Dit zegt God van zichzelf in een ongewoon gesprek met God.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Dit verwijst er naar dat je onderzoek nog gestart moet worden.
Er is maar één zelf en tevens miljarden zelven.
(Lees: het is mogelijk voor ieder mens om op dezelfde manier 'zelf' te zijn.)
Een hoofdletterig zelf is niet aan de orde.

Wees niet de druppel in de oceaan, maar de oceaan in de druppel.

Wees niet de druppel in de oceaan, maar de oceaan in de druppel.

[Guido]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

De onbezoedelde kwaliteit is wat er ontdekt kan worden. En omdat het identiek is, is er geen opdeling in zelf en Zelf. De onbezoedelde kwaliteit is er wegens het feit dat in gewaarzijn zelf alleen een verhouding kent met (zich) zelf.

Dat het geen 'kennis' draagt van die verhouding, is de onverdeelde kwaliteit ervan.
Kennis kan de aard (gewaarzijn) van bewustzijn.. niet benaderen.

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

God/Waarheid bezit niet zoiets als 'zelf' of 'Zelf'. Waarmee er ook geen onderscheid is tussen zelfkennis en Zelfkennis.

Waarheid ontbeert alle onderscheid, gegevens als zelfkennis en/of Zelfkennis bestaan eenvoudig niet.

[Guido]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Om redenen dat je niets met woorden en hypotheses kunt aanvangen is er het gedegen zelfonderzoek ontworpen. Dat is door eigen ondervinding wijs worden maar dan niet in de betekenis van kennis. Daar wil ik zelf telkens naar toe maar men raakt hier niet uit getheoretiseerd en dan moeten er uitspraken worden tegengesproken, die nou eenmaal pertinent onjuist zijn.

Je zult maar forumbaas zijn..

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Kennis omtrent je zelf is altijd opbouwend en Zelf laat zich niet zomaar zonder slag of stoot kennen.

Het geeft de feitelijke 'niksheid' ervan niet gauw gewonnen.

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Ego is het beschermingsmechanisme van 'ik' en alleen maar interessant omdat het iedere mogelijke ondermijning van dat 'ik' tracht te voorkomen. Waar gedegen zelfonderzoek gaat over dat ondermijnen zal ego continu proberen uitvluchten te verzinnen om dat proces niet te hoeven aangaan. Het leeuwenaandeel van dit forum gaat over deze ontwijkende gedragingen en vervolgens wordt er aan gedegen zelfonderzoek niet meer toegekomen. Een-nul voor ego.

Er kan eenvoudig niks verloren noch gewonnen zijn.

[Dorje]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

De eerste stap is om te 'ontdekken' wat je in essentie bent. Daar komt (in onderzoek) de misvatting aan het licht dat je het persoonlijke, veranderlijk (in essentie!) zou zijn. Dan komt er de 'ontdekking' dat je in essentie 'iets anders' bent. En vervolgens komen er volgende stappen in het onderzoek waar helder wordt dat je 'alles' (dus ook de verschijnselen) bent.

Zo heeft iedereen toch wel zijn dada. Voor jou is dat wat je "in essentie" bent, voor Laurens het "gedegen" zelfonderzoek, voor Guido is dit blijkbaar nu het verschil tussen verwijzen en duiden, Bassie die ziet altijd maar verwijzingen naar dat anderen er nog lang niet zijn en voor Marie is het altijd dat gecorrumpeerde verstand geweest, hoewel het de laatste tijd meer lijkt te gaan over "moeder waarom leven wij?". En niet te vergeten ikzelf met "ervaring, maar geen werkelijkheid op zich". Zo draaien we allemaal onze riedeltjes af, never ending story.

Maar je hebt wel een punt, Rob. En nu we toch bezig zijn:

Eerst is er onderscheiden van de wereld te zijn die wordt waargenomen, daar blijft zowat ieder modern mens in hangen. De zelf-onderzoeker trekt dit onderscheiden nog verder door tot ik ben niet het lichaam waarmee waargenomen wordt, noch de geest waarin waarnemen verschijnt, noch de persoonlijkheid die het waarnemen doet. De non-dualiteitsfreak komt uiteindelijk ook nog uit op het onderscheiden dat zichzelf ook nog gaat opheffen, zo blijft er dan de eenheid over, "ik ben alles" (geen onderscheid meer tussen subject en object), maar ook dat is nog steeds een subjectieve beleving, de subjectieve beleving van alles als zichzelf. Het zit er nog niet op. Pas als het "ik" (Subject) daar ook nog eens uit komt weg te vallen, blijft er "ben" over, of "zijn", niet "wat ik ben", maar "wat is", vrij van ik, vrij van subject. Dat past in geen enkele categorie meer, noch in het alles (verschijning), noch in het niets (leegte), dat staat buiten elke categorisering. Dat categoriseren en daar prat op gaan is en blijft iets dat een subject (ik) op 'wat is' blijft leggen.

Het "wat ik (in essentie) ben" blijft nog steeds hangen rond dat ik, ook al is dit ik uitgerokken tot alles of terug gedrongen tot niets of opgegaan in God of Waarheid of presentie.

Wat is... is, en heeft geen ik nodig om te zijn. Het is een ik dat categorieën als alles en niets nodig heeft, eenheid en leegte, zelf en Zelf of zelf en niet-zelf, leven en dood, gedegen en gewoon, er zijn en er nog lang niet zijn, gewaarzijn en bewustzijn, verwijzen en duiden, ervaring en werkelijkheid. Maar dit ik is zelf al een toevoeging op 'wat is': "wat ik ben".
Dit is gezien, maar niet door een ik/subject die ziet.

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Met afkooksel wil ik zeggen, dat wat wij zien, dat wat wij waarnemen, gewaarworden zit in de dimensie tijd en ruimte...
Maar dat 'zijn' is er ook buiten de ruimte-tijd dimensie...... Wat de mensen betreft zouden we misschien over de ziel kunnen spreken en die ziel is onvergankelijk...

Als wij dat onvergankelijke kunnen 'gewaarworden' raken wij aan het goddelijke...

Of zoals jij hier ergens gezegd hebben, hebben we een ogenblik de sluier van God opgelicht...

Daadwerkelijk (gewaar) zijn staat idd buiten ruimte/tijd.
Hetgeen logisch is, iets wat 'niets' staat buiten de tijd.

Alles wat 'iets' is in de tijd. Dat is wat er ontdekt kan worden.

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Mooi gedicht...
En dus weerom, schrijf het dagdagelijkse niet maar gewoon af; zij vormen, zij kunnen de weg naar inzicht betekenen...

Waar het gedicht van Rumi in essentie over gaat is het gemoed.
In zelfkennis komt men het gemoed tegen omdat het het gemoed is wat de mens in de tijdelijke verschijning gevangen houdt. Bijvoorbeeld afgunst kan alleen in de tijd plaats hebben.

Maar deze gemoedstoestanden in de mens zijn ook boodschappers, ze hebben ons wat te vertellen. Geheel eens met jou: ze schenken de mens inzicht.

Daarom is die jacht op het ego die de forumbaas voorstaat ook zo zinloos.
Geen haast met dat onderzoek.

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

Zo heeft iedereen toch wel zijn dada. Voor jou is dat wat je "in essentie" bent, voor Laurens het "gedegen" zelfonderzoek, voor Guido is dit blijkbaar nu het verschil tussen verwijzen en duiden, Bassie die ziet altijd maar verwijzingen naar dat anderen er nog lang niet zijn en voor Marie is het altijd dat gecorrumpeerde verstand geweest, hoewel het de laatste tijd meer lijkt te gaan over "moeder waarom leven wij?". En niet te vergeten ikzelf met "ervaring, maar geen werkelijkheid op zich". Zo draaien we allemaal onze riedeltjes af, never ending story.

Maar je hebt wel een punt, Rob. En nu we toch bezig zijn:

Eerst is er onderscheiden van de wereld te zijn die wordt waargenomen, daar blijft zowat ieder modern mens in hangen. De zelf-onderzoeker trekt dit onderscheiden nog verder door tot ik ben niet het lichaam waarmee waargenomen wordt, noch de geest waarin waarnemen verschijnt, noch de persoonlijkheid die het waarnemen doet. De non-dualiteitsfreak komt uiteindelijk ook nog uit op het onderscheiden dat zichzelf ook nog gaat opheffen, zo blijft er dan de eenheid over, "ik ben alles" (geen onderscheid meer tussen subject en object), maar ook dat is nog steeds een subjectieve beleving, de subjectieve beleving van alles als zichzelf. Het zit er nog niet op. Pas als het "ik" (Subject) daar ook nog eens uit komt weg te vallen, blijft er "ben" over, of "zijn", niet "wat ik ben", maar "wat is", vrij van ik, vrij van subject. Dat past in geen enkele categorie meer, noch in het alles (verschijning), noch in het niets (leegte), dat staat buiten elke categorisering. Dat categoriseren en daar prat op gaan is en blijft iets dat een subject (ik) op 'wat is' blijft leggen.

Het "wat ik (in essentie) ben" blijft nog steeds hangen rond dat ik, ook al is dit ik uitgerokken tot alles of terug gedrongen tot niets of opgegaan in God of Waarheid of presentie.

Wat is... is, en heeft geen ik nodig om te zijn. Het is een ik dat categorieën als alles en niets nodig heeft, eenheid en leegte, zelf en Zelf of zelf en niet-zelf, leven en dood, gedegen en gewoon, er zijn en er nog lang niet zijn, gewaarzijn en bewustzijn, verwijzen en duiden, ervaring en werkelijkheid. Maar dit ik is zelf al een toevoeging op 'wat is': "wat ik ben".
Dit is gezien, maar niet door een ik/subject die ziet.

Ik kan je volgen, Dorje. Je wilt de 'ik' er graag uit hebben.

Maar om dat te kunnen zeggen, moet ik al een zin beginnen met 'ik'.
In 'ik kan je volgen, Dorje ...'.

Het gaat er m.i. om welke betekenis je aan die 'ik' geeft. Als de identificatie is weggevallen, kunnen de letters i een k gewoon in de volgorde van 'ik' gebruikt worden. Het is zonder specifieke betekenis van belang.

Groet!

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Ik geloof in het bestaan van de God, het goddelijke, in mij..., die mij geopenbaard wordt via mijn 'ik'...
Want ik geloof in de éénheid van alles...

Er is geen via.

Oorspronkelijk geplaatst door Guido

Waarheid ontbeert alle onderscheid, gegevens als zelfkennis en/of Zelfkennis bestaan eenvoudig niet.

Wanneer je 'in Waarheid bent' is dat pas het geval. Met het geloof in een bestaand 'ik' zijn ook alle andere attributen aanwezig om je van te bedienen.

Oorspronkelijk geplaatst door Guido

Er kan eenvoudig niks verloren noch gewonnen zijn.

Dat is niet je werkelijkheid, vandaar dat er onderzoek nodig is.