Waarheidsvinding

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Waarom juich je Nowee's doordenken dan toe? Het is wat Laurens schrijft, in de loop der tijden heeft hij een geheel eigen interpretatie van het zelfonderzoek eigen gemaakt. In Nowee is niets te vinden wat verwijst naar het 'zijnde' wat in zichzelf is. Nowee heeft het wordende vervolmaakt en is meer verloren dan een mens wat nog geen minuut met zelfkennis is bezig geweest.

Ik pik één zin uit zijn warrige betogen:



Deze user is volledig vastgelopen in zijn 'doordenken'. Het vinden van Waarheid is slechts voor één uitleg vatbaar. En dat is geen overtuiging maar het 'vinden' van dat wat volledig in zichzelf is gekeerd. Het is zichzelf in zichzelf, zonder ook maar iets in een vorm of een aanname of een overtuiging.

Het heeft er alle schijn van -ik kan het dus mis hebben, anders was het geen schijn- dat men op dit forum uit alle macht alle intellectuele registers uit de kast trekt.

Het zijnde dat in zichzelf gekeerd (opgesloten) zit is geen zijnde; het is enkel de dood...
Een onveranderlijk zijnde bestaat niet, want Leven, Zijn is voortdurende verandering waar tegenover de dood als onveranderlijk in zichzelf staat...
Het zijnde schept en brengt voor; de dood brengt niets meer voort

Ten andere het pure zijn kun je niet verstandig uitdrukken, verstandig vinden; je kunt het enkel zijn...

De mens is niet meer zijn dan alle andere levende wezens, alle andere zijn... De mens kan er zich wel meer bewust van zijn... en daartoe hoort het verstand... om zich bewust te zijn van het zijn... Niet om het ZIJN te verklaren, te ontdekken, te zien...

Als ik hierboven in verband met Nowee sprak over doordenken, dan had ik het over het durven in woorden uitdrukken, zonder grendels, van wat ze ervaren had en daar daarenboven de juiste conclusies uit durfde te trekken...
Daar waar de meeste mensen opgesloten zitten in verstandelijke constructies die hen niet toelaten om tot het uiterste te ervaren en die ervaring ook te uiten...
Meer nog, men sluit die ervaring, juist omdat het zogezegd enkel maar een ervaring is en dus volgens de regels van het verstand enkel beperkend en persoonsgebonden kan zijn, uit bij de zoektocht naar waarheid...

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Ik herhaal nog maar eens het mantra in het deugdelijk onderzoek. We richten ons op het schouwen. Alle meningen, overtuigingen of geloof omtrent de waargenomen wereld mag er zijn, maar is van geen enkel belang in het deugdelijk zelfonderzoek.

Gezien dat we zelf als persoon onderdeel zijn van de waargenomen wereld is iedere geloof, overtuiging of mening over ons zelf als persoon niet ter zake doende. Ja, we existeren (ZIJN!) als persoon in de waargenomen wereld, maar dat is het soort 'ZIJN' waar we ons niet mee bezig houden.

Kretologie als "ZIJN is volmaakt" is dan ook een niets-zeggende kreet.
Immers: dan zouden we 7 miljard ZIJNDE, volmaakte personen hebben.

In het deugdelijk onderzoek zoeken we de werkelijkheid achter de waargenomen wereld.

De werkelijkheid achter de waargenomen wereld is juist het ZIJN; er is geen andere... en dat ZIJN is inderdaad in zichzelf volmaakt alleen al maar omdat er geen ander ZIJN is...

7 miljard personen zijn als bloemen op een veld... en niemand beweert dat die allemaal volmaakt zijn...

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Waarom staat de deugd op zichzelf? Omdat het niets of niemand heeft om zich aan te spiegelen. In de waargenomen wereld van de personen staat het goede tegenover het kwade. De deugd deugt omdat zij geheel in zichzelf is: ongespiegeld.

Daarom keren we ons af van de persoon met zijn meningen, overtuigingen en doordenkingen. Iedere mening staat tegenover een andere mening, voor ieder doordenken is er wel weer een beter doordenkertje.

Daarom schouwen we de persoon welke we zelf zijn. Niet om hem of haar te (ver)oordelen. Een oordeel zou immers maar weer leiden tot nieuwe meningen, overtuigingen enz. Dan blijven we maar dwalen in de illusie welke de gedachten opwekken.

Neen, we schouwen om onszelf het spiegelen af te leren. Omdat iedere gedachte er één is over de waargenomen wereld. Schouwen is eenrichtingsverkeer, onthou dat!

In het ontspiegelen maken we ons de deugd eigen. Deugd welke volledig is ontdaan van ieder persoonlijk belang. Noch het belang om goed te doen noch het belang om kwaad te doen.

Daarom is advaita ook geen twee, er spiegelt niets meer. In de spiegeling is er wel twee. Je bent dus zelf oorzakelijk aan het feit dat je maar niet tot waarheid komt.

Hoe leert een jonge hond om volwassen te worden??? Inderdaad in het spiegelen van zijn ouders...
Er is dus in zich geen enkel probleem met spiegelen...

Waarom zou er voor de mensenwereld wel een probleem zijn met spiegelen??? U komt ineens af met goed en kwaad, met deugd en vertel mij niet dat de deugd zich als enige ook niet spiegelt...

Zie je niet dat je hier zuiver vastgebonden zit in je verstand dat het goed en kwaad heeft uitgevonden en dus zelf als geen ander weet wat goed en kwaad is en naar het schijnt ook wat deugd is...

Oké, wij leven in een maatschappij en om in die maatschappij overeind te blijven hebben wij wel zeker ons verstand nodig... maar daar hebben wij het hier niet over... Wij zoeken naar de ultieme (voor u onveranderlijke) waarheid achter alles... en daarvoor is het verstand voor u van geen enkel nut... In tegendeel zelf... Want, zoals in de bijbel staat is alle leed, het wegsturen uit het paradijs van Eden, begonnen met het verstand...

Probeer dat in te zien en probeer u uzelf eens voor te stellen zonder uw verstand... Ik weet dat dat moeilijk is want wij zijn het zo gewoon als ons als één te zien met dat verstand... Die éénheid die maakt dat we gestopt zijn met direct te leven en dat heel ons leven een omweg moet maken via ons verstand en dus zo afgeleid is van het echte zijn...

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Het zijnde dat in zichzelf gekeerd (opgesloten) zit is geen zijnde; het is enkel de dood...
Een onveranderlijk zijnde bestaat niet, want Leven, Zijn is voortdurende verandering waar tegenover de dood als onveranderlijk in zichzelf staat...
Het zijnde schept en brengt voor; de dood brengt niets meer voort

Ten andere het pure zijn kun je niet verstandig uitdrukken, verstandig vinden; je kunt het enkel zijn...

De mens is niet meer zijn dan alle andere levende wezens, alle andere zijn... De mens kan er zich wel meer bewust van zijn... en daartoe hoort het verstand... om zich bewust te zijn van het zijn... Niet om het ZIJN te verklaren, te ontdekken, te zien...

Als ik hierboven in verband met Nowee sprak over doordenken, dan had ik het over het durven in woorden uitdrukken, zonder grendels, van wat ze ervaren had en daar daarenboven de juiste conclusies uit durfde te trekken...
Daar waar de meeste mensen opgesloten zitten in verstandelijke constructies die hen niet toelaten om tot het uiterste te ervaren en die ervaring ook te uiten...
Meer nog, men sluit die ervaring, juist omdat het zogezegd enkel maar een ervaring is en dus volgens de regels van het verstand enkel beperkend en persoonsgebonden kan zijn, uit bij de zoektocht naar waarheid...

Je draait het helemaal om en beschrijft het wordende als het zijnde en vice versa.

Alles wat wordend is heeft een oorzaak van worden. Dat ben jij als persoon. Het worden is de wordende persoon geworden vanaf conceptie en zal door gaan met worden tot de laatste snik. Aan de persoon is niets blijvend, niets is werkelijk zijnde.

Het zijnde schept namelijk niets. Het is het wordende wat het scheppend vermogen bezit. Een mooi voorbeeld zijn gedachten. Gedachten gaan altijd over iets wat nog worden moet of iets wat als is geweest. Gedachten bezitten niets wat blijft. Gedachten zijn dood. Ook de gedachte aan mijzelf als een persoon is een dode gedachte, geen werkelijkheid.

Ik ben prima in staat om het zijnde verstandig uit te drukken: het zijnde is dat wat onvergankelijk is en het wordende aanschouwt. Ieder onderzoek kan er alleen op gericht zijn om afscheid te nemen van alles wat wordend is.

In jouw omkering van 'zijn' met 'worden' herken ik een mentale verworvenheid. Continu uitroepen: "het is!" is geen deugdelijk onderzoek.

Zijn (daadwerkelijk zijn) is volstrekt andersom als je beweert, namelijk geheel en al onveranderlijk. Daarom heeft al dat geroep over ZIJN -al dan niet met een hoofdletter- geen enkel nut.

In het deugdelijk onderzoek schouwt men, hetgeen een nabootsing is van de werkelijke werkelijkheid. De nabootsing is noodzakelijk om het deugdelijk onderzoek te verrichten. Wat bootst men dan na met het schouwen? Het zijnde-schouwen. Waarmee ik zeggen wil dat schouwen/zien/waarnemen identiek is aan 'er zijn'. Maar dat kun jij niet weten omdat je nog onderzoekt.

In het schouwen neemt men het wordende waar inclusief de eigen persoon welke ook 'wordend' is. (Wordend van 0-80 jaar) Onderwijl leeft de persoon gewoon zijn/haar leven.

Wat het deugdelijk onderzoek beoogt is een verschuiving in zichzelf aan te brengen (geleidelijk, dat spreekt) van het wordende (de persoon) naar het zijnde (dat 'wat' je bent: het 'er zijn')

[Bassie]

Het brengt ook een verschuiving aan in de tijd. De persoon welke wij allen zijn bestaat alleen in de tijd. Onze gedachten over ons zelf zijn ook geplaatst in de tijd: toen was ik 40, toen was ik 50, straks ben ik 80. Toen deed ik dit, straks ga ik dit of dat doen. Het denken over je zelf als persoon is tijdelijk (wordend) denken. En het denken kan nooit de actualiteit bereiken.

In geweten 'wat' je bent is er het weten van de eeuwigheid (Afwezigheid van tijd). De persoon die je bent blijft gewoon bestaan als tijdelijk verschijnsel, meer ben je niet......

Het lost ook de vraag op dat er 'niemand' is die ontwaakt of weet ik veel wat ik allemaal lees. Er is het zijnde wat nooit zal worden en er is het wordende wat nooit zal zijn. Dat loopt allemaal in jou door elkaar en alleen een deugdelijk onderzoek haalt jou uit de wordende, tijdelijke persoon. Wat overblijft is het zijnde.

Het is zelfs hilarisch dat je het omdraait. Immers: de wordende persoon is per definitie ten dode opgeschreven, het zijnde is levend. Het kan immers niet dood. Maar dat is alleen vast te stellen als in weten 'wat' je bent.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Je draait het helemaal om en beschrijft het wordende als het zijnde en vice versa.

Alles wat wordend is heeft een oorzaak van worden. Dat ben jij als persoon. Het worden is de wordende persoon geworden vanaf conceptie en zal door gaan met worden tot de laatste snik. Aan de persoon is niets blijvend, niets is werkelijk zijnde.

Het zijnde schept namelijk niets. Het is het wordende wat het scheppend vermogen bezit. Een mooi voorbeeld zijn gedachten. Gedachten gaan altijd over iets wat nog worden moet of iets wat als is geweest. Gedachten bezitten niets wat blijft. Gedachten zijn dood. Ook de gedachte aan mijzelf als een persoon is een dode gedachte, geen werkelijkheid.

Ik ben prima in staat om het zijnde verstandig uit te drukken: het zijnde is dat wat onvergankelijk is en het wordende aanschouwt. Ieder onderzoek kan er alleen op gericht zijn om afscheid te nemen van alles wat wordend is.

In jouw omkering van 'zijn' met 'worden' herken ik een mentale verworvenheid. Continu uitroepen: "het is!" is geen deugdelijk onderzoek.

Zijn (daadwerkelijk zijn) is volstrekt andersom als je beweert, namelijk geheel en al onveranderlijk. Daarom heeft al dat geroep over ZIJN -al dan niet met een hoofdletter- geen enkel nut.

In het deugdelijk onderzoek schouwt men, hetgeen een nabootsing is van de werkelijke werkelijkheid. De nabootsing is noodzakelijk om het deugdelijk onderzoek te verrichten. Wat bootst men dan na met het schouwen? Het zijnde-schouwen. Waarmee ik zeggen wil dat schouwen/zien/waarnemen identiek is aan 'er zijn'. Maar dat kun jij niet weten omdat je nog onderzoekt.

In het schouwen neemt men het wordende waar inclusief de eigen persoon welke ook 'wordend' is. (Wordend van 0-80 jaar) Onderwijl leeft de persoon gewoon zijn/haar leven.

Wat het deugdelijk onderzoek beoogt is een verschuiving in zichzelf aan te brengen (geleidelijk, dat spreekt) van het wordende (de persoon) naar het zijnde (dat 'wat' je bent: het 'er zijn')

Gewoon 'ik ben'
Meer moet dat niet zijn...
Oké, mijn uiterlijke persoon verandert, veroudert, zal sterven...
Maar 'ik ben' is en blijft...
Kan ik dat met mijn verstand uitleggen; kan ik dat met mijn verstand aan u uitleggen??? Ik kan er alleen maar van getuigen en zo lang u die ervaring niet hebt blijft het voor u gewoon een feit van wel of niet geloven wat ik zeg... En ik verkies zelf dat u mij niet gelooft, want geloven zonder weten heeft geen zin...

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Het brengt ook een verschuiving aan in de tijd. De persoon welke wij allen zijn bestaat alleen in de tijd. Onze gedachten over ons zelf zijn ook geplaatst in de tijd: toen was ik 40, toen was ik 50, straks ben ik 80. Toen deed ik dit, straks ga ik dit of dat doen. Het denken over je zelf als persoon is tijdelijk (wordend) denken. En het denken kan nooit de actualiteit bereiken.

In geweten 'wat' je bent is er het weten van de eeuwigheid (Afwezigheid van tijd). De persoon die je bent blijft gewoon bestaan als tijdelijk verschijnsel, meer ben je niet......

Het lost ook de vraag op dat er 'niemand' is die ontwaakt of weet ik veel wat ik allemaal lees. Er is het zijnde wat nooit zal worden en er is het wordende wat nooit zal zijn. Dat loopt allemaal in jou door elkaar en alleen een deugdelijk onderzoek haalt jou uit de wordende, tijdelijke persoon. Wat overblijft is het zijnde.

Het is zelfs hilarisch dat je het omdraait. Immers: de wordende persoon is per definitie ten dode opgeschreven, het zijnde is levend. Het kan immers niet dood. Maar dat is alleen vast te stellen als in weten 'wat' je bent.

Er is niets hilarisch aan het omdraaien... Wat hoog is zal laag zijn en wat groot is zal klein zijn... Alles is gewoon één in zijn... Geen links, geen rechts... Het eeuwige nu, wat eeuwige verandering inhoudt...

[Nowee]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Vervolmaking van mijzelf (als persoon) ; hoe zou dat moeten want 'ik ben' ...

Het fenomenale van de persoon is de eenheid van het ik (spiegelbeeld) en het zelf (belichaming). Dat wat Bassie voor innerlijk houdt is een scheiden van die eenheid. Grappig hoe ie dan tot een tegenstelling komt als 'het zijnde wat nooit zal worden'. Als poëzie kan het ermee doorgaan maar als filosofische redenering is het een grap. Een spiegeling kan nooit zijn worden, kan nooit de belichaming zijn van wat het is, een eenheid?

De intuïtie is de sleutel tot waarheid. De intuïtie is een reflexie van waarheid die wij door denken belichamen. Intuïtie en denken zijn een eenheid, een ondeelbare eenheid die wij als 'mens' belichamen.

[Sam]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Het brengt ook een verschuiving aan in de tijd. De persoon welke wij allen zijn bestaat alleen in de tijd. Onze gedachten over ons zelf zijn ook geplaatst in de tijd: toen was ik 40, toen was ik 50, straks ben ik 80. Toen deed ik dit, straks ga ik dit of dat doen. Het denken over je zelf als persoon is tijdelijk (wordend) denken. En het denken kan nooit de actualiteit bereiken.

In geweten 'wat' je bent is er het weten van de eeuwigheid (Afwezigheid van tijd). De persoon die je bent blijft gewoon bestaan als tijdelijk verschijnsel, meer ben je niet......

Het lost ook de vraag op dat er 'niemand' is die ontwaakt of weet ik veel wat ik allemaal lees. Er is het zijnde wat nooit zal worden en er is het wordende wat nooit zal zijn. Dat loopt allemaal in jou door elkaar en alleen een deugdelijk onderzoek haalt jou uit de wordende, tijdelijke persoon. Wat overblijft is het zijnde.

Het is zelfs hilarisch dat je het omdraait. Immers: de wordende persoon is per definitie ten dode opgeschreven, het zijnde is levend. Het kan immers niet dood. Maar dat is alleen vast te stellen als in weten 'wat' je bent.

In waarheidvinding is tijd ook een ridicuul begrip. Tijd is bedacht door mensen om houvast te vinden in de chaos van zijn....

[Sam]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Waarom staat de deugd op zichzelf? Omdat het niets of niemand heeft om zich aan te spiegelen. In de waargenomen wereld van de personen staat het goede tegenover het kwade. De deugd deugt omdat zij geheel in zichzelf is: ongespiegeld.

Daarom keren we ons af van de persoon met zijn meningen, overtuigingen en doordenkingen. Iedere mening staat tegenover een andere mening, voor ieder doordenken is er wel weer een beter doordenkertje.

Daarom schouwen we de persoon welke we zelf zijn. Niet om hem of haar te (ver)oordelen. Een oordeel zou immers maar weer leiden tot nieuwe meningen, overtuigingen enz. Dan blijven we maar dwalen in de illusie welke de gedachten opwekken.

Neen, we schouwen om onszelf het spiegelen af te leren. Omdat iedere gedachte er één is over de waargenomen wereld. Schouwen is eenrichtingsverkeer, onthou dat!

In het ontspiegelen maken we ons de deugd eigen. Deugd welke volledig is ontdaan van ieder persoonlijk belang. Noch het belang om goed te doen noch het belang om kwaad te doen.

Daarom is advaita ook geen twee, er spiegelt niets meer. In de spiegeling is er wel twee. Je bent dus zelf oorzakelijk aan het feit dat je maar niet tot waarheid komt.

......

Met één kanttekening: schouwen betekent alles schouwen, zowel naar binnen als naar buiten.... vrij van oordeel...