Groepsbewustzijn.

[Lia]

Oorspronkelijk geplaatst door Aart

Ik zou bv niet willen zien hoe het nou komt dat ik boos of verdrietig wordt.

Het lijkt me vreselijk om te ontdekken hoe dingen ontstaan en dat daardoor de mogelijkheid ontstaat ze te zien verdwijnen, het lijkt me zo saai, zo onmenselijk, zo bedacht, zo onnatuurlijk.

Ik hou het er liever bij dat alles komt en gaat en dat dat gene wat je bent gewoon de dingen waarneemt zonder dat er iemand thuis is.

Zo ben ik dol op 1dagsvliegen, ik geniet van hun aanwezigheid en kan dan heerlijk dagen rouwen om hun dood. Die vreugde en dat verdriet dat maakt me mens, ik voel, ik leef.

Ik draai mijn hoofd weg als iemand me vraagt; hoe komt dat nou dat je verdrietig wordt als een 1dagsvlieg er niet meer is. Zo iemand weet dan niet wat houden van is, heeft nog nooit een verbondenheid met het geheel gehad, weet niet wat liefde is, zit nog in een ontkennende fase, durft niet werkelijk te voelen, leeft niet echt, verzint smoesjes om alles wat er gewoon vanzelf plaatsvind maar niet te laten gebeuren.

Zat je hier op te wachten Mars?

Ik zou bijvoorbeeld Sem in haar blootje in het geheel niet willen zien.

Steiner schrijft ergens, dat dieren (dus ook 1dagsvliegen) verenigd zijn als "groepswezen", waarvan wij uiterlijk slechts de afzonderlijke levensvormen waarnemen. Het is alsof je je vingers door vijf gaten in een muur steekt. Aan de ene kant van de muur zie je afzonderlijke vingers bewegen. Aan de ander kant zie je dat vingers verbonden zijn aan hand. Elke diersoort zou zijn eigen groepswezen bezitten.
Ik voel wel wat voor deze theorie, omdat het in menselijk lichaam vergelijkbaar werkt. Afzonderlijke cellen gaan dood, er worden nieuwe aangemaakt, en door dit proces wordt het gehele lichaam in stand gehouden.
Misschien kan Aart er ook iets mee? Het is toch sneu als je om elke dode vlieg zit te huilen. Kun je om elke dode cel wel gaan wenen. Zo is de aarde inderdaad een tranendal.