Verschil tussen polariteit en dualiteit

[moi]

Geloven/niet/geloven heeft enkel een bestaansrecht in dualiteit, als houvast, geen enkel bewijs is daar, enkel een vertrouwen uit angst ontstaan.

Of ook als een evt. ervaring die doet geloven, van dierbaren te houden, die niet meer onder ons zijn (waar geen enkel bewijs meer van is) nog als vorm van hun bestaan.

Prima gegeven als je je daarmee wilt blijven sussen, als
overlevingsmechanisme van gemis, van wat zich in vorm aan je heeft laten zien.

Mocht het gaan over het ontdoen van alle onwaarheden op zoek naar Waarheid, dan vergt dat verdergaand onderzoek, zoals naar bovenstaand te kijken ,of dat berust op enige Waarheid.

[NN]

Oorspronkelijk geplaatst door moi

...een vertrouwen uit angst ontstaan...

Is dit zo?
Een bijproduct van angst is: wantrouwen.
Vertrouwen heeft overgave in zich en is mede hierdoor afwezigheid van angst

[moi]

Oorspronkelijk geplaatst door NN

Is dit zo?
Een bijproduct van angst is: wantrouwen.
Vertrouwen heeft overgave in zich en is mede hierdoor afwezigheid van angst

Je haalt de tekst uit zijn context, het gaat hier over het geloof/vertrouwen.
Dat berust op angst , vertrouwen daarin, maakt dualiteit sterk.

Je hebt er iig naar gekeken en dit is wat jij eruit haalt, berustend op je eigen onderzoek.

Overgave opzich IS vertrouwen.

Dat is wat je juist aangeeft, de subtiliteit ligt dicht bij elkaar, maar een wereld van verschil ,dat is het dat je het kunt onderzoeken op zijn juistheden.

[NN]

Het viel mij op dat je schreef: 'vertrouwen uit angst ontstaan'.
Ook binnen de context van je verhaal leek mij dit niet juist, aangezien geloven en vertrouwen voor mij twee verschillende zaken zijn.

In sommige situaties is pijnlijk zichtbaar dat geloof/geloven gebaseerd is op angst.

[moi]

Oorspronkelijk geplaatst door NN

Het viel mij op dat je schreef: 'vertrouwen uit angst ontstaan'.
Ook binnen de context van je verhaal leek mij dit niet juist, aangezien geloven en vertrouwen voor mij twee verschillende zaken zijn.

In sommige situaties is pijnlijk zichtbaar dat geloof/geloven gebaseerd is op angst.

NN, als mensen geloven hebben ze vertrouwen (zoals duidelijk wordt uitgedragen), het is enkel het vertrouwen, waar het niet om draait.
Enkel gelovigen geven vertrouwen uit handen ,
(leggen alle verantwoordelijkheden in de handen van God),
in de vorm van een geloof en van daaruit is het dat zij rond blijven spartelen in het denken in waarheid te verkeren.

Ook binnen de context van je verhaal leek mij dit niet juist, aangezien geloven en vertrouwen voor mij twee verschillende zaken zijn.

Je haalt het echt uit zijn context.

Vertrouwen IS ( zelfs dat niet)

Zonder geloof/vertrouwen, in de vorm.
Je ziet de subtiliteit ervan niet.

[NN]

Oorspronkelijk geplaatst door moi

NN, als mensen geloven hebben ze vertrouwen (zoals duidelijk wordt uitgedragen), het is enkel het vertrouwen, waar het niet om draait.
Enkel gelovigen geven vertrouwen uit handen ,
(leggen alle verantwoordelijkheden in de handen van God),
in de vorm van een geloof en van daaruit is het dat zij rond blijven spartelen in het denken in waarheid te verkeren.

Je moet niet alles geloven wat gelovigen vertellen.

Je haalt het echt uit zijn context.

Vertrouwen IS ( zelfs dat niet)

Zonder geloof/vertrouwen, in de vorm.
Je ziet de subtiliteit ervan niet.

Het is niet aan jou om te bepalen wat ik wel of niet zie.
We verschillen van mening met elkaar op dit punt.
Je argumenten overtuigen mij niet dat uit angst vertrouwen kan ontstaan.

[Theo]

Wat een gelul toch allemaal weer?

De enige die kan geloven is 'ik'. Zelfs het geloof dat 'ik' niet bestaat is een geloof van datzelfde 'ik'?..

Het 'ik' doet ten aller tijde pogingen om te overleven. Dat zien we terug bij religieuzen die voor het 'ik' een plaatsje in een hiernamaals wensen. En dat vereist weer 'geloof'.

En om tot 'geloof' te komen is er vertrouwen nodig. Dat soort vertrouwen is in feite het vermogen om jezelf wat wijs te maken. Het is ook een vertrouwen voortkomend uit angst. Het 'ik' heeft namelijk als horizon de dood. En het 'ik' is een overlever, zelfs de dood wil hij overleven.

In dit kader pas ook het geloof 'dat ik niet bestaat'. Dat geloof is gelul van de bovenste plank. Want iedereen kan zo zien dat hij/zij omringt is met allerhande ikjes?.

Maar ja?als 'ik' niet besta, dan hoef ik natuurlijk ook niet langer angst te hebben voor de dood. Zo omzeilen veel mensen hier die oerangst: door het 'ik' niet-bestaand te verklaren?.

Oorspronkelijk geplaatst door Theo

Maar ja?als 'ik' niet besta, dan hoef ik natuurlijk ook niet langer angst te hebben voor de dood. Zo omzeilen veel mensen hier die oerangst: door het 'ik' niet-bestaand te verklaren?.

Die hebben, als het goed is tenminste, dat zogenaamde bestaan terdege onderzocht en vermelden hun bevindingen. Het kan natuurlijk niet zo zijn dat we door zoiets zomaar wat na te kraaien in zo'n gerealiseerde staat komen er moet wat voor worden gedaan om dat wat je niet bent af te leggen.

[Theo]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Die hebben, als het goed is tenminste, dat zogenaamde bestaan terdege onderzocht en vermelden hun bevindingen. Het kan natuurlijk niet zo zijn dat we door zoiets zomaar wat na te kraaien in zo'n gerealiseerde staat komen er moet wat voor worden gedaan om dat wat je niet bent af te leggen.

Je kan onderzoeken totdat je een ons weegt. Ook jij kan niet ontkennen dat er een mannetje rondloopt die Laurens heet. Die allerhande eigenschappen heeft. Die ooit zijn laatste adem uitblaast.

Bij jou is het 'geloof' duidelijk zichtbaar. Om wat voor reden dan ook heb je (verstandelijk) afstand gedaan van het 'ik'. Maar dat is natuurlijk niet waar het om gaat. Dat kan resulteren in een Laurens die wat minder ik-gericht is. Een wat minder ik-gericht ikje dus?.

Maar daarmee ben je niet automatisch Liefde. Dat vraagt nl wel wat meer dan je onhebbelijkheden afschaffen. Liefde is dan ook geen overtuiging. Het komt -zonder dat je er wat voor hoeft te doen- vanzelf tevoorschijn bij de zelfovergave.

[InX]

Oorspronkelijk geplaatst door Theo

Je kan onderzoeken totdat je een ons weegt. Ook jij kan niet ontkennen dat er een mannetje rondloopt die Laurens heet. Die allerhande eigenschappen heeft. Die ooit zijn laatste adem uitblaast.

Bij jou is het 'geloof' duidelijk zichtbaar. Om wat voor reden dan ook heb je (verstandelijk) afstand gedaan van het 'ik'. Maar dat is natuurlijk niet waar het om gaat. Dat kan resulteren in een Laurens die wat minder ik-gericht is. Een wat minder ik-gericht ikje dus?.

Is dat waar? Bij Laurens meen ik, ondanks zijn goed-willende intentie ego-loos te zijn, nog steeds een ik-je te bespeuren. Een ik-je wat graag aan anderen laat weten een (net zo gelijkwaardig verstandelijk beperkt) ik-je te hebben. In zekere zin heeft hij ook gelijk natuurlijk. Een ik-je is bij voorbaat verstandelijk beperkt.

Maar daarmee ben je niet automatisch Liefde. Dat vraagt nl wel wat meer dan je onhebbelijkheden afschaffen. Liefde is dan ook geen overtuiging. Het komt -zonder dat je er wat voor hoeft te doen- vanzelf tevoorschijn bij de zelfovergave.

........