Over ouders en kinderen.

[Esradha]

Over ouders en kinderen, vind ik wel een goede. Geeft ook ruimte om het breder te bespreken dan enkel de verantwoordelijkheid waar de eerste quote naar verwijst.

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Esradha

Boosheid op de ouder als oorzaak van het probleem, is verleidelijk om in te blijven hangen. Het is zelfs ook verleidelijk om daarmee zelf het aangaan van het werken aan de oplossing uit de weg te gaan.

De ouder kan ondersteunend zijn in de verwerking, maar de verwerking niet zelf doen. De uitspraak ging over verantwoordelijkheid. Verantwoordelijkheid ligt in mijn ogen bij degene die iets kan doen. De uitspraak nodigt naar mijn idee uit om te zien dat we wel boos kunnen zijn op onze ouders om de problemen die we nu ervaren, maar dat we er nu enkel zelf iets aan kunnen doen.

Wat je dochter feitelijk ook gedaan heeft, Rob, door jou erop aan te spreken. Dat was haar actie van verantwoordelijkheid nemen om haar probleem op te lossen. Als zij geen openheid heeft, dan kun jij het als ouder niet voor haar doen.

Zeker, in boosheid blijven hangen ipv verantwoordelijkheid te nemen is niet de manier.

Ik denk alleen dat je misschien onderschat wat 'in contact' met degenen die bij dat waar je verantwoordelijkheid voor wilt gaan nemen, kan gebeuren.
Het 'alleen willen doen' kan ook een valkuil zijn, als je 'in het reine komen' met degenen die er bij betrokken zijn uitsluit.

Ik ben blij met het initiatief van mijn dochter. Het is (om dat woord dan maar eens te gebruiken) goed voor ons beider bewustwording geweest.
Ik kan niet 'alles' voor haar doen, maar ik zie dat het haar geholpen heeft. En zoals ik schreef, mij ook.

Als de oorzaak in de relatie met je ouders ligt, dan denk ik dat je daar niet omheen (zonder) kunt.

[Esradha]

Ik wil niet ontkennen dat de ouders behulpzaam kunnen zijn in het proces van het kind.
De ouder moet er echter wel voor open staan.
Soms is een ouder niet in staat om te geven wat een kind nodig heeft.
Dan zal je als volwassen geworden kind toch zelf daar een draai aan moeten geven in je leven.
Ik merk dat mijn relatie met mijn ouders veranderd is, op het moment dat ik volwassener werd en minder in de kindrol zat.

Het is echter wel veel moeilijker de emoties van het kind uit te werken, als dit niet in samenspraak met de ouders kan. Dus ja, ze zijn zeker wel van belang.

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Esradha

Ik wil niet ontkennen dat de ouders behulpzaam kunnen zijn in het proces van het kind.
De ouder moet er echter wel voor open staan.
Soms is een ouder niet in staat om te geven wat een kind nodig heeft.
Dan zal je als volwassen geworden kind toch zelf daar een draai aan moeten geven in je leven.
Ik merk dat mijn relatie met mijn ouders veranderd is, op het moment dat ik volwassener werd en minder in de kindrol zat.

Het is echter wel veel moeilijker de emoties van het kind uit te werken, als dit niet in samenspraak met de ouders kan. Dus ja, ze zijn zeker wel van belang.

Heb je het nu over ouders in het algemeen of over jouw ouders?

Misschien onderschat je je ouders wel?
Als ze net zo intelligent zijn als jij (en van wie zou je het anders hebben?)
dan zouden ze het iig moeten kunnen.
Willen is misschien een andere zaak ...

Soms kan een kind wat inmiddels volwassen geworden is
de ouder een stukje op weg helpen om dat (volwassen) ook te worden
(lees: verantwoording te gaan nemen).

[Esradha]

Intelligentie geeft mogelijkheid tot inzicht in een situatie en onderlinge relaties, maar is geen garantie voor emotionele bereidheid naar jezelf en de ander te kijken. Op momenten dat ik niet alleen praatte over een emotie, maar deze ook werkelijk liet zien, werden mijn ouders als standbeelden. Op het moment dat hun emoties ter sprake kwamen, stuitte ik veelal op weerstand. Ik heb mijn deksel van de beerput gelicht, zij hebben hem erop laten liggen. Uiteindelijk heb ik hun keuze daarin gerespecteerd. Alleen laat ik nu een stukje van mijzelf niet aan hen zien, en dat vind ik wel jammer. Ik zou de openheid in mezelf mogen bewaren los van hun reactie.

Op het moment dat iemand ervoor kiest zijn problemen uit de weg te gaan, in hoeverre heb je het recht als ander om diegene ertoe te forceren? Bij een levensbedreigende situatie nemen we vaak dat recht, maar als het niet levensbedreigend is?

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Esradha

Intelligentie geeft mogelijkheid tot inzicht in een situatie en onderlinge relaties, maar is geen garantie voor emotionele bereidheid naar jezelf en de ander te kijken. Op momenten dat ik niet alleen praatte over een emotie, maar deze ook werkelijk liet zien, werden mijn ouders als standbeelden. Op het moment dat hun emoties ter sprake kwamen, stuitte ik veelal op weerstand. Ik heb mijn deksel van de beerput gelicht, zij hebben hem erop laten liggen. Uiteindelijk heb ik hun keuze daarin gerespecteerd. Alleen laat ik nu een stukje van mijzelf niet aan hen zien, en dat vind ik wel jammer. Ik zou de openheid in mezelf mogen bewaren los van hun reactie.

Op het moment dat iemand ervoor kiest zijn problemen uit de weg te gaan, in hoeverre heb je het recht als ander om diegene ertoe te forceren? Bij een levensbedreigende situatie nemen we vaak dat recht, maar als het niet levensbedreigend is?

Dat is ontzettend jammer dat je ouders zo hebben gereageerd, dat ze niet in staat waren om op gevoelsniveau te reageren op je. Maar ik kan me niet voorstellen dat het hen onberoerd heeft gelaten, wat je hebt laten zien.
Logisch dat je dan je eigen weg gaat verder. Wie weet komen er nog nieuwe kansen om met hen dieper in contact te komen. Ik zou ze nog niet afschrijven iig. Hoe en wanneer, dat is aan jou. Sterkte!

[Ogenblik-sem]

Esje,

Ergens, ooit in mijn struggle over het vraagstuk "ouders" op een of ander moment viel het mij te binnen (zo gaat dat met gedachten) dat het allemaal een pot nat is:

Ik ben een uitwerking van mijn ouders (ik ben dus geen haar beter want dat zou bij God onmogelijk zijn) en mijn ouders weer van de hunne en die weer van de hunne en zo gaat dat miljarden generaties door.
Al die mensen zijn uitwerkingen van alle andere verschijnselen der natuur (want de mens is het laatst verschenen als verschijnsel van de aarde, toch?)
En de aarde als planeet is ergens weer een uitwerking van de kosmos, toch?

Wat ik daarmee wil zeggen is: de reactie van je ouders is een uitwerking van hen zoals ze op dat moment uitwerking zijn (so to speak) en daarmee wil ik weer zeggen dat er op dat moment geen enkele andere reactie mogelijk is/was.
Dus;

Op het moment dat iemand ervoor kiest zijn problemen uit de weg te gaan, in hoeverre heb je het recht als ander om diegene ertoe te forceren? Bij een levensbedreigende situatie nemen we vaak dat recht, maar als het niet levensbedreigend is?

Moet je 's opletten of er nou iemand wel of niet meent ergens recht toe te hebben; het reageren is altijd zoals dat is, zonder jou of iemand (anders).

En wanneer er innerlijk conflict ontstaat (denken) dan moet je 's opletten, dat denken dat gebeurt, zonder jou of iemand (anders).

Misschien wordt het dan innerlijk gezien, soms wel soms niet.

En aan wie is dat alles dan?

Het reageren.
Het denken.
Het zien, soms wel en soms niet.

En aan wie is dan om verandering (te laten plaatsvinden)?

Alles is de uit-werking van al de rest (alles) en alles verkeert in contante verandering.
Maar alles is op elk onvermijdelijk zoals 't is.
Het denken: "zo zou 't moeten zijn, dit is niet goed" (ook met jou zelf) betekent lijden.
Ook het ni?t willen denken:'zo zou het moeten zijn' betekent lijden want dat denken IS er stomweg.

Dit is voor MIJ zoals 't is.
Voor jou mag 't gerust anders zijn.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Blikje

En aan wie is dan om verandering (te laten plaatsvinden)?

Alles is de uit-werking van al de rest (alles) en alles verkeert in contante verandering.
Maar alles is op elk onvermijdelijk zoals 't is.
Het denken: "zo zou 't moeten zijn, dit is niet goed" (ook met jou zelf) betekent lijden.
Ook het ni?t willen denken:'zo zou het moeten zijn' betekent lijden want dat denken IS er stomweg.

Dit is voor MIJ zoals 't is.
Voor jou mag 't gerust anders zijn.

Ik kan er wel in meegaan dat ouders in zekere opzicht een uitwerking zijn van hun ouders waardoor je als laatste telg uit die lijn steeds opgezadeld wordt met de nog niet uitgewerkte van een voorgaande. Mensen staan ook niet zelden onder een vreselijk opgelegde druk van de maatschappij en de kerk waardoor ze gedeformeerd kunnen raken.

Echter de natuur is in evenwicht dan wel altijd op weg naar evenwicht en jij bent een instrument van die natuur. Met andere woorden wanneer jij als persoon er niet tussen zit gaat de natuur middels jou zijn gang om dat evenwicht te bereiken. Let wel dat het zo niet gaat wanneer jij andere plannen hebt dan de natuur. Vandaar dat ik steeds hamer op het volgen van je intrinsieke opdracht om te weten te komen 'wat' je bent. Je zit zonder jouw persoon de natuur niet in de weg.

Waar ik op reageer is dat 'er op dat moment geen enkele reactie mogelijk was' omdat dat de bijna overbekende en geforceerde krampachtige visie van Blikje is. De praktijk wijst uit dat er telkenmale door inzet een erfelijke last wordt ontdaan van zijn oorspronkelijke werking. Het is daarbij vaak het geval dat er weer een andere in werking wordt gezet maar dat terzijde.

Ik pleit op dit punt wéér voor het te weten komen 'wat' je bent want in deze natuurlijke omstandigheid wordt het zonder jouw tussenkomst, zonder je wil en doenerschap, opgelost omdat de natuur hier onbelemmerd van jouw wensen zijn eigen gang kan gaan.

Wanneer je een doener bent wil je iets niet oplossen, dan wel oplossen naar jouw idee zodat het zich dan transformeert naar een toestand die wel voor je te behappen is maar die dan de volgende generatie mag oplossen. Er is dus naar menselijke maatstaf altijd een keus.

Als je wilt weten hoe de natuur het zou oplossen kun je proberen en zo min mogelijk met je eigen wensen tussen te zitten.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Esradha

Ik merk dat mijn relatie met mijn ouders veranderd is, op het moment dat ik volwassener werd en minder in de kindrol zat.

In welke betekenis was dat anders ?
Waren ze bijvoorbeeld blij dat je zelf verantwoordelijkheid kon nemen.

[Esradha]

Uiteraard zijn mijn ouders ook het product van hun opvoeding. Ik zie heel goed hoe hun leven zo gelopen is en waarom ze nu tegen bepaalde dingen aan lopen. Ze houden ook absoluut van me en doen binnen hun vermogens alles voor me. Ik heb alleen wel mijn erfenis meegekregen van hun verleden.

Ik heb over het algemeen een vrijer contact met ze, als ze niet voor me hoeven te zorgen. Mijn kindrol lijkt hun gedrag van vroeger te versterken en andersom. Een pijnlijke opmerking van hen uit kan bij mij de kindrol weer triggeren. Wat dat betreft zit er nog wel wat emotionele beladenheid in de weg.