Wat bent jij?

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

Dat van de dingen die mij loslaten, dat herken ik wel. Maar pas nadat ik bereid was om ze ten volle te erkennen. In het licht te plaatsen. Hoe je 't maar noemen wilt. Er ruimte aan te geven. Ik weet dat je er het nut niet van inziet om persoonlijke dingen te delen, toch doe je dat, zo heel af en toe, en ik geniet daarvan. Het geeft je een gezicht, het maakt je menselijk, op de een of andere manier. Ja, ik kan er niks aan doen, maar dat vind ik prettig. Ontroerend ook. Toen je vertelde dat je opa was geworden bv. En daar een foto van plaatste. Vond ik mooi. Kan er niks aan doen. Het zal beroepsdeformatie zijn. Dat geloof ik graag. Maar als het je heilige overtuiging is, dat ik ergens de boot mis, of gemist heb, dan hoor ik dat graag en zal ik er naar kijken. En dat meen ik oprecht.

De bereidheid om ze ten volle te erkennen is een therapeutische benadering er ruimte aan geven ook. In de ruimte wordt je probleem naar de juiste (en dus minimale) proporties terug gebracht en hangt het niet meer als een molensteen om je nek. Dat je je probleem niet bent is een geheel ander benadering maar dat stelt voorop dat je weet of zicht hebt gekregen op 'wat' je bent en daar gaat nou eenmaal gedegen zelfonderzoek aan vooraf. Het lijkt er op dat je niet deze benadering hebt toegepast maar de therapeutische. Als dat je oplossing is dan is dat prima sommigen hebben gewoon niet meer noten op hun zang zoals anderen die koste wat het kost willen weten 'wat' ze zijn. Je bent dan niet in gebreke je hebt die belangstelling dan gewoon niet.

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

Omdat gedeelde smart halve smart is en gedeelde vreugd dubbele vreugd?

Wanneer je in je gedegen zelfonderzoek in het niets bent uitgekomen weet je dat je daar absoluut helemaal alleen bent. Het is daarna niet meer hetzelfde en ontleen je geen betekenis aan zulke spreuken.

[Nadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

De bereidheid om ze ten volle te erkennen is een therapeutische benadering er ruimte aangeven ook. In de ruimte wordt je probleem naar de juiste (en dus minimale) proporties terug gebracht en hangt het niet meer als een molensteen om je nek. Dat je je probleem niet bent is een geheel ander benadering maar dat stelt voorop dat je weet of zicht hebt gekregen op 'wat' je bent en daar gaat nou eenmaal gedegen zelfonderzoek aan vooraf. Het lijkt er op dat je niet deze benadering hebt toegepast maar de therapeutische. Als dat je oplossing is dan is dat prima sommigen hebben gewoon niet meer noten op hun zang zoals anderen die koste wat het kost willen weten 'wat' ze zijn. Je bent dan niet in gebreke je hebt die belangstelling dan gewoon niet.

Ik heb die belangstelling juist wel gehad. Ik wou coute que coute weten hoe het zat. De therapeutische benadering bleek ontoereikend. In advaita vond ik wat ik zocht. En ik kan me ook niet voorstellen dat je ergens anders kunt uitkomen dan daar. Daarmee houdt alles voor mij verder op. Verder dan dat kun je niet komen zogezegd. Maar daarna begon er een proces op het persoonlijke vlak. De opgedane inzichten/kennis vinden hun weerslag op de persoon(lijkheid) ook al is die illusionair. Binnen die illusie, die vermeende wereld, hebben we het daar tenslotte toch maar mee te doen. Zoals ik al zei, eerst was er afwijzing, verzet, toen zien dat al die zaken onwaar bleken te zijn, en daarna was er de omarming. Ja, ik kan er niks anders van maken. Beter kan ik het nu even niet verwoorden. Dat laat onverlet dat ik best nog ergens de boot gemist kan hebben. Nou, dat hoor ik dan wel.

[Nadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Wanneer je in je gedegen zelfonderzoek in het niets bent uitgekomen weet je dat je daar absoluut helemaal alleen bent. Het is daarna niet meer hetzelfde en ontleen je geen betekenis aan zulke spreuken.

Tuurlijk, in your moments of deepest despair ben je alleen. Je bent hier alleen gekomen en alleen zul je weer gaan. Dat is een gegeven. Maar er is een tijd van komen en van gaan, maar dat laat de vraag open: wat doe je in de tussentijd? Wat kun je anders doen dan zin en betekenis geven aan je (vermeende) bestaan?

[Theo]

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

Zij die "weten" hoef je inderdaad niks te vertellen. Althans niet over dat "weten". Want dat "weten" ze wel. Dus kunnen we het over iets anders hebben. Over het weer, wat je gegeten hebt vanavond, dat je morgen een afspraakje hebt met een leuke dame, of dat je goudvis is overleden. Het zijn de kleine dingen die het doen tenslotte. Maar om dat nou allemaal ego te noemen?

Er zijn geen onwetenden. Er is weten. En dat weten we allemaal. Maar er zijn sluiers gelegd over dat weten. Sluiers van conditionering. We kunnen ons ontdoen van onze bedekkingen en onszelf ont-dekken, waardoor we naakt, kwetsbaar en open, oog in oog met ons (ware) zelf komen te staan. Ook dat is geweten.

Maar we zijn allemaal bange poeperds, en ook dat is geweten. In de manier waarop je spreekt over het weer, wat je gegeten hebt, je afspraakje of je overleden goudvis, wordt duidelijk in hoeverre de eigenschappen van dat weten (ondanks dat er geen eigenschappen aan kunnen worden toegekend, maar ze zijn er wel degelijk) zoals openheid, kwetsbaarheid, spontaniteit, betrokkenheid, mededogen, bevlogenheid, passie etc.) hun weerslag hebben gevonden op de persoon.

Daar heb ik het over.

Ik lees hier weer allerlei zaken die voortkomen uit een niet goed onderzoeken van de kwestie. Over zoiets als ego kan je de rest van je leven doorzeveren.
Het gaat er om dat het doorzien wordt zonder oordeel. Dat is voldoende.
Het behoeft niet waar, dan wel onwaar te worden verklaard.

En dat doorzien is louter en alleen dat dat wat wij 'ego' noemen een hele trits conditioneringen is. En die conditioneringen kan je gaan uitpluizen tot je een ons weegt. Daar ga je nooit uitkomen om de doodeenvoudige reden dat een conditionering een schakeling is. Zo zitten onze hersens in elkaar en daar hoef je eigenlijk niks meer mee dan waarnemen en onderkennen.

Zo is vrijwel iedereen onwetend, waar jij zelfs helemaal geen onwetenden ziet.
En dat komt door die absurde focus op bewustzijn. Ja, natuurlijk is er niemand zonder bewustzijn. Maar het gaat hier helemaal niet om het weten van bewustzijn. Het bewustzijn in jou en mij is slechts ons persoonlijk stukje bewustzijn, het grond-ik. Wat van zichzelf ledig is en waarneemt wat er waar te nemen valt. Ieder oordeel komt vanuit het brein, dus de kwestie is doodsimpel: stop daar mee!

We zijn ook niet allemaal bange poeperds, dat is slechts jouw perceptie.
Je extrapoleert je eigen visie naar iedereen. Maar in de realisatie gaat het er om dat je jouw bewustzijn bewust maakt van al het andere bewustzijn wat er is. Als je dat stukje realiseert dan kom je bij Waarheid uit. En dat stukje mis ik nou net bij de meesten hier. Men blijft maar zeveren over hetzelfde zoals ook Hans Laurentius doet. Bij dat hele team advaita lees ik hetzelfde riedeltje, maar niks over Waarheid. (behalve dan in grote woorden)

Wie die Waarheid in zichzelf vind weet ook dat zijn leven nooit meer hetzelfde zal zijn. Maar ik lees hier bv dat Laurens over verdriet schrijft:

Ik zie geen verschil, het enige dat ik ervaar is dat het niet een mij overkomt.

Hij ziet het verschil niet met vroeger, het enige dat hij ervaart is dat het niet een mij overkomt. Daaruit weet ik precies waar Laurens staat. Hij ervaart verdriet gewoon nog zoals een ego dat doet, alleen hij ont-kent dat ego. Hetzelfde zegt hij over pijn.

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

Ik heb die belangstelling juist wel gehad. Ik wou coute que coute weten hoe het zat. De therapeutische benadering bleek ontoereikend. In advaita vond ik wat ik zocht. En ik kan me ook niet voorstellen dat je ergens anders kunt uitkomen dan daar. Daarmee houdt alles voor mij verder op. Verder dan dat kun je niet komen zogezegd. Maar daarna begon er een proces op het persoonlijke vlak. De opgedane inzichten/kennis vinden hun weerslag op de persoon(lijkheid) ook al is die illusionair. Binnen die illusie, die vermeende wereld, hebben we het daar tenslotte toch maar mee te doen. Zoals ik al zei, eerst was er afwijzing, verzet, toen zien dat al die zaken onwaar bleken te zijn, en daarna was er de omarming. Ja, ik kan er niks anders van maken. Beter kan ik het nu even niet verwoorden. Dat laat onverlet dat ik best nog ergens de boot gemist kan hebben. Nou, dat hoor ik dan wel.

Weten hoe het zit kan zich evengoed nog op het terrein van 'wie' je bent bevinden, het is niet toereikend omdat 'wie' zich verliest in onbeduidende details. Advaita is dat onmiddellijke inzicht te weten wat je bent en dat heeft in zich dat er geen proces op het persoonlijke vlak meer op volgt. Dat persoonlijke vlak is immers, met het doorzien 'wat' je bent, als datgene wat je niet bent doorzien. Ik heb vaker gehoord dat er een proces op het persoonlijk vlak zou volgen maar ik heb dat niet meegemaakt en logischerwijze bestaat het ook niet. Dus je 'Daarmee houdt alles voor mij verder op.' betekend het einde van jou als entiteit, maar het vervolg 'daarna begon er een proces...' loochenstraft de eerste zin. Het vervolg is een redenatie hoe je van niets tot iets komt en zoiets maak je mee zonder daar achteraf een verklaring voor te hebben.

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

Tuurlijk, in your moments of deepest despair ben je alleen. Je bent hier alleen gekomen en alleen zul je weer gaan. Dat is een gegeven. Maar er is een tijd van komen en van gaan, maar dat laat de vraag open: wat doe je in de tussentijd? Wat kun je anders doen dan zin en betekenis geven aan je (vermeende) bestaan?

Als je werkelijk in staat zou zijn om je innerlijke stem te horen was dat geen vraag maar een 'weten'. Tot zolang is het zingeving want het bestaan heeft geen doel maar daar kan ego niet tegen.

[Theo]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Als je werkelijk in staat zou zijn om je innerlijke stem te horen was dat geen vraag maar een 'weten' tot zolang is het zingeving want het bestaan heeft geen doel maar daar kan ego niet tegen.

Kijk maar uit dat je Rob niet op je dak krijgt. Die gelooft niet in de stem in de stilte. Straks val je uit team advaita en wordt je new age aangewreven.

Oorspronkelijk geplaatst door Theo

Wie die Waarheid in zichzelf vind weet ook dat zijn leven nooit meer hetzelfde zal zijn. Maar ik lees hier bv dat Laurens over verdriet schrijft:

Ik zie geen verschil, het enige dat ik ervaar is dat het niet een mij overkomt.

Hij ziet het verschil niet met vroeger, het enige dat hij ervaart is dat het niet een mij overkomt. Daaruit weet ik precies waar Laurens staat. Hij ervaart verdriet gewoon nog zoals een ego dat doet, alleen hij ont-kent dat ego. Hetzelfde zegt hij over pijn.

Het is fijn Theo dat er eindelijk iemand is die weet waar ik sta en weet wat ik ervaar. Voor het geval ik begin te dementeren kom ik het bij je vragen.

Ik wens u allen een verkwikkende nachtrust, de maan waakt over u

[Theo]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Het is fijn Theo dat er eindelijk iemand is die weet waar ik sta en weet wat ik ervaar. Voor het geval ik begin te dementeren kom ik het bij je vragen.

Ik wens u allen een verkwikkende nachtrust, de maan waakt over u

Bij dementie beginnen al je overtuigingen uit zichzelf al te wankelen.
Dus ook jouw overtuigingen omtrent zelfkennis.
Helaas ben je dan niet meer bij machte om te onderzoeken.
Het is dus zaak om het voor die tijd te doen.

Jij ook slaap lekker, Laurens.