Shankara

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Het is correct dat gewaarzijn of bewustzijn zich voordoet in Bewustzijn.

Dan ben jij net zo'n grapjas als Rob. Maar dat wist ik al.

[Guido]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Het gaat er alleen maar om om tot de ontdekking te komen dat er een geloof is in een 'ik' en dat dat geloof er is (zoals te zien in kerkomgevingen met dogma's) om de illusie ervan in stand te houden. Dat beeld van het bestaan van een 'ik' moet in stand gehouden worden en behoeft bescherming.

De bescherming van een 'ik is uiteraard complete kolder. Een 'ik behoeft constante ondersteuning van gedachten en idee vorming, om de specifieke beleving een 'ik te zijn overeind te houden. Een 'ik lijkt een vaststaand gegeven te zijn, dat komt omdat het zich onophoudelijk refereert aan.. beweging en veranderlijkheid. is die beweging/veranderlijkheid er niet of dóórzien voor wat het is, dan verdwijnt ook het ogenschijnlijke 'ik, als beleving. Dus dat 'ik behoeft niet zozeer bescherming alswel een onophoudelijke 'ondersteuning, dat het blijkbaar een zeggenschap heeft over wat er gebeurd omdat het gebeurd.

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Of die keuze er wel of niet is, is maar van secundair belang of eigenlijk van geen belang.
De grote vraag is of er wel een 'ik' is.

Er lijkt een 'ik te zijn.. omdat subjectieve indrukken continu uitnodigen tot het maken van keuzes, m.b.t. verandering en bewegelijkheid. To the point ('diep zelfonderzoek) is het eenvoudig onmogelijk dat het 'ik een bestaans werkelijkheid heeft.. op welke grond dan?

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Het is al lang bewezen dat het bedachte verhaal niets te maken heeft met de gebeurtenis, neem twee getuigen van een zonsondergang en laat ze hun ervaring omschrijven. Ik zou wel kunnen geloven dat er geen gedachte is bij de gebeurtenis maar van belang is dat niet voor mij. De zin 'Alle 'gebeurtenissen' zijn feilbaar, gebeuren is onfeilbaar.' valt onder de noemer dat alles wat veranderlijk is onwaar is en dat wat overblijft en dat niet is, Waarheid is.
Dat wat ik 'vermeend' noem heeft geen realiteitswaarde in zoiets als het absolute. Ik kan het niet toepasbaar maken in het relatieve. Ook de laatste zin acht ik compleet overbodig in de wetenschap dat er niet (werkelijk) iemand is. Het voorgestelde speelt zich alleen maar af in het relatieve.

Alles speelt zich af in/binnen de een of andere relativiteit. Wat absoluut is ontbeert alle relativiteit.

[Bassie]

Klopt. Gewaarzijn heeft weliswaar een relatie met alles wat waargenomen wordt, maar op zichzelf genomen heeft gewaarzijn geen enkele relatie en is daarmee enkelvoudig. In dat ontbreken van relaties van gewaarzijn is er alleen een relatie met zichzelf. Dát is het universele zelf.

Het universele zelf (gewaarzijn) is géén bewustzijn. Het universele zelf wordt zich bewust van wat anders dan zichzelf, dát (die universele relatie) is bewustzijn.

Vanuit de positie van gewaarzijn is veel duidelijk.

Bewustzijn is bewust'zijn van iets anders.
Denken is denken over iets anders.
Liefhebben is liefhebben van iets of iemand anders.
(Enz)

Allemaal twee-heden. Het Absolute kent geen tweeheden. Geen 'anders'.

Dat is bewustzijn 'op zich' --->gewaarzijn.
Dat is liefde 'op zich' ----> liefde die nergens op gericht is.
Dat is denken 'op zich' ----->denken wat nergens op gericht is, de stilte van de geest.

En in de 'denker' zit een adder onder het gras. Gewaarzijn kun je zijn, maar de denker kun je niet zijn. Ik bezit wel het vermogen om te denken en ik kan gedachten produceren, maar de denker blijft onvindbaar. Niet alles kan geweten worden.

[Guido]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Klopt. Gewaarzijn heeft weliswaar een relatie met alles wat waargenomen wordt, maar op zichzelf genomen heeft gewaarzijn geen enkele relatie en is daarmee enkelvoudig. In dat ontbreken van relaties van gewaarzijn is er alleen een relatie met zichzelf. Dát is het universele zelf.

Het 'duiden is een mogelijkheid om handen en voeten te geven aan wat opmerkzaamheid bloot legt. (Ont'dekt)
Op gegeven moment 'verschijnt' het onderscheidingsvermogen zelf onder de loep.
Het opmerken is geen werkzaamheid!.. Het onderscheidingsvermogen daarentegen is in mijn bevinding een werkzaamheid 'binnen gewaarzijn.
Gewaarzijn is in dit geval het 'lege subject, wat nog steeds een entiteit is.
De essentie van gewaarzijn is opmerkzaamheid, een gevoeligheid (Bij wijze van spreken) waar het onderscheidingsvermogen niet aan kan tippen.

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Het universele zelf (gewaarzijn) is géén bewustzijn. Het universele zelf wordt zich bewust van wat anders dan zichzelf, dát (die universele relatie) is bewustzijn.

Ja.

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Vanuit de positie van gewaarzijn is veel duidelijk.

Bewustzijn is bewust'zijn van iets anders.
Denken is denken over iets anders.
Liefhebben is liefhebben van iets of iemand anders.
(Enz)

Allemaal twee-heden. Het Absolute kent geen tweeheden. Geen 'anders'.

Zo is dat.

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Dat is bewustzijn 'op zich' --->gewaarzijn.
Dat is liefde 'op zich' ----> liefde die nergens op gericht is.
Dat is denken 'op zich' ----->denken wat nergens op gericht is, de stilte van de geest.

Dit neigt naar een zweem van romantiek, maar dat geeft niet, Zo geef je handschoenen en sokken aan het handen en voeten geven..

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

En in de 'denker' zit een adder onder het gras. Gewaarzijn kun je zijn, maar de denker kun je niet zijn. Ik bezit wel het vermogen om te denken en ik kan gedachten produceren, maar de denker blijft onvindbaar. Niet alles kan geweten worden.

De 'denker' is veel te bewegelijk en veranderlijk om Ãœberhaupt te kunnen bestaan.

Bewustzijn zou je in dit geval kunnen omschrijven als een 'eigenschap (Het vermogen om te kunnen relateren.) i.p.v. een 'hoedanigheid. (Een kwestie van 'zijn.)

[Dorje]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Dortje je kunt nog zo goed inzien, nog zo goed geloven dat het is zoals je zegt.... Daarom is het nog niet zo...

...

Oorspronkelijk geplaatst door marie

En zoals hierboven met Bassie beschreven zijn er misschien banden die mij vooralsnog hier vastbinden op deze aarde; banden die ik zelfs niet zie zitten... maar die bestaan...
Hewel verlangen, hopen, zien dat ze niet zouden bestaan is je zelf alleen maar blaasjes wijsmaken...

Daarom is de aansporing ook niet iets te gaan onderzoeken wat je niet ziet, laat dat maar, de aansporing is niet om ergens naar te gaan verlangen, hopen dat iets zou bestaan of juist niet of om een nieuw verhaal erover te gaan aannemen. Dat is allemaal afleiding. De aansporing is: blijf jezelf toch niet steeds afleiden van waar het om gaat, ga het onderzoek aan naar de wezenlijkheid van dat ik, of ga gewoon lekker door met het uitleven er van, maar zoek dan een ander forum, want hier gaat het enkel om het onderzoeken ervan. Als je blijft draaien rond wat dat ik moet bereiken of welke banden het moet doorsnijden of onderhouden, dan blijf je er maar van uitgaan dat het er wezenlijk is, en blijf je maar vermijden dat uitgangspunt daadwerkelijk en wezenlijk te onderzoeken. Dan blijf je maar rond de pot draaien en je laten afleiden van waar je werkelijk toe aangezet wordt.

Oorspronkelijk geplaatst door Guido

is die beweging/veranderlijkheid er niet of dóórzien voor wat het is, dan verdwijnt ook het ogenschijnlijke 'ik, als beleving.

Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Vandaar gedegen zelfonderzoek.

To the point ('diep zelfonderzoek) is het eenvoudig onmogelijk dat het 'ik een bestaans werkelijkheid heeft.. op welke grond dan?

Geloof.

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Guido

Het 'duiden is een mogelijkheid om handen en voeten te geven aan wat opmerkzaamheid bloot legt. (Ont'dekt)
Op gegeven moment 'verschijnt' het onderscheidingsvermogen zelf onder de loep.
Het opmerken is geen werkzaamheid!.. Het onderscheidingsvermogen daarentegen is in mijn bevinding een werkzaamheid 'binnen gewaarzijn.
Gewaarzijn is in dit geval het 'lege subject, wat nog steeds een entiteit is.
De essentie van gewaarzijn is opmerkzaamheid, een gevoeligheid (Bij wijze van spreken) waar het onderscheidingsvermogen niet aan kan tippen.

Je zou gewaarzijn als 'leeg subject' inderdaad een entiteit kunnen noemen, de identieke entiteit welke essentieel in ieder mens aanwezig is: de aanwezigheid zelve welke ontvankelijk is, opmerkzaam is. Doch welke doorgaans niet wordt opgemerkt omdat het het opmerken zelf is. Men dient dat gewaar te zijn (niet te worden) wat opmerkt. Maar dat gebeurd uiteraard niet op commando. Verstild zijn wil zeggen dat men nergens meer op een 'effect' jaagt.

Dit neigt naar een zweem van romantiek, maar dat geeft niet, Zo geef je handschoenen en sokken aan het handen en voeten geven..

Het denken mag naar woorden zoeken om iets uit te drukken. De activiteit van denken is denken over iets. Wat meteen ook uitdrukt dat je de gedachten (product) niet bent.

De 'denker' is veel te bewegelijk en veranderlijk om Ãœberhaupt te kunnen bestaan.

Ik kan de denker niet lokaliseren omdat ik de denker niet ben, dat is alles wat ik er van kan zeggen.

Bewustzijn zou je in dit geval kunnen omschrijven als een 'eigenschap (Het vermogen om te kunnen relateren.) i.p.v. een 'hoedanigheid. (Een kwestie van 'zijn.)

Ja. Bewustzijn is het vermogen om te relateren zelf. Daarom bestaat er ook geen hoofdletterig Bewustzijn waarin dan weer een of ander 'klein' bewustzijn in verschijnt. Dat komt duidelijk uit een bedachte theorie voort.

Dit vermogen is onveranderlijk, net zoals gewaarzijn onveranderlijk is. Wat veranderlijk is, is alles wat beeld, vorm o.i.d. heeft. Ik als ego zijnde behoor tot het veranderlijke. Waarmee het veranderlijke niet als 'vermeend' mag worden benoemd. Juist omdat bewustzijn de relatie (vermogen tot relateren) is tussen het onveranderlijke (gewaarzijn) en het veranderlijke (de dingen, vormen of hoe je het maar noemen wilt).

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Het universele zelf (gewaarzijn) is géén bewustzijn. Het universele zelf wordt zich bewust van wat anders dan zichzelf, dát (die universele relatie) is bewustzijn.

Het doet zich individueel voor en is dus géén Bewustzijn (wat je universeel zou noemen) maar bewustzijn (het bewuste van er zijn).
Het Bewustzijn (Zelf) wordt zich niet bewust dat doet bewustzijn in het individuele zelf.

Vanuit de positie van gewaarzijn is veel duidelijk.

Vandaar dat gewaarzijn geen Bewustzijn kan zijn.

Bewustzijn is bewust'zijn van iets anders.
Denken is denken over iets anders.
Liefhebben is liefhebben van iets of iemand anders.
(Enz)

Nochtans zijn het allemaal maar gedachten.

Allemaal twee-heden. Het Absolute kent geen tweeheden. Geen 'anders'.

Bewustzijn (met hoofdletter) doet niks, dus ook geen kennen.

En in de 'denker' zit een adder onder het gras. Gewaarzijn kun je zijn, maar de denker kun je niet zijn. Ik bezit wel het vermogen om te denken en ik kan gedachten produceren, maar de denker blijft onvindbaar. Niet alles kan geweten worden.

Er is alleen maar denken en de denker bestaat niet, dus onvindbaar idd.

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Bewustzijn is het vermogen om te relateren zelf. Daarom bestaat er ook geen hoofdletterig Bewustzijn waarin dan weer een of ander 'klein' bewustzijn in verschijnt. Dat komt duidelijk uit een bedachte theorie voort.

Relateren doet bewustzijn, dat doet Bewustzijn niet, vandaar twee.

Dit vermogen is onveranderlijk, net zoals gewaarzijn onveranderlijk is.

Veranderlijkheid is alleen maar dienstig voor de constatering dat je dat wat veranderlijk is niet bent. Daarmee is het voldoende tot uitdrukking geweest. Waar gewaarzijn hier onveranderlijk is spreek je van Bewustzijn. In jouw bewoording is er dus een gewaarzijn van zelf (ik) en Gewaarzijn van Zelf (het allesomvattende bewustzijn zoals je het noemde).
Zou gewaarzijn in die constellatie zich binnen Gewaarzijn kunnen voordoen?

Wat veranderlijk is, is alles wat beeld, vorm o.i.d. heeft. Ik als ego zijnde behoor tot het veranderlijke. Waarmee het veranderlijke niet als 'vermeend' mag worden benoemd. Juist omdat bewustzijn de relatie (vermogen tot relateren) is tussen het onveranderlijke (gewaarzijn) en het veranderlijke (de dingen, vormen of hoe je het maar noemen wilt).

Vermeendheid kun je buiten beschouwing laten, alles is vermeend.
Zoals hiervoor al gezegd ben je het veranderlijke niet dus is ik/ego, dat veranderlijk is, niet je ware entiteit, hoedanigheid, zijnstoestand of zoiets.

[Dorje]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Er komen bij jou schrijfsels altijd weer gedachten op zoals 'je moet de huid niet verkopen aleer de beer geschoten is'. Oftewel je bent niet in het absolute dus laat dat wat (in het aardse) absoluut of relatief is dan ook niet buiten beschouwing. Durf dat onderscheid te maken, je bent 'er' immers niet.

Dat wat jij benoemt als "je" in "je bent er niet", is er nooit in het absolute. In het absolute is er geen ik en jij. Dat een ik en jij zich voordoet wordt echter best niet buiten beschouwing gelaten alsook niet of dat ik behept is met zijn indrukken.

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Bekvechten is een egodingetje als je daarmee behept bent kun je je beter maar uitleven anders zet het zich lijfelijk bij je vast. Echter bekvechten is het niet het is zoals gezegd subjectief beleefde waarheden uitwisselen. Als je je beledigd of onheus behandeld voelt kun je je ego onderzoeken.

Inderdaad, als dat zo is. Net zo, op nog net een beetje dieper niveau, kan gezien worden dat indrukken subjectief zijn, als je daarmee behept bent, kan je ze maar beter uitleven, anders zetten ze zich vast in een dwingend mentaal framework en worden ze nooit gezien voor wat ze zijn.