Aankomen

[Nadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Theo

Ja. Het is onderdeel van het proces van transfiguratie.
Dat vereist geen sturende invloed. Dus tijdens de commotie leer ik navigeren tussen willen en niet-willen. Internet is daarbij ideaal.

Mooi. Zo heb ik het ook ervaren.

[Tine]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Akkoord dat het woord ontdekken beter is en dat zuiveren in feiten slecht gekozen is want zuiveren van wat? Maar als je dat aanneemt ga je er dan ook van uit dat het leven zin heeft, dat er een evolutie is die min of meer gepland is en die een richting uitgaat?

Ik weet alleen dat het leven als heel zinvol maar evengoed als compleet zinloos kan gezien ?n dus ook ervaren worden. Waardoor ik aanneem dat het leven zélf geen etiket (hetzij "zinnig", hetzij "zinloos") draagt maar de invulling ervan door de mens zelf gebeurt.

Dat het (mijn) leven een richting volgt, dat kan niet anders (het wordt immers geleefd) maar waarheen dat leidt, blijft altijd een open vraag (een niet-weten). En als er al een plan aan ten grondslag zou liggen, is dat toch iets waar je volgens mij geen "zicht" kan op hebben.
Of er dus effectief evolutie is wat het leven betreft, kan ik niet weten. Het kan zo lijken wanneer je op een bepaalde manier "kijkt" maar vanuit een ander gezichtspunt kan men evengoed een bewijs van het tegendeel leveren. Volgens mij heeft het (kunnen) vaststellen van bepaalde zaken dus voornamelijk te maken met de blik, het "zicht" van degene die kijkt (de ziener zelf). Wat ik zie, verschilt van wat een ander ziet -zelfs als we naar hetzelfde fenomeen kijken- omdat het "(bewustzijns)licht" wat erop valt, vanuit 2 verschillende invalshoeken vertrekt. Er kan dus eigenlijk niet echt sprake zijn van "gelijk hebben", maar minstens even waar is het gegeven dat iedereen altijd gelijk heeft, vanuit de eigen visie, het ingenomen standpunt.
Maar ja, ik ben dan ook iemand die niet gelooft in het bestaan van waarheid op zich, in het absolute of onveranderlijke van iets. Ik vind het belangrijker te ontdekken wat waar is voor mij (en daar naar te leven) dan dat ik zou proberen leven naar datgene wat anderen als "waar(heid) die voor iedereen geldt" bestempelen, maar wat voor mij niet "klopt". Ik zie het nut niet van het proberen ontdekken van de "ultieme waarheid" omdat zelfs de zogenaamd gemeenschappelijke waarheid (= aardse of universele wetten die voor iedereen gelden) sowieso op een individuele manier wordt ingevuld. Zo is dood-zijn voor mij een niet-bestaand iets omdat ik (althans fysiek) effectief dood ben geweest en blijkbaar gewoon in een andere "sfeer" terecht kwam. Anderen kunnen dat concept ("de dood bestaat niet") als ontkenning of lariekoek (inbeelding, wishful thinking) benoemen maar dat is alleen maar omdat ze die specifieke ervaring niet "kennen"; het bestaat niet in hun bewustzijn en dus geloven ze dat het niet bestaat. Voor mij is dat dus wél een te ervaren realiteit...

Zonder voorwaarden vertrouwen op het innerlijk weten (dat zich van moment tot moment aandient en niet op voorhand kan "gekend" worden) is wat mij betreft de grootste uitdaging, want het kan je op plaatsen brengen waar je eigenlijk helemaal niet wilt zijn. Het vraagt een duidelijke bereidheid om je te laten leiden, een loslaten van de wil om (mentale/emotionele) controle te hebben en dat is voor velen (waaronder ik) een niet zo gemakkelijke opgave...

[Puppetji]

Oorspronkelijk geplaatst door Theo

Het gaat er om dat alles doorzien wordt. Anders kom je terecht in een lamaarwaaien mentaliteit.

Hoe lang ga jij nog blijven onderzoeken Theo?
Of blijf je maar bezig over dat het er om gaat om alles te doorzien en onderzoeken om anderen aan te zetten tot het onvolprezen gedegen zelfonderzoek waar zowat geen enkel forumlid in de ogen van Renoir / Laurens nog maar aan begonnen is en wat hij zelf afgerond heeft?

Het is nochtans heel simpel: Het menselijk lijden heeft een heel directe oorzaak: de identificatie met onze gedachten.

'Eén simpele gedachte ? zoals bijvoorbeeld het idee dat jij ?er? nog niet bent ? kan je leven op een pijnlijke manier overschaduwen. Het is maar een gedachte en je kunt je afvragen of deze gedachte waar is. Stel je eens voor hoe het zou zijn als die gedachte niet in je bewustzijn zou verschijnen, dat je hem niet zou kunnen denken, waar is dan het probleem? Aan wie verschijnt die gedachte? Wat maakt het mogelijk dat je deze gedachte überhaupt kunt waarnemen? Is dat niet bewustzijn? En wie ben jij? Ben jij die gedachte, of ben jij het gewaarzijn dat zich bewust is van die gedachte?'

'Zodra je je gedachten ziet voor wat ze zijn ? tijdelijke luchtbellen ? verliezen ze hun schijnbare macht.'

Uittreksel van: Erik van Zuydam. 'De ontdekking van het Nu'. iBooks.

[Tine]

Oorspronkelijk geplaatst door Puppetji

'Zodra je je gedachten ziet voor wat ze zijn ? tijdelijke luchtbellen ? verliezen ze hun schijnbare macht.'

Gedachten op zich zijn inderdaad onschadelijk, ze komen en gaan. Maar gedachten die ooit voor "waar en echt" aangenomen werden (nog voor je de werkingskracht van gedachten kende) en die -zonder je bewuste medeweten-tot overtuigingen zijn kunnen uitgroeien, kunnen nog steeds in je (onder)bewustzijn leven, net zoals de (pijnlijke) gevolgen van die bepaalde overtuigingen nog in je systeem kunnen ronddwalen en hun (ongewenste) invloed uitoefenen op je functioneren. Je mag dan nog duizend keer per dag zeggen : "gedachten hebben geen macht", de (al dan niet bewuste) overtuigingen en hun "lading" die zich in je zijn bevinden, hebben dat blijkbaar wél!

[Puppetji]

Oorspronkelijk geplaatst door Tine

...Je mag dan nog duizend keer per dag zeggen : "gedachten hebben geen macht", de (al dan niet bewuste) overtuigingen en hun "lading" die zich in je zijn bevinden, hebben dat blijkbaar wél!

Tine, het gaat niet over dat duizend keer te zeggen per dag.
Gedachten heb wel degelijk macht, zeker de onbewuste, tot zolang men niet weet hoe er mee om te gaan. Waar het over gaat is ze niet tot vijanden te maken.
Als ik het moeilijk heb als gevolg als gevolg van gedachten, bewuste of onbewuste, emoties etc. luister ik hier naar: Bestaansrecht.

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Tine

Gedachten op zich zijn inderdaad onschadelijk, ze komen en gaan. Maar gedachten die ooit voor "waar en echt" aangenomen werden (nog voor je de werkingskracht van gedachten kende) en die -zonder je bewuste medeweten-tot overtuigingen zijn kunnen uitgroeien, kunnen nog steeds in je (onder)bewustzijn leven, net zoals de (pijnlijke) gevolgen van die bepaalde overtuigingen nog in je systeem kunnen ronddwalen en hun (ongewenste) invloed uitoefenen op je functioneren. Je mag dan nog duizend keer per dag zeggen : "gedachten hebben geen macht", de (al dan niet bewuste) overtuigingen en hun "lading" die zich in je zijn bevinden, hebben dat blijkbaar wél!

"Gedachten hebben geen macht" is volgens mij ook weer een overtuiging.

Een gedachte is simpelweg een gedachte. Ik zie het als een gebruiksartikel die op het juiste moment heel veel macht heeft en op een ander moment geen. Een fietspomp heeft heel veel macht als je een fiets hebt met een zachte band. Maar als je een blik moet openen heb je meer aan de blikopener. En ondertussen lopen we toch niet alle dagen (mag ik hopen) met een fietspomp en een blikopener over straat. Onderzoek van gedachtes leidt er toe dat we ze niet groter en niet kleiner maken dan ze zijn. En dat schept ruimte zodat ze adequaat hun plek in het geheel in kunnen nemen. En zonder 'geloof' er in (identificatie er mee) doen ze dat ook als vanzelf.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Tine

Ik weet alleen dat het leven als heel zinvol maar evengoed als compleet zinloos kan gezien ?n dus ook ervaren worden. Waardoor ik aanneem dat het leven zélf geen etiket (hetzij "zinnig", hetzij "zinloos") draagt maar de invulling ervan door de mens zelf gebeurt.

Dat het (mijn) leven een richting volgt, dat kan niet anders (het wordt immers geleefd) maar waarheen dat leidt, blijft altijd een open vraag (een niet-weten). En als er al een plan aan ten grondslag zou liggen, is dat toch iets waar je volgens mij geen "zicht" kan op hebben.
Of er dus effectief evolutie is wat het leven betreft, kan ik niet weten. Het kan zo lijken wanneer je op een bepaalde manier "kijkt" maar vanuit een ander gezichtspunt kan men evengoed een bewijs van het tegendeel leveren. Volgens mij heeft het (kunnen) vaststellen van bepaalde zaken dus voornamelijk te maken met de blik, het "zicht" van degene die kijkt (de ziener zelf). Wat ik zie, verschilt van wat een ander ziet -zelfs als we naar hetzelfde fenomeen kijken- omdat het "(bewustzijns)licht" wat erop valt, vanuit 2 verschillende invalshoeken vertrekt. Er kan dus eigenlijk niet echt sprake zijn van "gelijk hebben", maar minstens even waar is het gegeven dat iedereen altijd gelijk heeft, vanuit de eigen visie, het ingenomen standpunt.
Maar ja, ik ben dan ook iemand die niet gelooft in het bestaan van waarheid op zich, in het absolute of onveranderlijke van iets. Ik vind het belangrijker te ontdekken wat waar is voor mij (en daar naar te leven) dan dat ik zou proberen leven naar datgene wat anderen als "waar(heid) die voor iedereen geldt" bestempelen, maar wat voor mij niet "klopt". Ik zie het nut niet van het proberen ontdekken van de "ultieme waarheid" omdat zelfs de zogenaamd gemeenschappelijke waarheid (= aardse of universele wetten die voor iedereen gelden) sowieso op een individuele manier wordt ingevuld. Zo is dood-zijn voor mij een niet-bestaand iets omdat ik (althans fysiek) effectief dood ben geweest en blijkbaar gewoon in een andere "sfeer" terecht kwam. Anderen kunnen dat concept ("de dood bestaat niet") als ontkenning of lariekoek (inbeelding, wishful thinking) benoemen maar dat is alleen maar omdat ze die specifieke ervaring niet "kennen"; het bestaat niet in hun bewustzijn en dus geloven ze dat het niet bestaat. Voor mij is dat dus wél een te ervaren realiteit...

Zonder voorwaarden vertrouwen op het innerlijk weten (dat zich van moment tot moment aandient en niet op voorhand kan "gekend" worden) is wat mij betreft de grootste uitdaging, want het kan je op plaatsen brengen waar je eigenlijk helemaal niet wilt zijn. Het vraagt een duidelijke bereidheid om je te laten leiden, een loslaten van de wil om (mentale/emotionele) controle te hebben en dat is voor velen (waaronder ik) een niet zo gemakkelijke opgave...

Van de ene kant zie en ervaar ik enorm veel advaita in jou (vooral op punten waar ikzelf schromelijk te kort schiet) en van de andere kant is er een vasthouden aan je 'persoonlijk' zijn, een vasthouden dat men mij hier ook voortdurend verwijt, terwijl ikzelf het zo niet meer zie.

Als ik over de wereldevolutie en andere onderwerpen die mij persoonlijk ver overstijgen praat, waar is dan mijn persoonlijk zijn? Voor mij nergens meer, want ik zie mij daar als toeschouwer en ook als meedrijven met de stroom, maar mijn persoonlijk leven staat daar compleet los van. Indien, bij wijze van spreken ik tot de conclusie zou komen dat morgen de wereld vergaat, dan vergaat morgen de wereld en dan verandert dat niets aan mijn aards bestaan, alleen dat ik morgen, samen met de aarde er niet meer zal zijn...

Ik geef je 100% gelijk dat je vertrekt van je Eigen overtuigingen en ervaringen en van wat voor jou waar is of niet; heb ik ook gedaan, maar ik denk dat op een bepaald ogenblik die ik in dat geheel meer en meer op de achtergrond komt te staan en dat je meer en meer het geheel zonder jezelf zult zien... enfin, dat is toch mijn ervaring en wat jouw gedacht, ervaring over de dood betreft treedt ik je volkomen bij.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Tine

Gedachten op zich zijn inderdaad onschadelijk, ze komen en gaan. Maar gedachten die ooit voor "waar en echt" aangenomen werden (nog voor je de werkingskracht van gedachten kende) en die -zonder je bewuste medeweten-tot overtuigingen zijn kunnen uitgroeien, kunnen nog steeds in je (onder)bewustzijn leven, net zoals de (pijnlijke) gevolgen van die bepaalde overtuigingen nog in je systeem kunnen ronddwalen en hun (ongewenste) invloed uitoefenen op je functioneren. Je mag dan nog duizend keer per dag zeggen : "gedachten hebben geen macht", de (al dan niet bewuste) overtuigingen en hun "lading" die zich in je zijn bevinden, hebben dat blijkbaar wél!

Tine, zitten we hier niet op het gebied van indoctrinatie en de enorme schadelijke gevolgen daarvan?
En indoctrinatie kan ook een gegeven zijn dat van jezelf komt, er moeten niet altijd derden daarbij betrokken zijn alhoewel het meestal wel het geval is.
Indien derden erbij betrokken zijn is het een spel van er in te slagen om je Eigen leven terug in je Eigen handen te nemen; maar die slechte ervaringen blijven en de minste aanleiding is genoeg om er terug in te vervallen.
Ik persoonlijk, dus neem het voor wat het is, heb een ervaring dat bij zulke mensen er een enorme woede opgesloten zit en dat het vooral die woede is waar ze bang voor zijn en die ze gelinkt houden aan die ervaringen.
Indien je je daar in erkent, wat zeker niet het geval moet zijn, doe er dan in eerste instantie alles aan, het beste onder deskundige begeleiding, om die woede uit te leven, vooral niet verder te onderdrukken; leef ze uit tot op het bot en ik denk dat daarna alle andere problemen veel efficienter en effectiever opgelost kunnen worden.

Ik herhaal, ik ben zeker geen deskundige en ik geef je voor wat ze zijn mijn Eigen inzichten. Indien je je daar niet erkent, wat heel goed mogelijk is, want ik ken jou niet, leg ze dan gewoon naast je neer en vergeet wat ik hier gezegd heb.

[Theo]

Oorspronkelijk geplaatst door Puppetji

Hoe lang ga jij nog blijven onderzoeken Theo?
Of blijf je maar bezig over dat het er om gaat om alles te doorzien en onderzoeken om anderen aan te zetten tot het onvolprezen gedegen zelfonderzoek waar zowat geen enkel forumlid in de ogen van Renoir / Laurens nog maar aan begonnen is en wat hij zelf afgerond heeft?

Dat is de clou, Laurens heeft zijn zelfonderzoek niet afgerond.
Dat is een overtuiging van hem, welke ik aan het wankelen heb gebracht.
Rob, Maria en Laurens zijn als 3 muren die elkaar overeind houden.

Het is nochtans heel simpel: Het menselijk lijden heeft een heel directe oorzaak: de identificatie met onze gedachten.

Dat klopt. Maar egoloosheid bestaat niet als permanente toestand.
Dus je kan nooit om je gedachten heen. Ook die vermeende egoloosheid is een overtuiging welke aan het wankelen gebracht dient te worden.

'Eén simpele gedachte ? zoals bijvoorbeeld het idee dat jij ?er? nog niet bent ? kan je leven op een pijnlijke manier overschaduwen. Het is maar een gedachte en je kunt je afvragen of deze gedachte waar is. Stel je eens voor hoe het zou zijn als die gedachte niet in je bewustzijn zou verschijnen, dat je hem niet zou kunnen denken, waar is dan het probleem? Aan wie verschijnt die gedachte? Wat maakt het mogelijk dat je deze gedachte überhaupt kunt waarnemen? Is dat niet bewustzijn? En wie ben jij? Ben jij die gedachte, of ben jij het gewaarzijn dat zich bewust is van die gedachte?'

'Zodra je je gedachten ziet voor wat ze zijn ? tijdelijke luchtbellen ? verliezen ze hun schijnbare macht.'

Op zich klopt dit, maar als het alleen een verstandelijk dingetje blijft ben je alsnog de lul. Dat is wat verstandelijk gerealiseerden doen. Die hebben ergens pijn zitten en maken zichzelf wijs dat ze niet bestaan. Maar de pijn die blijft!
Maar dan maken ze zichzelf wijs: "ik besta niet, dus de pijn is er wel, maar de pijn is niet van mij".

Ook verstandelijk gerealiseerden doen aan zinsbegoocheling.
Het zijn pijnvermijders, hoeveel ego wil je hebben?

[Theo]

Oorspronkelijk geplaatst door Tine

Gedachten op zich zijn inderdaad onschadelijk, ze komen en gaan. Maar gedachten die ooit voor "waar en echt" aangenomen werden (nog voor je de werkingskracht van gedachten kende) en die -zonder je bewuste medeweten-tot overtuigingen zijn kunnen uitgroeien, kunnen nog steeds in je (onder)bewustzijn leven, net zoals de (pijnlijke) gevolgen van die bepaalde overtuigingen nog in je systeem kunnen ronddwalen en hun (ongewenste) invloed uitoefenen op je functioneren. Je mag dan nog duizend keer per dag zeggen : "gedachten hebben geen macht", de (al dan niet bewuste) overtuigingen en hun "lading" die zich in je zijn bevinden, hebben dat blijkbaar wél!

We hebben minder vat op onze overtuigingen dan we zelf denken.
Overtuigingen laten zich niet zomaar verjagen.
Ook niet door te zeggen dat overtuigingen veranderlijk zijn.
Nee, je zult het veld van overtuigingen volledig dienen te verlaten.
Maar dat kan niet verstandelijk.