Mihaela's arena

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Mars

....pompepom... fluut fluut fluuut..... fluuhuhuuuuut

Hier was vandaag 40 grade (in de zon dan)

[Mars]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Hier was vandaag 40 grade (in de zon dan)

Ok ok, dat zijn inderdaad verzachtende omstandigheden.
Hier heerst een ongeduldige buitje.

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Mars

Hier heerst een ongeduldige buitje.

Wil je daar iets over delen of heb je daar geen zin in ? Hoe ervaar jij delen van emoties/gevoelens, als zeuren? of als onnodig?

[Mars]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Wil je daar iets over delen of heb je daar geen zin in ? Hoe ervaar jij delen van emoties/gevoelens, als zeuren? of als onnodig?

Dat ligt heel erg aan mijn eigen stemming.
In de avond kan ik meer hebben dan in de ochtend.

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Mars

Dat ligt heel erg aan mijn eigen stemming.
In de avond kan ik meer hebben dan in de ochtend.

Ok, als de ander deelt. Maar hoe zit het bij jou? Jouw behoeften om iets over je emoties/gevoelens te delen?

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Vandaag heb ik over humor gedacht.

Ik keek in het verleden met mijn vriend South Park. Laatst hoorde ik van iemand dat de film doelgericht racistisch is op joden.
Ik had het zelf niet zo in de gaten, ik vond altijd zo leuk dat Kenny zo vaak dood ging..
Ik zei tegen mijn vriend wat ik gehoord had en hij moet er zo om lachen, hij zei ook:'' Nee hoor, ze steken de draak met alles mee, zoals op je forum.''

Laatst kwam dat filmpje weer op tv en ik probeerde op te letten, en ja hoor.. joden dit, joden dat.. en Barbara Streisand ook in de zeik nemen, en van alles en nog wat, en allen acteurs die joods zijn worden er voor schut gezet. (Ik weet niet wie joods is en wie niet, dus het viel me in het verleden nooit op).

Ik vroeg aan mijn vriend: ''Hoe moet dat nu? IK moet er nog steeds om lachen als ik de film zie, maar als ze echt doelbewust racistisch over een doelgroep doen, als ik mee lach doe ik toch mee?''

Humor, zegt humor niet iets over de persoon zelf?

Tegenwoordig is het op tv helemaal in als mensen hele grove dingen zien, of als iemand zo hevig valt dat je je afvraagt of degene die viel het overleefd heeft. Wat zegt dit over degene die lacht?
Trouwens, waarom lachen wij automatisch als iemand struikelt?

een zeer bewust en doordrongen mens, zou nog steeds zomaar om alles en nog wat lachen?
Want lachen als iemand valt of struikelt is volgens mij een automatisme. Een wakkere mens, doet dat nog steeds?

Is het verzonnen dat Jezus nooit lachte?..

[Mars]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Ok, als de ander deelt. Maar hoe zit het bij jou? Jouw behoeften om iets over je emoties/gevoelens te delen?

Ah zo...
Over het algemeen hou ik denk ik negatieve emoties bij mezelf.
Tenzij ik echt pissig wordt, dan weet ik dat meestal met vrij weinig over te brengen.
Positieve zaken deel ik eerder.

En jij ?

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Mars

Ah zo...
Over het algemeen hou ik denk ik negatieve emoties bij mezelf.
Tenzij ik echt pissig wordt, dan weet ik dat meestal met vrij weinig over te brengen.
Positieve zaken deel ik eerder.

En jij ?

Ik moet toegeven dat ik daar niet zo goed in ben, hoeveel ik dat graag zou willen doen. Ook al deel ik regelmatig, blijft er altijd iets knagen..
Mijn diepste gevoel van smart/verdriet lukt me niet te delen..

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Ik moet toegeven dat ik daar niet zo goed in ben, hoeveel ik dat graag zou willen doen. Ook al deel ik regelmatig, blijft er altijd iets knagen..
Mijn diepste gevoel van smart/verdriet lukt me niet te delen..

en andere keren weer wel..

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Ook al deel ik regelmatig, blijft er altijd iets knagen..

Het is me opgevallen dat ik vaak de ander niet met mijn gevoelens wil bezwaren. Het is in het verleden ontstaan deze innerlijke houding, mijn ouders zijn abrupt overleden, en ik was heel erg jong.
Het viel me op dat als ik tegen iemand dat vertelde, en mijn emoties wilde delen, ze niet alleen verbaasd waren, maar het leek alsof ze heel erg aangedaan waren. Ik merkte dat ik mensen wilde besparen, en sprak vervolgens daar bijna nooit mee over. Ik had het gevoel dat ze het gewoon niet aan konden..
Het is een soort van overgebleven houding bij me, vaak betrap ik mezelf op de gedachten:
''Ik kan het wel aan, ik los het toch op, dus waarom ze mee belasten?''

Daarom dat ik zo mooi vond hoe Cynthia over haar ouders schreef. Zo kwetsbaar, en vanuit een kracht waarin ik schoonheid zag..