Verschil tussen polariteit en dualiteit

[Theo]

Oorspronkelijk geplaatst door Theo

Ik weet dat de enige weg tot realisatie verloopt via het volledig egoloos zijn verloopt. Alleen in volledige egoloze staat is de mens in staat te realiseren.
Dan vind de immer in ons aanwezige pijn ook een uitweg en is er het 'zien'.
Ego is nooit in staat zichzelf te zien, net zoals ons oog ook niet zichzelf kan zien. Er is dus een spiegel nodig. En die spiegel is totale egoloosheid.

Maar wat 'zie' je dan in staat volledige egoloosheid? Iets wat mooi aansluit bij dit topic. Je 'ziet' de ongeziene wereld. Je wordt je daar bewust van die wereld die tot dusver 'ongezien' was. Bewustzijn bevindt zich dus eigenlijk tussen de geziene en de ongeziene wereld in. Alles is 1, ja ok. Maar die eenheid is wel een drie-eenheid. De twee werelden en daartussen het oordeelloos bewustzijn. Afgescheidenheid houdt eigenlijk in dat je je alleen bewust bent van de geziene wereld. Ondanks dat de levensadem 24/7 door je heen blaast 'zie' je hem niet. De egomens 'ziet' alleen wat in de vorm van de egokenmerken.

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Theo

Ik ben God ook niet, God is mij. En God geeft niemand op, zelfs Ben niet.
Maar God heeft wel de tijd. Hij komt precies op het goede moment in Ben' s of Laurens leventje. Of niet natuurlijk. Maar dat ligt geheel aan Ben en Laurens.

Ik geef dus geheel en al een opinie als 'ik' zijnde.
Wat er werkelijk gaat gebeuren? Als de beide heren zo bezig blijven gebeurd er gewoon niks.

Ik geloof niet dat God niet in ons leven is ook al zouden we het nog niet (in)zien. Als God mij is kan dat ook niet. En praktisch had ik het leven gelaten als ik alleen maar in dat wat ik denk of me verbeeld had geloofd. Het speelt me soms nog parten maar omdat ik weet dat het niet echt waar is heeft het geen echte greep meer. Ook al zien we het misschien (nog) niet maar dat wat we zijn drijft ons voort, niet dat wat we denken te zijn. Ik heb intussen vastgesteld dat dat wat ik denk ik ook voorbij kan laten drijven. Tenminste als het mij niet (meer) in zijn greep heeft.

[Theo]

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Ik geloof niet dat God niet in ons leven is ook al zouden we het nog niet (in)zien. Als God mij is kan dat ook niet. En praktisch had ik het leven gelaten als ik alleen maar in dat wat ik denk of me verbeeld had geloofd. Het speelt me soms nog parten maar omdat ik weet dat het niet echt waar is heeft het geen echte greep meer. Ook al zien we het misschien (nog) niet maar dat wat we zijn drijft ons voort, niet dat wat we denken te zijn. Ik heb intussen vastgesteld dat dat wat ik denk ik ook voorbij kan laten drijven. Tenminste als het mij niet (meer) in zijn greep heeft.

In feite maakt 'dat wat je denkt' je ontzettend eenzaam. Dat kan je natuurlijk wel verhelpen door je te storten in allerlei ik-gerichte activiteit. Maar dat zijn allemaal tijdelijke roesjes.

Achteraf kijkende heb ik dat mijn hele leven al onbewust geweten.
Maar omdat ik het mij niet bewust was, heb ik altijd verwachtingen gekoesterd van anderen. En als ik weer eens teleurgesteld was in anderen, dan voelde ik me bekocht. Het 'wat' wat ik onbewust zocht werd door mij bedreven als een ruilhandel. De innerlijke hang naar het 'wat' is er altijd geweest.

Maar door altijd maar in je denken te gaan zitten creeer je pijn in je zelf.
Het onderbewuste 'weet', maar het denken weet het beter. Feitelijk heeft mijn rationele denken mij bijna de das om gedaan. Het denken is de dienaar, de volger van het onderbewuste, het intuitieve weten.

Geloven in God doe ik nog steeds niet. Daar koop je niks voor. Dan laat je je denken weer eens het werk doen en dat is het paard achter de wagen spannen.
Er is niks tegen denken, maar doe dat wel achteraf. Ego is een verzameling conditioneringen in het denken, waarom zou ik die de leiding geven? Ook geloof is een conditionering. Maar hoe kan het denken zijn eigen geloof ont-geloven? Dat kan niet!

De enige weg is de stem in de stilte te volgen, intuitie, je innerlijke stem of geef er maar een naam aan. Het onderzoek kan dus alleen bestaan uit het zoeken naar die stem. En dat doe je door louter waarnemen zonder oordeel.
Ieder oordeel komt uit je denken vandaan met al die conditioneringen. Wat je dus feitelijk doet is je ego tot stilte manen. Dan ben je niet egoloos, hij houdt gewoon zijn bemoeizieke kop. Zo doe je jezelf in een toestand van 'natuurlijk handelen' geraken en krijgt de stem in de stilte kans om zijn verhaal te doen.

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Theo

In feite maakt 'dat wat je denkt' je ontzettend eenzaam. Dat kan je natuurlijk wel verhelpen door je te storten in allerlei ik-gerichte activiteit. Maar dat zijn allemaal tijdelijke roesjes.

Achteraf kijkende heb ik dat mijn hele leven al onbewust geweten.
Maar omdat ik het mij niet bewust was, heb ik altijd verwachtingen gekoesterd van anderen. En als ik weer eens teleurgesteld was in anderen, dan voelde ik me bekocht. Het 'wat' wat ik onbewust zocht werd door mij bedreven als een ruilhandel. De innerlijke hang naar het 'wat' is er altijd geweest.

Maar door altijd maar in je denken te gaan zitten creeer je pijn in je zelf.
Het onderbewuste 'weet', maar het denken weet het beter. Feitelijk heeft mijn rationele denken mij bijna de das om gedaan. Het denken is de dienaar, de volger van het onderbewuste, het intuitieve weten.

Geloven in God doe ik nog steeds niet. Daar koop je niks voor. Dan laat je je denken weer eens het werk doen en dat is het paard achter de wagen spannen.
Er is niks tegen denken, maar doe dat wel achteraf. Ego is een verzameling conditioneringen in het denken, waarom zou ik die de leiding geven? Ook geloof is een conditionering. Maar hoe kan het denken zijn eigen geloof ont-geloven? Dat kan niet!

De enige weg is de stem in de stilte te volgen, intuitie, je innerlijke stem of geef er maar een naam aan. Het onderzoek kan dus alleen bestaan uit het zoeken naar die stem. En dat doe je door louter waarnemen zonder oordeel.
Ieder oordeel komt uit je denken vandaan met al die conditioneringen. Wat je dus feitelijk doet is je ego tot stilte manen. Dan ben je niet egoloos, hij houdt gewoon zijn bemoeizieke kop. Zo doe je jezelf in een toestand van 'natuurlijk handelen' geraken en krijgt de stem in de stilte kans om zijn verhaal te doen.

Ik hoef(de) zelf niet (meer) te zoeken. Alleen maar stil zijn en laten gebeuren. Dan verstommen alle gedachten op ten duur vanzelf. En zolang niet is er nog iets wat aandacht en onderzoek behoeft. De (mate van) eenzaamheid is eigenlijk de mentale uitdrukking van waarin je nog gelooft.
Ik herken die eenzaamheid niet (meer) omdat ik niet werkelijk meer geloof in wat ik ooit wel heb gelooft. Alles, zoals bv. emoties en meningen enz. worden terug gebracht tot wat ze zijn en beginnen los te staan. Voor zover dat nog niet het geval was, bewust of onbewust was mij vaak al wel duidelijk dat wij veel dingen gewoon verzinnen en ze er niet zouden zijn als we er niet zo een punt van zouden maken. En beseffen dat je zelf die betekenissen geeft.
Die identificatie met alles verdwijnt steeds meer als sneeuw voor de zon. Het geloof betekent je (vermeende) dood. Leven is niet dat wat we ervan maken. Maar natuurlijk heb ik dat ook niet altijd zo (in) gezien en geleefd, dat besef/proces is wakker geschud en is ook nog wel gaande.

Oorspronkelijk haakte ik daarom ook in op dat je het over opgeven had. Wat ik dus wilde zeggen, ..dat er niets op te geven valt en dat alle opinies er steeds minder of niet meer toe doen en dan ben je bij dat aangeland wat waar is. Oftewel de identificaties doen er niet meer toe. Althans dat is tot nu toe mijn bevinding. Dat een wie iemand opgeeft is mij duidelijk maar dat zegt mij zelf dus niets meer. Dat is maar een tijdelijke toestand en een mening (als het al zo is) en je kunt niet verloren zijn ook al lijkt het zo. Dus waarom zou je daar nog over moeten praten, dat was eigenlijk min of meer mijn opmerking. Overigens als ingang/toetsing voor mezelf.

[Rob]

Bedankt Theo voor deze demonstratie van hoe de denkgeest werkt ?:

Oorspronkelijk geplaatst door Theo

Geloven in God doe ik nog steeds niet. Daar koop je niks voor. Dan laat je je denken weer eens het werk doen en dat is het paard achter de wagen spannen.

Het argument wat je gebruikt 'wat koop ik er voor?' is typisch een activiteit van de denkgeest. Je zegt dus dat 'denken het paard achter de wagen spannen is' en ondertussen laat je zien het zelfde paard voor de wagen te hebben gespannen.

Oorspronkelijk geplaatst door Theo

Er is niks tegen denken, maar doe dat wel achteraf. Ego is een verzameling conditioneringen in het denken, waarom zou ik die de leiding geven?

Hier adviseer je om 'denken (achteraf) te doen' en 'denken niet de leiding te geven'. Dat is wederom typerend voor de denkgeest in actie. Er is namelijk geen 'jij die denkt' dus is er ook geen 'jij die achteraf kan denken' (denken komt altijd al achteraf). En er is geen jij die denken de leiding kan geven of ontnemen. Jij denkt niet, het denken denkt jou (oftewel: het denken heeft jou bedacht).

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Interessante bron. Heb je dit ook gelezen?

De journalist Chris Parish zegt dat hij uiterst sceptisch was over de leringen van Balsekar totdat hij in een tearoom ging zitten om te herstellen nadat hij hem geënterviewd had. Op dat moment, zegt Parish, had hij iets wat alleen maar omschreven kan worden als een spiritueel ontwaken. "Het was er, op één van de vele lege tafels, bij het eerste slokje van de vreselijk zoete thee dat mijn lippen passeerde, het raakte mij in een flits. Het was niet het drinken van de thee! Ik zat niet op de tafel! In feite was ik niet degene die de tearoom was binnengegaan. En ik was ook niet degene die een uur lang verwikkeld was geweest in een discussie met een man die op dat moment normaal begon te lijken. In feite was het nooit mijn Zelf geweest dat iets gedaan had. Het was alsof een last die ik mijn hele leven al met me meegedragen had plotseling werd opgetild en de lucht in ging door een hete lucht ballon, weggeschoten, om nooit meer terug te keren ?. Alsof ik door optrekkende wolken nu plotseling datgene wat ik als 'mijn leven' beschouwd had kon zien als alleen maar een mechanisch proces. De persoon die ik gedacht had te zijn was alleen maar een machine ?. Alsof de klinische volmaaktheid van God's wetenschappelijke plan zich voor me begon te ontvouwen, de extatische opwinding van absolute vrijheid - vrij zijn van zorgen, bezorgdheid, verplichtingen, schuld - die door mijn aderen begon te vloeien als een stroom van doorgebroken rivier." (Parish, 1998, p. 151-152)

Dit is waar 'weten wat je bent' over gaat. Het ontwaken uit de droom van de persoon die je denkt te zijn en het realiseren Dat te zijn wat zonder oorzaak is.

Hoe zo hilarisch maar vruchteloos gebeuren ...?

Toch lees ik een mis(op)vatting in de verklarende teksten onder deze link, de ervaring van het ontwaakt zijn is toch weer een ervaring. Wellicht dat er een tegenpolige duiding gegeven moest worden van de erkenning niet in slaap te zijn, wat in feite een 'weten' is want 'weten' is niet echt een woord dat geduid kan worden anders dan de weg van het in de volksmond gekende, dragen van kennis. Wanneer het begrip 'wakker' als duiding gehanteerd wordt dan is er een re?el gevaar van misinterpretatie dat de rest van de wereld in slaap zou zijn terwijl de verklaring zou moeten zijn dat de ervaring zelf (zowel van wakker als niet wakker zijn) een illusie is.

Ik hou helemaal niet van dit soort artikelen die menen de zaak via het denken te kunnen benaderen, zelfs niet wanneer het feitelijke onvermogen iets te kunnen bevatten en vervolgens het ineenstorten als een zegen wordt verondersteld. De interviewer van Ramesh Balsekar realiseert geen feitelijke argumenten meer te hebben, aanvankelijk ten opzichte van Ramesh maar even later komt dat als totaalinzicht. Het is goed mogelijk dat dit eerder een nieuwe ervaringsbeleving is dan realisatie. Eigenlijk geloof ik niet zo dat de vooringenomen westerse mens vergeven zijnde van de ideeën tot plotseling inzicht kan komen. En dat de hebber van slechts deze ervaring, deze Chris Parish, daar meteen een alles verklarend boek over meent te moeten schrijven zegt meer over deze Chris Parish dan over de staat waarin hij zich zou bevinden. Dat gaat dan over in bedenkelijke experimenten van Ouspensky in de menselijke hang naar het mystiek als zouden machines beter werken in de aanwezigheid van licht.

Maar goed dat artikel beoogt dan ook geen opheldering te geven over realisatie maar inzicht in de strekking van de keuze van de beste, voor handen zijnde, beslissing om dienstig te zijn aan de methode van NLP, waarvoor desnoods maar argumenten uit de spirituele stal worden gehaald om het geheel kracht bij te zetten.

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Het is goed mogelijk dat dit eerder een nieuwe ervaringsbeleving is dan realisatie.

Klopt. Een ervaringsbeleving is niet de realisatie, maar kan voor de persoon in kwestie een begin zijn om de 'tot dan toe bekende ervaringsbelevingen die voorheen voor waar werden aangenomen' als relatief te zien en van daaruit kan de zoektocht beginnen. Maar zover kwam de conversatie helaas niet ?
En daarmee is dan meteen de valkuil van de 'nieuwe ervaringsbeleving' duidelijk: het kan leiden tot een zoektocht naar nog meer 'prettige ervaringsbelevingen'. Per saldo is de zoeker dan nog verder van huis dan voorheen.

[Theo]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Hier adviseer je om 'denken (achteraf) te doen' en 'denken niet de leiding te geven'. Dat is wederom typerend voor de denkgeest in actie. Er is namelijk geen 'jij die denkt' dus is er ook geen 'jij die achteraf kan denken' (denken komt altijd al achteraf). En er is geen jij die denken de leiding kan geven of ontnemen. Jij denkt niet, het denken denkt jou (oftewel: het denken heeft jou bedacht).

Ja, dat denk jij nu allemaal wel?.

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Theo

Ja, dat denk jij nu allemaal wel?.

Ik denk het niet ...

[Nadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Theo

Maar wat 'zie' je dan in staat volledige egoloosheid? Iets wat mooi aansluit bij dit topic. Je 'ziet' de ongeziene wereld. Je wordt je daar bewust van die wereld die tot dusver 'ongezien' was. Bewustzijn bevindt zich dus eigenlijk tussen de geziene en de ongeziene wereld in. Alles is 1, ja ok. Maar die eenheid is wel een drie-eenheid. De twee werelden en daartussen het oordeelloos bewustzijn. Afgescheidenheid houdt eigenlijk in dat je je alleen bewust bent van de geziene wereld. Ondanks dat de levensadem 24/7 door je heen blaast 'zie' je hem niet. De egomens 'ziet' alleen wat in de vorm van de egokenmerken.

Zowel de geziene wereld als de ongeziene wereld verschijnen (en verdwijnen) in dat "wat" je bent. Afgescheidenheid houdt in dat je je identificeert met een van deze werelden. Dat "wat" je bent is (de voorwaarde van) alles (en alle werelden) en daarmee dus 1.