Overtuigingen

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Esradha

Voor mij voelt het soms meer alsof mijn gevoel een eigen denken heeft.
Ik doorzie dingen vaak goed, maar toch blijft er dat stukje pijn in mij die de overtuigingen ed in stand houdt en mijn gedrag van daaruit.

Ik merk bij mezelf meer en meer acceptatie van mijn pijn. De pijn is er, in mijn lichaam. Mogelijk is pijn mijn instrument in dit leven. Eerst was de pijn van gemis aan liefde, nu is er fysieke pijn.
Zo wat, ik heb pijn .. en?

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Ik merk bij mezelf meer en meer acceptatie van mijn pijn. De pijn is er, in mijn lichaam. Mogelijk is pijn mijn instrument in dit leven. Eerst was de pijn van gemis aan liefde, nu is er fysieke pijn.
Zo wat, ik heb pijn .. en?

Was even in opstand gekomen tegen mijn eigen gewoonte om geen pijn te willen. Maar het is niet anders, dus het is zoals het is.

[Esradha]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Bij mij is het een stuk discipline die mij ontbreekt. Als ik wel doe, dat wat mij goed doet, stroomt het helemaal.
Mogelijk gewoon geduld hebben.

Naar mijn idee (en ervaring) is er dan wel iets wat je tegenhoudt. Wat maakt dat je het niet doet. Als het van binnenuit komt, is er geen discipline voor nodig.

[Esradha]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Was even in opstand gekomen tegen mijn eigen gewoonte om geen pijn te willen. Maar het is niet anders, dus het is zoals het is.

Dat klinkt meer als een berusting tegen beter weten in dan als overgave.

Naast emotionele pijn ken ik ook fysieke pijn. Soms is er een duidelijke link tussenbeide, soms staat de fysieke pijn teveel op de voorgrond.

[Esradha]

Morgen is de asuitzetting van mijn oom. Vanavond heb ik op een van zijn fluiten zitten spelen. Daarna Grease gekeken. Ik voel me het meest verbonden met mijn oom via onze liefde voor muziek. Ik merk dat muziek me ook meer in contact brengt met mijn gevoel, en mijn pijnlichaam.

[Mihaela]

Ik ga nu wandelend naar mijn werk. Als ik in beweging ben, is mijn pijn op de achtergrond.
Als ik heel gericht op mijn pijn ben, en in mijn gevoel van slachtoffer zit, dan overheerst de pijn, fysiek en geestelijk.
Het lijkt altijd alsof het op het randje is. Als ik te veel in de pijn zoek, vanuit de pijn, kom ik er niet uit.
Als ik te veel buiten de pijn ben, lijkt erop alsof ik geen verbinding meer mee heb met mijn wezen.
Het is voor mij een gebied, die als de middenweg voor mij voelt, waarin ik alles los kan laten, en nergens geen last van heb. De pijn niet ontkennend, maar gelijkertijd daar geen last meer van ondervinden.
Maar ik balanceer regelmatig van het een naar het andere. Of te veel of te weinig. Te intens of te oppervlakkig.

Ik voel me nu goed, weer vol moed, en bereidheid om simpelweg te leven.
Het leven verwondert me keer op keer. Zo interessant hoe alles als een puzzel in elkaar past.

Zelfs de dood, of beter gezegd, vooral de dood is zo wonderbaarlijk.

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Esradha

Morgen is de asuitzetting van mijn oom.

Wat is dat precies, Esradha een asuitzetting?
Ik ken het niet en van google werd ik ook niet veel wijzer.

[Mihaela]

Oh, ik had er huis van gemaakt.. maar nu zie ik het eerst woord :as

[Esradha]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Wat is dat precies, Esradha een asuitzetting?
Ik ken het niet en van google werd ik ook niet veel wijzer.

Mijn vader noemde het gisteren zo. Als ik het loskoppel en google op as uitzetten en crematie kom ik wel 1 link tegen. Zijn as wordt geplaatst in het graf van mijn opa en oma. Ik heb zoiets nog niet eerder meegemaakt. Het lijkt me al apart om iemand gereduceerd te zien tot as.

[Esradha]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Ik ga nu wandelend naar mijn werk. Als ik in beweging ben, is mijn pijn op de achtergrond.
Als ik heel gericht op mijn pijn ben, en in mijn gevoel van slachtoffer zit, dan overheerst de pijn, fysiek en geestelijk.
Het lijkt altijd alsof het op het randje is. Als ik te veel in de pijn zoek, vanuit de pijn, kom ik er niet uit.
Als ik te veel buiten de pijn ben, lijkt erop alsof ik geen verbinding meer mee heb met mijn wezen.
Het is voor mij een gebied, die als de middenweg voor mij voelt, waarin ik alles los kan laten, en nergens geen last van heb. De pijn niet ontkennend, maar gelijkertijd daar geen last meer van ondervinden.
Maar ik balanceer regelmatig van het een naar het andere. Of te veel of te weinig. Te intens of te oppervlakkig.

Ik voel me nu goed, weer vol moed, en bereidheid om simpelweg te leven.
Het leven verwondert me keer op keer. Zo interessant hoe alles als een puzzel in elkaar past.

Zelfs de dood, of beter gezegd, vooral de dood is zo wonderbaarlijk.

Dat herken ik wel. Hoe meer ik naar de pijn toega, hoe erger ik deze kan ervaren. Bij veel pijn kan ook het contact met mijn lichaam afnemen als manier om de pijn te handelen.
Bereidheid om simpelweg te leven is inderdaad cruciaal. En de bereidheid pijn daarbij te accepteren. Een ding houd pijn goed in stand, en dat is hem niet willen.