wat zich bewust is van zichzelf terwijl hij beelden waarneemt. Niet de woorden die ik hier schrijf proberen te begrijpen, dan zit je nog altijd in je denken.

Binnen het subjectieve verhaal heb ik nogal wat achter het steven gelaten, en tevens nog van alles voor de boeg. Het rusten en ontspannen in 'nu of heden, is feitelijk niks anders dan de status quo van verleden en toekomst.. Reflectie en projectie laten elkaar ff met rust. De identificatie (Ik/ego/zelf) is het vermoeiende aspect hierbij, gedachte/emotie/gevoel an sich raakt eigenlijk nooit vermoeid, als te ervaren gegevens staan ze altijd klaar in de startblokken.

Wat je bent (Bewustzijn) identificeert zich niet, en heeft daarom niks te verwerken. Het verwerken van indrukken/gegevens is altijd iets van reflectie aangaande reflectie, om perspectief te ordenen, scherper af te stellen. Daar niet tussen gaan zitten als zijnde ego/zelf/ik laat dat een moeiteloos 'gebeuren' zijn. Je stoort a.h.w. de psychisch/geestelijke stofwisseling niet meer.

Hoe ervaar jij dat?

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Daarom is ego ontkennen zinloos, dat tekent gebrek aan zelfkennis.

Waarom zou je ego ontkennen? Wie verlangt dat van je?
Wie ook hou je voor de gek als het er duidelijk waarneembaar is?

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Feitelijk is dit leven 'dood' en is de 'dood' het leven.
Ik kan het wel bevatten, maar mijn verstand niet.

Als het ineens precies andersom blijkt te zijn is dat altijd een grappig niet te vatten moment.
Ineens is het niet bestaan de werkelijkheid en het wel bestaan een geloof daar in.

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Guido

Binnen het subjectieve verhaal heb ik nogal wat achter het steven gelaten, en tevens nog van alles voor de boeg. Het rusten en ontspannen in 'nu of heden, is feitelijk niks anders dan de status quo van verleden en toekomst.. Reflectie en projectie laten elkaar ff met rust. De identificatie (Ik/ego/zelf) is het vermoeiende aspect hierbij, gedachte/emotie/gevoel an sich raakt eigenlijk nooit vermoeid, als te ervaren gegevens staan ze altijd klaar in de startblokken.

Wat je bent (Bewustzijn) identificeert zich niet, en heeft daarom niks te verwerken. Het verwerken van indrukken/gegevens is altijd iets van reflectie aangaande reflectie, om perspectief te ordenen, scherper af te stellen. Daar niet tussen gaan zitten als zijnde ego/zelf/ik laat dat een moeiteloos 'gebeuren' zijn. Je stoort a.h.w. de psychisch/geestelijke stofwisseling niet meer.

Hoe ervaar jij dat?

Als ik in Bewustzijn ben dan is de identificatie er niet, als ik in de persoon ben dan is Bewustzijn er niet. Als de persoon ga ik op in het verhaal wat zich in aangezicht afspeelt, maar wat zich ook in mij afspeelt.

Ik las over de toestanden met je vrouw. Het zijn van man/vrouw is een wederzijdse belevenis. Met herinneringen aan verleden, met bijbehorende emoties enz. En daar kom ik bij 'serieus nemen' , je neemt haar als persoon/ego/zelf serieus en daarmee ook alle bijbehorende gevoelens.

Wat ik als 'reflectie' bedoel is als er in je persoonsbewustzijn een 'tegenwerking' is op andere personen. Dan komt 'de persoon' als zelfstandige entiteit tot leven. Dan raak je het achterliggende 'zijn' van Bewustzijn kwijt. Reflecteren op anderen is dodelijk vermoeiend. Dat gezegd hebbende: als mensen in je omgeving -zoals nu je vrouw- het moeilijk hebben, dan is dat ook vermoeiend. Maar dat is opofferend-vermoeiend.

[Guido]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Als ik in Bewustzijn ben dan is de identificatie er niet, als ik in de persoon ben dan is Bewustzijn er niet. Als de persoon ga ik op in het verhaal wat zich in aangezicht afspeelt, maar wat zich ook in mij afspeelt.

Ik las over de toestanden met je vrouw. Het zijn van man/vrouw is een wederzijdse belevenis. Met herinneringen aan verleden, met bijbehorende emoties enz. En daar kom ik bij 'serieus nemen' , je neemt haar als persoon/ego/zelf serieus en daarmee ook alle bijbehorende gevoelens.

Wat ik als 'reflectie' bedoel is als er in je persoonsbewustzijn een 'tegenwerking' is op andere personen. Dan komt 'de persoon' als zelfstandige entiteit tot leven. Dan raak je het achterliggende 'zijn' van Bewustzijn kwijt. Reflecteren op anderen is dodelijk vermoeiend. Dat gezegd hebbende: als mensen in je omgeving -zoals nu je vrouw- het moeilijk hebben, dan is dat ook vermoeiend. Maar dat is opofferend-vermoeiend.

Ik volg je uiteenzetting prima.
Met mijn vrouw gaat het bergopwaarts. (Het is een taaie..)

In relatie is het heilzaam reflectief alert te zijn waar ik begin en eindig, ik kan dat niet bepalen voor de ander, waar deze begint en eindigt, doe ik dat wel, dan kom ik voor een blok te staan, wat ik zelf creëer. Houd ik dat blok in stand, dan vreet dat energie.
Opofferend-vermoeiend komt mij dan weer over als een vereenzelviging met wat zich reflectief identificeert..
Ik heb de praktijk van zo'n situatie net achter de rug, en ik ervaar (de) dat niet als meer' of anders vermoeiend, meer als een 'wake up call' rekening te gaan houden met...

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Guido

Ik volg je uiteenzetting prima.
Met mijn vrouw gaat het bergopwaarts. (Het is een taaie..)

In relatie is het heilzaam reflectief alert te zijn waar ik begin en eindig, ik kan dat niet bepalen voor de ander, waar deze begint en eindigt, doe ik dat wel, dan kom ik voor een blok te staan, wat ik zelf creëer. Houd ik dat blok in stand, dan vreet dat energie.
Opofferend-vermoeiend komt mij dan weer over als een vereenzelviging met wat zich reflectief identificeert..
Ik heb de praktijk van zo'n situatie net achter de rug, en ik ervaar (de) dat niet als meer' of anders vermoeiend, meer als een 'wake up call' rekening te gaan houden met...

Opofferend-vermoeid komt voort uit vereenzelviging met de subjectieve ervaring waar de 'ander' in opgaat. Het is een daad van liefde voor mensen die zelfkennis nog niet zo ontwikkeld hebben. Met die vereenzelviging kun je niet onbeperkt aan de gang blijven, ieder persoon mag zelf ook wel wat zelfkennis opdoen.

Bewustzijn daar kun je in de praktijk op terug vallen, als stille getuige blijft je 'mee zien' in keuzeloosheid. Keuzeloosheid is allesbehalve vermoeiend, het is moeiteloos.

Daarom vind ik de (ontologische) negatie van Bewustzijn-zelve en 'de persoon' van belang. In de praktijk schipper ik tussen die twee in, net waar de situatie om vraagt. Ik ben in staat om heel nadrukkelijk in de rol van de persoon te treden als iemand vervelend doet. In een andere situatie is de keuzeloosheid van bewustzijn voldoende.

Fijn dat het met je vrouw weer de goede kant op gaat. Schrijf ik als persoon.