Tweegesprek Rob en Mihaela

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Je lijkt me bijna verslaafd aan emotie. Dat kan, dat je 'iets' moet voelen om het idee te hebben dat je leeft. Dan zoek je ook de strijd op, al was het alleen maar om te ervaren dat je (nog) leeft. Dan is er ook geen behoefte om de strijd uit je leven te bannen, want dan ontneem je jezelf de ervaring dat je leeft.

Dit is interessant om bij stil te staan.

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Dat komt omdat je wat elders gebeurt ziet als de draak er mee steken.
De vraag is of dat zo is.

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

hebt de neiging om je op details te focussen.

Dit is ook interessant.

[Mihaela]

Het verdriet dat ik voelde, kwam niet alleen door mijn indruk, dat er elders de draak mee gestoken werd, maar voornamelijk omdat wij in een gesprek waren dat voor mij gelijkwaardig en belangstellend verliep. Vervolgens meende ik de afstand te voelen dat in mijn beleving door jouw houding veroorzaakt werd.
Ik ervaar dat je bereid bent om samen met mij te kijken naar wat er bij mij knelt, maar het noemen van jouw eigen 'strijd' zie ik achteraf meer als een soort onbewuste afleidingsmanoeuvre.
Ik ervaar geen bereidheid van jouw kant om mijn kijk op jouw strijd binnen te laten. Ik ervaar geen bereidheid van jouw kant om je gelijkwaardig op te stellen. Dit alles in combinatie met de reacties elders deden mij me verdrietig voelen.

Ongeacht hoe jij je opstelt, dit oefenen doe ik voor mezelf.

Het aangaan van verdriet en dit ook benoemen, de schaamte die erbij komt kijken, zie ik hoe dan ook als winst. Dit geldt ook voor wat betreft het gesprek voortzetten vanuit een geopend hart. Ik oefen zelf hier al bewust mee een aantal jaren, maar nu komt dat weer in een ander vorm.

Ik ervaar nu acceptatie naar jou zoals jij bent, en niet zoals ik zou willen dat jij zou moeten zijn..

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Het verdriet dat ik voelde, kwam niet alleen door mijn indruk, dat er elders de draak mee gestoken werd, maar voornamelijk omdat wij in een gesprek waren dat voor mij gelijkwaardig en belangstellend verliep.
Vervolgens meende ik de afstand te voelen dat in mijn beleving door jouw houding veroorzaakt werd.
Ik ervaar dat je bereid bent om samen met mij te kijken naar wat er bij mij knelt, maar het noemen van jouw eigen 'strijd' zie ik achteraf meer als een soort onbewuste afleidingsmanoeuvre.
Ik ervaar geen bereidheid van jouw kant om mijn kijk op jouw strijd binnen te laten. Ik ervaar geen bereidheid van jouw kant om je gelijkwaardig op te stellen. Dit alles in combinatie met de reacties elders deden mij me verdrietig voelen.

Ik snap wat je schrijft. Omdat ik weet dat gelijkwaardigheid ervaren belangrijk voor je is. Geef me 1 goede reden om aan te nemen dat we niet gelijkwaardig zouden zijn. En als die ene goede reden er niet is, dan zijn we dus gelijkwaardig, ongeacht wat er gebeurt. Wat maakt dan alsnog de ervaring van ongelijkwaardigheid? Wat maakt je zo verdrietig, als je weet dat gelijkwaardigheid buiten elke twijfel verheven is?

Is het werkelijk zo dat iets wat bij / in jou gebeurt door mij of iemand anders veroorzaakt kan worden? Of om op het thema terug te komen: bepaalt de wereld hoe jij je tot die wereld verhoudt?

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Is het werkelijk zo dat iets wat bij / in jou gebeurt door mij of iemand anders veroorzaakt kan worden? Of om op het thema terug te komen: bepaalt de wereld hoe jij je tot die wereld verhoudt?

Ja, het blijkt dat de wereld voor mij bepaalt hoe ik me tot de wereld opstel. (ik ken het woord verhoudt niet, is dat verhouding; verhouden?)

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Ik snap wat je schrijft. Omdat ik weet dat gelijkwaardigheid ervaren belangrijk voor je is. Geef me 1 goede reden om aan te nemen dat we niet gelijkwaardig zouden zijn. En als die ene goede reden er niet is, dan zijn we dus gelijkwaardig, ongeacht wat er gebeurt. Wat maakt dan alsnog de ervaring van ongelijkwaardigheid? Wat maakt je zo verdrietig, als je weet dat gelijkwaardigheid buiten elke twijfel verheven is?

Is het werkelijk zo dat iets wat bij / in jou gebeurt door mij of iemand anders veroorzaakt kan worden? Of om op het thema terug te komen: bepaalt de wereld hoe jij je tot die wereld verhoudt?

Het is uiteraard mijn persoonlijkheid dat in verhoudingen denkt en ervaart.
Het weten dat in de kern ieder wezen met elkaar verbonden is, en daarin dus gelijkwaardig, is er bij mij ook aanwezig.

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Ja, het blijkt dat de wereld voor mij bepaalt hoe ik me tot de wereld opstel. (ik ken het woord verhoudt niet, is dat verhouding; verhouden?)

Ja, die betekenis die je er aan geeft klopt, zo heb ik het bedoelt.

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Het weten dat in de kern ieder wezen met elkaar verbonden is, en daarin dus gelijkwaardig, is er bij mij ook aanwezig.

Waar is dat weten dan gebleven op het moment dat je niet ervaart?

[Mihaela]

Even iets tussendoor: Het regent hier nu zomaar ineens super hard.
Ik vind regen zo prachtig, vaak ga ik ook gillen van verrassing als het zomaar ineens gebeurt.
Ik moet er ineens aan denken aan een bezoek van mijn zus een paar jaar geleden.
Wij waren met zijn drie naar de sauna, ik mijn vriend en mijn zus.
Een dag na onze bezoek naar de sauna waren wij relaxed thuis. Ineens ging heel hard regenen.
Ik keek naar mijn vriend en kleedde me zonder iets te zeggen uit. Mijn vriend glimlachte en kleedde zich ook zonder een woord uit. Mijn zus zag ons en ze kleedde zich ook uit en gingen wij in de tuin, in de regen, gillen als drie blije kinderen. Wat was dat lekker, en voelde zo heerlijk vrij..
Ik noemde dat wij naar de sauna een dag ervoor waren, om het aan te geven dat wij al gewend waren om in ons nakie te lopen bij elkaar.

Nu regent het niet meer..

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Waar is dat weten dan gebleven op het moment dat je niet ervaart?

ja, waar is dat weten op dat moment, want ik voel alleen de strijd