Donaties

[Bigbear]

Oorspronkelijk geplaatst door Guy

Zoals gezegd alles begint bij jezelf. Maar mededogen kan als zeer bedreigend worden ervaren en daardoor worden ontkent.

Mededogen dat als bedreigend ervaren kan worden is mij onbekend. Hebben we het wel over hetzelfde?

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Bigbear

Dus doordat je anders bent gaan kijken is er geen geweld meer, geen mensen meer die elkaar iets aan doen, geen mensen meer die de aarde vernietigen, etc. Of bedoel je te zeggen dat dit niet meer gebeurt als anderen het ook zo zouden zien? In dat geval zouden de mensen anders acteren dan voorheen, toch?

Het ligt iets gecompliceerder, het is iets wat ik toelaat dat een 'mij' overkomt terwijl ik 'weet' die 'mij' niet te zijn. Ook al is het een fictieve wereld toch moet ik er mee omgaan als werkelijk door mij ervaren. We beleven (met z'n allen) dezelfde droom, we leven in dezelfde vermeende wereld die als werkelijk overkomt.
Wanneer ik denk te bestaan, wie in godes naam ben jij dan ? Ik kan jou mentaal hebben geschapen omwille van het verlangen mij zelf te kunnen ervaren, omdat ervaren niet zonder verschil kan. Vanwege dat verschil is er iets tegengesteld nodig dat zich beweegt in hetzelfde veld tussen de uitersten, tussen twee tegengestelde polen, kortom zoiets benodigd dualiteit.
Hoe minder gecompliceerd ik ben des te minder diversiteit er nodig is om mezelf te ervaren en voor anderen werkt dat hetzelfde. Door de gecompliceerdheid die anderen in hun ervaren kennelijk nodig hebben ervaar ik voor mijn doen vele extremiteiten. Dus om op je vraag terug te komen ik ondervind in persoon, geweld, mensen die elkaar iets aandoen, de aarde vernielen, maar ondertussen 'weet' ik die ervaarder, die persoon niet te zijn. De persoon niet zijn roept dus in zichzelf ook niet meer de vraag op naar het ervaren van extremiteiten.

Wanneer anderen op dezelfde wijze onderzoek doen naar hun ware aard en inzien de persoon niet te zijn lost de vraag naar extremiteiten op. Ik zou dat geen acteren willen noemen want dat zou inhouden dat de wens tot het ervaren van extremiteiten latent aanwezig blijft en onderdrukt. Onderdrukking leidt tot weer andere extremiteiten.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Zeg je hiermee dat BK een opstapje is naar advaita? En BK niet voldoende is?

Ja dat is daarmee gezegd. U.G. Krishnamurti lacht BK in een interview, dat nog ergens op Youtube moet staan, uit over de illusie dat er iets gedaan kan worden. Echter zo lang je geloofd in je bestaan kan er iets gedaan worden.

Wat ik van the work Byron Katie begrijp en meemaak heb je niets anders meer nodig om je eventuele "lijden" d.mv. je gedachten wat je al dan niet nog hebt te ontmantelen en naar je zelf terug te brengen. Waarom zou je dan nog verder moeten gaan met advaita als jezelf al hebt verlost van de weerstand die je gedachten ontmanteling met zich mee hebben gebracht? Dit kun je prima inbouwen in je dagelijks leven in een proces van gedachten onderzoek, als je dingen tegen komt die je hinderen. En dat kan ook in samenwerking met je omgeving en mensen die daar ook voor openstaan.

Dat klopt, 'the work' is uitermate geschikt om niet meer te hoeven lijden aan je gedachten. Advaita hecht totaal geen geloof meer aan gedachten.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Dat klopt maar zo werkt het niet. Je functioneert in de vorm ook als een persoon die wel iets nodig heeft. Op het moment dat ik te water raak en niet kan zwemmen merk ik dat het meest. Of ik zorg ervoor dat ik overleef, het moment dat ik niets meer nodig heb komt dan pas met het besef dat ik als mens niet meer te redden ben en mij overgeef aan de dood. En daartussen ligt nog wel een stuk. De hoop dat er een bootje voorbijkomt die mij redt. Zolang er nog hoop is op de vorm is geeft niemand zich zomaar over aan de ellende die er voor je voeten wordt gegooid. Als mijn kind/man/moeder/... wordt bedreigd door ziekte/geweld of wat ook zal ik er alles aan doen om het te redden. Maar niet om elke prijs. Als ik zie dat het beter of onvermijdelijk is te laten gaan, je over te geven zal ik mij eraan over geven.

Je gedachten laten sterven ( en niet meer te zien als zaligmakend) is voor mijn gevoel een vergelijkbaar proces. En dan moet er wel vertrouwen zijn in jezelf, je eigen kracht dat je dat wat je ervaart als behoeftig is niet nodig hebt. Dat moet je zelf inzien en daar kan iedereen (jij ook) mij bij behulpzaam zijn door het te benoemen. Zelf wordt ik (hier) soms afgeleid van de gedachte dat je per definitie resultaat hier wilt zien en helemaal niet zo wetend bent dan dat je doet. Ik snap bij God niet waarom je dat steeds moet benoemen en je zo nodig hier resultaat wilt zien en ons allemaal erop beoordeelt of wij wel of niet aan Zelfonderzoek doen. En hoe vruchtbaar dat wel of niet is.

Te veel denkwerk, simplificeer het.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Esradha

Renoir probeert te bewijzen dat hij dat nietsontzeggende zelfonderzoek heeft gedaan, zodat daar geen twijfel over hoeft te bestaan. Echter, ego ziet enkel ego en wij zijn dus niet in staat om zijn egoloosheid te herkennen. Eigenlijk hebben we dus enkel het woord van Renoir om hem te geloven dat hij geen ego meer kent. Dood spoor dus. Renoir, je hebt geen werkelijk bewijs. En alle anderen, waarom maakt het uit of Renoir of Aart nu egoloos zijn? Wat maakt ene Renoir of Aart nu überhaupt uit? Waar gaat het allemaal over? Nergens toch...

Dt is precies de reden dat er (soms) Guru's nodig zijn, je bent niet in staat egoloos te zien en een Guru wijst je er dan op dat je tegen de eigen perceptie staat aan te kijken. Naarmate niet meer alles door de perceptie hoeft kun je helder (zonder egobeperking) zien en begin je te 'weten' wat er Waar is.
Er is maar een Waarheid en geen tien, dus het wordt alsmaar makkelijker. Maar wel eerst beginnen met het ZELFkennis onderzoek, dan hoef je ook niet al theoretiserend om de hete brei heen te draaien.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Hans

Mij maakt het in zoverre wat uit dat het dwingende en sturende karakter van hun acties mij doen geloven dat er meer ego is(wat zich wil laten gelden) dan dat ze zelf beweren.
En dat raakt mijn overtuigingen, en de mogelijke onwaarheid daarin, dus om die reden kan ik wat van hen(mezelf) leren.(of niet en dan moet ik betalen)

Je bent door je egobeperking niet in staat te zien en daardoor 'weet' je niet en heb je geloof nodig om de ontbrekende stukken in te vullen. Jouw overtuigingen en jouw onwaarheid zijn van hetzelfde gehalte, het ontbreekt je aan iets en op grond van dat rammelende bewijs meen je steekhoudende conclusies te kunnen trekken.

Ik heb nauwelijks lust om op je te reageren, je blijft maar eigen waarheden scheppen en conclusies trekken zonder deze ook maar in de geringste mate te betwijfel. Je bent te zeer vervult van je kennis, er kan niks tot je toetreden.

[Bigbear]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Het ligt iets gecompliceerder, het is iets wat ik toelaat dat een 'mij' overkomt terwijl ik 'weet' die 'mij' niet te zijn. Ook al is het een fictieve wereld toch moet ik er mee omgaan als werkelijk door mij ervaren. We beleven (met z'n allen) dezelfde droom, we leven in dezelfde vermeende wereld die als werkelijk overkomt.
Wanneer ik denk te bestaan, wie in godes naam ben jij dan ? Ik kan jou mentaal hebben geschapen omwille van het verlangen mij zelf te kunnen ervaren, omdat ervaren niet zonder verschil kan. Vanwege dat verschil is er iets tegengesteld nodig dat zich beweegt in hetzelfde veld tussen de uitersten, tussen twee tegengestelde polen, kortom zoiets benodigd dualiteit.
Hoe minder gecompliceerd ik ben des te minder diversiteit er nodig is om mezelf te ervaren en voor anderen werkt dat hetzelfde. Door de gecompliceerdheid die anderen in hun ervaren kennelijk nodig hebben ervaar ik voor mijn doen vele extremiteiten. Dus om op je vraag terug te komen ik ondervind in persoon, geweld, mensen die elkaar iets aandoen, de aarde vernielen, maar ondertussen 'weet' ik die ervaarder, die persoon niet te zijn. De persoon niet zijn roept dus in zichzelf ook niet meer de vraag op naar het ervaren van exjtremiteiten.

Wanneer anderen op dezelfde wijze onderzoek doen naar hun ware aard en inzien de persoon niet te zijn lost de vraag naar extremiteiten op. Ik zou dat geen acteren willen noemen want dat zou inhouden dat de wens tot het ervaren van extremiteiten latent aanwezig blijft en onderdrukt. Onderdrukking leidt tot weer andere extremiteiten.

Ik kan je volgen tot je het hebt over de extremiteiten. Als je geen extremiteiten meer ervaart, dan zijn er geen pieken en dalen meer. Geen verdriet en vreugde. Het leven is vervlakt tot een simpelweg accepteren dat dat nu eenmaal zo is. Het filmdoek blijft leeg, het menselijke ervaren is tot nul gereduceert en er is totaal geen verantwoordelijkheid meer voor wat je zelf doet. Het is niet mijn weg, maar dank je wel dat je dit deelt.

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Te veel denkwerk, simplificeer het.

Die afscheiding aanbrengen voelt zo kunstmatig, ik heb er moeite mee. Al besef ik tijdens dit schrijven dat dat ook maar mijn ik is ( wat moeite heeft) en eigenlijk niets uitmaakt. Ik leg het toch even uit.

Er is zuiver bewustzijn wat niets nodig heeft. En er zijn behoeftige vormen (mens,levende wezens, planten) ik/ego. Maar beide is HETZELFDE Een. Alleen andere waarneming. Voor mijn gevoel kun je als je je bewust bent steeds meer door alle behoeftige vormen en je gedachten vanuit behoefte heen kijken, althans zo voelt dat voor mij op moment dat ik besef wat ik niet ben. En volgt de overgave vanzelf op het moment dat de behoefte niet vervuld wordt. Dan laat je bv. je kind zonder enige verzet sterven omdat je ziet dat het niet anders meer kan. Zonder verzet. En zolang je weet dat het op een goede manier nog anders kan volg je wel de behoefte van de vorm.
Maar ook niet meer om elke prijs.

En verder gewoon overgave, ondanks dat je in de ik vorm liever anders had gewild.

[glans]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

simplificeer het.

paypal is veel te ingewikkeld voor mij.
ik wil graag wel doneren.
kom maar een keer ophalen als je in de buurt bent.
je mag zelf zeggen hoeveel je hebben wil.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Bigbear

Ik kan je volgen tot je het hebt over de extremiteiten. Als je geen extremiteiten meer ervaart, dan zijn er geen pieken en dalen meer. Geen verdriet en vreugde. Het leven is vervlakt tot een simpelweg accepteren dat dat nu eenmaal zo is. Het filmdoek blijft leeg, het menselijke ervaren is tot nul gereduceert en er is totaal geen verantwoordelijkheid meer voor wat je zelf doet. Het is niet mijn weg, maar dank je wel dat je dit deelt.

Dan lees je niet zoals het bedoeld is, er blijft gewoon de gebruikelijke diversiteit datgene te ervaren wat je wenst, de pieken en de dalen, de vreugde en het verdriet. De extremiteiten zijn bijvoorbeeld dat je iemand moet martelen of vermoorden om de gewenste sensaties te kunnen ervaren.