Advaita is niet voor doetjes

[Rennie]

Als je niet geïnteresseerd bent in wat je werkelijk bent, moet je je niet gaan bezighouden met advaita. In advaita is er geen plaats voor romantiek en flauwekul.

Anders dan met skileraren val je hier niet voor een leraar om z'n mooie blauwe ogen, niet voor z'n mooie serene uitstraling, of de roerende woorden.

Er word niet gedweept of gezweemd maar je wordt in advaita keihard in je hemd gezet. De instelling is er een als de bekende kadaverdiscipline voor gladiatoren, je bent bestemd voor een roemloze nederlaag in de arena. Je bent hier als een misdadigers in het vreemdelingenlegioen die geen clementie hoeft te verwachten van z'n soortgenoten.

Of zoals in het leger waar je wordt klaargestoomd als kanonnenvoer. Je krijg je nummer en dat ben je gedurende je opleiding. Langzaam gaat duidelijk worden dat je helemaal niks voorstelt.

Er is geen liefje waar je even bij kunt uithuilen, een mammie die een pleister plakt op je wond. Een lieve Guru die je weer even hoop geeft om verder te kunnen. Nee Advaita is een keiharde nietsontziende leer, die voortdurend aanwezig is om je kop af te hakken als je je ook maar enigszins verheft en je kop boven het maaiveld uitsteekt.

Wie wil dat nou ? Je bent redelijk ingenomen met jezelf en misschien heb je jezelf zelfs een beetje lief. Waarom zou je een laatste strohalmpje in godsnaam kwijt willen ?

Omdat je je daar angstig aan vasthoud. Je hele leven draait er om jezelf staande te houden als iets wat je denkt te zijn, je verdedigd en valt aan om dat wat je denkt te zijn te beschermen. Je wordt depressief als je niet bij machte bent jezelf te verheffen en je povere omstandigheden gaat meten aan het welzijn van anderen.

De energie om jezelf bij elkaar te houden is vele male groter dan de energie om jezelf af te breken. Maar wat je denkt dat je bent is nou eenmaal alles wat je hebt en daarvoor ben je bereid als een leeuw te vechten. Je staat niemand toe jou iets afnemen je zult vechten tot je erbij neervalt.

Euh ja.. sommige realisaties zijn het gevolg van de omstandigheid dat je alle hoop op een wederopbouw van jezelf hebt opgegeven. Voorbeeld is Byron Katie die besefte dat je bestaat uit gedachten die niet waar zijn. Een uitstekend uitgangspunt om mee te werken en daar heeft ze zich dan ook op toegelegd.

Welke methode je ook voorstaat, het gaat er nooit zachtzinnig aan toe, je geloof in wat je bent is hardnekkig en staat in de weg. Daarom is het zaak iedere aanname te onderzoeken op waarheid.

Iedereen is pas enigszins geïnteresseerd wanneer de beloning voor z'n harde werken maar groot genoeg is, daarom wordt je een wortel voorgehouden. Een onbekommerd leven zeggen velen, je raakt van niets meer van slag zegt een ander. Je bent helder en doorziet alles meteen weet weer iemand anders. Het is echter alleen maar zo dat je reeds aanwezige kwaliteiten niet langer meer belemmerd worden

Ik zou willen zeggen, je hebt geen idee hoeveel energie en levenskwaliteit je overhoudt als je niets meer in stand moet hoeven houden. Je ideeën en je verlangens en hoop moet koesteren om dat alles levendig te blijven houden. Je bent mild en verzadigd en geniet van alles wat je nou net toevallig onder handen hebt.
Maar het summum van alles is het weten dat je met alles verbonden bent en dat niets je meer onverschillig laat.

Ik lees dat gerealiseerden hard, meedogenloos en ongeïnteresseerd zijn geworden.

De aanpak vraagt dan misschien wel zo'n behandeling maar ze ZIJN het in genen dele.