Aankomen

[Theo]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Voor iemand die beweert nooit geslagen geweest te zijn, zoek je ontzettend veel de spanning en (geschreven)geweld op. Je omschrijft hierboven een situatie die jij je zou gewenst hebben.

Je blijft in de pijnpunt drukken, en je haalt het steeds naar boven.
Ik ervaar jou als wraklustig, en wrokgevoelens-dragend rondom de situatie. Het is alsof je nog iets nodig hebt, om af te kunnen ronden.

Als je de behoefte hebt om dit tot op de bodem te zoeken, jouw gevoelens en beleving rondom wat gebeurd is, kan je beter een draadje openen, in plaats van op ieder draadje steeds naar boven te halen.
Succes ermee Theo.

Ik laat dit nu verder met rust, het is een mooi draadje hier, en wil het verder niet storen.

Vermoedelijk heb ik het verdrongen, Miha.
Dank voor je meekijken

[Tine]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Ik heb inderdaad op de andere forumdraad gelezen dat je al ver gevorderd bent om niet te zeggen over het trauma heen bent gegroeid.
Ik ben heel, heel erg blij dat mijn raad veel te laat is gekomen, wat wil zeggen dat je hem niet meer nodig hebt; zoveel te beter.

Dit klinkt wel droevig en ik begrijp dat je geen keuze had, maar ik hoop dat je vlug, heel vlug de dag zult kennen dat al wat gebeurd is ver van je af zal zijn en dat al die gebeurtenissen niet zullen opwegen tegen de schatten die je dan in jezelf gevonden zult hebben.

Dat is een heel mooie wens Marie, die mijn hart met genoegen ontvangt. De feiten zelf staan al op een afstand (met "dank" aan de tijd) en het intense verdriet heeft gaandeweg zijn impact op mijn zijn verloren. Slechts heel af en toe welt er nog wat melancholie op om "wat ooit was" (omdat het een grote waarde had voor mij) maar ook dat wordt zonder verzet ontvangen.
De schat die ik vond, is het besef dat ik nooit alleen ben (en dat eigenlijk ook nooit ben geweest, al "voelde" het niet zo), dat "iets" mij altijd en overal vergezelt. De band met dit iets -wat je God kan noemen, of de ziel, of onvoorwaardelijke liefde- niet (meer) kunnen voelen, of het vertrouwen erin kwijtraken, is wat mij betreft het allergrootste verlies omdat het een veel grotere waarde heeft dan alles wat je op aards gebied ook maar kan verliezen...
En ik weet dat, als dit voor mij geldt, het tegelijk voor iedereen geldt en dat de mogelijkheid tot het ontdekken ervan dus ook voor iedereen beschikbaar is. Maar het individuele pad dat naar deze ontdekking leidt, daaromtrent valt volgens mij eigenlijk niet veel te zeggen...
Mijn vertrouwen werd zo zwaar op de proef gesteld (wat dat betreft vergelijk ik mezelf soms met Job uit de Bijbel) dat ik het compleet kwijt raakte. En alle vertrouwen verliezen, is eigenlijk jezelf verliezen. Of dit effectief nodig is om thuis te komen in en als jezelf, weet ik niet. Dit betreft immers mijn persoonlijke weg...

[Nadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Tine

Wat je hier beweert, klopt voor mij alvast niet. De oude "tekst" lijkt in mijn eigen ogen ondertussen zo belachelijk dat ik me niet eens meer kan voorstellen dat ik er ooit waarheid/waarde in zag. Dat het een lange weg is om definitief verlost te worden van de vroegste (en voor waar aangenomen) overtuigingen zal ik niet ontkennen, omdat ze inderdaad zo diep kunnen zitten dat er heel wat graafwerk nodig is om ze te ontdekken. Maar eens ze bloot gesteld zijn aan het licht van bewustzijn en je de onwaarheid ervan door en door beseft, verdwijnen ze als sneeuw voor de zon, mits ook de emotionele lading die ze ooit hebben veroorzaakt erkend en gevoeld werd.

Heel mooi en helder omschreven Tine. Zo heb ik dat ook ervaren.

[Nadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Theo

Het is de bedoeling dat het 'ik' vanzelf (tijdelijk) verdwijnt. Door de 'ik' te laten verdwijnen op verstandelijke wijze gebeurt dat niet. Deze horde zal op enig moment genomen moeten worden. Als dit gebeurd 'ziet' de persoon in kwestie ook wat egoloosheid daadwerkelijk inhoudt. Doch, dit is geen verstandelijk 'zien'. Nadrukkelijk niet.

Hierna kan het 'ik' gewoon terugkomen. Daar zit je aan vast tot je fysieke sterven. Egoloosheid is een illusie?.

(goed dat Laurens een ban heeft, anders kwam hij weer aan dat ik mijn nietsontziend zelfonderzoek moet afmaken)

Als het illusoire van het "ik" is gezien, hoeft het niet meer te verdwijnen. En dat geldt voor alles wat verschijnt. Het mag er allemaal zijn om de doodeenvoudige reden dat het er (immers) al is.

[Nadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Theo

Nee, ik ben vroeger thuis nooit geslagen. Ik had een hele lieve en wijze vader.
En als kind heb ik een keer een jochie een dreun gegeven die mij treiterde.
Dat vond ik eigenlijk erger dan het treiteren van het jochie.

Wil je nog meer weten, nu ik toch bij je op de sofa lig?

Ik heb een ex eens een lel verkocht. Vond ik vreselijk dat ik dat gedaan had. Heb ik heel lang last van gehad. Toen dacht ik dat doe ik nooit weer. Het heeft me er edoch niet van weerhouden om zijn opvolger ook eens flink om de oren te slaan. En dat luchtte toen enorm op, kan ik me nog herinneren. Nooit geen spijt van gehad. Benieuwd wat de psychiater daarvan zou zeggen.

[Tine]

Oorspronkelijk geplaatst door Theo

Het is de bedoeling dat het 'ik' vanzelf (tijdelijk) verdwijnt. Door de 'ik' te laten verdwijnen op verstandelijke wijze gebeurt dat niet. Deze horde zal op enig moment genomen moeten worden. Als dit gebeurd 'ziet' de persoon in kwestie ook wat egoloosheid daadwerkelijk inhoudt. Doch, dit is geen verstandelijk 'zien'. Nadrukkelijk niet.

Hierna kan het 'ik' gewoon terugkomen. Daar zit je aan vast tot je fysieke sterven. Egoloosheid is een illusie?.

(goed dat Laurens een ban heeft, anders kwam hij weer aan dat ik mijn nietsontziend zelfonderzoek moet afmaken)

Voor mij is het duidelijker als je zou zeggen dat de wil van het "ik" verdwijnt. En niet in de zin dat die wil er niet meer zou zijn (het ik-denken blijft zich immers BEWUST van wat het wilt of juist niet wilt) maar dat deze wil als het ware "overgenomen" wordt door iets waar je eigenlijk totaal niets over te zeggen hebt, willen of niet Je kan je daar met alle kracht proberen tegen te verzetten (zoals een kind zal doen wanneer het meegetrokken wordt naar het zwembad terwijl het gelooft dat het zal verdrinken) maar die "andere" kracht blijkt uiteindelijk veel sterker. Al die tijd is volgens mij echter het ik niet echt verdwenen, want dat registreert alles wat er gebeurt.

[Tine]

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

Ik heb een ex eens een lel verkocht. Vond ik vreselijk dat ik dat gedaan had. Heb ik heel lang last van gehad. Toen dacht ik dat doe ik nooit weer. Het heeft me er edoch niet van weerhouden om zijn opvolger ook eens flink om de oren te slaan. En dat luchtte toen enorm op, kan ik me nog herinneren. Nooit geen spijt van gehad. Benieuwd wat de psychiater daarvan zou zeggen.

Die (vrouwelijke) psychiater zou zeggen : "Goed gedaan Nadje. Sommige mannen hebben regelmatig eens een harde hand nodig! Dank voor je dienstbaarheid aan het geheel."

[Nadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Tine

Die (vrouwelijke) psychiater zou zeggen : "Goed gedaan Nadje. Sommige mannen hebben regelmatig eens een harde hand nodig! Dank voor je dienstbaarheid aan het geheel."

Die types waar ik op val in elk geval wel. Ze zijn er ook niet slechter van geworden.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Tine

Het verschil zit er juist in dat de evolutie in het algemeen een ver van mijn bed show is en dat ik er dan persoonlijk niet bij betrokken ben.
Als je vraagt hoe ik mij zou voelen als ik voor mijzelf tot de ontdekking zou komen dat mijn aanwezigheid hier op het forum totaal overbodig, nutteloos en misschien zelfs hinderlijk is; inderdaad dan raakt mij dat meer, maar zelfs daar voel ik meer en meer een afstandelijkheid. Ik heb soms dat idee en dan verplicht ik mij om juist meer afstand te nemen, maar juist op zo ogenblikken komen weer interessante onderwerpen en gesprekken aan boord en dan ben ik weer verkocht...

Blijkbaar ga jij ervan uit dat jouw ik nog iets moet worden (en dus nog niet goed genoeg is), namelijk iets dat op de achtergrond terechtgekomen is om het geheel zonder jezelf te kunnen zien. Hoe denk jij dat dit gewenste resultaat eruit zal zien? Hoe zie jij dus "het zien van het geheel-zonder-jezelf"? Wat zal er dan veranderd zijn? En wat denk je (nog) te moeten doen om daar te geraken? Misschien kan het simpel stellen van die vragen alleen al, jou verder helpen...

Inderdaad zie ik in mijzelf evolutie en ben ik niet de gedachte toegedaan dat wanneer ik maar mijn ego uitgeschakeld heb ik dan terugkom op het niveau van voor mijn geboorte en dat alles goed is en zo moet blijven en dat het enkel mijn aardse verblinding is die mij vanalles dwaas voorhoudt.

Ik vind het inderdaad een hele vooruitgang wanneer mijn persoonlijke gevoelens en kleinheden niet meer meespelen in mijn beoordelingsmechanismen en dat ik de stroom van het leven kan bekijken gezeten langs de stroom en niet meer naar adem happend meegesleurd door de stroom.
Maar wat je aanhaalt zijn inderdaad goede vragen om dieper in jezelf te kijken en nog blijvende residu's naar boven te brengen.

Mijn eerste opdracht, persoonlijk en als mens zie ik erin om mij bewust te worden van alles wat in mij leeft en naar boven te brengen van wat nog verborgen is.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Tine

De schat die ik vond, is het besef dat ik nooit alleen ben (en dat eigenlijk ook nooit ben geweest, al "voelde" het niet zo), dat "iets" mij altijd en overal vergezelt. De band met dit iets -wat je God kan noemen, of de ziel, of onvoorwaardelijke liefde- niet (meer) kunnen voelen, of het vertrouwen erin kwijtraken, is wat mij betreft het allergrootste verlies omdat het een veel grotere waarde heeft dan alles wat je op aards gebied ook maar kan verliezen...

Zou het kunnen dat het verlies van die schat, of het zich zelfs niet bewust zijn van het bestaan van die schat, door het gros van de levende mensen de oorzaak is van alle kwaad op aarde?
Als je het van die kant bekijkt, dan is de oplossing volgens mij alleen maar de groeiende bewustwording van het mensdom; wat voor mij ook de evolutie is.
Voor mij zit het mensdom op een keerpunt; maar het kan nog vies verkeren en het kan zijn dat we weer eens opnieuw van het begin af aan terug moeten gaan beginnen.