Valt er nou wel iets, of niets te doen ?

[Naadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Nu dat ik jouw reactie lees, moet ik eerlijk zeggen dat ik twijfel. Zou ik me er zo in vergist kunnen hebben?

Ik zat net in de tuin, en verwonderde me erover hoe ik in verschillende situaties dingen waarneem en hier mijn vertaling aan geef. Wat is waar, en wat niet? Wat maakt het in mijn beleving anders dan het voor jullie is?

Jullie interactie kwam op mij over als een discussie waarin Renoir zijn ergernis naar jou toe uitte, en jij van jouw kant, oude koeien uit de sloot haalde van Renoir, zoals de ban die hem ooit is opgelegd en de gelijkenis die jij maakte tussen Renoir en Ramon. Voor mij zag het eruit als een machtsspel waar bij jij het manipuleren vakkundig uitvoerde.
Jij haalde werkelijk alles uit de kast waarbij je Renoir op zijn zwakke plekken pakte. Alleen zijn schuldbekentenis kon de rust tussen jullie terugbrengen.

Nu als ik je antwoord lees, heb ik echt geen flauw idee hoe het in werkelijkheid zit, dat moet ik je verbaasd bekennen. Achteraf bekeken kan ik het geheel ook zien als een onschuldig potje stoeien.

Heb heerlijk in de tuin gezeten, en me een tijd lang verwonderd over de onverwachte draaiing; ik glimlachte om mezelf. De wending was gewoon grappig.

Mijn tuin is prachtig trouwens, heb een paar omhulsels van libellen in de tuin bij de vijver gevonden. Naast een omhulsel zit een levensgrote libelle. Ik heb haar zo'n beetje de hele dag bekeken. Ze zit op een blaadje. Ik denk dat ze nog niet volgroeid is (ook al is het een hele grote libelle). Echt mooi!

Wat een mooie reactie Mihaela, vooral het dikgedrukte gedeelte. De verwondering dat er ook op een andere manier naar gekeken kan worden en dan het glimlachen om jezelf. Het is op zich natuurlijk ook verwonderlijk dat daar waar twee mensen geen enkel probleem hebben met hoe de discussie gevoerd werd, jij daar wel een probleem van zou maken. Zoals Renoir ook al zei, is de vorm van ondergeschikt belang, hetgeen betekent dat je je ook niet druk hoeft te maken over eventuele geraaktheden en gewoon kunt zeggen wat er opkomt. Het gaat om de boodschap. De rest is bijzaak.

En dat kan op die manier natuurlijk niet met iedereen, dat zou onnodig kwetsend kunnen zijn. Daar staat tegenover dat bij mensen die pretenderen niet meer geraakt of gekwetst te kunnen worden omdat ze dat stadium voorbij zijn, (voor de helderheid hiermee bedoel ik niet het geraakt worden in positieve zin), het gewoon leuk is om te testen of dat daadwerkelijk zo is, waarbij er voor mij een heleboel door de mand vallen. Dus in die zin is dat wel een handige manier om te checken of het klopt wat men beweert.

Als je weet wat je (waard) bent , is dat (of die waarde) nergens meer van afhankelijk. En daarmee wordt iedere interpretatie van buitenaf, het "probleem" van die ander. Het kan "jou" dan niet (meer) raken. Ook hier is echter sprake van een paradox, omdat de geraaktheid anderzijds juist toeneemt, daar waar deze betrekking heeft, op het zien van het leed van je medemens, omdat gezien is, hoe het zo gemakkelijk anders zou kunnen, gekoppeld aan een gevoel van machteloosheid in het besef dat iedereen zijn eigen weg nu eenmaal dient te gaan en zijn eigen (levens)les te leren heeft.

By the way wat een prachtige foto. Jammer genoeg is het (hier) vandaag geen weer om lekker buiten te zitten. Het regent hier pijpenstelen.

[Naadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

De constatering achteraf is dat dat niet nodig is geweest. Dat je nooit wat hebt gedaan, dat er geen afscheiding is e.d.

Mijn constatering is juist dat ik en ik alleen, verantwoordelijk ben (geweest) voor alles wat zich in "mijn" leven en alle levens daaraan voorafgaand, (heeft) af(ge)speeld. Bewustzijn kan toch alleen betrekking hebben op iets?

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Laatst gewijzigd door Renoir; Vandaag om 11:47


De eerste versie voelde als een geschenk, deze versie voelt als een (overbodige)les.

Alles is aanleiding voor een onderzoek ook deze overbodigheid. Mijn ervaringen uit mijn zoektijd waren altijd dat ik 'dacht' dat dit mij niet aanging of dat ik meende het al wel begrepen te hebben.

Toen, veel later pas, stukjes op hun plaats vielen bleek dat alles wel degelijk voor mij bedoeld te zijn. De 'mij' van het 'aan mij besteed zijn' bleek 'de blinde vlek', ik keek met de ogen van mijn perceptie.

De gedachte waar je meent waar het te vinden is, stuurt je op weg met vooringenomen verwachtingen, in een richting terwijl dat wat je zoekt doorgaans onder je ogen ligt. Onderzoek kan dat uitwijzen.

Als jij het niet kunt gebruiken, laat je het liggen, er is vast wel iemand die er wat aan heeft, ik schrijf zoals het kennelijk gedaan is voor wie het bestemd is, wie er aan toe is het te integreren. Zo niet dan niet, het blijft een geschenk of je het nu aanneemt of niet.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Naadje

Mijn constatering is juist dat ik en ik alleen, verantwoordelijk ben (geweest) voor alles wat zich in "mijn" leven en alle levens daaraan voorafgaand, (heeft) af(ge)speeld. Bewustzijn kan toch alleen betrekking hebben op iets?

De uiteindelijke ontdekking is dat er niemand is die verantwoordelijk is, dat neemt niet weg dat je in de dualiteit verantwoordelijkheid neemt.
Het bestaat ook dat je verantwoordelijkheid uit de ervaring van diep ondervonden eenheid neemt, zonder er maar in de verste verte verantwoordelijk voor te zijn.

Je werkelijke staat is dat je ongeboren en onschuldig bent.

Ik onderscheid altijd het grote Bewustzijn, waarvan je (heel grof als betrekking hebbende op) zou kunnen zeggen dat het ZIJN er zijn bestaan aan ontleent, verder kleurloos smakeloos en reukloos, en het persoonlijk bewustzijn dat in aanleg in iedere mens aanwezig is en dat je kunt ontwikkelen.

[Naadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

De uiteindelijke ontdekking is dat er niemand is die verantwoordelijk is, dat neemt niet weg dat je in de dualiteit verantwoordelijkheid neemt.
Het bestaat ook dat je verantwoordelijkheid uit de ervaring van diep ondervonden eenheid neemt, zonder er maar in de verste verte verantwoordelijk voor te zijn.

Je werkelijke staat is dat je ongeboren en onschuldig bent.

Ik heb bovenstaande een aantal keren aandachtig doorgelezen en mogelijk bedoelen we hetzelfde, maar ik voel toch de behoefte om het anders te formuleren. Omdat ik nu eenmaal alleen in de dualiteit besta/kan bestaan, kan het dus ook niet anders dan dat ik, en alleen ik, daar de volledige verantwoordelijkheid voor dien te nemen. Dat besef van volledige verantwoordelijkheid vloeit inderdaad voort uit de ervaring van diep ondervonden eenheid.

In mijn ervaring is het dan ook zo dat de werkelijke staat er een is, van louter aanwezigheid en licht. En van een diepe vrede en rust. En daar is verder helemaal niets, noppes, niente, et voila......Nada.

En daar waar Nada weer verschijnt, is de verantwoordelijkheid (bewustheid) geboren. Maar tevens (vanwege de dualiteit) de onbewustheid in het leven geroepen. Dat is onvermijdelijk. Ik kan niet ongeboren en onschuldig zijn, niet zo lang, of als, ik hier ben. Wat ik hier en nu wel kan doen, dus toch iets doen, is me het licht en de rust herinneren en me dat zoveel mogelijk bewust zijn, dan komt van daaruit alles als vanzelf, dus niets (meer) doen, goed.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Naadje

Ik heb bovenstaande een aantal keren aandachtig doorgelezen en mogelijk bedoelen we hetzelfde, maar ik voel toch de behoefte om het anders te formuleren. Omdat ik nu eenmaal alleen in de dualiteit besta/kan bestaan, kan het dus ook niet anders dan dat ik, en alleen ik, daar de volledige verantwoordelijkheid voor dien te nemen. Dat besef van volledige verantwoordelijkheid vloeit inderdaad voort uit de ervaring van diep ondervonden eenheid.

In mijn ervaring is het dan ook zo dat de werkelijke staat er een is, van louter aanwezigheid en licht. En van een diepe vrede en rust. En daar is verder helemaal niets, noppes, niente, et voila......Nada.

En daar waar Nada weer verschijnt, is de verantwoordelijkheid (bewustheid) geboren. Maar tevens (vanwege de dualiteit) de onbewustheid in het leven geroepen. Dat is onvermijdelijk. Ik kan niet ongeboren en onschuldig zijn, niet zo lang, of als, ik hier ben. Wat ik hier en nu wel kan doen, dus toch iets doen, is me het licht en de rust herinneren en me dat zoveel mogelijk bewust zijn, dan komt van daaruit alles als vanzelf, dus niets (meer) doen, goed.

Naadje, wanneer je iemand bent die een bijna-dood-ervaring heeft gehad en de andere zijde hebt leren kennen dan heeft de dood een andere betekenis gekregen. Je bent niet meer in staat om over de dood praten in de betekenis als voorheen.

Iets soortgelijks is er aan de hand bij realisatie, ook al sta je in de dualiteit, de gebruikelijke betekenissen hebben een totaal andere dimensie gekregen. Je bent niet langer meer in staat er over te spreken op een wijze als zou dat niet het geval zijn geweest. Weer terug zijnde in de dualiteit kan ik, de andere zijde kennende, niet meer zeggen dat ik verantwoordelijk ben, ik zie daar wel dat ik kennelijk verantwoordelijkheid neem. Ik zie verder dat ik die ook neem voor zaken waar ik dat niet ben. Dat is niet waarvan ik kan zeggen dat ik dat doe, het is een constatering van wat ik waarneem.

Het is verder niet mijn constatering dat de staat waarin ik verkeer er een is van diepe vrede en rust, er is hier van alles gaande waarop ik blijk te anticiperen. Soms zijn er bange voorgevoelens, soms is er sprake van onrust, soms concentratiegebrek maar dat alles vind altijd plaats in een nooit aflatende onverwoestbare sereniteit.

Zoals je zegt daar waar het leven in je verschijnt, daar zijn ook weer de elementen van je geaardheid, wanneer die bij jou bestaat uit een besef van verantwoordelijkheid, dan is het dat. De aard van ieders wezen zal zich gewoon blijven manifesteren en onderling sterk verschillen.

Er is altijd doen weggelegd voor de in dualiteit verkerende en de belangrijkste is bewustwording, die zover kan worden doorgevoerd dat je uiteindelijk deelgenoot wordt van het goddelijke en daar vervolgens mee verenigd wordt of zoals Jezus het zegt 'zul je opgenomen wordt in het koninkrijk gods'.

Daar zijn mooie kreten voor vanuit het geloof, zoals 'er zal je geopenbaard worden', je zult weten, en dus ook weten wat je bent.
Maar zoals vaker gezegd liggen de belemmeringen op het werkelijk kunnen doorzien op het vlak van het geloof in de fictie omtrent het bestaan van een 'ik'. Het is niet dat het 'ik' ten koste van alles bestreden moet worden, maar het doorzien begint ermee dat het 'ik' je weerhoud tot de kern van de zaken door te dringen.

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Als jij het niet kunt gebruiken, laat je het liggen, er is vast wel iemand die er wat aan heeft, ik schrijf zoals het kennelijk gedaan is voor wie het bestemd is, wie er aan toe is het te integreren. Zo niet dan niet, het blijft een geschenk of je het nu aanneemt of niet.

Ik voel de neiging om me aangevallen (onbegrepen) te voelen door je, en me daarin te willen verwoorden. Daarnaast voel ik de (bekende)pijn en kies ervoor om mezelf het niet meer aan te doen (mezelf pijnigen door mijn best te doen, mezelf verweren).

Ik merk dat ik al een paar illusies op je aan het plakken ben. Ik ga dat in rust aanschouwen, voelen, en laat van wat het is.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Ik voel de neiging om me aangevallen (onbegrepen) te voelen door je, en me daarin te willen verwoorden. Daarnaast voel ik de (bekende)pijn en kies ervoor om mezelf het niet meer aan te doen (mezelf pijnigen door mijn best te doen, mezelf verweren).

Ik merk dat ik al een paar illusies op je aan het plakken ben. Ik ga dat in rust aanschouwen, voelen, en laat van wat het is.

Ik ken het gevoel me onbegrepen te voelen. Al weet ik enerzijds dat het niet mijn intentie is je onder te schoffelen kan ik anderzijds met je meevoelen dat ik dat doe.
Ik kan het gevoel me onbegrepen te voelen onmiddelijk laten ontstaan door de gedachte te koesteren dat niemand me hier echt begrijpt. Een navolgbaar oud zeer van vroeger dat gemakkelijk weer opnieuw kan worden getriggerd, hoewel ik me haast erbij te vermelden dat ik het mechanisme inmiddels wel begrepen heb en het me niets meer doet.

Waarschijnlijk ben ik bij jou evenmin de oorzaak maar de trigger, een cadeautje om de telkens opnieuw ontstane emotie onder ogen te komen en te integreren. In het duale bestel komen verwondingen makkelijker aan het licht tegen een achtergrond van heelheid.

Als het 'ik kies er voor het mezelf niet meer aan te doen' een gedachten constructie is waarmee je er voor wegloopt, zal het niet lang duren voor je het opnieuw op je pad krijgt. Het bestaan is oneindig geduldig om je de lesjes te laten leren die voor je bedoeld zijn. Mogelijk is de opdracht en remedie manmoedig verweer en het lot in eigen hand nemen.

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Als het 'ik kies er voor het mezelf niet meer aan te doen' een gedachten constructie is waarmee je er voor wegloopt, zal het niet lang duren voor je het opnieuw op je pad krijgt. Het bestaan is oneindig geduldig om je de lesjes te laten leren die voor je bedoeld zijn. Mogelijk is de opdracht en remedie manmoedig verweer en het lot in eigen hand nemen.

Daar waarop ik vroeger , met fysieke kracht of argumenten bovenop sprong, om de andere van mijn gelijk te overtuigen, of de andere bewust te maken van zijn ongelijk, voel ik me nu geremd. De rem voelt en wordt beleef in mijn lichaam , en niet in mijn denken. Het is voor mij een andere houding in mijn manier van handelen;voelen; reageren.
Bijzonder om te bedenken dat ik 17 jaar lang, dag en nacht, hieraan gewerkt heb. Het lijkt iets klein, wetend hoe veel het nog volgt. In mijn persoonlijkheid voel ik me veranderd, maar ben uitgeput, voelt als een strijd waaruit ik amper levend uitgekomen ben.
Ergens voel ik me ook als de omhulsel, bevrijd van de diepe pijn, maar de wanden zijn door de pijn geraakt, en de herinnering is er nog.
Nu en dan voel ik de adem van God, mijn innerlijke leegte vullend, maar nog pril.
En ook al geef ik je gelijk in de meeste dingen die je tegen mij zegt, ik wil geen leraar in een menselijke gedaante, ik wens me gewoon gelijken waarmee ik God kan delen.

Ok, misschien ben je daar veel verder in dan ik, ik weet het niet of het zo is , wel fijn om met jou te praten.

een lieve groet,

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door **********

Daar waarop ik vroeger , met fysieke kracht of argumenten bovenop sprong, om de andere van mijn gelijk te overtuigen, of de andere bewust te maken van zijn ongelijk, voel ik me nu geremd. De rem voelt en wordt beleef in mijn lichaam , en niet in mijn denken. Het is voor mij een andere houding in mijn manier van handelen;voelen; reageren.
Bijzonder om te bedenken dat ik 17 jaar lang, dag en nacht, hieraan gewerkt heb. Het lijkt iets klein, wetend hoe veel het nog volgt. In mijn persoonlijkheid voel ik me veranderd, maar ben uitgeput, voelt als een strijd waaruit ik amper levend uitgekomen ben.
Ergens voel ik me ook als de omhulsel, bevrijd van de diepe pijn, maar de wanden zijn door de pijn geraakt, en de herinnering is er nog.
Nu en dan voel ik de adem van God, mijn innerlijke leegte vullend, maar nog pril.
En ook al geef ik je gelijk in de meeste dingen die je tegen mij zegt, ik wil geen leraar in een menselijke gedaante, ik wens me gewoon gelijken waarmee ik God kan delen.

Ok, misschien ben je daar veel verder in dan ik, ik weet het niet of het zo is , wel fijn om met jou te praten.

een lieve groet,

Ik vind dat goddelijke mooi, het heeft bijna geen woorden nodig.
Het komt maar weinig voor nog een religieus mens te treffen omdat het instituut kerk de essentie van 'God' en 'Jezus' in de betekenis ervan naar hun eigen inferieure instituut hebben afgebogen. Mensen hebben zich daarom afgekeerd van de kerk terwijl er zich in ieder mens iets religieus voordoet. Dit is maar een opvatting Mihaela.

Ik kan me geen gedachte vormen over je geremd zijn althans niet tegen de achtergrond van overal boven opspringen, omdat ik die ervaring niet ken. Ik zelf werd met (bijna mathematische precisie) altijd met argumenten onderuit gehaald en dat versterkte het gevoelsmatige van mijn argumentatie alleen nog maar. Ik heb jarenlang m'n best gedaan om met m'n gevoel beter beslagen ten ijs te komen en m'n uitdrukkingsvaardigheid aanzienlijk verbeterd.

Het ziet er bij jou dus naar uit dat je moe gestreden bent. Veel van de inzichten komen boven wanneer het verzet wordt opgeheven zodat totaal nieuwe ervaringen kunnen opduiken. Er kan overgave uit voortvloeien het niet in eigen hand te hebben waardoor de religieuze ervaring een kans krijgt. De pijn die je op het eind nog voelt is niet van jou, die is van de wereld, je bent bevoorrecht er een deel van te mogen dragen. Hier moet wel voorzichtig mee omgegaan worden in de betekenis dat je het niet jezelf gaat 'aandoen'.

Wanneer je dat zelf niet doet is het altijd god die je innerlijke leegte opvult. Het is veel beter dan weer opnieuw vervuld te geraken van jezelf.