Marie's perikelen

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Bij eerste lezing verstond ik niet veel van uw tekst, te filosofisch.

Ik lees mee en er rammelt geen emmer (er is geen aanleiding te regeren).

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Ik lees mee en er rammelt geen emmer (er is geen aanleiding te regeren).

???

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

???

Ik gevoel geen behoefte me in deze discussie te mengen maar volg hem wel.

[Looro]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Bij eerste lezing verstond ik niet veel van uw tekst, te filosofisch.

Ja, ik weet het, maar dat is hoe het vogeltje hier gebekt is. Ik hou er rekening mee om korte zinnen te gebruiken. Zinnen die één idee of gedachte gebruiken en geen complexe gedachten op één hoop gooien.

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Na verschillende malen herlezen te hebben, na er een nachtje over geslapen te hebben (de stilte te laten spreken?) moet ik zeggen dat ik er misschien (indien ik het juist begrepen zou hebben) wel achter sta.

Dat is bemoedigend ! Dan versta ik jouw manier van spreken ook beter. Ik zie dan ook dat het vuur in jouw temperament reeds uit de bron komt en je de akker gevonden hebt waar je de schat (Mt: 13,44) begraven hebt.

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Het object is de persoon zelf? Met organisch wordt bedoeld: met heel zijn wezen?
Ik hou niet erg veel van de woorden devotie, toewijding omdat ze mij te braaf over komen, terwijl als zoeker men alles op zijn kop moet durven zetten.

Ja, dat heb ik ook zo verstaan van het object en het organische. Maar wat is er dan nodig om te transformeren en uit de bron te leven?
Het organische wijst al naar een natuurlijkheid, een vanzelfsprekendheid. Er is dan als het ware geen scheiding meer tussen geest en materie wanneer het wezen heel is.
Ik leef echter niet in die heelheid, het geluk dat ik ken is niet perfect en blijvend. ? Op al die vragen, zo begrijp ik, geven de ?engelen? antwoord door met de vragende in verbinding te zijn. De engelen spreken tot de persoon die verbonden is.
Hoe moet ik mijn die verbinding voorstellen, hoe ontstaat het contact?

Alhoewel het ouderwetse begrippen zijn, zegt Steiner dat het contact met de heelheid gevormd wordt: in de eerbied voor alles, in de devotie (versta ik als ?inzet?) en in de toewijding aan de waarheid. Als ik goed kijk naar die begrippen dan zijn het drie synoniemen van wat ik ?verering? zou noemen.
Maar jij spreekt anders als je zegt dat men ook alles op zijn kop moet durven zetten. Dan laat jij je temperament zien en wil je niet braaf bezig zijn, er mag best wat pit in zitten. Daar heb ik geen probleem mee want als alles op zijn kop heeft gestaan moet het toch weer op zijn voeten terecht komen.

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Voor Rilke was dit een transformatie om te ontdekken wat de taal van zijn innerlijk was en zijn dorst om daarvan te drinken.
Vooral het deel, zijn dorst om daarvan te drinken; als van een opborrelde bron.
Komt overeen in het Christendom met 'ik ben de weg, de waarheid en het leven; Christus roept zichzelf uit tot bron en wij mensen moeten, naar zijn voorbeeld, die bron in onszelf ontdekken.
Komt ook overeen met de parabel over de schat, eens ontdekt doet men er alles aan, men kan niet anders, om hem te kunnen bezitten.
Dus al degene die zeggen dat het moeilijk is om God te vinden, dat dat veel inspanningen en opofferingen vraagt, die zitten compleet er naast met hun God en die houden beter op en zoeken datgene waar ze zich naartoe gezogen voelen.
In die tijd was ik moeder van kleine kinderen en realiseerde ik mij dat 'God' iets moest zijn als die moederliefde. Moest er iets aan één van mijn kinderen komen zou ik niet al mijn hebben en houwen opgeven om dat kind te kunnen redden?

Ik denk dat naast de innerlijke dorst waar je hier de nadruk oplegt, er ook een graad van innerlijke rijpheid nodig is. Als je de parabel leest dan verbergt de gelukkig vinder de schat opnieuw, verkoopt hij alles wat hij bezit om de akker te kunnen kopen waarin de schat verborgen is.
Het is dus niet genoeg om alles op zijn kop te zetten, er wordt ook nog eens gevraagd alles te verkopen om die akker in het bezit te krijgen. De schat ligt in het bereik maar is nog niet in het bezit. Eerst moeten de middelen afgewogen worden.
Ik denk dat met de middelen (wat ik bezit) de heelheid van het wezen, deze mens wordt bedoeld. Mijn gehele wezen is inzet om die schat (het Rijk Gods) te verwerven.
De parabel zegt mij ook dat het noch gemakkelijk noch moeilijk is om God te vinden. Op een bepaald moment vind ik Hem en dan begint het werk aan de middelen, de heelheid van mijn wezen. Die onlesbare dorst vloeit voort uit het vinden en is de kracht, de motivatie voor het werk aan het heel-zijn.
Jouw voorbeeld van je moederschap laat mij zien dat het hele wezen van de mens ook de aarde betrekt in dit avontuur van heel-zijn. Ik maak werk van het heel-zijn in de materie en in de geest tegelijk.
Looro

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Ja, ik weet het, maar dat is hoe het vogeltje hier gebekt is. Ik hou er rekening mee om korte zinnen te gebruiken. Zinnen die één idee of gedachte gebruiken en geen complexe gedachten op één hoop gooien.

Het was zeker niet negatief bedoeld, eerder als een verschoning voor mijn Eigen tekortkoming.

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Dat is bemoedigend ! Dan versta ik jouw manier van spreken ook beter. Ik zie dan ook dat het vuur in jouw temperament reeds uit de bron komt en je de akker gevonden hebt waar je de schat (Mt: 13,44) begraven hebt.

Weet dat ik zoeker blijf en mijzelf zeker niet zie als aangekomen.

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Ja, dat heb ik ook zo verstaan van het object en het organische. Maar wat is er dan nodig om te transformeren en uit de bron te leven?

Zoals je van mij zegt dat ik al uit de bron zou putten, ben je zeker dat je ook al niet goed op weg zit want het is niet zo dat men op een bepaalde dag de bron bereikt heeft. Het is eerder zo dat de bron die in jezelf ligt en er al altijd geweest is meer en meer naar de oppervlakte komt.

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Het organische wijst al naar een natuurlijkheid, een vanzelfsprekendheid. Er is dan als het ware geen scheiding meer tussen geest en materie wanneer het wezen heel is.
Ik leef echter niet in die heelheid, het geluk dat ik ken is niet perfect en blijvend. ? Op al die vragen, zo begrijp ik, geven de ?engelen? antwoord door met de vragende in verbinding te zijn. De engelen spreken tot de persoon die verbonden is.
Hoe moet ik mijn die verbinding voorstellen, hoe ontstaat het contact?

Weet dat er nooit engelen tot mij gesproken hebben, toch niet dat ik mij bewust ben.

De engelen uit het boek hebben tot vier personen, midden in oorlogscrises gesproken.
Eén van de vier personen was een contactpersoon, een medium die bij volle bewustzijn de woorden van de engelen uitsprak.
Juist voor de eerste maal dat de engel sprak had ze nog de tijd om te zeggen 'het is niet ik meer die praat'.
De hoofdpersoon Gitta, de enige overlevende van de oorlog, de drie andere werden als Joden opgepakt en uitgeroeid, wordt in het eerste gesprek door de engel als payen, ongelovige, gekenmerkt.
Is het de hoogdringendheid van de oorlog die maakte dat die weg gevolgd werd?
Neem dat er morgen een engel tot je zou spreken, zou je het echt aanvaarden of zou je van jezelf eerder denken dat je gek geworden zou zijn?
De heelheid komt door jezelf en de wereld niet alleen met je verstand te benaderen, maar ook je gevoelens en die van andere te ontleden en te onderzoeken; empathie als het ware.
Ik weet niet of je dagdroomt maar Eigen dagdromen kan je veel leren over je innerlijke wensen en verlangens.

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Alhoewel het ouderwetse begrippen zijn, zegt Steiner dat het contact met de heelheid gevormd wordt: in de eerbied voor alles, in de devotie (versta ik als ?inzet?) en in de toewijding aan de waarheid. Als ik goed kijk naar die begrippen dan zijn het drie synoniemen van wat ik ?verering? zou noemen.
Maar jij spreekt anders als je zegt dat men ook alles op zijn kop moet durven zetten. Dan laat jij je temperament zien en wil je niet braaf bezig zijn, er mag best wat pit in zitten. Daar heb ik geen probleem mee want als alles op zijn kop heeft gestaan moet het toch weer op zijn voeten terecht komen.

De engelen leren dat er niets gevaarlijker is dan de gewoonte, achter de gewoonte kan de misleider zich verbergen. De misleider is geen leider; hij kent het nieuwe niet, hij verbergt zich achter wat gedachteloos wordt nageaapt.
De engelen zijn tegen starheid; in het begin van het boek dragen de engelen hun toehoorders een gedrag op dat dikwijls het omgekeerde is van op het einde van het boek; maar de persoon is innerlijk verandert en wat in het begin nodig was om te groeien, zou op het einde elke verdere evolutie enkel in de weg staan, vertragen of onmogelijk maken.

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Ik denk dat naast de innerlijke dorst waar je hier de nadruk oplegt, er ook een graad van innerlijke rijpheid nodig is. Als je de parabel leest dan verbergt de gelukkig vinder de schat opnieuw, verkoopt hij alles wat hij bezit om de akker te kunnen kopen waarin de schat verborgen is.
Het is dus niet genoeg om alles op zijn kop te zetten, er wordt ook nog eens gevraagd alles te verkopen om die akker in het bezit te krijgen. De schat ligt in het bereik maar is nog niet in het bezit. Eerst moeten de middelen afgewogen worden.
Ik denk dat met de middelen (wat ik bezit) de heelheid van het wezen, deze mens wordt bedoeld. Mijn gehele wezen is inzet om die schat (het Rijk Gods) te verwerven.

Volgens de engelen is je hele wezen ('le petit-moi' of vertaald 'het kleine ik') het enige dat je hebt, het eindprodukt van de vele evoluties die je doorgemaakt hebt en is het enorm dwaas om dat weg te gooien.
Alles draait in tegendeel om transformatie.
De moeilijkheden die je hier op aarde moet doormaken zijn, le poids-het gewicht en geven de weg aan die je moet volgen. Het is door het overwinnen van dat gewicht dat u bijleert en verder kun evolueren.

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

De parabel zegt mij ook dat het noch gemakkelijk noch moeilijk is om God te vinden. Op een bepaald moment vind ik Hem en dan begint het werk aan de middelen, de heelheid van mijn wezen. Die onlesbare dorst vloeit voort uit het vinden en is de kracht, de motivatie voor het werk aan het heel-zijn.
Jouw voorbeeld van je moederschap laat mij zien dat het hele wezen van de mens ook de aarde betrekt in dit avontuur van heel-zijn. Ik maak werk van het heel-zijn in de materie en in de geest tegelijk.
Looro

Mooi, maar zolang je de schat niet gevonden hebt, helpt het niets om al de rest op te geven, je blijft alleen maar leger achter. Zoek eerst en vooral wat je volle interesse heeft en je zult zien dat je gewoon, zonder moeite heel veel opgeeft om daar mee bezig te kunnen zijn. Observeer jezelf en je zult zien hoe je met die interesse groeit

Voor mij, in het begin van mijn zoektocht, om niet in sekten te belanden of om zelfs geen wreedheden te begaan ten opzichte van derden, verblind door valse overtuigingen heb ik mij één regel voorgehouden:

'mijn vrijheid houdt op waar de vrijheid van een ander begint en omgekeerd' en zelfs in de geestelijke wereld is dat mijn houvast om verder een vrije onderzoeker (zonder God, noch gebod) te kunnen zijn; wat niet wil zeggen dat ik niet gelovig ben.

[Looro]

Dank voor je antwoord Marie. Ik zie dat je in het andere draadje over het boek 'Gesprekken met de engelen' wat bronmateriaal laat spreken. Ik ga daar eerst meelezen en het laten inwerken.
Een hartelijke groet alvast,
Looro

[Looro]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Weet dat ik zoeker blijf en mijzelf zeker niet zie als aangekomen.

Ik zou jou eerder als een pelgrim zien. Een persoon die door het leven gaat en de gaven daarvan teruggeeft aan, en deelt met het leven. En ondertussen leer je te ondervinden wat je hebt gezocht.

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Zoals je van mij zegt dat ik al uit de bron zou putten, ben je zeker dat je ook al niet goed op weg zit want het is niet zo dat men op een bepaalde dag de bron bereikt heeft. Het is eerder zo dat de bron die in jezelf ligt en er al altijd geweest is meer en meer naar de oppervlakte komt.

Voor mij is het geloof de weg naar een bron waar ik met het Jezusgebed kracht uitput. Die bron ligt inderdaad voorbij het ik en is daar altijd. De kracht ervan komt naar de oppervlakte van mijzelf, mijn ik in alles wat ik ben en meemaak.

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Weet dat er nooit engelen tot mij gesproken hebben, toch niet dat ik mij bewust ben.

Toen ik acht jaar was geworden en naar school liep door de velden van toen, op een zonnige meidagmorgen veranderde de wereld in een doordringend licht en in dat licht keek ik in een visioen als naar een tafereel, een podium waarop de hoofdfiguur transformeerde in licht. Aan de rand stonden nog figuren. Eén ervan leek mij bijzonder en hield mij op een afstand opdat ik mij niet in dat licht zou verenigen.
Later heb ik die figuur weer gedroomd waarin ditzelfde tafereel als mijn levensweg werd voorgedroomd.
Mij heeft het altijd verwonderd dat aan al dat gebeuren geen stem gesproken heeft maar alles gebeurde in wijzen naar de richting van. Die ene droomfiguur zou ik een engel kunnen noemen. Ik noemde hem de Doener omdat ik in zijn spoor van hem leerde van het onderscheid van goed en kwaad. Altijd door taferelen, beelden maar nooit door uitleg of verklaringen.

Oorspronkelijk geplaatst door marie

De engelen uit het boek hebben tot vier personen, midden in oorlogscrises gesproken.
Eén van de vier personen was een contactpersoon, een medium die bij volle bewustzijn de woorden van de engelen uitsprak.
Juist voor de eerste maal dat de engel sprak had ze nog de tijd om te zeggen 'het is niet ik meer die praat'.
De hoofdpersoon Gitta, de enige overlevende van de oorlog, de drie andere werden als Joden opgepakt en uitgeroeid, wordt in het eerste gesprek door de engel als payen, ongelovige, gekenmerkt.
Is het de hoogdringendheid van de oorlog die maakte dat die weg gevolgd werd?
Neem dat er morgen een engel tot je zou spreken, zou je het echt aanvaarden of zou je van jezelf eerder denken dat je gek geworden zou zijn?
De heelheid komt door jezelf en de wereld niet alleen met je verstand te benaderen, maar ook je gevoelens en die van andere te ontleden en te onderzoeken; empathie als het ware.
Ik weet niet of je dagdroomt maar Eigen dagdromen kan je veel leren over je innerlijke wensen en verlangens.

Dromen zijn zoals geloof, zo heb ik ontdekt, voor mij een wezenlijke fase in het heel worden. Maar dat is niet voor iedereen zo, wat mijn weg is mag ik niet veralgemenen tot de weg van een ander. Hier wordt bvb Advaita Vedanta geprezen als ?de directe weg?. Het is een uitgelezen weg om alles te leren over wensen en verlangens en hoe daarvan los te komen. Maar het blijft zoals je zegt een kwestie van zelf doen.

Ik moet de post hier splitsen maar wil op een volgende keer gaarne ingaan op wat de engelen leren.
Looro

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Ik zou jou eerder als een pelgrim zien. Een persoon die door het leven gaat en de gaven daarvan teruggeeft aan, en deelt met het leven. En ondertussen leer je te ondervinden wat je hebt gezocht.


Voor mij is het geloof de weg naar een bron waar ik met het Jezusgebed kracht uitput. Die bron ligt inderdaad voorbij het ik en is daar altijd. De kracht ervan komt naar de oppervlakte van mijzelf, mijn ik in alles wat ik ben en meemaak.


Toen ik acht jaar was geworden en naar school liep door de velden van toen, op een zonnige meidagmorgen veranderde de wereld in een doordringend licht en in dat licht keek ik in een visioen als naar een tafereel, een podium waarop de hoofdfiguur transformeerde in licht. Aan de rand stonden nog figuren. Eén ervan leek mij bijzonder en hield mij op een afstand opdat ik mij niet in dat licht zou verenigen.
Later heb ik die figuur weer gedroomd waarin ditzelfde tafereel als mijn levensweg werd voorgedroomd.
Mij heeft het altijd verwonderd dat aan al dat gebeuren geen stem gesproken heeft maar alles gebeurde in wijzen naar de richting van. Die ene droomfiguur zou ik een engel kunnen noemen. Ik noemde hem de Doener omdat ik in zijn spoor van hem leerde van het onderscheid van goed en kwaad. Altijd door taferelen, beelden maar nooit door uitleg of verklaringen.



Dromen zijn zoals geloof, zo heb ik ontdekt, voor mij een wezenlijke fase in het heel worden. Maar dat is niet voor iedereen zo, wat mijn weg is mag ik niet veralgemenen tot de weg van een ander. Hier wordt bvb Advaita Vedanta geprezen als ?de directe weg?. Het is een uitgelezen weg om alles te leren over wensen en verlangens en hoe daarvan los te komen. Maar het blijft zoals je zegt een kwestie van zelf doen.

Ik moet de post hier splitsen maar wil op een volgende keer gaarne ingaan op wat de engelen leren.
Looro

Ik denk dat je het boek van de engelen wel zou smaken, zij gaan op vele punten jouw richting uit.

[Looro]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Ik denk dat je het boek van de engelen wel zou smaken, zij gaan op vele punten jouw richting uit.

Ik heb ondertussen ook wat videomateriaal bekeken waaronder een interview dat Gitta Mallasz toestond voor Ina.fr. Een integer getuigenis.
Voor verdere reacties is het wellicht beter in het andere draadje te reageren.
Looro

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Ik heb ondertussen ook wat videomateriaal bekeken waaronder een interview dat Gitta Mallasz toestond voor Ina.fr. Een integer getuigenis.
Voor verdere reacties is het wellicht beter in het andere draadje te reageren.
Looro

Ok?; ook bedank voor de mooie beschrijving die je van mij gegeven hebt; vergeleken te worden met een pelgrim die de gaven van het leven opzoekt ervan geniet en mededeelt aan anderen; het pas ook voor jou, zoals je je op een andere draad voorstelt, niet?
Zijn we dan ergens tweelinggeesten?