Probeer te luisteren als bewustzijn.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Caroline

Je hebt wel gelijk uiteraard.
Maar van enige tact zal ik nooit vies zijn.
Gevraagd naar zal ik altijd eerlijk zijn en daarmee wellicht hard.
Niet gevraagd naar, zal ik trachten te luisteren, niet te voeden, maar wel uit laten woeden...

We hebben allemaal ons eigen paadje te bewandelen en ik ben van mening dat het niet anders zijn kan.

Als je datgene wat er gedaan wordt als niet aangedreven door een persoon beziet kun je veel zoniet alle gevoeligheidjes die je normaal gesproken met veel omhaal moet omzeilen om niet te kwetsen gewoon vergeten.

Dat is toch een verademing voor de wereld, qua energie gestoken in verontwaardiging en woede in oorlog en het bewaren van vrede. Er valt niets meer te verdedigen.

In het erkennen van gevoeligheidjes speel je toch het spelletje van de wereld weer mee, of zie ik dat verkeerd ?

Wanneer je zegt dat we ieder ons eigen paadje hebben is dat in psychologische zin waar, je hoeft alleen maar paadje te bewandelen om geestelijk weer gezond te worden.

Advaiistisch gezien maakt het niet uit in welke toestand de geest verkeerd, je kunt zo beginnen met de boel over boord te gooien. Bezig zijn met opruimen van kindmechanismen, controles en dergelijken is absoluut niet nodig.

[Danique]

En ook dit kan ik weer volledig onderschrijven Renoir.

Vraag me toch af hoe jij het dan ervaart/doet in je dagelijkse leven met mensen die het anders zien.
Want zelfs al bedoel je het nog zo goed en heb je de grootst mogelijke zorgvuldigheid betracht... dan nog kunnen mensen zeer gekwetst raken en je dat zeer kwalijk nemen of je egoistisch vinden.
Nu vind ik dat laatste niet zo dramatisch meer als vroeger, maar ik vind het wel lastig blijven hoor.
Ik heb er wel degelijk moeite mee als ik anderen blijkelijk gekwetst heb, pijn gedaan heb, in hun ogen tekort gedaan heb. Niet zozeer voor mezelf, wel voor degene die het betreft. En denk dan maar weer: 'ok?... een stapje terug doen, wil ik in gesprek blijven'.

Buiten dat heb ik het wel nodig gehad in psychologische zin mijn paadje te bewandelen en denkelijk bewandel ik het nog steeds. Ik ben daar niet vrij van, al denk ik steeds vaker en steeds sneller: 'Overboord ermee'.
Ik zou er wellicht vrij van kunnen zijn, maar in psychologische zin brengt het ermee bezig zijn mij ook wel inzichten op het gebied van mijn ego-ik waarmee ik toch ook functioneer.

Stel jij eigenlijk dat je zonder het psychologische paadje kunt of zou moeten kunnen?
Ik weet niet of ik gekomen was tot waar ik nu ben, zonder dat psychologische paadje.
Naar mijn idee hoort het erbij en kan het een opstapje zijn.
Doch, ik vind ook dat veel leed bespaard had kunnen blijven, had ik eerder geweten wat ik nu weet.


(Ben er weer even tussenuit. Het egootje van mijn dochtertje vraagt aandacht ;) KiSs)