Wat raar eigenlijk?.

[Ogenblik-sem]

Dat gebeurt kennelijk niet.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Ogenblik-sem

Dat gebeurt kennelijk niet.

Het is volgens mij volstrekt zinloos jou te wijzen op de mogelijke draagkracht van je woorden. Toch gebeurt dat kennelijk want ik reageer er nog steeds op. Vervolgens ontkracht je door je onverschillig te houden met het bezigen van gemeenplaatsen. Het heeft tot nu toe een zichtbaar patroon opgeleverd.

[Virgo]

Oorspronkelijk geplaatst door Niets

Als ik er de tijd voor krijg kan ik een vorm van blij-heid creeeren na bewust lijden. Door het bewuste lijden kan ik op de (met mijzelf) afgesproken tijd blij worden. Ik merkte na het overlijden van mn moeder dat ik uitgelaten vrolijk was. Aan haar lijdensweg had ik bewust meegeleefd. En toen ze stierf was ik de dag erna uitgelaten vrolijk. Dat vond ik toen heel opmerkelijk. Later gebeurde dat nog een keer na een van de zwartste uren in mijn leven. Zolang het maar bewust en vrijwillig gebeurd, onstaat dat geheel vanzelf.

Hier ben ik gebruik van gaan maken.

Dat het kan, dat weet ik. Maar nog niet helemaal onder de knie zoals jij het beschrijft rondom een overlijden. Wel beoefend op "lichtzinniger" momenten, dat heb ik wel ervaren.

Overigens ken ik wel het verschijnsel van lachen aan een sterfbed. Mijn vader had zijn hele leven lang al zwartgallige (o.a.) humor, maar in de terminale fase werd het letterlijke galgenhumor. Ik heb regelmatig, ook in de terminale fase, ontzettend om en met hem kunnen lachen.

Daarnaast ken ik ook het verschijnsel van na een overlijden van een dierbare dat huilen en lachen elkaar afwisselen. Soms door wat zich spontaan voordoet in een moment en soms door anekdotes over de overledene. Eigenlijk ervaar ik het zelf ook wel als een eerbetoon aan het leven van de persoon die het aardse voor het eeuwige heeft verruild. En weer uitgaande van de onvoorwaardelijke Liefde: wie zou nu willen dat achterblijvers alleen nog maar verdriet kunnen ervaren?

[Virgo]

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Taalkundig klinkt dit ook niet. Je kunt ook nog zeggen, ik voel mij verdrietig etc. dat schept al weer meer afstand tot de ik. Toch denk ik niet dat je er standaard conclusies uit kunt trekken. Taalgebruik is uiteindelijk ook een soort gewoonte. Die mogelijk wel uit een oorspronkelijke identificatie is ontstaan, toen men zich er nog niet druk om maakte wel of geen identificatie met dat gevoel. Dus in die zin klopt het dan (mogelijk) wel weer.

Dat zou zomaar kunnen Ulla. Daarmee dan weer een stukje conditionering ontrafeld van generaties ver voor ons.

[Freerider]

Oorspronkelijk geplaatst door Virgo

Dat het kan, dat weet ik. Maar nog niet helemaal onder de knie zoals jij het beschrijft rondom een overlijden. Wel beoefend op "lichtzinniger" momenten, dat heb ik wel ervaren.

Overigens ken ik wel het verschijnsel van lachen aan een sterfbed. Mijn vader had zijn hele leven lang al zwartgallige (o.a.) humor, maar in de terminale fase werd het letterlijke galgenhumor. Ik heb regelmatig, ook in de terminale fase, ontzettend om en met hem kunnen lachen.

Daarnaast ken ik ook het verschijnsel van na een overlijden van een dierbare dat huilen en lachen elkaar afwisselen. Soms door wat zich spontaan voordoet in een moment en soms door anekdotes over de overledene. Eigenlijk ervaar ik het zelf ook wel als een eerbetoon aan het leven van de persoon die het aardse voor het eeuwige heeft verruild. En weer uitgaande van de onvoorwaardelijke Liefde: wie zou nu willen dat achterblijvers alleen nog maar verdriet kunnen ervaren?

Het "onder de knie krijgen" is een kwestie van gebruik van symbolen en rituelen. Ik oefen er ook zelden meer in hoor. Maar er is een tijd geweest dat ik het nodig had om te overleven. Uit overlevingsdrang wordt een mens creatief. En ik besefte die overlevingsdrang helemaal niet, want ik wilde alleen nog maar dood.

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Niets

Ik BEN verdrietig zegt men?
Ik HEB een gebroken been?.

Tja, dat hebben en zijn wordt nogal eens door elkaar gehaald.

Gisteren nog, zei ik tegen mijn vrouw: ik heb een grote lul.
Nee zei ze, dat ben je.

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Tja, dat hebben en zijn wordt nogal eens door elkaar gehaald.

Gisteren nog, zei ik tegen mijn vrouw: ik heb een grote lul.
Nee zei ze, dat ben je.

Ah joh, houd een vergroot glas ervoor, laat ze dan ernaar kijken.. dan klapt ze in haar handjes..

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Ah joh, houd een vergroot glas ervoor, laat ze dan ernaar kijken.. dan klapt ze in haar handjes..

Klopt, ze had haar bril niet op ...

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Klopt, ze had haar bril niet op ...

Ja, ze ging op haar gevoel af.. Zie je dat waarnemen door tast soms niet te vertrouwen is?

Heb je zeker een speciaal brilletje voor haar gemaakt, die alles vergroot? De slaapkamerbril ..

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Heb je zeker een speciaal brilletje voor haar gemaakt, die alles vergroot? De slaapkamerbril ..

Goed idee! Ik ga vandaag meteen even bij de opticien langs.