Esje's aanraakhoekje

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Esradha

Ik word zo akelig van de energie die hier hangt.
Ik wil schreeuwen, ik wil zoveel zeggen en weet tegelijk geen woorden.
Het zou alleen maar ruzie maken betekenen, verhaaltjes en ervaringen vergelijken, wie heeft er gelijk?
Dat geeft geen antwoord. Een ander laten zien wat ik zie, geeft geen antwoord, al is bevestiging leuk.
Ik koos ervoor dat pad niet op te gaan, maar kwam ook in een soort akelig niemandsland terecht met een lelijk landschap waarin ik verdwaald begin te raken.
Ik kan prima zien wat er gebeurt, maar niet bij mezelf blijven. De energie neemt me mee en slokt me op, vermengd met kindpijnen van pesterijen, verdraaiingen van woorden, dreigingen en treiterijen, uitsluitingen... afwijzing. Ik voel me alleen en ongezien, gevangen in een oneerlijke strijd.
Tegelijkertijd is dat ook maar een energie in mijn lijf, die vandaag met me meereist. De afstand die ik genomen heb van de verhaaltjes, maakt tegelijk dat ik me even verlies in de energie.

Lieve Esradha, toen ik vanmorgen je tekst las, dat jij zo verdrietig van was, raakte dat me.
Ik wilde eerst thuis blijven om met jou in gesprek te gaan, maar ik wist dat jij je vaak afsluit als het zo voelt zoals vanmorgen voor je voelde, en dus besloot ik om te gaan sporten.
Heb vervolgens heerlijk gewandeld met een vriendin, en een heel fijn gesprek gehad. Met deze vriendin wandel ik bijna iedere woensdag na het sporten.
Vaak gaan wij heel bewust tijdens onze gesprekken elkaar's energie waarnemen, en soms kunnen wij bij de ander iets, wat je als een ''blinde vlek'' zou kunnen noemen, aanduiden, en heel bewust in contact komen.
Het is niet uit te leggen zomaar via dit middel, en met mijn taalgebrekkigheid, maar het is echt geweldig wat wij samen doen.
Soms hoor ik mensen die een soortgelijke 'behandeling' ergens gehad hebben, dat ze er 150 euro voor betalen, voor ''spirituele behandelingen'' of hoe men ze dat ook noemt, vaak een weekendje workshop of zo.
Wij doen het gratis en onvoorwaardelijk, samen. Zij bij mij, ik bij haar. Hoe het uitkomt. Gelijkwaardig!.

Ik heb tijdens mijn ochtend aan je gedacht, en ik hoopte dat jij nu wel zou aangaan, want ik begreep ooit uit je uitleg dat jij liefst de 'spanning' en het gevoel van conflict uit de weg gaat. Liefst alleen het oplossen, maar dat jij ook in vast komt te zitten, en dat je je ontevredenheid niet uit om ruzies te voorkomen, of iets in die trend, weet niet meer zeker, om niet te zeuren of zo..

Ga gewoon aan Esradha, deel wat het met je doet, en confronteer degene die je raakt.
Als het je weer té wordt, kan je altijd weer terug trekken.

Ruzie maken lost niets op, (geloof me, ben volgens Nadje deskundige daarin), maar altijd uit de weg gaan, helpt net zo min..

[Nadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Esradha

Ik word zo akelig van de energie die hier hangt.
Ik wil schreeuwen, ik wil zoveel zeggen en weet tegelijk geen woorden.
Het zou alleen maar ruzie maken betekenen, verhaaltjes en ervaringen vergelijken, wie heeft er gelijk?
Dat geeft geen antwoord. Een ander laten zien wat ik zie, geeft geen antwoord, al is bevestiging leuk.
Ik koos ervoor dat pad niet op te gaan, maar kwam ook in een soort akelig niemandsland terecht met een lelijk landschap waarin ik verdwaald begin te raken.
Ik kan prima zien wat er gebeurt, maar niet bij mezelf blijven. De energie neemt me mee en slokt me op, vermengd met kindpijnen van pesterijen, verdraaiingen van woorden, dreigingen en treiterijen, uitsluitingen... afwijzing. Ik voel me alleen en ongezien, gevangen in een oneerlijke strijd.
Tegelijkertijd is dat ook maar een energie in mijn lijf, die vandaag met me meereist. De afstand die ik genomen heb van de verhaaltjes, maakt tegelijk dat ik me even verlies in de energie.

Voor mij hangt hier geen akelige energie. Integendeel. Dat neemt niet weg dat ik heel goed snap wat je bedoelt. Ik vind het ook oprecht rot voor je. Aan het eind zeg je het dan weer treffend, het is de energie die met jou meereist. Het is jouw energie. En daar verlies je jezelf in inderdaad. De verhaaltjes zijn niet van belang. Jouw energie was er al voor de verhaaltjes. En de neiging om dan de verhaaltjes te gebruiken als verklaring voor jouw energie, is een bekende, maar klopt niet. Dat noem ik omdraaien van oorzaak en gevolg. Misschien kun je d'r iets mee.

[Esradha]

Mihaela, ik moest vanmorgen na mijn reactie zelf de deur uit naar een koffieafspraak. Lach op mijn gezicht, verdriet zodra ik er weer weg was. Aan veel van Lilly's reacties ontgaat mij de logica, ik kan niet open praten met haar antwoorden. Ik deed een poging open met haar te praten, maar voelde me op mijn snufferd vallen met nog een trap na. Jij die naar iedereen zo recht voor zijn raap zegt, waar het op staat, kwam met niets anders dan liefje, schatje en hartjes, het droop er op zo'n manier vanaf dat het voor mij onecht voelde. En dan zou ik lief en saai zijn. Ik kon er geen touw aan vastknopen en voelde me ongezien en gebruikt. Tegelijkertijd gaat alles alleen maar over hoe Hans jou pest en zet je Hans in zo'n ongelooflijk kwaad daglicht. Achter iedere pester zit ook weer een verhaal. Ieders visie is vertroebeld, behalve die van jou. Maar het verhaal is voor mijn gevoel groter dan wat jij vertelt. Wat iedereen je probeert duidelijk te maken en je vakkundig allemaal weer terug gooit. Alle spelletjes, de energie die hier hangt, de manier waarop mensen met elkaar omgaan en mijn eigen pijn die nog niet uit mijn lijf is... vanmorgen knapte het. Als Lilly dan nog zegt, dat het niet nodig is, dat ik het persoonlijk opvat, is dat voor mij een ontkenning van wat ik voel, een ontkenning van mij. Ik voel het zo, dus is het nodig. Vervolgens is dat dan weer grappig, want alles wat er gebeurt vind ik blijkbaar goed. NEEEEEEEEEEEE, ik vind niet alles goed. Ik word soms zo moe van moeten uitleggen wat ik bedoel.

De reden dat ik moeite heb met bovenstaande vertellen, is niet omdat ik geen confrontatie wil, maar dat ik niet wil gaan steggelen over de uitspraken die ik gedaan heb. Het zijn geen feiten, het is niet bedoeld om andere mensen te kwetsen, het is niet iets om tegen te spreken of consensus over te moeten bereiken. Het is slechts mijn beleving, ingegeven door verhaaltjes die ik mezelf nu en mijn leven lang al vertel. Er is geen waarheid in die verhaaltjes, een verhaal van een ander maakt mijn verhaal niet onjuist en andersom. De verhaaltjes laten alleen maar behoeften en verlangens zien. Daar zit veel meer diepgang in dan in de verhaaltjes zelf. Kern is 1 zinnetje uit mijn vorige reactie, ik voel me alleen en ongezien, gevangen in een oneerlijke strijd.

[Nadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Esradha

Mihaela, ik moest vanmorgen na mijn reactie zelf de deur uit naar een koffieafspraak. Lach op mijn gezicht, verdriet zodra ik er weer weg was. Aan veel van Lilly's reacties ontgaat mij de logica, ik kan niet open praten met haar antwoorden. Ik deed een poging open met haar te praten, maar voelde me op mijn snufferd vallen met nog een trap na. Jij die naar iedereen zo recht voor zijn raap zegt, waar het op staat, kwam met niets anders dan liefje, schatje en hartjes, het droop er op zo'n manier vanaf dat het voor mij onecht voelde. En dan zou ik lief en saai zijn. Ik kon er geen touw aan vastknopen en voelde me ongezien en gebruikt. Tegelijkertijd gaat alles alleen maar over hoe Hans jou pest en zet je Hans in zo'n ongelooflijk kwaad daglicht. Achter iedere pester zit ook weer een verhaal. Ieders visie is vertroebeld, behalve die van jou. Maar het verhaal is voor mijn gevoel groter dan wat jij vertelt. Wat iedereen je probeert duidelijk te maken en je vakkundig allemaal weer terug gooit. Alle spelletjes, de energie die hier hangt, de manier waarop mensen met elkaar omgaan en mijn eigen pijn die nog niet uit mijn lijf is... vanmorgen knapte het. Als Lilly dan nog zegt, dat het niet nodig is, dat ik het persoonlijk opvat, is dat voor mij een ontkenning van wat ik voel, een ontkenning van mij. Ik voel het zo, dus is het nodig. Vervolgens is dat dan weer grappig, want alles wat er gebeurt vind ik blijkbaar goed. NEEEEEEEEEEEE, ik vind niet alles goed. Ik word soms zo moe van moeten uitleggen wat ik bedoel.

De reden dat ik moeite heb met bovenstaande vertellen, is niet omdat ik geen confrontatie wil, maar dat ik niet wil gaan steggelen over de uitspraken die ik gedaan heb. Het zijn geen feiten, het is niet bedoeld om andere mensen te kwetsen, het is niet iets om tegen te spreken of consensus over te moeten bereiken. Het is slechts mijn beleving, ingegeven door verhaaltjes die ik mezelf nu en mijn leven lang al vertel. Er is geen waarheid in die verhaaltjes, een verhaal van een ander maakt mijn verhaal niet onjuist en andersom. De verhaaltjes laten alleen maar behoeften en verlangens zien. Daar zit veel meer diepgang in dan in de verhaaltjes zelf. Kern is 1 zinnetje uit mijn vorige reactie, ik voel me alleen en ongezien, gevangen in een oneerlijke strijd.

Je bent niet alleen. Je wordt gezien. En er is geen strijd. Althans niet hier. Wat is je behoefte nu? Als dat helder is, kan er simpel aan tegemoet worden gekomen.

[Esradha]

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

Je bent niet alleen. Je wordt gezien. En er is geen strijd. Althans niet hier. Wat is je behoefte nu? Als dat helder is, kan er simpel aan tegemoet worden gekomen.

Aanwezig zijn in mijn lijf en mijn leven.

Maar ik vind je een knappe als je daaraan tegemoet kan komen .

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Esradha

Ik word zo akelig van de energie die hier hangt.
Ik wil schreeuwen, ik wil zoveel zeggen en weet tegelijk geen woorden.
Het zou alleen maar ruzie maken betekenen, verhaaltjes en ervaringen vergelijken, wie heeft er gelijk?
Dat geeft geen antwoord. Een ander laten zien wat ik zie, geeft geen antwoord, al is bevestiging leuk.
Ik koos ervoor dat pad niet op te gaan, maar kwam ook in een soort akelig niemandsland terecht met een lelijk landschap waarin ik verdwaald begin te raken.
Ik kan prima zien wat er gebeurt, maar niet bij mezelf blijven. De energie neemt me mee en slokt me op, vermengd met kindpijnen van pesterijen, verdraaiingen van woorden, dreigingen en treiterijen, uitsluitingen... afwijzing. Ik voel me alleen en ongezien, gevangen in een oneerlijke strijd.
Tegelijkertijd is dat ook maar een energie in mijn lijf, die vandaag met me meereist. De afstand die ik genomen heb van de verhaaltjes, maakt tegelijk dat ik me even verlies in de energie.

Het is maar wat je er van maakt.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Lily

Ik heb de indruk dat dit allemaal ge?nsceneerd is, ik zie het niet als werkelijk. Net of er iemand is die zichzelf bezig houdt, dat ben ik. Daar is niemand, ik kijk naar een film.

Mooi, is dat geen heerlijk ontlastende gewaarwording.
Dat lijkt op Bewustzijn, je bent de waarnemer, niet iets dat dat aangaat.
De 'ik' bestaat niet, je neemt waar zonder dat er ergens iets blijft beklijven.

[Nadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Esradha

Aanwezig zijn in mijn lijf en mijn leven.

Maar ik vind je een knappe als je daaraan tegemoet kan komen .

Ho, ho...niet gelijk conclusies trekken. We zijn hier voor Zelfonderzoek, remember? Je hebt dus het gevoel niet aanwezig te zijn in je lijf en je leven? Waar ben je dan?

[Mars]

Oorspronkelijk geplaatst door Esradha

Aanwezig zijn in mijn lijf en mijn leven.

Maar ik vind je een knappe als je daaraan tegemoet kan komen .

Ok, dat lijf ok, maar... afwezig in je leven ?
Ik denk dat je daar iets geheel anders mee bedoelt dan de letterlijke betekenis.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

Je bent niet alleen. Je wordt gezien. En er is geen strijd. Althans niet hier. Wat is je behoefte nu? Als dat helder is, kan er simpel aan tegemoet worden gekomen.

Precies, als de ervaring van de toeschouwer er niet is moet je dat wat je wel ervaart niet onder schoffelen. Het wil wel degelijk gezien worden.