De trein was al tot stilstand gekomen.

[Sam]

Grappig, al die gebeden zonder einde! :)

[Sam]

Waarheidvinding krijgt hier door de 'pro's' een steeds hoger bircher-gehalte btw.

[Dorje]

Oorspronkelijk geplaatst door Peer

proza!

...

Proza (verhaaltje) is het.

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

Iemand die weet wat hij is, is zoals je schrijft nog steeds 'iemand', iemand die weet dat hij is. Terugkoppelen op iemand, namelijk op iemand die weet wat hij is, is nog steeds terugkoppelen op een 'iemand'.

Je kunt het gummetje niet loslaten hé?

Wat is het nu: is er nu iemand/ik die weet wat hij is of ontbreekt het er nu aan ik/iemand?

Het is niet en/of maar en/en.

Als het ontbreekt aan die iemand/ik is er ook geen iemand meer waar alles rond blijft draaien. Dat is toch zo moeilijk niet te zien?

Je maakt er zelf een carrousel van.

In welke Waarheid broek past de waarheid iemand te zijn die weet wat hij is, terwijl het in Waarheid ontbreekt aan iemand?

Je zou de jou te grote Waarheid broek beter niet aantrekken.

Het is nochtans niet zo moeilijk hoor: er doet zich iemand voor, maar dat is wat zich voordoet, het is geen Werkelijkheid, geen Waarheid. Klaar, helder, gedaan met die terugkoppeling op toch iemand te zijn, maar dan wel iemand die weet wat hij is.

Zal wel weer tot dovemansoren gesproken zijn maar jouw werkelijkheid is vermeend. Oftewel er is werkelijkheid in welk bestaan je geloofd. Daarbij is niet in de werkelijkheid geloven géén oplossing. Wat Waarheid is kun je jou, onbekend met de materie, niet toevertrouwen. Je weet er niks van. Nogmaals er is geen sprake van terugkoppeling maar van duiding.

Het kan maar blijven doorgaan tot het helder is dat er geen iemand is, dus ook geen iemand die weet.

Totdat het muntje bij je gevallen is, al heb ik daar een hard hoofd in.

Dat laatste is het laatste bolwerk van iemand, er toch nog te zijn als iemand die weet dat hij niet is. Laat iemanden zich maar voordoen, Laurensen, Dorje's, Robben, Peren, ... maak ze niet tot wetend of niet-wetend, ze doen zich maar voor, maar hebben 0,0 werkelijkheid, dus hoeven ze niets toebedeeld worden, ook geen weten.

Geen bolwerk maar een duiding, hoewel die niet is besteed aan achterlijke mongolen (overigens mocht je dat willen misplaatsen, mongolen zijn dat in aanleg niet).

Nu klink je als Bassie. In en uit persoon treden is de zoveelste illusie. Persoon Laurens doet zich voor, er is niet of niemand die er in treedt en dan er weer intreedt.

Waar er geen ik is te vinden is er sprake van een in de persoon treden.

Je gedwongen voelen is dat wat geen Werkelijkheid heeft, het krijgt werkelijkheid toebedeeld als er geloof in is.

Ik 'voel' me niet gedwongen, dat maak je er van omdat het anders niet binnen je perceptie past. Van daaruit is er dus voor een waarheidlievende een, weliswaar relatieve, noodzaak ontstaan je telkens in je verkeerde opvatting te rectificeren. De les was dat je in zou zien dat je je eigen werkelijkheid schept door dat oproepen van een door jezelf geschapen persoon. Ga dieper Dorje.

Waarom zou iets dat geen Werkelijkheid heeft nodig zijn om naar Waarheid te verwijzen? Het loopt Waarheid alleen maar in de weg. Zie je niet hoeveel energie er in gestoken wordt om hoog te houden dat het weet waarover het spreekt, allemaal energie voor iets dat er in Werkelijkheid niet is.

Dat is uit te leggen maar het blijft de vraag of het tot je kan toetreden.
Over het niet zijn van werkelijk kunnen we kort zijn, de wereld is vermeend. Wat er volgt is gewoon de zich voordoende werkelijkheid (hout hakken en water dragen). Dus heeft het werkelijkheid met de aanvulling: voor jou.

Over Waarheid ga ik het niet met je hebben je misbruikt het woord.

Het kost absoluut geen enkele inspanning te zeggen 'wat ik ben'. Honderd keer meer inspanning kost het om jou iets aan het verstand te peuteren wat met het enkele gezegde 'ik weet wat ik ben' gezegd kan zijn. Althans zou je daarvoor ontvankelijk zijn.

Dat is dan waar het honderden pagina's rond blijft draaien en dit zal blijven doen tot die doorn er eindelijk eens uitgeoeuterd geraakt is. Dan kan het eindelijk over Waarheid vinden gaan en voelt er niets of niemand zich meer tot iets gedwongen.

Je begint al dezelfde soort van onzinnige conclusies te trekken als Bassie, de honderden pagina's zijn het gevolg van starheid niet aan gedegen zelfonderzoek te willen doen.
Als je dat doet waren we al veel eerder uitgesproken.

Maar dat zie ik zo rap nog niet gebeuren. Dus sluit de boel maar gewoon af. Dat is beter voor Waarheid dan er voor te blijven springen.

Om een andere reden denk ik daar net zo over, het is zinloos oeverloos te blijven ouwehoeren wat gedegen zelfonderzoek onmiddellijk kan uitwijzen.

[Dorje]

Oorspronkelijk geplaatst door Sam

Waarheidvinding krijgt hier door de 'pro's' een steeds hoger bircher-gehalte btw.

Ik weet niet wat je met bircher-gehalte bedoeld, maar je hebt een punt, als het dat is wat je bedoelt, dat het moeilijker wordt gemaakt dan het is (ook door mij).

Waarheid is gewoon "wat is", zonder een 'ik' die het blijft maken tot 'wat het is voor hem'. Om het te vinden moet de 'ik' (ook de 'ik die weet wat hij is') niet gegumd worden, ook niet uitgelegd of verdedigd worden, maar op zijn werkelijkheid onderzocht worden. Als dit uitkomt op "wat ik ben", in plaats van op "wat is", dan is Waarheid nog niet gevonden, en... blijft alles wat gecommuniceerd wordt maar draaien rond dat "ik" en zijn status of wat het bereikt heeft. En zo draait het maar steeds weg van "wat is", Waarheid.

En dit geldt ook voor Dorje's, Sam's, Peren, Laurensen, Robben... die nog blijven draaien rond hun gelijk. Ook dezen blijven steeds wegdraaien van "wat is", Waarheid.

Zie er doorheen, en vind Waarheid die aan al dat gedoe vooraf gaat.
Meer smaak heeft Waarheid vinden niet.

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

Meer smaak heeft Waarheid vinden niet.

Over Waarheid kun je het beter maar niet hebben zolang je niet herkent waar die zich voordoet.
Waarheidvinding heeft hier de betekenis om van de subjectief beleefde waarheid tot Waarheid te komen. Dat wordt gedaan middels onderzoek naar het waarheidsgehalte van gedachten. Dat betekend dat je je ideeën, als zijnde eveneens gedachten, aan dat onderzoek onderwerpt. Daarbij heb je hier hulp van degenen die dat onderzoek gedaan hebben. Het is uiteraard niet de bedoeling hun duidingen als iets anders aan te merken dan duidingen om je van dienst te zijn. Ook is het voor de aspirant gedegen zelfonderzoeker uit den boze je alsmaar met de staat van zijn van anderen bezig te houden. Het gedegen zelfonderzoek richt zich puur en alleen op jou zelf.

[Dorje]

Oorspronkelijk geplaatst door laurens

waarheidvinding heeft hier de betekenis om van de subjectief beleefde waarheid tot waarheid te komen. Dat wordt gedaan middels onderzoek naar het waarheidsgehalte van gedachten. Dat betekend dat je je ideeën, als zijnde eveneens gedachten, aan dat onderzoek onderwerpt.

...

Oorspronkelijk geplaatst door dorje

je kan niet zeggen tegen zo'n doener, ook al is hij maar een projectie op een filmdoek, dat er daarom niets te onderzoeken valt (dat is neo advaita). Neen, als er nog geloof in is, is het nog steeds aan de orde dat er vastgesteld wordt dat er enkel projectie is, en dat kan maar door elk geloof nog wat dieper te onderzoeken, dit onderzoek te blijven doen.

Oorspronkelijk geplaatst door laurens

ook is het voor de aspirant gedegen zelfonderzoeker uit den boze je alsmaar met de staat van zijn van anderen bezig te houden. Het gedegen zelfonderzoek richt zich puur en alleen op jou zelf.

...

Oorspronkelijk geplaatst door dorje

en als er geen geloof meer is in de eigen projectie, is wat zich nog voordoet op het scherm volledig ten dienste aan het tot wankel brengen van het geloof waar dat wel nog is.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

çZie er doorheen, en vind Waarheid die aan al dat gedoe vooraf gaat.
Meer smaak heeft Waarheid vinden niet.ç

Maar spijtig genoeg is al dat gedoe die vooraf gaat juist de mens die zichzelf totaal verloren heeft... Denk je nu echt dat je een waarheid gaat vinden als je al dat gedoe gewoon opzij zet??? Het wegwerken ja, zodat jij als mens groeit en dan kan je inderdaad naar waarheid zoeken; maar zo lang jij dat armzalig klootje mens blijft, die zichzelf niet meer kent mag je nog lang zoeken en denken dat de waarheid zo maar naar je toe komt...

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Over Waarheid kun je het beter maar niet hebben zolang je niet herkent waar die zich voordoet.

Alsof waarheid zich er iets van aantrekt waar hij zich voordoet... Waarheid is en doet zich overal voor; hier komen lemmeren dat er voorafgaande gebieden zijn waar hij zich zou voordoen, dat er voorafgaande voorwaarden zouden zijn is gewoon absurd...

Waarheidvinding heeft hier de betekenis om van de subjectief beleefde waarheid tot Waarheid te komen.

Waarheid is, en hij kan al dan niet subjectief beleefd worden... De subjectiviteit zit in de persoon; niet in de waarheid...
En meestal is juist die subjectiviteit van de persoon, die ontvankelijkheid van de persoon om te zien een hulpmiddel om inderdaad tot waarheid te komen.

Dat wordt gedaan middels onderzoek naar het waarheidsgehalte van gedachten. Dat betekend dat je je ideeën, als zijnde eveneens gedachten, aan dat onderzoek onderwerpt.

En leg mij eens uit hoe jij tot een besluit kunt komen dat gedachten in het algmeen, geen waarheid zouden bevatten...
Zelfs als hier iemand de volstrekte waarheid komt vertellen zul jij hem uitschakelen want het is maar een gedachte, een idee, een geloof...
Zie jij nu echt niet in dat je larie vertelt en de mensen eerder verder afvoert van waarheid dan er hen naar toe te leiden???
Waarheid moet altijd en overal gezocht worden, punt...

Het gedegen zelfonderzoek richt zich puur en alleen op jou zelf.

Moeilijk he, als, na gedegen onderzoek (?), men besloten heeft dat het 'ik' niet bestaat... en dat men dus zijn 'ik', zijn waarnemingen, zijn gevoelens, zijn gedachten... niet mag aanvaarden als geldig onderzoeksmaterie...
Alleen wat 'ik'-vrij is is geldig... of anders gezegd, alleen wat onpersoonlijk en dus doods is telt...

Enfin, hopen op een eerlijk en degelijk antwoord is te veel gevraagd, want jij bent aangekomen en jij weet (niets)... en gaat per definitie niet in op verhaaltjes...

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Alsof waarheid zich er iets van aantrekt waar hij zich voordoet... Waarheid is en doet zich overal voor; hier komen lemmeren dat er voorafgaande gebieden zijn waar hij zich zou voordoen, dat er voorafgaande voorwaarden zouden zijn is gewoon absurd...

Het ging om herkennen 'waar' Waarheid zich voordoet. Er had ook kunnen staan 'indien', dus dat 'waar' is uiteraard zonder tijd of plaatsaanduiding.
Maar dat spreekt vanzelf, behalve misschien voor een in de ontwikkeling achtergebleven Belg.

Waarheid is, en hij kan al dan niet subjectief beleefd worden... De subjectiviteit zit in de persoon; niet in de waarheid...
En meestal is juist die subjectiviteit van de persoon, die ontvankelijkheid van de persoon om te zien een hulpmiddel om inderdaad tot waarheid te komen.

Weer zo'n leken forumlid. Geen gedegen zelfonderzoek gedaan hebben stoort het zulke sujetten in genen dele hun subjectief beleefde waarheid ten toon te spreiden. Misschien baseren ze hun wijsheid op het hebben van een bel op de fiets. Tegen de verwachtingen in blijven deze lieden volharden in hetgeen hun perceptie hen voorschrijft te vinden.

En leg mij eens uit hoe jij tot een besluit kunt komen dat gedachten in het algmeen, geen waarheid zouden bevatten...
Zelfs als hier iemand de volstrekte waarheid komt vertellen zul jij hem uitschakelen want het is maar een gedachte, een idee, een geloof...
Zie jij nu echt niet in dat je larie vertelt en de mensen eerder verder afvoert van waarheid dan er hen naar toe te leiden???
Waarheid moet altijd en overal gezocht worden, punt...

De brutaliteit dat uitleggen af te dwingen.
Je gedraagt je alsof ik iets te verkopen heb en jij mijn enige afneemster bent.
Dat terwijl dat nota bene al genoegzaam als bekend mag worden verondersteld.

Om toch nog iets van de verkrachte bewoording bij de kop te pakken, er is hier herhaaldelijk gezegd dat Waarheid ont'dekt wil worden.
Tenzij de perceptie van mening is dat er sprake moet zijn van gezocht want dan wordt het dat.

Moeilijk he, als, na gedegen onderzoek (?), men besloten heeft dat het 'ik' niet bestaat... en dat men dus zijn 'ik', zijn waarnemingen, zijn gevoelens, zijn gedachten... niet mag aanvaarden als geldig onderzoeksmaterie...
Alleen wat 'ik'-vrij is is geldig... of anders gezegd, alleen wat onpersoonlijk en dus doods is telt...

Enfin, hopen op een eerlijk en degelijk antwoord is te veel gevraagd, want jij bent aangekomen en jij weet (niets)... en gaat per definitie niet in op verhaaltjes...

Het blijft maar drammen als een verwend kind. En het gaat dus altijd weer over de eigen misinterpretatie van de inmiddels al zo'n honderden keren daar over gegeven uitleg en de al even zo vele daarop gegeven aanvullingen en correcties. Dus Marie ik heb geen zin meer in het beantwoorden van je vragen. Leer lezen wat er staat en kijk wat verder terug, daar staat alles al.