Marie's perikelen

[Looro]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Ok?; ook bedank voor de mooie beschrijving die je van mij gegeven hebt; vergeleken te worden met een pelgrim die de gaven van het leven opzoekt ervan geniet en mededeelt aan anderen; het pas ook voor jou, zoals je je op een andere draad voorstelt, niet?
Zijn we dan ergens tweelinggeesten?

Elke pelgrim is verwant aan de Waarheid. Het is een peiler van dit forum (voor mij althans) om met elkaar in waarheidsvinding te delen. Wat mij betreft kan ik met Augustinus zeggen 'laat ben ik tot de Liefde gekomen' en zelfs nu nog zou mijn ik een eigen koers varen onder het mom van ... Bedankt voor het bloemetje en de hartelijke groet. Ik denk soms in het algemeen, dat we meer ergens zijn dan geesten, :-). In zelfonderzoek kijken we naar de bron en zien daar de waarheid, wat wij zijn.
Een hartelijke groet,
Looro

[marie]

Er wordt hier veel gepraat over dwaling, inzicht, sluiers die over de werkelijkheid zouden liggen.... en meestal gaat men uit van de mens die door zijn 'ego' misleid is, in duisternis leeft, ongelukkig is, slaaf is van dat 'ego' en zo van de door hem verkeerd geziene en/of ervaren wereld...

Het wordt hier ook duidelijk dat zelfs voor de mensen die de misleiding van dat 'ego' inzien, het heel moeilijk is om altijd en overal zijn werking tegen te gaan en dat ze nog dikwijls terugvallen in hun oude pantser; mogen we zeggen het oude 'ik'.

Ik blijf bij mijn vragen van afscheiding zitten, nu op een dieper niveau...

Is de stilte ingaan om zich verenigd te voelen met het 'al' op zich ook geen afscheiding van de gewone werkelijkheid om zich heen?
Terwijl juist door het zich verenigd te voelen met het 'al' de werkelijkheid meer werkelijk lijkt te worden.

Men spreekt steeds over de verfoeide eigenwaan van het 'ego', die zichzelf als 'groot' ziet daar waar hij 'Klein' is.

Maar is elk gevoel van 'grootheid' dat jezelf doordringt, en dat je Eigen 'zijn' doet groeien en je meer en meer bewust doet worden van je eigen 'zijn', ook en toch weer afgezonderd van het geheel, dan eigenwaan?
Zijn het de laatste stuiptrekking van een 'ego' of kan het al het goddelijke zijn dat in je groeit?

Ik denk dat ik hier tot de kern ben gekomen van 'mijn' probleem.

Het 'ego' opgeven, totaal en zonder enige weerstand, geen probleem; maar ik voel dat er een alles vullende nieuwe persoonlijkheid in mij groeit die tegelijker tijd heel gelieerd lijkt met het 'al', maar toch weer duidelijk een sterke Eigen persoonlijkheid is geworden.

Gevaarlijk? Te bestrijden als laatste stuiptrekkingen van het ego?
Of juist heel normaal en de normale weg voor de mensen van een nieuwe wereld?

[Maria]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Ik denk dat ik hier tot de kern ben gekomen van 'mijn' probleem.

Het 'ego' opgeven, totaal en zonder enige weerstand, geen probleem; maar ik voel dat er een alles vullende nieuwe persoonlijkheid in mij groeit die tegelijker tijd heel gelieerd lijkt met het 'al', maar toch weer duidelijk een sterke Eigen persoonlijkheid is geworden.

Gevaarlijk? Te bestrijden als laatste stuiptrekkingen van het ego?
Of juist heel normaal en de normale weg voor de mensen van een nieuwe wereld?

Als die vragen er niet meer toe doen, dan weet je het. Of misschien duidelijker, "daar" waar die vragen er niet meer toe doen, "daar" weet je het.

De stellingen die aan je vragen ten grondslag liggen zijn m.i. onjuist. Een Eigen Persoonlijkheid is voor mij synoniem aan "ego". Het ego was al geen gevaar en een eigen persoonlijkheid is dat evenmin. Het hoeft niet bestreden te worden. Sterker nog, door de strijd ertegen erken je zijn bestaan en wordt dat bestaan alleen maar groter. Met "mensen van een nieuwe wereld" maak je onderscheid tussen verschillende soorten mensen. Ook dat is bedacht.

Op het niveau van wat we werkelijkheid zijn gaan noemen is er natuurkundig gezien alleen sprake van energie, van moleculen en atomen die met elkaar verbonden zijn en steeds nieuwe verbindingen aangaan (wat wij dan geboren worden en sterven noemen) maar bij het veranderen van een verbinding blijven die moleculen gewoon bestaan. Ze gaan alleen maar in een andere verbinding verder. Elke ademteug die je neemt bevat zuurstofmoleculen die al ontelbare keren door anderen zijn ingeademd. Het hele (ogenschijnlijke) leven is één dans van energie (moleculen, atomen, quanta, etc). Het is alleen maar de ik-gedachte die in een bepaalde verbinding van moleculen en atomen (onze hersenen) is ontstaan die onderscheid maakt tussen ik en de wereld. Maar kijk je verder, dan is het er niet.

Je vragen en aannames komen voort uit die ik-gedachte en die doorzien zou een einde aan je vragen en je zoektocht kunnen maken. En dat is precies wat we meestal niet willen.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Maria

Als die vragen er niet meer toe doen, dan weet je het. Of misschien duidelijker, "daar" waar die vragen er niet meer toe doen, "daar" weet je het.

De stellingen die aan je vragen ten grondslag liggen zijn m.i. onjuist. Een Eigen Persoonlijkheid is voor mij synoniem aan "ego". Het ego was al geen gevaar en een eigen persoonlijkheid is dat evenmin. Het hoeft niet bestreden te worden. Sterker nog, door de strijd ertegen erken je zijn bestaan en wordt dat bestaan alleen maar groter. Met "mensen van een nieuwe wereld" maak je onderscheid tussen verschillende soorten mensen. Ook dat is bedacht.

Op het niveau van wat we werkelijkheid zijn gaan noemen is er natuurkundig gezien alleen sprake van energie, van moleculen en atomen die met elkaar verbonden zijn en steeds nieuwe verbindingen aangaan (wat wij dan geboren worden en sterven noemen) maar bij het veranderen van een verbinding blijven die moleculen gewoon bestaan. Ze gaan alleen maar in een andere verbinding verder. Elke ademteug die je neemt bevat zuurstofmoleculen die al ontelbare keren door anderen zijn ingeademd. Het hele (ogenschijnlijke) leven is één dans van energie (moleculen, atomen, quanta, etc). Het is alleen maar de ik-gedachte die in een bepaalde verbinding van moleculen en atomen (onze hersenen) is ontstaan die onderscheid maakt tussen ik en de wereld. Maar kijk je verder, dan is het er niet.

Je vragen en aannames komen voort uit die ik-gedachte en die doorzien zou een einde aan je vragen en je zoektocht kunnen maken. En dat is precies wat we meestal niet willen.

Akkoord als je uitgaat vanuit het ik, de persoonlijke leefwereld. Wat als je uitgaat vanuit het al?

[Looro]

Het is mij duidelijk dat wat je de kern van 'mijn probleem' noemt, hetzelfde is voor mij. Ik benoem de eigenwaan anders en kom waarschijnlijk daardoor ook tot andere opvattingen. Maar de kern is, kan ik de nieuwe persoon die zich bewust is van de Waarheid, even blind vertrouwen al ik vanzelfsprekend deed in dat oude ik?
Als ik het oude ik opgeef, wordt de nieuwe persoon dan niet even blind in de uiterlijke, menselijke wereld?

Daarbij stilstaan toont dat dit een typische reactie is van het ik. De nieuwe persoon heeft het oude afgelegd en kent geen andere verbondenheid dan de Waarheid.

Ik moet hier glimlachen bij wat je zegt 'het ego opgeven, totaal en zonder enige weerstand'. Denken dat het ik dat kan is voor mij al grootheid. Het kleinste van het ik is nog te groot voor die innerlijke stilte die je noemt.
Het oude kan het ik niet opgeven.
Waar de nieuwe persoon begint, begint alles uit de bron. In die zin is er geen worden of proberen. Het is direct en uit het gehele wezen.

Ik kan niet zeggen 'ik ben die nieuwe mens' want het kleinste kind weet dat er in dit nieuwe geen ik kan zijn. Om dan toch te spreken is een goddelijke taal nodig. En die taal leren wij in afzondering op een dieper niveau in het innerlijk. De stilte is alleen maar de buitenkant van de Waarheid die in de stilte spreekt.
Looro

[Looro]

Oorspronkelijk geplaatst door Maria

Als die vragen er niet meer toe doen, dan weet je het. Of misschien duidelijker, "daar" waar die vragen er niet meer toe doen, "daar" weet je het.

De stellingen die aan je vragen ten grondslag liggen zijn m.i. onjuist. Een Eigen Persoonlijkheid is voor mij synoniem aan "ego". Het ego was al geen gevaar en een eigen persoonlijkheid is dat evenmin. Het hoeft niet bestreden te worden. Sterker nog, door de strijd ertegen erken je zijn bestaan en wordt dat bestaan alleen maar groter. Met "mensen van een nieuwe wereld" maak je onderscheid tussen verschillende soorten mensen. Ook dat is bedacht.

Op het niveau van wat we werkelijkheid zijn gaan noemen is er natuurkundig gezien alleen sprake van energie, van moleculen en atomen die met elkaar verbonden zijn en steeds nieuwe verbindingen aangaan (wat wij dan geboren worden en sterven noemen) maar bij het veranderen van een verbinding blijven die moleculen gewoon bestaan. Ze gaan alleen maar in een andere verbinding verder. Elke ademteug die je neemt bevat zuurstofmoleculen die al ontelbare keren door anderen zijn ingeademd. Het hele (ogenschijnlijke) leven is één dans van energie (moleculen, atomen, quanta, etc). Het is alleen maar de ik-gedachte die in een bepaalde verbinding van moleculen en atomen (onze hersenen) is ontstaan die onderscheid maakt tussen ik en de wereld. Maar kijk je verder, dan is het er niet.

Je vragen en aannames komen voort uit die ik-gedachte en die doorzien zou een einde aan je vragen en je zoektocht kunnen maken. En dat is precies wat we meestal niet willen.

Ik kan jouw invalshoek wel begrijpen maar kan minder akkoord gaan dat het louter om een gedachte gaat, om het denken. Het ik en de wereld zijn een woord die wij door taal zo menselijk maken als maar kan. Ook de natuurkunde, de wetenschap en ook de godsdienst en de psychologie maken deel uit van deze taal. 'Alles' wat wij kennen en weten, dromen en verlangen, maken en proberen, gebeurt in taal.
Daarbuiten, buiten het woord, is er het zwijgen, het niet-zijn.
Ik verstond de vragen in dit draadje dan ook als 'is het mogelijk zich van deze menselijkheid af te zonderen' en in dat 'niet' een bron te herkennen die door de geheelheid spreekt.
Looro

[moi]

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Het is mij duidelijk dat wat je de kern van 'mijn probleem' noemt, hetzelfde is voor mij. Ik benoem de eigenwaan anders en kom waarschijnlijk daardoor ook tot andere opvattingen. Maar de kern is, kan ik de nieuwe persoon die zich bewust is van de Waarheid, even blind vertrouwen al ik vanzelfsprekend deed in dat oude ik?
Als ik het oude ik opgeef, wordt de nieuwe persoon dan niet even blind in de uiterlijke, menselijke wereld?

Daarbij stilstaan toont dat dit een typische reactie is van het ik. De nieuwe persoon heeft het oude afgelegd en kent geen andere verbondenheid dan de Waarheid.

Ik moet hier glimlachen bij wat je zegt 'het ego opgeven, totaal en zonder enige weerstand'. Denken dat het ik dat kan is voor mij al grootheid. Het kleinste van het ik is nog te groot voor die innerlijke stilte die je noemt.
Het oude kan het ik niet opgeven.
Waar de nieuwe persoon begint, begint alles uit de bron. In die zin is er geen worden of proberen. Het is direct en uit het gehele wezen.

Ik kan niet zeggen 'ik ben die nieuwe mens' want het kleinste kind weet dat er in dit nieuwe geen ik kan zijn. Om dan toch te spreken is een goddelijke taal nodig. En die taal leren wij in afzondering op een dieper niveau in het innerlijk. De stilte is alleen maar de buitenkant van de Waarheid die in de stilte spreekt.
Looro

Je kunt het iig subtiel verwoorden, shapo.

'Je' bent geZien.

[Maria]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Akkoord als je uitgaat vanuit het ik, de persoonlijke leefwereld. Wat als je uitgaat vanuit het al?

Hoe bedoel je dat precies? Uitgaande van "het al" zijn toch geen vragen meer?

[Maria]

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Ik kan jouw invalshoek wel begrijpen maar kan minder akkoord gaan dat het louter om een gedachte gaat, om het denken. Het ik en de wereld zijn een woord die wij door taal zo menselijk maken als maar kan. Ook de natuurkunde, de wetenschap en ook de godsdienst en de psychologie maken deel uit van deze taal. 'Alles' wat wij kennen en weten, dromen en verlangen, maken en proberen, gebeurt in taal.
Daarbuiten, buiten het woord, is er het zwijgen, het niet-zijn.
Ik verstond de vragen in dit draadje dan ook als 'is het mogelijk zich van deze menselijkheid af te zonderen' en in dat 'niet' een bron te herkennen die door de geheelheid spreekt.
Looro

Het spijt me Looro, ik volg je niet. Het is alsof jij het over iets heel anders hebt, maar het is gissen voor mij waarover.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Er wordt hier veel gepraat over dwaling, inzicht, sluiers die over de werkelijkheid zouden liggen.... en meestal gaat men uit van de mens die door zijn 'ego' misleid is, in duisternis leeft, ongelukkig is, slaaf is van dat 'ego' en zo van de door hem verkeerd geziene en/of ervaren wereld...

Het wordt hier ook duidelijk dat zelfs voor de mensen die de misleiding van dat 'ego' inzien, het heel moeilijk is om altijd en overal zijn werking tegen te gaan en dat ze nog dikwijls terugvallen in hun oude pantser; mogen we zeggen het oude 'ik'.

Er is recentelijk een topic gestart over het ego, misschien vindt je daar wat je zoekt?

Wanneer het onderwerp van richting veranderd kan beter elders waar al een draadje over bestaat aansluiting worden gezocht. Het buskruit hoeft niet elke keer opnieuw worden uitgevonden we kunnen aansluiting vinden bij anderen die dat al onderzocht hebben.