Geen oordelen

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Ja dat voel ik dus ook zo en resoneert zo een beetje met wat ik voel wat verschillende meningen betreft. Meningen die bedreigend voor het (over)leven voelen, daar heb ik nog wel moeite mee.

Iets in mij raakt er bewogen door het besef dat ik daar van vrij zou kunnen zijn.
Iets in mij is daar vrij van.. pff. Niet verkeerd he?

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Iets in mij raakt er bewogen door het besef dat ik daar van vrij zou kunnen zijn.
Iets in mij is daar vrij van.. pff. Niet verkeerd he?

Ja herken ik ook. Je wezenlijke besef weet dat niets je kan raken.
Maar "mijn" persoon heeft wel moeite met bv. pijn, geweld die niets meer met natuur te maken hebben maar met geweld en oorlog en misdaad e.d.
Maar ik weet ook dat gedachten dit voeden en niets met het wezen op zich te maken heeft. Op het moment dat je serieus gewelddadig doodgaat komt je wezen vrij.

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Ja herken ik ook. Je wezenlijke besef weet dat niets je kan raken.
Maar "mijn" persoon heeft wel moeite met bv. pijn, geweld die niets meer met natuur te maken hebben maar met geweld en oorlog en misdaad e.d.
Maar ik weet ook dat gedachten dit voeden en niets met het wezen op zich te maken heeft. Op het moment dat je serieus gewelddadig doodgaat komt je wezen vrij.

Ik heb zelf de laatste tijd heel sterk het besef dat het ook in mij leeft. Het geweld die ik daar buiten zie, heb ik de laatste jaren heel bewust ook in mezelf aanschouwd. Uiteraard, ik leef het niet uit, maar het leeft wel in me, heb ik ontdekt.
Dat heeft bij mij een zeer bijzonder effect gehad, alsof een stuk oordeel weg gevallen is wat betreft geweld die overal plaats vindt.

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Ik heb zelf de laatste tijd heel sterk het besef dat het ook in mij leeft. Het geweld die ik daar buiten zie, heb ik de laatste jaren heel bewust ook in mezelf aanschouwd. Uiteraard, ik leef het niet uit, maar het leeft wel in me, heb ik ontdekt.
Dat heeft bij mij een zeer bijzonder effect gehad, alsof een stuk oordeel weg gevallen is wat betreft geweld die overal plaats vindt.

Dat heb ik intussen met bijna alles, waar over geoordeeld wordt.

Dat agressie deel uit maakt van het menselijke leven voel ik ook als een soort van primitief instinct. Gedachten kunnen dit aanwakkeren en uit laten groeien tot grof geweld maar ook ombuigen in een soort van positieve productieve energie.

Ik merk ook dat het te maken heeft met hoe natuurlijk je leeft en of je bewegingsdrang kunt uitleven. Volgens mij sporten in eerste instantie mensen ook om die redenen. Dieren hebben ook last van frustraties en kunnen onhandelbaar en worden omdat ze hun energie niet kwijt kunnen.
Het dat zelf ook ervaren in huis.

oeps nu ben ik weer wakker... toch maar naar bed.
Welterusten!

[Esradha]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Daar waarin ik duidelijk er voor kies om jou en mij als gescheiden door een mening te zien doe ik mezelf tekort (Of jou). Splits ik mezelf in twee duidelijke kampen. JIJ en IK.

Dat je op dat moment niet verbonden bent en voor afgescheidenheid zorgt, ja.
Maar wat is tekort doen? Wie is er tekort gedaan? Waarin?
Tekort klinkt als een behoefte, die niet vervuld wordt.
Als iets waarvan we verzinnen dat we het missen.
Een behoefte vanuit afgescheidenheid?
Een behoefte aan verbinding?
Ik vraag me alleen af, kun je vanuit een behoeftewens werkelijk verbinden?

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Esradha

Dat je op dat moment niet verbonden bent en voor afgescheidenheid zorgt, ja.
Maar wat is tekort doen? Wie is er tekort gedaan? Waarin?
Tekort klinkt als een behoefte, die niet vervuld wordt.
Als iets waarvan we verzinnen dat we het missen.
Een behoefte vanuit afgescheidenheid?
Een behoefte aan verbinding?
Ik vraag me alleen af, kun je vanuit een behoeftewens werkelijk verbinden?

Ik zie het als een feit meer.
Als ik niet in verbinding met de stroom ben, innerlijke stroom, lijdt direct mijn lichaam daar onder.
Fysieke pijnen ontstaan, geestelijke verwarring ontstaat.
Daarin zie ik in dat ik mezelf tekort doe als ik geen bereidheid heb om in de natuurlijkheid te verkeren. Dan sluit ik me voor het contact met de omgeving af, en ervaar ik de wisselwerkingen als niet bevredigend, dat als gevolg van mijn eigen handelen, voelen, en denken.
Mijn denken maakt van alles een vijand, en mijn lichaam en geest lijden daar onder. Dat noem ik mezelf tekort doen, en vervolgens doe ik ook de omgeving tekort door ze een prachtige, natuurlijke, en stromende wisselwerking met mij te ontnemen.

En dat doe ik niet alleen uiteraard, maar ik heb deze keer alleen namens mezelf getypt.
Voelt zo relaxed, en zo heb ik gelijk het onderwerp verantwoordelijkheid ook erbij betrokken.

[Aart]

Oorspronkelijk geplaatst door Esradha

Dat je op dat moment niet verbonden bent en voor afgescheidenheid zorgt, ja.
Maar wat is tekort doen? Wie is er tekort gedaan? Waarin?
Tekort klinkt als een behoefte, die niet vervuld wordt.
Als iets waarvan we verzinnen dat we het missen.
Een behoefte vanuit afgescheidenheid?
Een behoefte aan verbinding?
Ik vraag me alleen af, kun je vanuit een behoeftewens werkelijk verbinden?

Ik vraag me zelfs af of er in wezen wel een verbinding mogelijk is.

Vanuit persoonlijkheden, afhankelijkheid lijkt verbinding een feit maar komt dat niet omdat omdat we door die ander ons veilig voelen en dat als verbinding ervaren?

We zouden ons kunnen afvragen wat verbinding is.

Hoe het komt dat we verbinding ervaren.

Ons kunnen afvragen waarom we verbinding toch als zo prettig en wenselijk ervaren.

Zolang we op zoek zijn naar verbinding of ons verbonden voelen is er nog een ervaring vanuit de vernauwing en is er niet de natuurlijke open verbondenheid.

Die natuurlijke openheid stelt op zich niets voor, het is geen lekker gevoel of zoiets, het is een ontbreken van alle behoeftigheid/de ik-beleving.

Je kunt hooguit kijken waarom die natuurlijkheid er nog niet is m.a.w. waarom er nog een vernauwing is.

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Bewustzijn

Ik vraag me zelfs af of er in wezen wel een verbinding mogelijk is.

Vanuit persoonlijkheden, afhankelijkheid lijkt verbinding een feit maar komt dat niet omdat omdat we door die ander ons veilig voelen en dat als verbinding ervaren?

We zouden ons kunnen afvragen wat verbinding is.

Hoe het komt dat we verbinding ervaren.

Ons kunnen afvragen waarom we verbinding toch als zo prettig en wenselijk ervaren.

Zolang we op zoek zijn naar verbinding of ons verbonden voelen is er nog een ervaring vanuit de vernauwing en is er niet de natuurlijke open verbondenheid.

Die natuurlijke openheid stelt op zich niets voor, het is geen lekker gevoel of zoiets, het is een ontbreken van alle behoeftigheid/de ik-beleving.

Je kunt hooguit kijken waarom die natuurlijkheid er nog niet is m.a.w. waarom er nog een vernauwing is.

(Niet) verbonden voelen valt dan pas op als er behoeftigheid is.

Een soort vanzelfsprekendheid is het dan, net zoiets dan dat je de zee niet meer speciaal opvalt omdat je er woont. En de behoefte er niet meer is speciaal te moeten genieten omdat je er morgen niet meer bent.

[Maria]

Oorspronkelijk geplaatst door Bewustzijn

Ik vraag me zelfs af of er in wezen wel een verbinding mogelijk is.

Vanuit persoonlijkheden, afhankelijkheid lijkt verbinding een feit maar komt dat niet omdat omdat we door die ander ons veilig voelen en dat als verbinding ervaren?

Hehe, eindelijk ben ik het weer eens een keertje met je eens
Voor verbinding heb je afscheiding nodig, anders valt er niks aan elkaar te verbinden. Als afscheiding wegvalt, en je opgegaan bent in het geheel, is er geen sprake meer van verbinding. Volgens mij.

[Ogenblik-sem]

Oorspronkelijk geplaatst door Maria

Hehe, eindelijk ben ik het weer eens een keertje met je eens

Wat???

Had je geen verbinding meer?
Je had ook geen oordeel moeten hebben!