We zijn nu definitief gesloten

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

Schiet er nog over los te komen van al die verhaaltjes en geloven én aan het subject 'ik' in dat verhaal, of de gelover of die Belg of die Nederlander te zijn. Dat is niet wat je bent, is men daar in de zelfkennis school dan nog niet aan toe?

çVerhaaltjes blijven zich dan nog steeds voordoenç, Bassie, çzo is dat op een forumç, maar het geloof er in of het geloof er niet in is dan nergens meer voor nodig

-----------

In het wordende 'ben' ik Nederlander en ik ben me er van bewust dat dat relatief is. Ik besta bij de gratie van 'buitenlanders'. Ik dank dus mijn bestaan als identiteit juist aan de ander!

Zouden alle 'buitenlanders' op raadselachtige wijze verdwijnen, dan zouden de 'Nederlanders' elkaar gaan beoorlogen en uiteenvallen in Hollanders, Friezen enz.

Iedere identiteit valt weg tegen zijn tegendeel net zo lang totdat je alleen je'zelf overhoudt zonder identiteit.....

[Dorje]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

De kwestie 'geloof' staat los van 'iemand'. Immers, geloven dat er 'niemand' is wordt ook gedaan door 'iemand'.

Dat is wat ik zeg: geloven dat er 'iemand' is moet niet vervangen door geloven dat er 'niemand' is.

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Dan redeneer jij weer dat het geloof in 'iemand' te zijn én het geloof in 'niemand' kan zijn weggevallen, maar ook dát gelooft weer iemand....

Als dat gelooft wordt is dat zo.

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

De 'iemand' bijt zichzelf zo toch weer in zijn staart.

Dat blijf ie doen tot het geloof in 'iemand' en 'niemand' te zijn Werkelijk wegvallen is. En zolang dat niet weg is, gewoon weg, niet vervangen door te geloven dat het er niet is, dan kan 'dat het gewoon weg kan zijn' alleen maar gepercipieerd worden als een geloof. En dat blijft zo, tot het Werkelijk wegvalt.

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Onderwijl is mij gebleken dat het 'zelf' (in zowel het wordende iemand als het zijnde çNçiemand) juist de brug is naar zelfkennis.

Exact. Het in stand houden van een geloof in een 'zelf' te zijn construeert een brug tussen ins en uits, tussen zijn en wordende, en houdt iets in stand dat van het ene naar het andere kan gaan en kennis van het ene in het andere kan integreren en dit dan zelfkennis vergaren noemt. Dat is wat je almaar blijft doen. Een brug slaan tussen het betrekkelijke en het niet-betrekkelijke. Het is altijd iemand, een zelf, die dit blijft doen, waardoor het nooit het gewoonweg niet Werkelijk zijn van dat zelf kan vaststellen. Het is een beetje als een brug willen slaan tussen tijd en tijdloosheid, de tijdloosheid naar de tijd halen om er dan kennis van op te doen. Tijd kan eenvoudig weg vastgesteld worden als een illusie, een construct, niet Werkelijk, dan vervalt de behoefte als een ik in de tijd kennis op te doen van het tijdloze. Tussen iets wat niet Werkelijk is gebleken hoeft dan helemaal geen brug geslaan worden naar wat Werkelijk is. Dat is als een brug slaan tussen de aarde en de regenboog. Met zo'n brug bouwen kan een illusoir iets erg lang bezig zijn en dus het geloof in die illusie mooi in stand houden.

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

In 'worden' ben ik op verschillende wijze een zelf. (Ik word 'ik' / iemand in het aangezicht van 'jij') (zelf-wereld verhouding)
In 'zijn' ben ik op dezelfde wijze een zelf als alle andere zelven. (Ik ben niemand, zelf-zelf-verhouding)

Dat is het juist, je blijft beiden terugkoppelen op wat je als "ik" zou zijn ("ik ben"), dat is gewoon een "ik" teveel. Zolang het geloof dat "ik" te zijn niet is weggevallen, kan dat ook niet anders.

[Dorje]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

De weg naar zelfkennis verloopt middels het niet-doen c.q. het schouwen.
In het schouwen is er 'niemand', men 'doet' niet meer.

In het schouwen laat men het geloof geheel buiten beschouwing: immers alleen 'dat wat schouwt' is actief. Het schouwen kent dan ook geen toekomstverwachtingen omdat het 'onmiddellijk' (in het moment) is.

Geloven dat je wel bestaat, niet bestaat of beiden niet, het is in het 'schouwen' simpelweg niet van toepassing. Omdat 'geloven' betrekking heeft op de tijd......

Prima.

Kan dat zelf dat gecreëerd wordt en geloofd wordt als brug tussen het niet-betrekkelijke en het betrekkelijke in het schouwen dan niet gewoonweg ook buiten beschouwing gelaten worden of is dat een brug te weinig voor een zelfkennis vergarend ik?

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

Dat is zo dichtbij.
Is het zo onmogelijk net dat beetje verder te zien, nl. dat het "ik" als een veranderlijk proces leeft, en dat dat niet is wat je bent? Dus je leeft het inderdaad niet.

M.a.w. het is niet zozeer dat jij geleefd wordt, maar eerder dat wat geleefd wordt is niet wat je bent, het is een proces in dat leven.

Het komt perfect op hetzelfde neer als wat je hierboven schrijft. Het leven gaat vanzelf, ikken komen en gaan vanzelf. Geen enkele van die ikken is wat je bent. Als er toch geloof is dat te zijn, dat is het tegenwerken tegen wat is. Zoals je schreef "wat is is, en dat heeft geen ik."

Elk geloof loslaten is niet meewerken maar laten zijn wat is. Laten zijn wat is, is bevrijding, realisatie.

Geloof het niet, maar geef het onderzoek naar de Werkelijkheid van dat ik gewoon een kans. Ont-dek wat je bent zonder geloof in een ik te zijn.

Het 'ik', gezuiverd van eeuwenlange verdraaiingen, corruptie, het van zichzelf vervreemdzijn, is misschien wel de enige weg naar inzicht...

Ik ga een verhaaltje vertellen, erger nog een ervaring...

In het midden van het jaar heb ik, na mij vreselijk ingespannen te hebben om toch te slagen, mijn universitaire studies moeten opgeven, want te zwaar voor mij...
Een tijdje erna vertelde mijn moeder mij dat mijn oudere zus haar gezegd had..."Marie, wat kan die allemaal, het is echt iemand om jaloers op te zijn"
Mijn ma was verontwaardig dat mijn zus op zo'n zwaar moment dat over mij durfde zeggen...
Maar ik begreep mijn zus wel,want ik had iets, wat heel weinige mensen van zichzelf kunnen zeggen; nl. ik bezat mijzelf, mijn 'ik', ik was mijn beste vriend... En dat is een onnoemelijk grote kracht waarbij je kunt zeggen dat je nooit meer alleen zult zijn, dat in feite jij één bent met het Leven dat in jou leeft...

Ik heb veel hierover nagedacht en dan vooral de laatste tijd...
Ik heb, ben mijzelf, ik ben mijn beste vriend en wat een vrijheid mij dat geeft om gewoon te zijn en niet de hele tijd op zoek te moeten gaan naar wat ik wel zou zijn, of zoals Laurens zegt, 'wat ben ik'.
Ik ben vrij in mijn interacties met mijn naaste; ik kan enorm goed luisteren naar wat ze zeggen en zij luisteren naar mij omdat zij die gemoedstoestand in mij voelen...

Maar en daar wil ik nu toe komen... Wat is dan het verschil met alle andere mensen die hun 'ik' niet kennen... hewel dat zij totaal vervreemd zijn van zichzelf en dat ze hun hele leven verdoen met op zoek te gaan naar zichzelf, zelfs als ze dat met alle macht en middelen zullen tegenspreken en zelfs zichzelf en andere willen wijsmaken dat zij wel weten "wat ze zijn"...
Poetin denkt dat hij een grote krak is, maar inwendig weet hij dat hij dat niet is en oh wee degene die er zo ook over denkt... alle hardheid, alle oorlogen, alle geweld in deze wereld is niet het gevolg van een te groot 'ik' maar juist van een verdrongen 'ik' vervangen door een schijnego gevormd door een verstand dat nog in zijn kinderschoenen staat en dat het intrinsieke 'ik' volledige gecorrumpeerd heeft.

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

Exact. Het in stand houden van een geloof in een 'zelf' te zijn construeert een brug tussen ins en uits, tussen zijn en wordende, en houdt iets in stand dat van het ene naar het andere kan gaan en kennis van het ene in het andere kan integreren en dit dan zelfkennis vergaren noemt.

Je interpreteert naar je eigen geloof. Het 'zelf' is de brug tussen zijn en worden. Dat is de realisatie. Welke jij nog niet gerealiseerd hebt, zodat het voor jou wél een geloof is.

Zo zie je maar dat er aan 'geloof' niet te ontkomen is.

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

Prima.

Kan dat zelf dat gecreëerd wordt en geloofd wordt als brug tussen het niet-betrekkelijke en het betrekkelijke in het schouwen dan niet gewoonweg ook buiten beschouwing gelaten worden of is dat een brug te weinig voor een zelfkennis vergarend ik?

Realisatie (tot stand brengen) gaat geheel buiten ieder geloof om. In jouw geloof om het geloof te ontwijken heb je besloten om maar helemaal niks meer te geloven, maar dat is wederom weer een geloof zoals ik je al heb uitgelegd.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Er is in het vermeende bestaan nou eenmaal sprake van werkzaamheid middels geloof in verhaaltjes en om die zelfde reden is er een ik ervaren om het verhaal te kunnen verhalen, interpreteren, maar bovenal te geloven.

Dorje weet wel hoe de vork aan de steel zit.

In de vermeendheid van het bestaan is er natuurlijk een doener en kan er wat gedaan worden. Dat is de betrekkelijke waarheid waar hij het over heeft. Ont'dekt moet worden of het geloof in het bestaan op waarheid berust, dat is wat Dorje zegt. Niet meer en niet minder.

Het is niet de wereld die vermeend is; het is ons 'ik' dat totaal vervreemd is van zichzelf... en dan maar afkomt dat de wereld vermeend is...

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Poetin denkt dat hij een grote krak is, maar inwendig weet hij dat hij dat niet is en oh wee degene die er zo ook over denkt... alle hardheid, alle oorlogen, alle geweld in deze wereld is niet het gevolg van een te groot 'ik' maar juist van een verdrongen 'ik' vervangen door een schijnego gevormd door een verstand dat nog in zijn kinderschoenen staat en dat het intrinsieke 'ik' volledige gecorrumpeerd heeft.

Oké als ik al een verhaal heb dat ik geloof waarom zou ik dan een ander aannemen is de kwestie?
Een krak is hier bij ons een mislukkeling.
Oké ander verhaal. Alles wat zwak is behoeft een groot ego, oftewel een krachtige vorm van zelfbescherming. Het 'ik' dat heel zwak is behoeft een fanatieke bescherming. Een 'ik' behoeft daarnaast een continue bevestiging van zijn eigen kracht en een machtsbelust ik behoeft macht.

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Het is niet de wereld die vermeend is; het is ons 'ik' dat totaal vervreemd is van zichzelf... en dan maar afkomt dat de wereld vermeend is...

Ook hier prefereer je het geloof in een ander verhaal.
Wat ik echter propageer is onderzoek het waarheidsgehalte van dat alles.

[Dorje]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Je interpreteert naar je eigen geloof. Het 'zelf' is de brug tussen zijn en worden. Dat is de realisatie. Welke jij nog niet gerealiseerd hebt, zodat het voor jou wél een geloof is.

Zo zie je maar dat er aan 'geloof' niet te ontkomen is.

Ofwel is er nog een net iets diepere Realisatie dat je dat zelf zelfs niet bent. Zolang die Realisatie nog niet tot stand is gekomen, kan het enkel als een geloof gepercipieerd worden.

Jij draait het steeds om: "jouw" subjectieve realisatie is die van het subject te zijn dat inderdaad een brug slaat tussen het subjectief zijn en het subjectief worden. Als er dan gewezen wordt op het feit dat deze realisatie nog steeds subjectief is, nog steeds uitgaat van een subject, een zelf, dan ga jij de diepere Realisatie dat je zelfs dat subject niet bent niet vatten en er dus iets van maken dat door iemand geloofd wordt. Dat is het enige wat je er maken van kan, iets anders ken je niet. Zo gaat dat. Daar is inderdaad niet aan te ontkomen zolang het "subject te zijn" nog niet Gerealiseerd is als ook nog een geloof. En dat verklaart waarom je dan al die niet-betrekkelijke termen blijf betrekken op jou als subject, op jou ik, op jouw "ik ben".