Marie's perikelen

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door glans

intuïtie misschien?
instinct verwijst vooral naar de basale driften, intuïtie is (voor mij) fijnzinniger/subtieler en meer passend bij: innerlijke stem...

btw : welkom op het forum.

Intuitie is niet mis, maar met instinct, dat in tegenstelling met intuitie, ook bij lagere diersoorten aanwezig is, ze zelfs volkomen schijnt te leiden, verwijs ik naar een (wie zal het zeggen?) evolutief verband.

In mijn ogen bestaat de verstandelijk aangeleerde negatieve connotatie rond het instinct niet meer; maar ik begrijp en ik moet toegeven dat vele mensen daarom nog van dat woord terugschrikken.

groetjes

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Wanneer je op je eigen waarheidsgevoel afgaat kan je dan niet toegeven dat je rijp bent voor dit leven en hoe dit leven zich ordent met verstand?
Het antwoord waarom de mens niet van de vrucht mocht eten, is volgens mij dan ook elders te zoeken, namelijk in de tweeheid die hij over zich heeft afgeroepen en hij daardoor de schepping in zijn wezen niet meer verstaat.
Door zich meester te maken van de kennis van goed en kwaad ontdekt de mens zijn naaktheid en verstopt hij zich in schaamte voor het goddelijke wezen. Hij wordt als man en vrouw verbannen uit de tuin, uit de eenheid.
Het is in die verbanning dat ik als mens vertrouwen heb in het besef dat ik opnieuw contact kan maken met de onzichtbare werkelijkheid die in mijn mens-zijn de grondslag is.

Je hebt volkomen gelijk met te stellen dat dit geen louter verstandelijke, intellectuele bezigheid is maar een voor iedereen weer verschillend binnengaan in het innerlijke.
Het verstand is broodnodig om niet in een oncontroleerbare chaos te belanden waarbij het onmogelijk is om te verwerken wat is overkomen of om kritisch te staan tegenover wat als waarheid en wat als leugen wordt vertelt.

Om met die grondslag van het innerlijk contact te leggen moet ik openstaan voor de gehele mens die ik ben.
Looro

Er is een misverstand indien u denkt dat ik tegen de grote voortuigang van de menselijke soort door het bekomen van een verstand ben.
Ik zeg alleen dat het verstand moet gebruikt worden waarvoor het dient, verdere bewustwording, contr?le, in vraag stelling....

Het enige dat ik blijf beweren en waar ik nu zo consequent op druk is dat het verstand een prachtig werktuig is, maar niet de leider; de leider van uw Eigen zijn bent u, niet uw verstand, maar de meeste mensen hebben die positie uit handen gegeven aan het verstand en daar dwalen ze.

Denk u dat ik zonder mijn verstand hier twee woorden zou kunnen neerpennen? Denk u dat ik zonder mijn verstand verder kan of kon doordringen tot de diepere waarheid, en indien wel, dat ik het dan ook zo aan de oppervlakte kon brengen en meedelen aan iedereen rondom mij en die het wil lezen?

Het verstand is en blijft een goddelijke gave aan de mensheid, maar, indien u het zo wil uitdrukken het is God (voor mij zijn in mijn diepste wezen God en ikzelf één) en niet het verstand die de leider blijft; daar waar het verstand, indien we het de vrijheid geven, zich als leider wil opdringen.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Omdat wij de eenheid verloren zijn met het innerlijk gaan wij tegenover elkaar staan en roepen wij over en weer hoe wij het best een nieuw contact maken met het innerlijk.
Bij de een ontstaat het spontaan, bij de ander vergt het een lange studie van leren en ondervinden.

Om een ander soort weten te horen die in het spreken van de innerlijke stem hoorbaar is moet ik niet naar de uiterlijke werkelijkheid wijzen en horen hoe daar over de mens gesproken wordt. Ik kan mij openstellen voor de gehele mens die ik ben en die in de innerlijke werkelijkheid spreekt.
Ik ben als gehele mens betrokken in dat luisteren, niet alleen met het verstand, niet alleen met de intuïtie, niet alleen met het willen, niet alleen met het voelen, ... met dat alles wat ik ben tegelijk.
Waar Einstein volgens mij naar verwijst in die uitspraak over het verstand als goddelijke gift is die eenheid van het geheel waarmee wij in het innerlijke ons verbinden. Het opgeven van die eenheid brengt slavernij voort in de vorm van chaos maar ook onder de vorm van geleerdheid en het rechter willen zijn over waarheid en leugen.
Looro

De vraag is en blijft dan, wie of wat heeft gemaakt dat de mens van één naar twee is gegaan?
Voor mij ligt het verstand aan de oorzaak daarvan.

[Looro]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

De vraag is en blijft dan, wie of wat heeft gemaakt dat de mens van één naar twee is gegaan?
Voor mij ligt het verstand aan de oorzaak daarvan.

Wanneer je spreekt over de mens over wie spreek je dan? De mens die één is, is een andere mens dan de man of vrouw die in tweeheid leeft en bestaat.
Door kennis te nemen van goed en kwaad is de scheiding gekomen en de uitdrijving in een uiterlijke wereld.
De oorzaak van de scheiding is het zich in de plaats stellen van het goddelijke en wat God toekomt. Alleen God ziet dat zijn schepping goed is.
De oorzaak is niet aan te wijzen in de vermogens die een mens tot mens maken (naar het beeld van God) maar in wat deze mens met zijn vermogens doet (het zich in Gods Naam doen voorkomen en afgoderij bedrijven).
Waarom gaat het in jouw stellingname zo uitsluitend om het verstand te brandmerken ? Het gaat toch om de verwezenlijking van de gehele mens en de gehele wereld?
Looro

[Looro]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Er is een misverstand indien u denkt dat ik tegen de grote voortuigang van de menselijke soort door het bekomen van een verstand ben.
Ik zeg alleen dat het verstand moet gebruikt worden waarvoor het dient, verdere bewustwording, contr?le, in vraag stelling....

Het enige dat ik blijf beweren en waar ik nu zo consequent op druk is dat het verstand een prachtig werktuig is, maar niet de leider; de leider van uw Eigen zijn bent u, niet uw verstand, maar de meeste mensen hebben die positie uit handen gegeven aan het verstand en daar dwalen ze.

Denk u dat ik zonder mijn verstand hier twee woorden zou kunnen neerpennen? Denk u dat ik zonder mijn verstand verder kan of kon doordringen tot de diepere waarheid, en indien wel, dat ik het dan ook zo aan de oppervlakte kon brengen en meedelen aan iedereen rondom mij en die het wil lezen?

Het verstand is en blijft een goddelijke gave aan de mensheid, maar, indien u het zo wil uitdrukken het is God (voor mij zijn in mijn diepste wezen God en ikzelf één) en niet het verstand die de leider blijft; daar waar het verstand, indien we het de vrijheid geven, zich als leider wil opdringen.

Er is denk ik geen misverstand maar een ander woordgebruik dat tot misverstand kan leiden. Waar jij het woord 'verstand' plaatst zou ik eerder een persoonsvorm plaatsen bvb 'ik' of 'ego'.
Voor de rest staan alle deuren open en kan ik aansluiting vinden in de boodschap om eenheid te herstellen.
Looro

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Wanneer je spreekt over de mens over wie spreek je dan? De mens die één is, is een andere mens dan de man of vrouw die in tweeheid leeft en bestaat.
Door kennis te nemen van goed en kwaad is de scheiding gekomen en de uitdrijving in een uiterlijke wereld.
De oorzaak van de scheiding is het zich in de plaats stellen van het goddelijke en wat God toekomt. Alleen God ziet dat zijn schepping goed is.
De oorzaak is niet aan te wijzen in de vermogens die een mens tot mens maken (naar het beeld van God) maar in wat deze mens met zijn vermogens doet (het zich in Gods Naam doen voorkomen en afgoderij bedrijven).
Waarom gaat het in jouw stellingname zo uitsluitend om het verstand te brandmerken ? Het gaat toch om de verwezenlijking van de gehele mens en de gehele wereld?
Looro

Waarom het verstand brandmerken?

Evolutief gezien is hoofdzakelijk het verstand het plus van het mensenrijk ten opzichte van het dierenrijk en voor zover we weten zijn de problemen begonnen met het mensenrijk.

U zegt zelf dat de mens gegeten heeft van de vrucht van de boom van de kennis van goed en kwaad en toch alleen met het verstand kan de mens die kennis of toch die schijn van kennis ineens hebben opgedaan, dieren balen nu nog erom.

Er is niets tegen kennis, er is niets tegen verstand, maar zoals u aanduidt is het gebruik ervan soms af te keuren en het is juist dat misbruik dat de mens vanaf het begin misleid heeft.

De wijste mensen zagen al vlug dat ze hun verstandelijke voordelen niet alleen voor het welzijn van de groep, maar ook en vooral voor persoonlijk voordeel konden (mis)gebruiken en dat hebben ze dan ook gedaan, zodat er stilletjes aan een rangschikking in de groep is gekomen waarbij zij natuurlijk op de hoogste sporten stonden.
Vroeger zat God ingebed in de ziel van elke mens, nu ging men God uit die ziel trekken en op een verhoog in de hemel plaatsen, onberijkbaar voor de gewone stervelingen die zich tot de hogere kaste moesten wenden om nog contact te kunnen hebben met hun God. Die hogere kaste vormden meer en meer een ondoorlaatbaar scherm tussen de gewone stervelingen en zijn God hoog in de hemel (hier ook werd van de één, twee gemaakt).

Waarom het verstand brandmerken?
Hewel omdat alle delen van de puzzle zo feilloos in elkaar passen en alles veel duidelijker wordt in het perspectief van een buiten zijn oevers getreden en werkend verstand.

Er is niets tegen het verstand, het mensdom is er alleen te vlug toe gekomen of heeft het alleen te vlug (mis)gebruikt want ze waren er nog niet rijp voor.

En ergens is dat alleen maar logisch want volgens 'dialogue avec l'ange) is het Eigen van het dier dat het alle krachten uit zijn omgeving naar zich toe trekt en voor Eigen welzijn en welvaart en van de soort gebruikt, dus normaal dat de mens dat ook met zijn groeiend verstand vanaf het begin gedaan heeft.
De verlossing zit hem erin dat de mens eindelijk inziet dat hij niet alleen een absorberende bron is maar dat hijzelf, indien hij de éénheid met het al in zichzelf herstelt, een krachtige uitzendbron wordt.
Vandaar dat ik het bereiken van de innerlijke stilte niet als einddoel zie maar als bron voor een nieuw leven, een nieuw begin.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Er is denk ik geen misverstand maar een ander woordgebruik dat tot misverstand kan leiden. Waar jij het woord 'verstand' plaatst zou ik eerder een persoonsvorm plaatsen bvb 'ik' of 'ego'.
Voor de rest staan alle deuren open en kan ik aansluiting vinden in de boodschap om eenheid te herstellen.
Looro

Vanwaar komt dat 'ik', 'ego' als de dierenwereld er niet onder lijdt, maar wij mensen wel?

[Looro]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Vanwaar komt dat 'ik', 'ego' als de dierenwereld er niet onder lijdt, maar wij mensen wel?

Het ik heeft geen aanwijsbare oorsprong. Op een gegeven moment is het daar als identiteit in de wereld en na een tijd is het daaruit verdwenen.
Ik meen dat wij mensen te lijden hebben van het ik omdat de werkelijkheid weliswaar een eenheid toch een tweezijdigheid laat zien. De uiterlijke werkelijkheid van het ik in de wereld dat geboren wordt en vergaat, en de innerlijke werkelijkheid van de goddelijke oorsprong van de schepping.
De eenheid is verloren gegaan waardoor het ik leeft in de overtuiging dat het op zichzelf bestaat en eigenmachtig is over de wereld.
Nog altijd volgens mijn overtuiging heb ik er vertrouwen in dat de eenheid met het onzichtbare innerlijk kan hersteld worden. Zelfonderzoek zoals het hier geprezen wordt leert mij inzien dat het ik mijn ontvankelijkheid voor de Waarheid omhuld.
Het herstel van een-in-tweeheid maakt ruimte om het lijden te zien, niet als pijn of gelukzaligheid maar eenvoudig als herstel van het gewone.

Maar ik neem ook aan wat Renoir zegt om tot de laatste waarheid open te zijn en oprecht kritisch opdat het ik niet weer voor zichzelf begint.
Looro

[Looro]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Waarom het verstand brandmerken?

Evolutief gezien is hoofdzakelijk het verstand het plus van het mensenrijk ten opzichte van het dierenrijk en voor zover we weten zijn de problemen begonnen met het mensenrijk.

U zegt zelf dat de mens gegeten heeft van de vrucht van de boom van de kennis van goed en kwaad en toch alleen met het verstand kan de mens die kennis of toch die schijn van kennis ineens hebben opgedaan, dieren balen nu nog erom.

Er is niets tegen kennis, er is niets tegen verstand, maar zoals u aanduidt is het gebruik ervan soms af te keuren en het is juist dat misbruik dat de mens vanaf het begin misleid heeft.

De wijste mensen zagen al vlug dat ze hun verstandelijke voordelen niet alleen voor het welzijn van de groep, maar ook en vooral voor persoonlijk voordeel konden (mis)gebruiken en dat hebben ze dan ook gedaan, zodat er stilletjes aan een rangschikking in de groep is gekomen waarbij zij natuurlijk op de hoogste sporten stonden.
Vroeger zat God ingebed in de ziel van elke mens, nu ging men God uit die ziel trekken en op een verhoog in de hemel plaatsen, onberijkbaar voor de gewone stervelingen die zich tot de hogere kaste moesten wenden om nog contact te kunnen hebben met hun God. Die hogere kaste vormden meer en meer een ondoorlaatbaar scherm tussen de gewone stervelingen en zijn God hoog in de hemel (hier ook werd van de één, twee gemaakt).

Waarom het verstand brandmerken?
Hewel omdat alle delen van de puzzle zo feilloos in elkaar passen en alles veel duidelijker wordt in het perspectief van een buiten zijn oevers getreden en werkend verstand.

Er is niets tegen het verstand, het mensdom is er alleen te vlug toe gekomen of heeft het alleen te vlug (mis)gebruikt want ze waren er nog niet rijp voor.

En ergens is dat alleen maar logisch want volgens 'dialogue avec l'ange) is het Eigen van het dier dat het alle krachten uit zijn omgeving naar zich toe trekt en voor Eigen welzijn en welvaart en van de soort gebruikt, dus normaal dat de mens dat ook met zijn groeiend verstand vanaf het begin gedaan heeft.
De verlossing zit hem erin dat de mens eindelijk inziet dat hij niet alleen een absorberende bron is maar dat hijzelf, indien hij de éénheid met het al in zichzelf herstelt, een krachtige uitzendbron wordt.
Vandaar dat ik het bereiken van de innerlijke stilte niet als einddoel zie maar als bron voor een nieuw leven, een nieuw begin.

Ik ben wat gaat opzoeken omtrent de betekenis van Gitta Mallasz en vond in de publicaties van Wouter de Zeeuw een geloofwaardige inleiding. Ik heb het boek ?Gesprekken met de engelen? niet gelezen maar alleen wat één auteur daarvan zegt.
Wat mij meteen opviel tijdens de lezing van deze artikelen en zoals jij over de innerlijke weg schrijft, verschillen wij niet zozeer van woordkeuze maar vertrekken wij elk vanuit een verschillend denkkader.
Versta ik het goed als jij wilt spreken over een innerlijke scholingsweg waarbij jij je steeds verder bekwaamd (rijpt?) in stilte, verwondering en meditatie. Het één worden met de innerlijke bron, is dan ook een één worden met de aarde en met de goddelijke kracht.
Wouter de Zeeuw verwijst daarbij ook naar de geschriften van Rudolf Steiner waar deze het heeft over het innerlijke pad van eerbied, devotie en toewijding.
Om toegang tot het innerlijke te vinden wordt de nadruk gelegd op een ?organisch? tot stand laten komen van de geestelijke vermogens door te leren observeren en waarnemen ?vanuit? het object. Dat ?organische? staat in schril contrast met het ?analytische? van een verstandelijke benadering.

Ik herinner mij dat Maria Rainer Rilke op aandringen van Auguste Rodin tot het wezen van de dingen mocht doordringen door te observeren en waar te nemen vanuit het object en alles van daaruit te laten spreken. Voor Rilke was dit een transformatie om te ontdekken wat de taal van zijn innerlijk was en zijn dorst om daarvan te drinken.

In die zin begrijp ik de weerstand die jij opwerpt tegen het verstandelijk bezitten van alles. Maar ik ga niet zover om een ?organisch? doordringen instinct te noemen.
Ik heb de gehele discussie eens gelezen op politics.be en het maakt mij niet wijzer daarover dan je hier er over zegt. Ik denk dat het je verwondering is om met de ogen van een kind naar de krachten van de natuur te kijken.

Blijft bij mij nog over waarom jij in de titel van je draadje het woord ?afzondering? hebt gekozen. Het kan twee kanten op. Ik zie vooral het woordje ?zonde? staan in ?afzondering?. Dat kan verwijzen naar het kwaad (van het verstandelijk bezitten) maar ook naar het gemis van de bron te zijn en de uitstraling die je met je leven wilt waarmaken (het is zonde dat, het is jammer dat ?).

Marie, je hebt me een hoop stof tot ?organisch waarnemen? meegegeven. Dank en een groet.
Looro

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Ik ben wat gaat opzoeken omtrent de betekenis van Gitta Mallasz en vond in de publicaties van Wouter de Zeeuw een geloofwaardige inleiding. Ik heb het boek ?Gesprekken met de engelen? niet gelezen maar alleen wat één auteur daarvan zegt.
Wat mij meteen opviel tijdens de lezing van deze artikelen en zoals jij over de innerlijke weg schrijft, verschillen wij niet zozeer van woordkeuze maar vertrekken wij elk vanuit een verschillend denkkader.
Versta ik het goed als jij wilt spreken over een innerlijke scholingsweg waarbij jij je steeds verder bekwaamd (rijpt?) in stilte, verwondering en meditatie. Het één worden met de innerlijke bron, is dan ook een één worden met de aarde en met de goddelijke kracht.
Wouter de Zeeuw verwijst daarbij ook naar de geschriften van Rudolf Steiner waar deze het heeft over het innerlijke pad van eerbied, devotie en toewijding.
Om toegang tot het innerlijke te vinden wordt de nadruk gelegd op een ?organisch? tot stand laten komen van de geestelijke vermogens door te leren observeren en waarnemen ?vanuit? het object. Dat ?organische? staat in schril contrast met het ?analytische? van een verstandelijke benadering.

Ik herinner mij dat Maria Rainer Rilke op aandringen van Auguste Rodin tot het wezen van de dingen mocht doordringen door te observeren en waar te nemen vanuit het object en alles van daaruit te laten spreken. Voor Rilke was dit een transformatie om te ontdekken wat de taal van zijn innerlijk was en zijn dorst om daarvan te drinken.

In die zin begrijp ik de weerstand die jij opwerpt tegen het verstandelijk bezitten van alles. Maar ik ga niet zover om een ?organisch? doordringen instinct te noemen.
Ik heb de gehele discussie eens gelezen op politics.be en het maakt mij niet wijzer daarover dan je hier er over zegt. Ik denk dat het je verwondering is om met de ogen van een kind naar de krachten van de natuur te kijken.

Blijft bij mij nog over waarom jij in de titel van je draadje het woord ?afzondering? hebt gekozen. Het kan twee kanten op. Ik zie vooral het woordje ?zonde? staan in ?afzondering?. Dat kan verwijzen naar het kwaad (van het verstandelijk bezitten) maar ook naar het gemis van de bron te zijn en de uitstraling die je met je leven wilt waarmaken (het is zonde dat, het is jammer dat ?).

Marie, je hebt me een hoop stof tot ?organisch waarnemen? meegegeven. Dank en een groet.
Looro

Bij eerste lezing verstond ik niet veel van uw tekst, te filosofisch.

Na verschillende malen herlezen te hebben, na er een nachtje over geslapen te hebben (de stilte te laten spreken?) moet ik zeggen dat ik er misschien (indien ik het juist begrepen zou hebben) wel achter sta.

Het object is de persoon zelf? Met organisch wordt bedoeld: met heel zijn wezen?
Ik hou niet erg veel van de woorden devotie, toewijding omdat ze mij te braaf over komen, terwijl als zoeker men alles op zijn kop moet durven zetten.

Voor Rilke was dit een transformatie om te ontdekken wat de taal van zijn innerlijk was en zijn dorst om daarvan te drinken.
Vooral het deel, zijn dorst om daarvan te drinken; als van een opborrelde bron.
Komt overeen in het Christendom met 'ik ben de weg, de waarheid en het leven; Christus roept zichzelf uit tot bron en wij mensen moeten, naar zijn voorbeeld, die bron in onszelf ontdekken.
Komt ook overeen met de parabel over de schat, eens ontdekt doet men er alles aan, men kan niet anders, om hem te kunnen bezitten.
Dus al degene die zeggen dat het moeilijk is om God te vinden, dat dat veel inspanningen en opofferingen vraagt, die zitten compleet er naast met hun God en die houden beter op en zoeken datgene waar ze zich naartoe gezogen voelen.
In die tijd was ik moeder van kleine kinderen en realiseerde ik mij dat 'God' iets moest zijn als die moederliefde. Moest er iets aan één van mijn kinderen komen zou ik niet al mijn hebben en houwen opgeven om dat kind te kunnen redden?

Wat het instinct betreft, zoals ook waarom ik deze draad 'het recht op afzondering' heb genoemd, is omdat dat op een bepaald moment onopgeloste vragen, problemen zijn in mijzelf waar ik mee worstel en die ik tracht, door er over te schrijven en er over te communiceren met derden uit te klaren en/of op te lossen en/of te verdiepen. Een werkwijze die, wat mij betreft, al heel diepgaande en goede resultaten heeft bereikt.

Duidelijk dat de titel van deze draad de inhoud niet meer helemaal weergeeft en dat we al gaande heel wat andere domeinen aanhalen, maar voor mij moet dat kunnen zolang we positief verder blijven zoeken.

Maar geef toe dat er een tegenstelling is tussen 'opgaan in het geheel' en 'zich afzonderen in stilte', daar waar men dat laatste ziet als een 'de rug toedraaien naar de dagelijkse werkelijkheid'.
Hoe kan men, volkomen ons leven levend in de dagelijkse realiteit (en hebben we toch niet juist gekozen om geboren te worden om die dagelijkse realiteit te leven) toch kiezen voor afzondering en, nog meer, blijkt die afzondering zelfs nodig te zijn om de dagelijkse realiteit misschien in al zijn finesse te kunnen doorleven?

Wat instinct betreft is het een zoektocht, geen vaststelling en nog minder een afgesloten zekerheid. Maar ik moet toegeven dat ipv van terug te krabbelen, ik meer en meer ervan overtuigd geraak dat ik op de goede weg zit.
Wat, indien, zoals alle fysische kenmerken, het instinct een erfelijk gegeven is; iets dat via het DNA wordt doorgegeven?
Dat instinct zou dan al vanaf het begin van het ontstaan van deze wereld mee in de running zijn.
Heeft alleen dat idee al niet heel verstrekkende gevolgen?

Nog één ding; ik denk niet dat ik de analytische werking van het verstand verwerp, want volgens mij gebruik ik die werking constant; maar wanneer het over 'zuiver analytische werking' van het verstand zou gaan die alle andere mogelijkheden van weten uitsluit ben ik daar natuurlijk volkomen tegen omdat dat, volgens mij, een steriele, weinig opbrengende werking is, die de mens wat nutteloze rondjes doet draaien.