We gaan tot in het oneindige blijven doorlullen

[Anna]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Degenen die mij geboeid hebben waren niet beroemd. Toen het 'willen' van de persoon was weggevallen opende zich het 'aanvoelen' van mensen die mij inspirereerden. Nooit spraken die over de leegte of over ego.

Leegte zie ik als niets meer om aan vast te houden. Leegte zie ik als Liefde. Daar ve
valt weinig over te zeggen.

In diezelfde tijd was ik ook geïnspireerd door Rumi. Een man die door het leven is gevormd en dat op poëtische wijze uitdrukte. Zijn wijze van uitdrukken is wat mij betreft ongeëvenaard. Hij had kennis van het gemoed (de herberg), transcendentie en immanentie (God is zowel inwonend als uitwonend), plaats nemen achter de ogen van God, extase, verzaken aan de wereld, het pad wat verschijnt onder je voeten enz enz.

Poezie van Rumi is prachtig en tijdloos.

Momenteel eigenlijk niemand meer. Inspiratie valt je toe. Daarom verwijs ik hier ook zelden naar een schrijver o.i.d. Ik kan Rumi bij iemand gaan aan bevelen, maar als zo'n persoon nog onder invloed van de eigen wil staat is dat zinloos.

Zeker.Wanneer de ander ervoor openstaat komt het zo wie zo tot hen.

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Anna

Leegte zie ik als niets meer om aan vast te houden. Leegte zie ik als Liefde. Daar ve
valt weinig over te zeggen.

Dan verschillen we van opvatting over 'de leegte'. Liefde komt op vanuit de leegte , maar is het zelf niet. Waarmee de kwestie voor mij is of ik (als mens) 'bewogen' kan worden door leegte. Leegte is voor mij de niet-plaats waar ik 'ben' en waar ik 'zie'. (Zijn-zien c.q. tegenwoordigheid.)

Waarmee 'de leegte' de centrale plaats (onbemande receptie) is geworden in mijn leven. Enerzijds 'de wereld' en anderzijds 'bewogen worden door leegte'. Bewogenheid is ontvankelijkheid.

Over Liefde valt weinig te zeggen. Het is in zichzelf één en nergens op gericht. Liefde staat volledig van eigenbelang af.

[Anna]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Dan verschillen we van opvatting over 'de leegte'. Liefde komt op vanuit de leegte , maar is het zelf niet. Waarmee de kwestie voor mij is of ik (als mens) 'bewogen' kan worden door leegte. Leegte is voor mij de niet-plaats waar ik 'ben' en waar ik 'zie'. (Zijn-zien c.q. tegenwoordigheid.)

Waarmee 'de leegte' de centrale plaats (onbemande receptie) is geworden in mijn leven. Enerzijds 'de wereld' en anderzijds 'bewogen worden door leegte'. Bewogenheid is ontvankelijkheid.

Over Liefde valt weinig te zeggen. Het is in zichzelf één en nergens op gericht. Liefde staat volledig van eigenbelang af.

Onveranderlijk is bij mij de vraag : word ik bewogen door liefde of door angst.
De vraag komt dan altijd op: is het waar? Hoe kan ik weten dat het waar is.

[Dorje]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Arm Dorje te moeten leven en te weten dat het voor niets is...

Niets is nochtans voor niets. Er is gewoon niets voor Marie. En dat is iets waar Marie zich zeer sterk tegen verzet.

Terecht. Het mag ook niet aangenomen worden, het moet zelf vastgesteld worden en dat kan maar door die Marie te blijven onderzoeken in plaats van te blijven verdedigen.

En als je bepaalde figuren naar voren sleept om steun te vinden in die verdediging, dan weet je toch best wel waar die figuren werkelijk voor staan. De Dalai Lama bijvoorbeeld spoort juist aan om de werkelijkheid van dat ik zeer grondig te blijven onderzoeken. De Boeddha, die je ook vaak aanhaalt, spoorde aan om alles wat gezien was als volgt te overschouwen, maar dan ook alles, dit lichaam, de geest, gevoel, gedachte, en zelfs bewustzijn: "dat is niet ik, dat is niet mijn, dat is niet mijn zelf". De meest hardnekkige waan dat pas helemaal op het laatste los kan gelaten worden, is volgens die Boeddha het gevoel, het geloof, de eigenwaan "ik ben". Dat is een uiterst hardekkige waan en één die niet kan gelost worden door een ik, maar door te zien dat dat ik geen essentie heeft. Dat het iets is dat geplakt wordt op iets dat steeds blijft veranderen, geen werkelijke identiteit heeft en geen blijvende, essentie heeft. En pas als deze laatste waan komt weg te vallen, wordt de eindeloze cirkel van gehechtheid aan bestaan doorbroken. Dat is wat de Boeddha aangewezen heeft.

Maar hij heeft nog meer aangewezen. Op de vraag van zijn discipelen wat er met de Boeddha gebeurt als zijn lichaam komt te sterven, antwoordde hij "Van de Tathagatta (een woord waarmee de Boeddha naar het Ontwaakte verwees) kan je niet meer zeggen dat het sterft, noch dat het geboren is, het past niet binnen de categorie van bestaan, noch binnen de categorie van niet bestaan. De Tathagatta is buiten elke categorie. Dus je kan niet zeggen dat het verdwijnt, noch dat het blijft, het is niet onder te brengen onder geen enkele categorie.

Maar dat, Marie, is met het verstand langs geen kant te vatten, het is ook niet te realiseren via de ervaring. Het kan alleen maar direct gezien worden en dit niet via verstandelijk begrijpen, noch via het ervaringsgerichte zien, enkel direct, zonder tussenkomst van iets dat denkt, of iets dat ervaart. En dat sluit het denken en ervaren uiteindlijk niet uit, het brengt het niet terug tot niets of onbestaand, maar ziet het gewoon in de hoedanigheid waarin het verschijnt: als iets dat opkomt en weer verdwijnt, geen essentie heeft, geen blijvende identiteit, geen ik, geen mijn, geen zelf.

Maar tot dit zien kan je nooit komen als je dit ik maar blijft verdedigen. Je weerstand tegen zij die zeggen dat je zomaar moet aannemen dat er geen "ik" is, is meer dan terecht. Je weerstand tegen zij die aanmoedigen dat ik te blijven onderzoeken echter niet.

En ja, die ervaring "ik ben", dat gevoel "ik besta" dat hoef je helemaal niet te verwerpen, dat zou heel dom zijn, het blijft zich, hoe sterk je het ook verwerpt, toch voordoen. Het moet gewoon onderzocht worden op zijn werkelijkheid, dat is alles. Dat onderzoek maar blijven vermijden maakt dat de waan, het geloof erin altijd zal blijven opspelen en aanzwellen. Het gaat dus niet om het te ontkennen, maar om het te onderzoeken.

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Anna

Onveranderlijk is bij mij de vraag : word ik bewogen door liefde of door angst.
De vraag komt dan altijd op: is het waar? Hoe kan ik weten dat het waar is.

Veel 'waarder' dan de leegte kun je het niet krijgen. Toch is het niet Waarheid zelve.

Werd ik ooit bewogen door zelfzucht, nu word ik bewogen door leegte.
Waar het mij brengt? Ik heb geen idee, ik ben immers zonder verwachtingen, al mijn toekomstvervulling heb ik 10 jaar geleden aan de wilgen gehangen.....toen ik dat idee 'ik besta' heb opgegeven....

[Anna]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Veel 'waarder' dan de leegte kun je het niet krijgen. Toch is het niet Waarheid zelve.

Werd ik ooit bewogen door zelfzucht, nu word ik bewogen door leegte.
Waar het mij brengt? Ik heb geen idee, ik ben immers zonder verwachtingen, al mijn toekomstvervulling heb ik 10 jaar geleden aan de wilgen gehangen.....toen ik dat idee 'ik besta' heb opgegeven....

Lijkt op waar ik me begeef. Leven in het nu , geen verwachtingen of verlangens.
Leven in aanvaarding met wat is.

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Anna

Lijkt op waar ik me begeef. Leven in het nu , geen verwachtingen of verlangens.
Leven in aanvaarding met wat is.

Dat we ons verschillend uitdrukken wil niet zeggen dat we verschillend zijn.
In tegenwoordigheid heeft de mens afgerekend met zijn eigen verleden en zijn eigen toekomst. Dat heb ik 10 jaar terug gerealiseerd. (Gerealiseerd als in 'gestalte gegeven'). Geen begeerte naar wat zich morgen aandient wil zeggen dat je zonder verwachtingen of verlangens bent. En ook geen eigen wil (spijt) over het eigen verleden.

En in die leegte welke zonder verleden of toekomst is, komt de sprakeloze maan op, zoals Rumi dat poëtisch uitdrukt. Ontdaan van alle reflecties, reflecteert Waarheid zich in de leegte.

Dat wat we 'bestaan' noemen (de persoon) kan alleen in verleden en/of toekomst plaats hebben.

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Er bestaat een 'ik' (zelf) die waarneemt. Je hebt het kindje met het badwater weggegooid.

Hier hoor ik weer een Marie opspelen.

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Oké, schiet dan een kogel door je kop; je bestaat toch niet... en als niet bestaande, zou je dat zelfs niet kunnen doen...
Vraag is dan; wie is het dan die het doet???

Er is altijd nog die 'vermeende' wereld waar andere regels opgeld doen. Er is nooit een 'ik' die wat doet, het wordt dan dat er een kogel is afgevuurd die door een kop is gegaan.

[Anna]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Dat we ons verschillend uitdrukken wil niet zeggen dat we verschillend zijn.
In tegenwoordigheid heeft de mens afgerekend met zijn eigen verleden en zijn eigen toekomst. Dat heb ik 10 jaar terug gerealiseerd. (Gerealiseerd als in 'gestalte gegeven'). Geen begeerte naar wat zich morgen aandient wil zeggen dat je zonder verwachtingen of verlangens bent. En ook geen eigen wil (spijt) over het eigen verleden.

En in die leegte welke zonder verleden of toekomst is, komt de sprakeloze maan op, zoals Rumi dat poëtisch uitdrukt. Ontdaan van alle reflecties, reflecteert Waarheid zich in de leegte.

Dat wat we 'bestaan' noemen (de persoon) kan alleen in verleden en/of toekomst plaats hebben.

We verschillen in verschijnselen , en ook weer niet . Alles is aan verandering onderhevig, het komt en het gaat. Bij iedereen. Daarin zijn we ook een.
Niets om aan vast te houden.
Wat overblijft is leegte, betekenisloos, lege handen.