Verdere ondermijning van de forumdoelstelling

[Dorje]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Niks vermoeiend aan. Het 'verhaal' blijft spelen en wij zijn de acteurs.

Verhalen komen, verhalen gaan. Het drama dat acteur Bassie er van maakt, blijft maar bestaan. Als dat niet helder gezien/waargenomen is, blijft het maar spelen, drijven, tekeer gaan.

Iets/niets 'laat de wereld zijn', dat is een Werkelijkheid, dat is van niemand, niemand kan het claimen, het heeft geen 'ik' (ook geen geheeld 'ik'). De 'ik' aan wie iets verschijnt is al de speelbal van Onwerkelijkheid. Pas als het speelbal zijn is doorzien is, kan dit 'meegesleurd' zijn in het spel ten einde komen.

Verhalen blijven dan ook nog komen, en blijven dan ook weer gaan, maar dan zonder nood aan een centrale acteur om er drama van te maken.

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Mijn bewering dat ik niet bang ben maakt geen enkele indruk.

Ik herken hier een tendens.

Oorspronkelijk geplaatst door Guido

To the point doet zoiets als ego zich voor in twee belevings variaties. Die van het gevoelsleven en die van het gedachteleven. Ego van het gevoelsleven is oorzakelijk aan begoocheling en ego van het gedachteleven (Reflectie) is oorzakelijk voor illusies in het kwadraat.
Het dóórzien van de ingesleten neiging het zelfbeeld af te schermen, lost begoocheling op, en geeft rust en ruimte in de gevoelsbeleving, wat op zijn beurt weer in een behoud van energie resulteert.

Ego van het gedachte/reflectieleven is geheel anders van aard. Er zijn beelden/reflecties die van zichzelf wil/richting/stuurloos zijn. Maar dat neemt niet weg dat gedachtes/reflecties zich continu actualiseren en zo een subject-ieve 'werkelijkheid' spiegelen, waar de aard van het subject (Roerloze opmerkzaamheid) eenvoudig de beschikbaarheid voor is. Het subject wordt zo continu geheel in beslag genomen door wat het reflecteert. Waar het er bij begoocheling om gaat te dóórzien, gaat het er bij illusies om te 'zien wat de discrepantie veroorzaakt tussen 'zien en 'zijn. De discrepantie is.. reflectie.
Het ''helder'' 'zien eenmaal ont'dekt van begoocheling en illusie, kan dan niet langer gestoord nog vertekend de bevinding zijn. illusies/reflecties blijven, maar zijn niet langer 'zien bepalend.

Dat is dus geen ramp (Als begoocheling wordt dóórzien.) maar juist gevoelsmatig een onverwachte.. voldoening, waar geen eigenaar meer van is.

We doen ons best.

Ik zie geen enkele reden een simpel onderzoek naar de reden van aanwezigheid van ego zo ver als je hier doet door te voeren. De werking van gedegen zelfonderzoek is de simpelheid zelve, iedereen kan dat begrijpen en uitvoeren. Het moet alleen nog gedaan worden.
Zo'n uitvoerige beschouwing van je zoals hierboven maakt de zaak nodeloos complex. Het gevolg is dat indien er een noodzaak lijkt te bestaan er zo ver in te duiken vele aspirant zoekers zullen afhaken. Een diepgang als deze is om die reden niet dienstig maar feitelijk ook helemaal niet nodig.

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

Pas als het speelbal zijn is doorzien is, kan dit 'meegesleurd' zijn in het spel ten einde komen.

Dit kan allemaal waar zijn maar blijft aan de oppervlakte, het lijkt op symptoombestrijding.

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

Verhalen komen, verhalen gaan. Het drama dat acteur Bassie er van maakt, blijft maar bestaan. Als dat niet helder gezien/waargenomen is, blijft het maar spelen, drijven, tekeer gaan.

Nope. Het spelen blijft doorgaan. De kwestie is of je een gebroken speler (ego) bent of een geheelde speler. Het spelen (verschijnen) is per definitie 'bewegend'.

Gewaarzijn is onbewogen. Het verschil weten tussen die twee is zelfkennis.

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Ik herken hier een tendens.

Laurens die een tendens herkent is verschijnend in de wereld.

Gewaarzijn neemt zonder beroering deze opmerking van Laurens waar.

Ego-Bassie reageert op deze verschijnende opmerking van ego-Laurens.
Het is de wijze waarop ego's met elkaar een verhouding aan gaan.

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

Iets/niets 'laat de wereld zijn', dat is een Werkelijkheid, dat is van niemand, niemand kan het claimen, het heeft geen 'ik' (ook geen geheeld 'ik').

Dat wat de "wereld laat zijn" is gewaarzijn. (Geen iets/niets)

Is het ego emotioneel beroerd dan neemt gewaarzijn dat ook onbewogen waar.
Gewaarzijn is van niemand, maar dan moet je dat wel eerst zelf vast stellen.
Anders is het maar een aangenomen verhaaltje van het ego......

En daar komen we weer uit bij zelfkennis. Dat is het verschil weten tussen het onbewogen gewaarzijn en het bewegende ego. Iemand die ego ontkent, ontkent eigenlijk het bewegen. En dat kan niet, want dan heeft gewaarzijn niets meer om waar te nemen en gewaarzijn kan daarmee ook niet gewaar worden van zichzelf.


Ego is een noodzakelijkheid in het spel van schijnen en verschijnen.

[Guido]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Ik zie geen enkele reden een simpel onderzoek naar de reden van aanwezigheid van ego zo ver als je hier doet door te voeren. De werking van gedegen zelfonderzoek is de simpelheid zelve, iedereen kan dat begrijpen en uitvoeren. Het moet alleen nog gedaan worden.
Zo'n uitvoerige beschouwing van je zoals hierboven maakt de zaak nodeloos complex. Het gevolg is dat indien er een noodzaak lijkt te bestaan er zo ver in te duiken vele aspirant zoekers zullen afhaken. Een diepgang als deze is om die reden niet dienstig maar feitelijk ook helemaal niet nodig.

Gedachten onderzoeken op Waarheid, vind dan ook niet een demotivatie of weerstand aangaande samenvattende verhaling. Het verhaal is gewoon motivatie materiaal.(Vormen) Of het verhaal simpel of complex is maakt voor het onderzoek niks uit. Je zegt het zelf al, 'gedachten onderzoeken op Waarheid, en niet verhalen onderzoeken op Waarheid.
Gedachten, willekeurig wat zich ook maar aandient, los van het (ogenschijnlijk) samenhangend verhaal waarbinnen gedachten zich schikken, zijn aan het onderzoek onderhevig, niet het verhaal aangaande wat dan ook.
Dat is 'diep zelfonderzoek.. het 'zien van wat illusoir is.
Het doorzien van begoocheling daarentegen, ofwel het afschermen van zoiets als een zelfbeeld, is uiteraard wel gebaat bij een simpel en direct begrijpelijk verhaal, juist om de behoefte zichzelf af te schermen (Gevoels-ego) aantoonbaar te ontkrachten.
Het reflectie of gedachte-ego volgt daarna pas.
Dat is bv iets wat Bassie hier onder de aandacht probeert te brengen.

Het 'doen van 'diep zelfonderzoek is uiteraard zonder woorden, en onafhankelijk van externe factoren. Een beetje weergeven middels woorden wat zoal aan bevindingen verhaald en vertaald kan worden, vraagt wel dat je in staat bent er een beetje over te kunnen lullen.

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

Verhalen blijven dan ook nog komen, en blijven dan ook weer gaan, maar dan zonder nood aan een centrale acteur om er drama van te maken.

Een goede acteur acteert ook goede drama. Als acteur ben ik geslaagd want ik heb laten schijnen dat ik gefrustreerd zou zijn. Als acteur ben ik er in geslaagd een 'werkelijkheid' te scheppen waar Rob in opging.

Rob heeft het spel van 'acteren' dan ook niet door. Hij neemt zijn acteur-zijn nog dermate serieus dat hij de Bassie-acteur projecteerde op de Rob-acteur. Voor hem was de verschijnende Bassie werkelijk. (Werkelijk als in serieus nemen)

Het 'drama' is dan ook al duizenden jaren aan de gang. Sommigen nemen het dermate serieus dat ze zelfs oorlog en strijd voeren met andere acteurs.

[Bassie]

Ik denk dat ik me op het standpunt stel dat gedachten op waarheid onderzoeken flauwekul is. Ik zie bij degenen die dat claimen geen enkel resultaat. En dan volgt het elimineren: gedachten op waarheid onderzoeken kan geëlimineerd wat mij betreft als werkzame methode.

Rob heeft het bewezen met het serieus nemen van zijn eigen projectie. En Laurens komt ook niet verder dan wat goedbedoelde filosofietjes.