Sluiten die hap.

[Tine]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Afgezien daarvan dat het mij in de hoogste mate verbaast dat niet iedereen in de allereerste plaats te weten wil komen 'wie' of 'wat' hij/zij is, is weten 'wat' je bent, en ik spreek uit ervaring, het eindstation om te komen tot een buiten jou zelf als egocentrisch wezen geplaatst bewustzijn.

Jij kan inderdaad alleen maar vanuit jouw eigen ervaring spreken. Maar als je -zoals ik- nooit een egocentrisch wezen geweest bent (omdat juist door het egoïsme van anderen sommige "ikken" geen eigenheid durfden te ontwikkelen), dan spreek je vanuit een andere ervaring. Maar dat "zie" jij niet...

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Leer voor mijn part het karakter van ego kennen, kijk rond in de wereld en zie met eigen ogen wat ego aanricht. Als er iets liefdeloos is dan is het ego, met zijn zelfzuchtig karakter van 'ikke, ikke en de rest kan stikken'.

Dat "weet" ik al sinds ik 4 jaar was. Maar ondanks die -voor mij als kind zeer pijnlijke- confrontaties met egocentrisme, weet ik ondertussen ook dat niet voor iedereen, of voor elk ego, hetzelfde geldt. Er is een groot verschil merkbaar tussen een ziek en een gezond ego. En dat "zieke" kan zich inderdaad o.a. kenbaar maken in liefdeloos gedrag, wat ik "aan den lijve" heb ondervonden. Toch betreft het een (psycho)logisch gevolg -en soms loopt dat gevolg zo zwaar uit de hand dat het psyhopatisch kan genoemd worden- van een onvervuld gebleven kinderlijke BEHOEFTE aan liefde (= gezien en geaccepteerd worden zoals men IS) en ni?t van een aangeboren slechtheid. En accepteren dat die kinderlijke behoefte nooit meer kán vervuld worden, is wat voor velen een té zware weg lijkt om te gaan.

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Dat het afleggen van egocentriciteit heilzaam is voor de wereld is evident, dus is het niet dat Renoir er van uitgaat dat het voor iedereen zou moeten gelden, maar zou het je eigen onderzoek moeten zijn waarop ik alleen maar wijs als een mogelijkheid om de ellende in de wereld op te heffen.

Zoals gezegd, mijn onderzoek heeft niet eenzelfde weg gevolgd als het jouwe, omdat ik vanuit een ander vertrekpunt diende te starten, namelijk dat van iemand ZONDER noemenswaardig ego, in het "bezit" van een té ver gaande na?viteit en goed(gelovig)heid.

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Het is niet verkeerd om op een zelfkennisforum datgene te signaleren waarvan je de indruk hebt dat dat wordt onderdrukt. Ik kijk nogmaals, want ik heb die bereidheid zeker wel om met je mee te kijken, en welk kind (vooral een sensitieve) voelde zich als kind nou helemaal gezien en gekend ? Dus ja ik heb een geschiedenis maar op de vraag 'speelt die mij parten' dan is mijn antwoord nee. Mijn deel in onze overeenkomst om jouw hartekreet te volgen (al is het voor mij egostuff) is daarmee gedaan en dan wil ik graag verder om jouw belangstelling te wekken voor datgene waarnaar mijn hart uitgaat, het bewust worden. Ben jij nu bereid met mij mee te kijken ?

Ik zie mezelf als bewust van mezelf Renoir, van datgene wat hier van binnen "speelt", mijn neigingen en motieven, mijn wensen en noden. Ik voel niet de behoefte en heb evenmin de neiging mijn ogen te sluiten voor wie en wat ik ben, integendeel. Ik heb immers mogen ontdekken welke gevolgen dat kan hebben...

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Hierin, in deze kilte, het jou niet zien zitten in datgene waarin je zo graag door mij en anderen wordt gezien en waarin je geloofd, is jou grief. Je wilt je verwarmd weten en je eigenheid behouden en dit kun je in een grondig ZELFonderzoek niet koesteren.

Of jij naar mij toe kil handelt of niet, maakt voor mijn zijn geen verschil; dat kan alleen voor jouw zijn een verschil betekenen.
Ik weet ondertussen dat, wanneer je je ogen niet sluit voor de waarheid omtrent jezelf, wanneer je jezelf -in je totaliteit van zijn- écht ZIET en als dusdanig erkent/accepteert, wanneer je in jezelf gelooft en op jezelf vertrouwt, het niet meer "nodig" is dit via anderen te verwerven. Als je het desondanks krijgt, is dat goed; wordt dat niet "gegeven", is het ook goed.

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Van datgene wat je lief is moet je afscheid kunnen nemen, maar je houdt het angstvallig vast.

Datgene wat me meer dan wat ook lief was -en wat ik dus niet kwijt wilde- was mijn geloof in de intrinsieke goedheid van de mens. Ik wilde bij voorkeur ALLE mensen kunnen vertrouwen maar als ik er één had "gevonden" die ik onvoorwaardelijk kon vertrouwen, was het al goed geweest. En ja, het afscheid moeten nemen van deze wanhopige (want tot mislukken gedoemde) zoektocht, het moeten erkennen dat mijn verlangen/streven niet kon vervuld worden en ik dit vertrouwen dus nooit BUITEN MIJ zou vinden, daar ging héél veel angst mee gepaard.

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Het is zelfs een verhaal in de bijbel waarin een man hetgeen hem het liefst is, zijn eigen zoon, moet doden. De zoon staat voor je gehechtheid. En als de man zijn zwaard heft zegt god, genoeg, je hebt getoond afscheid te kunnen nemen. Het is (Gods) liefde die je op de proef stelt, maar die is niet weg, die verdiept zich en geeft vertrouwen zodra je gehechtheden zijn afgelegd.

Het is frappant dat je dit verhaal vermeld. Want wat ik het grootste deel van mijn leven geloofd heb, is inderdaad dat God mij voortdurend op de proef stelde. Vooral door het verhaal van het offer van God's eigen zoon Jezus, werd ik -als klein kind al- intens diep geraakt. Ik deed alle mogelijke moeite diens voorbeeld te volgen en offerde mezelf dus op. Maar het leek nooit genoeg te zijn. Ik ben mezelf daardoor tot 3 maal toe compleet "kwijt" geraakt. De derde keer ben ik "gered"...
Ik weet nu dat God absoluut géén zelfopoffering vraagt, zelfs integendeel. Als God al iets van ons "vraagt", is het om (te leren) van onszelf te houden zoals Hij dat doet. Niet op een halfslachtige manier, niet maar een deel van wie of wat we zijn, niet slechts onder bepaalde voorwaarden, maar totaal en onvoorwaardelijk!

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Je vergelijking is niet meer dan de gebruikelijke weerstand niet te willen zien wat er werkelijk aan de hand is. Dat is het werk van ego, geen terrein verliezen.

Als het ego omarmd wordt en deel mag uitmaken van het totale zijn, heeft het geen behoefte aan méér terrein dan er gewoon mogen zijn zoals het is en is het evenmin bang om dat terrein te verliezen.

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Het is 'maar' op het persoonlijk vlak dat je werkt aan het door jou ondervonden leed, jouw egocentriciteit, jouw levensomstandigheden die verbeterd worden, het gaat allemaal alleen maar om het 'ikke' en nu zal het met jouw hulp ook alleen maar om het 'ikke' gaan al is dat nu het 'ikke' van anderen.

Ieder dient voor zichzelf uit te maken wat hij/zij met dat eigen "ikke" doet. Mijn advies luidt : geef het "zieke" -want door het zelf afgestoten- deel van het "ik" de gelegenheid gezond te worden/geheeld te geraken. Want als dit deel van het zelf er van uitgaat -omdat het dát is wat het ondervonden heeft- dat het veroordeeld, beschimpt, vernederd, bedreigd (of zelfs de kop ingedrukt) zal worden van zodra het zich "toont", zal het zich verbergen en vanuit zijn schuilplaats proberen deel uit te maken -op welke manier dan ook- van het zelf, enkel en alleen omdat het licht en liefde (= LEVEN) wil beleven.
De ?chte vraag die het stelt, is simpel maar getuigt in essentie van heel wat (zelf)kennis, namelijk : "zie mij, erken mijn ziek-zijn, genees mij, zodat we samen (geheeld, verenigd, verbonden) als één verder kunnen gaan."

Maar zoals ik je nu begrijp, heb jij het "moeilijk" met wie ik ben, omdat je er een "iemand" in ziet die het ego verheerlijkt, terwijl het voor mij om een verbondenheid gaat met het onschuldige want goed-bedoelende (doch niet als dusdanig erkende) kind-aspect in bepaalde mensen. Jij kan blijkbaar niet anders dan geloven dat ik datgene wat jij met dit forum probeert te bewerkstelligen, aan het ondermijnen ben. Ik zal dus "wijs" zijn, jou in jouw wijsheid laten en niet meer op dit forum schrijven.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door tineke

Ik zie mezelf als bewust van mezelf Renoir, van datgene wat hier van binnen "speelt", mijn neigingen en motieven, mijn wensen en noden. Ik voel niet de behoefte en heb evenmin de neiging mijn ogen te sluiten voor wie en wat ik ben, integendeel. Ik heb immers mogen ontdekken welke gevolgen dat kan hebben...

We hebben het als het gaat om 'wat' ik ben absoluut niet over hetzelfde. Jij geeft blijk het over de inhoud te hebben en ik over de voorwaarde die dat mogelijk maakt. Zo'n discussie beweegt zich op twee niet gelijkende vlakken en is dus niet zinnig te voeren. We zullen elkaar niet vinden. Dat maakt niet uit het terrein van zelfkennis is groot je kunt je nog met vele anderen hier verstaan.

Ik heb kennis genomen van de veel heen en weer bewogen en gemangelde 'wie' die je meent te zijn en te zullen blijven, bewonderenswaardig hoe je daar doorheen hebt weten te slaan en in de toekomst door heen zult blijven slaan. Ik snap dat je getriggerd wordt wanneer je liefdeloosheid ontmoet maar het wordt uiterst lastig datgene waarin je wilt blijven geloven te verwerpen. Maar het is uiteraard aan jou te besluiten of je tot zo'n onderzoek wenst over te gaan.

[Nadje]

Oorspronkelijk geplaatst door tineke

. Jij kan blijkbaar niet anders dan geloven dat ik datgene wat jij met dit forum probeert te bewerkstelligen, aan het ondermijnen ben. Ik zal dus "wijs" zijn, jou in jouw wijsheid laten en niet meer op dit forum schrijven.

Ik heb het niet allemaal gevolgd, maar lees ik hier nu dat jou verzocht wordt hier niet meer te schrijven vanwege het ondermijnen van het door Renoir beoogde doel met dit forum? Of doe je dit op eigen initiatief? Dan kunnen we m.i. net zo goed gelijk het forum opdoeken, want voor Renoir beantwoordt er niemand aan dat doel. Ik vind onbegrijpelijk allemaal. Ik zie je in elk geval niet graag gaan.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door tineke

Het is frappant dat je dit verhaal vermeld. Want wat ik het grootste deel van mijn leven geloofd heb, is inderdaad dat God mij voortdurend op de proef stelde. Vooral door het verhaal van het offer van God's eigen zoon Jezus, werd ik -als klein kind al- intens diep geraakt. Ik deed alle mogelijke moeite diens voorbeeld te volgen en offerde mezelf dus op. Maar het leek nooit genoeg te zijn. Ik ben mezelf daardoor tot 3 maal toe compleet "kwijt" geraakt. De derde keer ben ik "gered"...
Ik weet nu dat God absoluut géén zelfopoffering vraagt, zelfs integendeel. Als God al iets van ons "vraagt", is het om (te leren) van onszelf te houden zoals Hij dat doet. Niet op een halfslachtige manier, niet maar een deel van wie of wat we zijn, niet slechts onder bepaalde voorwaarden, maar totaal en onvoorwaardelijk!

Wat betreft het verhaaltje, dat was een pleidooi om je gehechtheden in ogenschouw te nemen, je mag in het verhaal van God alles behouden als je maar bereid bent er afstand van te doen. Maar dat je uiteindelijk iets mag houden moet je niet vooropgezet al weten, dus kon ik ook niet zeggen dat de liefde terugkomt. Als je weet dat je het toch mag houden doe je er maar halfslachting afstand van.

Dit is alleen in het kader van ZELFonderzoek waar alles op de helling gaat.

Als je in het kleine zelf bent zeg je 'god vraagt geen zelfopoffering' want je wilt dat 'zelf' niet kwijt, je koestert het 'zelf' en ziet God niet als zo wreed dat je het niet mag houden. Maar als je onderzoekt zul je dat 'zelf' niet vinden.

Dat God zoiets zegt als 'raak niet gehecht aan je bezittingen' is iets het heel anders dan een God die laat weten geen zelfopoffering te vragen. Je moet de dingen onderzoeken met een vraag als 'wat is de reden' dat hij iets vraagt en niet misinterpreteren of een voor jezelf acceptabel antwoord zien te vinden. Op die manier krijgen we een oneindig aantal godsdiensten, iedere met z'n eigen geloof.

Als ik dat 'zelf' onderzocht heb kan God niet vragen om van onszelf te houden want dat ons 'zelf' is niet bestaand, dus dan zou God aan ons vragen van de fictie te houden. Als je dat onderzocht hebt kan het niet anders dan dat het bestaan Liefde is en God van ons vraagt elkaar in Liefde te ontmoeten. Dat zouden we ook doen wanneer we niet zo veel van ons 'zelf' zouden houden.

Maar het is niet verplicht om dat te onderzoeken, ik heb het gedaan en dat waren mijn bevindingen.

[Looro]

Oorspronkelijk geplaatst door tineke

Ik zal dus "wijs" zijn, jou in jouw wijsheid laten en niet meer op dit forum schrijven.

Onbegrijpelijk dat je tot deze wijze beslissing gedwongen bent. Ik zie dit niet graag gebeuren. De bui hangt over ons allemaal die hier schrijven ten persoonlijke titel.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Onbegrijpelijk dat je tot deze wijze beslissing gedwongen bent. Ik zie dit niet graag gebeuren. De bui hangt over ons allemaal die hier schrijven ten persoonlijke titel.

De bui lijkt al boven ons samengepakt en er zijn op dit godvergeten forum weer eens geen regenschermen uitgedeeld. We moeten ons vege lijf zien te redden.

[Aart]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Voor mijn lieve vriend AART,

http://www.youtube.com/watch?v=EcaoqTehwEo

Ben jij ook zo blij?

Neen Rob, ik ben niet zo blij.

Ik ben blij dat ik alles vergeten ben.

Tis niet een kwestie van vergeten.

Het is een kwestie van de boel niet vasthouden.

Niets zo natuurlijk/gewoontjes als ieder nieuw moment.

M.a.w. als dat geheugen/denkenergie zijn natuurlijke fuctie weer uitvoert en niet gebruikt wordt om het ego/beschermingszone te handhaven/bevestigen.

Tuurlijk ben jij wel mijn allerbeste vriend.