We gaan tot in het oneindige blijven doorlullen

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Je kunt dat 'aanschouwen' ook met een korrel zout nemen.
Ik begrijp (vanuit Waarheid) volkomen wat hij daarmee (wanneer de aanschouwing van het Zelf heeft plaats gevonden, kan het 'ik' niet terugkeren van zijn eigen dood) heeft bedoelt. Het vraagt voor de leek enige plooibaarheid dat te kunnen 'verstaan'.

Als Alexander Smit dat van 'aanschouwing' van Zelf serieus gemeend heeft dan was hij een priegelaar in de marge. Alleen 'Waarheid' kan een bepaalde mate van aanschouwing toegedicht worden, maar dan niet zoals in 'waarnemen het waargenomene'.

Gelukzaligheid vind ik een wortel die wordt voorgehouden om klanten te trekken.

Er is wel gelukzaligheid, maar het is idd dom om dat aan mensen voor te houden.
En het is absoluut niet te vinden in 'zelf'. Om de doodeenvoudige reden dat door mij is vastgesteld dat het 'zijn' ontdaan is van alles. Presentie onderscheidt zich in niets van andere presentie. Gelukzaligheid is een onderscheiding van niet-gelukzaligheid.

Zo wekt A.S. de indruk een naprater te zijn (geweest). Ook mede door het veelvuldig aan halen van Ramana Maharshi .

[Bassie]

Ik zit dat hoofdstuk over 'de wereld' nog even diagonaal door te nemen. (Diagonaal omdat in het boek veel kletspraatjes staan die niet ter zake doen.)

Het gaat voornamelijk over 'handelen'. Dan lijkt het me praktischer om een goed boek te zoeken over wei wu wei (doen het niet-doen). Kennelijk is het Alexander ontgaan dat onze betrekking 'op de wereld' vooral emotioneel van aard zijn en gericht op een onvervulde toekomst.

Als zelfrealisatie je doel is, dan gaat het erom erop te letten niet in handelingen weg te zinken. In de praktijk betekent dat een eenvoudig leven leiden.

Een spiritueel leraar die een doel stelt heeft iets fundamenteels niet begrepen.
Tegenwoordigheid kan geen doel hebben. En een eenvoudig leven is boeddhistische flauwekul.

Ze belemmert het doel: zelfrealisatie.

Wie zelfrealisatie als doel stelt zal het nooit bereiken. Je kunt het niet bereiken. Heus, een leraar mag zich zo niet uitdrukken. Een goede leraar houdt geen worsten voor. Alleen de persoon kan iets bereiken...iets wat in de toekomst ligt.... (Zijn sterfdatum, grapje)

[Bassie]

Over wetmatigheid:

Wetmatigheid betekent dat dingen vaststaan. Er valt niet aan te tornen. Een lever doet wat hij moet doen. De ogen doen wat ze moeten doen. Als je op straat loopt en iets ziet en je reageert daarop of je hebt een reac*tie, dan is dat gewoon zo. Daar kun je je niet aan onttrekken en waar je je niet aan kunt onttrekken, is werkelijkheid. Waarom zou je je eraan willen onttrekken? Het is er toch. Alles mag er zijn omdat het er is en het gewoon op zijn plaats blijft. Alles heeft een plaats, anders was het er niet. Wetmatigheid betekent hier het 'werkzame' van de dingen. Je ontkomt er niet aan te leren gehoorzamen aan de aard der dingen, en die aard ontdekken, is wat we allemaal doen, ons leven lang. Maar onthoud dat die uitspraak geldt voor het niveau van de manifestatie.

Kijk, Marie....dat is nu 'instinct'. De benaming 'wetmatigheid' die Alexander gebruikt is foutief. In ieder mens leven reflexen welke zich in een split second voltrekken. Of zoiets als seksueel opgewonden zijn , dat gebeurd buiten 'mij' om als de situatie daar aanleiding toe geeft. Of als er iemand in het water ligt dat is er het instinct op die persoon er uit te halen. (Tot je in de gaten krijgt dat er meer potentiële redders zijn, dan ga je denken.)

Maar met spiritualiteit heeft dit niks te maken, de wordende wereld en de wordende mensen (manifestatie) kennen andere wetmatigheden. Deze quote is feitelijk niet ter zake doende kletspraat.

[Guido]

Er zijn geen voorbeelden van 'realisatie.. wat nu?

Oorspronkelijk geplaatst door Guido

Degene die 'doorloopt, kan er niks meer over navertellen.. zo eenvoudig is het.

Ik heb geen idee hoe diep jij de kuilen graaft voor een ander.

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Ik worstel niet met het begrip 'vermeend'. Ik zie daaraan jouw staat van zelfkennis. En die is op dat punt gelijk aan dat van Alexander Smit.

Ik ontkennen raad ik ook niemand aan, want het is 'ik' die wereld ziet.
In dat 'zien' is er verdubbeling ontstaan bij 'ik', dat is het kardinale punt.
Dus dan moet je zien uit te vogelen hoe dat tot stand is gekomen.
En dat bereik je niet door te zeggen: "De wereld is een aanname." of "De wereld is vermeend".

Correct, dat moet je zelf ont'dekken.

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Je kent dus niet eens het onderscheid tussen 'zelf' en 'bewustzijn'. (Want het is hetzelfde begrip bij jou)

Het is 'zelf' wat zich bewust is van wat anders dan 'zelf'.
Zelf 'an sich' verhoudt zich louter tot zichzelf, waarmee 'zelf' een tweeledige 'functie' heeft.

En omdat jij het onderscheid tussen genoemde begrippen niet kent, ben je vastgelopen, maar dat noem je dan weer 'afronding'....

Is dat niet gewoon een betekenis geven door jou?
Ik heb je al uitgelegd wat ik daaronder versta daarbij maak ik onderscheid tussen bewustzijn en Bewustzijn en zelf en Zelf.
Bewustzijn ben je en bewustzijn heb je. Idem dito met zelf, Zelf ben je en zelf heb je.

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Ik zit dat hoofdstuk over 'de wereld' nog even diagonaal door te nemen. (Diagonaal omdat in het boek veel kletspraatjes staan die niet ter zake doen.)

Het gaat voornamelijk over 'handelen'. Dan lijkt het me praktischer om een goed boek te zoeken over wei wu wei (doen het niet-doen). Kennelijk is het Alexander ontgaan dat onze betrekking 'op de wereld' vooral emotioneel van aard zijn en gericht op een onvervulde toekomst.

Een spiritueel leraar die een doel stelt heeft iets fundamenteels niet begrepen.
Tegenwoordigheid kan geen doel hebben. En een eenvoudig leven is boeddhistische flauwekul.

Wie zelfrealisatie als doel stelt zal het nooit bereiken. Je kunt het niet bereiken. Heus, een leraar mag zich zo niet uitdrukken. Een goede leraar houdt geen worsten voor. Alleen de persoon kan iets bereiken...iets wat in de toekomst ligt.... (Zijn sterfdatum, grapje)

Ook hier zie ik weer worstelen met het verkeren in het relatieve en het hebben over een ander die spreekt vanuit bekendheid met het absolute (hopelijk heb je de plooibaarheid om dat niet al te letterlijk te nemen).

Vanuit het relatieve kun je jezelf makkelijk een doel stellen, vanuit het absolute is dat godsonmogelijk. In die relatieve hoedanigheid kun je streven naar zelfrealisatie, vanuit het absolute bestaat er niet zoiets als zelfrealisatie. Omdat je spreekt tot toehoorders in het relatieve kun je je zo uitspreken. Vanuit het relatieve kun je iets doen, vanuit het absolute wordt er gedaan.

Oorspronkelijk geplaatst door Guido

Er zijn geen voorbeelden van 'realisatie.. wat nu?

Je bent zo onderhand een roepende in de woestijn.

[Guido]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Je bent zo onderhand een roepende in de woestijn.

Dat ben ik al bijna 40 jaar.. (en geen seconde ouder geworden)
'Mij (i.p.v. 'ik.)weet zich prima te vermaken met waar 'niets is.