Advaita, en dan?

[Darsho]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Until it's over ...

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Nee joh, ook nu al ...

Dan is er geen we.
Er is alleen Rob, die met zijn ogen rolt als het niet gaat zoals hij wil..

[Fer]

Oorspronkelijk geplaatst door Darsho

blablabla.
Mijn dierbare beste vriend Jan heeft al 1,5 jaar terminale darm kanker. Helemaal niet lastig voor mij als 'wat' hem te begeleiden in zijn stervensproces.

Kan je dan ook als 'wat' 'Sam' begeleiden?

[Peer]

Oorspronkelijk geplaatst door Darsho

De praktijk is alleen maar lastig voor een 'wie, een 'ik'.


blablabla.
Mijn dierbare beste vriend Jan heeft al 1,5 jaar terminale darm kanker. Helemaal niet lastig voor mij als 'wat' hem te begeleiden in zijn stervensproces.

Volgens mij klopt dat en is het niet lastig voor je.

Ik zou iedere ernstige zieke/stervende een gezelschap wensen dat ziekte/dood als niet lastig ervaart. Mensen die het als lastig ervaren zijn grotendeels met zichzelf bezig in plaats van er te zijn voor de ander. Niets is helender dan het gezelschap van mensen die geen last ervaren.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Peer

Volgens mij klopt dat en is het niet lastig voor je.

Ik zou iedere ernstige zieke/stervende een gezelschap wensen dat ziekte/dood als niet lastig ervaart. Mensen die het als lastig ervaren zijn grotendeels met zichzelf bezig in plaats van er te zijn voor de ander. Niets is helender dan het gezelschap van mensen die geen last ervaren.

Ik denk dat je het juist ziet...

[Guido]

Oorspronkelijk geplaatst door Peer

Ik zou iedere ernstige zieke/stervende een gezelschap wensen dat ziekte/dood als niet lastig ervaart. Mensen die het als lastig ervaren zijn grotendeels met zichzelf bezig in plaats van er te zijn voor de ander. Niets is helender dan het gezelschap van mensen die geen last ervaren.

To the point, of, zo is dat.

[Sam]

Alle reacties zijn binnen gekomen...

[Sam]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Oei, dat is niet mooi Sam.
Voor de dierbare en voor jou.
Ik wens iedereen veel sterkte met de situatie.
En hopelijk zijn er nog oplossingen te vinden.

Hoe er mee om te gaan?
Dat kan niemand voor iemand anders zeggen.
Mijn uitgangspunt in een vergelijkbare situatie was:
als je moet huilen, huil
en als je moet lachen, lach.
En alle andere varianten die maar mogelijk zijn, uiteraard.

Het is dat wat idd gebeurt Rob.... Huilen en lachen, soms in een ogenblik tegelijk. En het intense besef van onmetelijke liefde...

[Sam]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

De praktijk kan lastig zijn. Naast het absolute (niet-twee) is er ook de relativiteit welke ons bestaan vormt. De relativiteit heeft plaats in de 'droom', maar als het een zeer dierbare betreft dan komt het erg dichtbij.

Het is idd het besef dat we als mens steeds 'zwalken in de dualiteit... het weten, het voelen....

Jij hebt het schouwen in je, Sam. In dat schouwen kun je (dieper) afdalen in je gevoelswereld. Overgave...

Dat besef is inmiddels weer ingedaald... er is alleen overgave, het besef dat 'willen zinloos is...

[Sam]

Oorspronkelijk geplaatst door Peer

Volgens mij klopt dat en is het niet lastig voor je.

Ik zou iedere ernstige zieke/stervende een gezelschap wensen dat ziekte/dood als niet lastig ervaart. Mensen die het als lastig ervaren zijn grotendeels met zichzelf bezig in plaats van er te zijn voor de ander. Niets is helender dan het gezelschap van mensen die geen last ervaren.

Deels waar, deels niet.. deze opmerking is vooral theorie.

Puntje bij paaltje wordt door zieken/stervenden eerlijkheid, inclusief persoonlijk verdriet meer gewaardeerd dan 'groot houden. Het 'lastig zit ook niet alleen in eigen gevoel. Het is ook het besef van wat de ander verliest....

Onze zwakte is eerlijker...