Wolter Keers

[Rozenhart]

Oorspronkelijk geplaatst door Maria

Ik kwam in contact met de stilte, denk ik.

En daarna?

Oorspronkelijk geplaatst door Maria

Heb jij Jan wel eens ontmoet?

Nee, dat genoegen heb ik niet gehad. Ik heb wel Alexander Smit gekend.

[Rozenhart]

Interview met Jan van Delden over verlichting door Bob Snoijink.

Wat is verlichting?
Jvd: 'De afwezigheid van iets anders dan jezelf.'

Is verlichting het eind of het begin van een weg?
Jvd: 'Allebei. Verlichting is het eind van de heerschappij van die herrieschopper, van de persoonlijkheid. Maar dan begint het puinruimen. Het schilderijtje is weg, maar de witte plek zit nog op het behang. Dat is de kleine stilte. De wiskundesom is opgelost. Nu moet je hem gaan toepassen. Dat is geen activiteit maar een kwestie van doorzien. Het eind is het besef dat er nooit een schilderij heeft gehangen, dus ook geen vlek kan zijn, dat er alleen maar een blanco muur is geweest: de Grote Stilte. Een volledig verlicht mens is een echt mens, iemand die helemaal zichzelf is en van wie jij dat ook mag zijn omdat hij weet dat hij en jij hetzelfde zijn. Dat puinruimen kan lang duren. Het heeft wel tien jaar geduurd voordat deze stoel leeg was. Maar dat is bij iedereen weer anders.'

Puinruimen?
Jvd: 'Ik heb nog nooit meegemaakt dat iemand het pakte en meteen een lege kamer was. Als ik vroeger over de golfbrekers liep, durfde ik niet op een steen te gaan zitten. Was ik bang dat andere mensen dat gek vonden. Dat is nu zo'n onzin dat ik het me niet meer voor kan stellen. Dat soort dingen worden duidelijk. Maar dat heeft niets met het geluk van het zien te maken. Dat is alleen maar inzien dat je door niets wordt beperkt.'

Heb je nog meer voorbeelden van puinruimen?
Jvd: 'In het begin wilde het ego er nog mee vandoor. Je moet niet vergeten dat ik mijn hele leven door een gigantische onzekerheid werd achtervolgd waarvan alleen Wolter en ik het bestaan kenden. Opeens dient zich een onwrikbare zekerheid aan. Een soort onkwetsbaarheid. Er bleef een element dat zei: ''Ik weet het'' en dat die zekerheid tot middelpunt maakte. Ik dacht bijvoorbeeld mijn zoekende vrienden wel even over de streep te kunnen trekken, maar zo werkt het niet. Het gevaar is dus dat er een element blijft dat zegt dat jij het leven naar je hand kunt zetten. Ik kan best zien hoe mooi La Rousselie is maar als deze plek me wordt afgepakt: mij een biet. Als ik ga slapen verdwijnt hij ook. Er komt wel iets anders. Maar dat was in het begin wel anders; toen deed ik van alles om deze plek veilig te stellen. Je gaat het leven dus steeds meer zien zoals het is, in plaats van hoe jij het zou willen. In het begin ben je weliswaar onder de terreur van de persoonlijkheid uit, maar je bent pas klaar als je echt kunt zien dat letterlijk alles bewustzijn is, dat het bewustzijn, het Absolute of God alles perfect regelt en de hoofdpersoon in jou conflictloos zijn dagelijkse dingetjes kan doen. Ik weet niks, maar dat weet ik wel verdomd zeker.'

Wanneer kun je zeggen dat je klaar bent?
Jvd: 'Er blijft iets knagen. Odysseus had tegen het eind van zijn reis een volmaakt leven bij de nimf Calypso kunnen hebben, maar hij was ongelukkig want hij wilde naar huis. En zelfs toen hij thuis was en één was geworden met zijn vrouw die altijd al op hem had gewacht, bleef het nog knagen. Dus toen hij had begrepen dat hij altijd al was geweest wie hij was, en dat die hele reis in theorie niet nodig was geweest. Het slot van de Odyssee is voor mij het langst onbegrijpelijk gebleven. Hij moest van de goden zijn roeispaan naar een land brengen waar de mensen niet wisten wat dat was, in de grond planten en achterlaten. Die roeispaan is de schaduw van het ego dat denkt dat hij die hele reis heeft afgelegd, en het begraven op die plek is het besef dat alles van meet af aan een spel van het bewustzijn is geweest waarin jij helemaal niets te zeggen hebt. Vrije wil is een illusie.'

Wat?
Jvd: 'Vrije wil bestaat niet. Laat me niet lachen. Als vrije wil zou bestaan, zou iedereen gelukkig zijn. Het enige waarin een mens vrij is, is waar hij zijn aandacht plaatst. Op het niveau van de persoonlijkheid is Kosovo afschuwelijk, niet te verdedigen. Maar duik eens dieper. Je bevindt je aan de oppervlakte van de oceaan: de golven botsen: Hé, kijk uit, daar heb je die klootzak weer! Je ziet mij en ik zeg: Het is allemaal water. Ja, mooi praten, ondertussen vermoorden ze elkaar. Maar dan neem ik je mee, een paar meter dieper. Daar is het water stil: je kijkt omhoog en ziet de golven van de oppervlakte. Oorlog is water dat met zichzelf speelt, maar het is nog steeds hetzelfde water. De golven zakken weer terug in het water. De hele taart is God, is bewustzijn.'

Klinkt nogal passief.
Jvd: 'De verantwoordelijkheid ligt bij de wereld, niet bij jou. Als er iets ergs gebeurt waaraan ik iets kan doen, zal ik het niet laten. Zo niet, dan voel ik me niet verantwoordelijk. Als een Hitler hier morgen aanklopt om te vragen of ik hem kan helpen, zal ik hem wel de waarheid vertellen maar niet weigeren. Hij heeft tenslotte ook zijn geluk en dat van een groepje blonde blanken nagejaagd. Zo zorgt een moeder ook eerst voor haar kinderen, dan voor haar familie, daarna voor de buurt, dan pas voor het land en daarna wordt het al abstract. Ik ben verliefd op het geheel. Eerlijker nog: ik ben verliefd op mezelf. Letterlijk: het is het gevoel dat jij omschreef toen je vertelde dat je nog weleens verliefd wilt zijn. Het leven heeft er een kleur bij.'

Het heeft toch iets afstandelijks.
Jvd: 'Maar het is totale betrokkenheid.'

Leg eens uit waarom wreedheid geen wreedheid is en Hitler en Kosovo deel van het bewustzijn zijn. Je wilt me toch niet vertellen dat je verliefd bent op Kosovo, Hitler en ga zo maar door?
Jvd: 'Alles zit in mij: van hoeren tot Hitler tot God. Wat zal ik dan nog oordelen? Jij hebt het over een voorpoot van de olifant, ik over de hele olifant. Kosovo is een schouwspel van dromen. Hitler, oorlog, alles zit op die droomstoel. Het mag er allemaal zijn. Dat is het moeilijkst te begrijpen: dat ook dat bewustzijn is. Ik zie het wel, maar wil er niets meer aan veranderen. Dat is het verschil met vroeger toen ik als sociaal werker als een gek de wereld wilde veranderen. Een roodborstje zingt mooi en ziet er leuk uit, maar hij zal een indringer wreed verscheuren. Een koekoek plundert andermans nest. Er is geen commissie die zegt: Hé, dat mag niet. De wereld gaat zijn gang.
Er is geen veroordeling meer. Wat daar in Kosovo gebeurt is voor jou niet anders dan bewustzijn dat met zichzelf speelt. Dat hang je niet aan de grote klok want dan word je uitgepoept, maar voor jezelf heb je de appel van goed en kwaad uitgekotst. En dan blijk je weer in het paradijs te zijn, waar je altijd al was. Het ego zwelgt op goed- en kwaad.'

Maar is er dan geen medelijden meer?
Jvd: 'Medelijden verandert in mededogen. Mededogen is medelijden zonder emoties; het lijden is eruit. Veel mensen denken dat je niet echt meer bent zonder emoties, maar dat is onzin. Ik ben zonder emoties, punt. Maar ik hou van alle mensen omdat ik weet wat liefde is. Wie geëmotioneerd is weet niet wat liefde is. Die is verdwenen in zijn emoties. Hij is er niet bij en ik wel.'

Heeft een verlichte geen verdriet, chagrijn en pijn meer?
Jvd: 'Er is nog wel pijn, maar het lijden is eruit. Er is nog wel verdriet, maar het overmant hem niet meer.'

Zijn met realisatie je angsten voorbij?
Jvd: 'Een verlichte ziet dat de hoofdrolspeler bang is. Ik heb een vriend die gerealiseerd is en bang is voor honden. Hij loopt elke dag hard. Als hij er een hond aan ziet komen, ziet hij nog steeds zijn angst opkomen, maar hij loopt gewoon door.'

Het geluk van een verlichte lijkt me niet het geluk van gewone stervelingen: het geluk omdat ze ook ongeluk kennen.
Jvd: 'Nee, de hele mikmak gaat overboord: geluk, ongeluk, emoties, gevoelens, de nare dingen maar ook de leuke. Het wordt één bal gehakt. Verlicht zijn ?s geluk. Het is wat we allemaal zoeken, maar omdat het geen vorm of substantie heeft weet je niet waar je naar zoekt. Je hebt het wel degelijk ervaren, want je kunt met geen mogelijkheid iets zoeken waar je geen enkele weet van hebt. Tot je derde jaar was je het ook, toen er nog geen belichaamd ik was.'

Wat gebeurde er toen?
Jvd: 'Toen je leerde praten, zei je: ''Bobbie heeft honger.'' Je moeder zei: ''Nee, jij hebt honger. Kijk maar in de spiegel, dat ben jij.'' Dat hoeft maar tien keer te gebeuren en de hypnose is compleet. Je gaat het geloven en vanaf dat moment woon je in je lichaam en denk je dat daar je ik zit - in de persoonlijkheid - en dat die het middelpunt van het universum is.'

(Bron: http://home.wanadoo.nl/prembuddha/jand.html)

[Rozenhart]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Het heeft naast de belichtte zijde dat door streling de versterking door bevestiging op de loer ligt tevens nog een ander aspect. Streling lijkt niet alleen maar vriendelijk, het legt anders dan de neutrale benadering ook nog eens een claim op de toetreding van andere (vernieuwende) ideeën. Het strelende is daardoor feitelijk, al wordt dat doorgaans (vreemd genoeg) in het geheel niet zo beleefd, veel agressiever van aard dan, bijvoorbeeld, afwijzing. De illusie, te weten een de persoon erkennende attitude wordt als aangenaam ervaren en dus leven we overduidelijk veel liever met de leugen van onfeitelijkheid dan met de waarheid omtrent de werkelijkheid. Desondanks verdiend in het proces van de bevinding omtrent ons 'zijn' de neutraliteit de voorkeur, je niet meer lenen voor een expliciete erkenning van de persoon in ons, vriendelijk of onvriendelijk, totdat je weet.

Niemand kiest voor zelfoverstijging.
De zoeker wil niet onaardig worden behandeld door de leraar.
Bij een vriendelijke leraar zou het dan wel eens kunnen dat de leerling helemaal geen moeite hoeft te doen...
Een onvriendelijk woord van een leraar vraagt direct zelfoverstijging, anders reageert de leerling direct vanuit zijn persoon, zoals ie doet naar vrienden en familieleden.
De zoeker dient geen echte interesse te hebben in het gedrag van de leraar als wel in de vonk van zijn geest.

[Rennie]

Verlichting vanuit de ervaringswereld benoemd betekend doorzien dat weer betekend zien dat jij niet van betekenis bent in het zich aan je ontvouwde spel. Daardoor is er ook absoluut geen sprake van enige vorm van puinruimen, er is in het geheel niets om toe te passen. Je kunt er helemaal niks mee.

Wat hier in het interwview met JvD is beschreven, zoals 'een volledig verlicht mens is een echt mens' is romantische onzin.

Je bent gewoon datgene wat je doet en gedaan hebt en dat is simpelweg je individuele rol in een geheel waarover je geen invloed hebt. Het kent dualiteit en daaraan ben je overgeleverd in die zin dat het door jou heen geleefd wordt en je feitelijk ook volledig onberoerd laat.

Het leven doet gewoon z'n dansje door middel van de diversiteit waarvan je een enkel aspect bent. Weten dat je hetzelfde bent betreft alleen je zijnstoestand en voor de rest verschillen we in alles van elkaar.

Als je dit leest en van dit onderscheid geen weet hebt zou je kunnen menen dat Jan van Delden hetzelfde zegt maar hij dicht je in zijn woorden zelfstandigheid toe, maakbaarheid die er niet is.

Hij heeft het over ervaringen en die ben je helemaal niet. Dat bedoel ik met dwaalweg en nutteloosheid, realisatie heeft helemaal niks met je ervaringen, noch met je wording van doen.

Het staat er wel vrij onopvallend tussen 'dat het ego denkt dat hij die hele reis heeft afgelegd' maar ondertussen bediend JvD zich van een reisbureau om het reizen voor dit ego mogelijk te maken.

Het is gewoon weer het gebruikelijke aanbod aan afleiding, verstrooïng en bezigheidstherapie om oneigenlijk bezig te kunnen zijn. Waarvan overigens menige 'vriend annex richtingaanwijzer c.q. leermeester' zich bediend.

[Rozenhart]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Verlichting vanuit de ervaringswereld benoemd betekend doorzien dat weer betekend zien dat jij niet van betekenis bent in het zich aan je ontvouwde spel. Daardoor is er ook absoluut geen sprake van enige vorm van puinruimen, er is in het geheel niets om toe te passen. Je kunt er helemaal niks mee.

Wat hier in het interwview met JvD is beschreven, zoals 'een volledig verlicht mens is een echt mens' is romantische onzin.

Je bent gewoon datgene wat je doet en gedaan hebt en dat is simpelweg je individuele rol in een geheel waarover je geen invloed hebt. Het kent dualiteit en daaraan ben je overgeleverd in die zin dat het door jou heen geleefd wordt en je feitelijk ook volledig onberoerd laat.

Het leven doet gewoon z'n dansje door middel van de diversiteit waarvan je een enkel aspect bent. Weten dat je hetzelfde bent betreft alleen je zijnstoestand en voor de rest verschillen we in alles van elkaar.

Als je dit leest en van dit onderscheid geen weet hebt zou je kunnen menen dat Jan van Delden hetzelfde zegt maar hij dicht je in zijn woorden zelfstandigheid toe, maakbaarheid die er niet is.

Hij heeft het over ervaringen en die ben je helemaal niet. Dat bedoel ik met dwaalweg en nutteloosheid, realisatie heeft helemaal niks met je ervaringen, noch met je wording van doen.

Het staat er wel vrij onopvallend tussen 'dat het ego denkt dat hij die hele reis heeft afgelegd' maar ondertussen bediend JvD zich van een reisbureau om het reizen voor dit ego mogelijk te maken.

Het is gewoon weer het gebruikelijke aanbod aan afleiding, verstrooïng en bezigheidstherapie om oneigenlijk bezig te kunnen zijn. Waarvan overigens menige 'vriend annex richtingaanwijzer c.q. leermeester' zich bediend.

Dus het rechtstreekse karakter van advaita gaat zo verloren, door Jan's 'bezigheidstherapie' en een 'beetje gepriegel in de marge'?

Alexander Smit heeft ook zijwegen bewandeld waar ie later spijt van had, hij liet zich in met de avatar cursus.

Rob gokt ook op twee paarden: therapie en advaita.

Wanneer ben je echt vrij, rechtstreeks?
Als je geen geld meer hoeft te verdienen voor de kost en je iedereen lachend achter je kan laten?
Pas jij je nooit aan om te overleven in de maatschappij?

[jan]

Oorspronkelijk geplaatst door Rozenhart

Dus het rechtstreekse karakter van advaita gaat zo verloren, door Jan's 'bezigheidstherapie' en een 'beetje gepriegel in de marge'?

Alexander Smit heeft ook zijwegen bewandeld waar ie later spijt van had, hij liet zich in met de avatar cursus.

Rob gokt ook op twee paarden: therapie en advaita.

Wanneer ben je echt vrij, rechtstreeks?
Als je geen geld meer hoeft te verdienen voor de kost en je iedereen lachend achter je kan laten?
Pas jij je nooit aan om te overleven in de maatschappij?

Wanneer ben je echt vrij, rechtstreeks?
Als het denken stopt.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Rozenhart

Dus het rechtstreekse karakter van advaita gaat zo verloren, door Jan's 'bezigheidstherapie' en een 'beetje gepriegel in de marge'?

Alexander Smit heeft ook zijwegen bewandeld waar ie later spijt van had, hij liet zich in met de avatar cursus.

Rob gokt ook op twee paarden: therapie en advaita.

Wanneer ben je echt vrij, rechtstreeks?
Als je geen geld meer hoeft te verdienen voor de kost en je iedereen lachend achter je kan laten?
Pas jij je nooit aan om te overleven in de maatschappij?

Inderdaad de effectieve kracht van advaita is alsdan compleet verdwenen. Advaita wordt wel eens het directe pad genoemd. Je bent volledig vrij te doen waartoe je gedreven wordt en als dat bezigheidtherapie is, dan is dat prima, de zorg, of indien er de drang tot vernietigen is is er het leger, prostitutie is ook mogelijk en nadien weer het klooster in of van het klooster in de sexindustrie. Het mag allemaal wanneer de eerste vereiste, namelijk weten wat je bent is ingelost. Echter wanneer je je gaat verstrooien alvorens op zoek te gaan naar wat je bent heb je niet het flauwste benul waar je nou feitelijk mee bezig bent, je bent door onbewustheid omtrent de kracht van gedachten en een dienovereenkomstig handelwijze een ongeleid en vernietigend projectiel.

Een leraar die (werkelijk) weet zal je niet afleiden of onnodig en langdurig bezig houden. Advaita is een korte weg omdat het snel kan zijn doorzien en als je er wat langer over wil doen betwijfel dan je aannames, je waarnemingen maar laat je niet tot in het oneindige voeden in datgene wat je allesbehalve bent door een iemand, die door zijn daden al bewijst, het niet te hebben begrepen.

Vrij zijn is een illusie zolang je verbonden bent met je lichaam. En voor de redding van dat vege lijf ben je genoodzaakt concessies te doen. De eventueel frictie zit in het geloof van een hardnekkig idee dat je gehouden bent tot heel veel meer dan de instandhouding ervan. Wanneer dat geloof stelselmatig tot in zijn geheel wordt opgegeven schijnt het lichaam intelligent genoeg om zich aan te passen om zonder persoonlijke inmenging in stand te blijven. Hoewel anderzijds uit de literatuur ook gevallen van een door de persoon zelf bepaalde intredende dood bekend zijn. De behoefte om dat ondervindelijk vast te stellen ontbreekt mij vooralsnog.

[Rozenhart]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Inderdaad de effectieve kracht van advaita is alsdan compleet verdwenen. Advaita wordt wel eens het directe pad genoemd. Je bent volledig vrij te doen waartoe je gedreven wordt en als dat bezigheidtherapie is, dan is dat prima, de zorg, of indien er de drang tot vernietigen is is er het leger, prostitutie is ook mogelijk en nadien weer het klooster in of van het klooster in de sexindustrie. Het mag allemaal wanneer de eerste vereiste, namelijk weten wat je bent is ingelost. Echter wanneer je je gaat verstrooien alvorens op zoek te gaan naar wat je bent heb je niet het flauwste benul waar je nou feitelijk mee bezig bent, je bent door onbewustheid omtrent de kracht van gedachten en een dienovereenkomstig handelwijze een ongeleid en vernietigend projectiel.

Een leraar die (werkelijk) weet zal je niet afleiden of onnodig en langdurig bezig houden. Advaita is een korte weg omdat het snel kan zijn doorzien en als je er wat langer over wil doen betwijfel dan je aannames, je waarnemingen maar laat je niet tot in het oneindige voeden in datgene wat je allesbehalve bent door een iemand, die door zijn daden al bewijst, het niet te hebben begrepen.

Aan de ene kant beweer je hier, dat het allemaal niet uitmaakt wat je doet, wanneer je jeZelf kent.
Aan de andere kant veroordeel je de advaita leraar als ie niet rechtstreeks is in zijn onderricht.

[Rozenhart]

Oorspronkelijk geplaatst door jan

Wanneer ben je echt vrij, rechtstreeks?
Als het denken stopt.

Zijn, is helder zijn.

[Rozenhart]

Amigo in gesprek met Jan van Delden

Amigo: Jij hebt geen makkelijk leven gehad als kind en de rest van je leven was ook enigszins problematisch. Jouw geluk was Wolter Keers; je mentor, je leraar op het verlichtingspad. Wolter had een traditie achter zich. Alexander zei altijd dat de traditie via de leermeester zijn werk doet, of je dat nu weet of niet. Een traditie stuurt bij; de leraar kan bouwen op de traditie; het kan de leerlingen helpen hindernissen te nemen. Een traditie zorgt ervoor dat niet iedereen steeds weer opnieuw het wiel hoeft uit te vinden. Wat is volgens jou het nut van een traditie?
Jan: Strikt genomen hebben tradities geen nut, want water wordt er niet natter van als je via een zogenaamd verleden van mentors en hun trukendozen ont-dekken mag dat je geen golf maar water bent, was en altijd zal zijn. Toch lijkt er tegelijkertijd in de 'traditie' van Wolter het wonder te bestaan van wat er met golf-Jantje gebeurde. Die golf-Jantje kreeg een methode voor zijn neus gezet om door middel van zelfonderzoek geleidelijk onderuit te worden gehaald door de feitenregen van Wolters traditie. Zo mocht hij leren dat er alleen allesomvattend water is en dat de rest niet meer is dan een verhaal, want de golf-Jantje is nooit geen water geweest, dus heeft er ook geen zoektocht noch een vinden plaatsgevonden. Er waren alleen verhalen. Traditie is dus iets dat alleen op het niveau van het golf-zijn iets kan betekenen, maar zo gauw de golf-Belle inziet dat ze water is, wordt die traditie en ook het inzicht een grap van dat ene water zelf.

Amigo: Heb jij toch nog ergens het gevoel dat je verankerd bent in De Traditie dankzij Wolter?
Jan: Denk je dat je daar bewust of onbewust steun aan hebt? Ja en nee. Ja omdat de golf-Jan door die onsterfelijk lieve golf-Wolter schijnbaar het bewijs kreeg dat hij geen golf is, maar het water. In mijn geval kwam het toen heel geleidelijk door het afbreken van het automatisme een Jantje te zijn en te durven zien en behappen dat het niet Wolter was die mij met zijn traditie geholpen heeft maar het water zelf. Dat water vertelde me dat het al water was, is en zal zijn. Daarmee werd de dualiteit doorbroken en werd de golf-Jan weer gewoon het allesomvattende Zijn zelf.
Zolang je nog moet geloven dat het waar is wat het denkende en voelende ik-golfje zegt en nog niet met een glimlach de gouden appel van de godin van de twist mag laten rollen, kan het script van de traditie een enorme steun zijn. Dan is het 'genade in uitvoering'. Daarbij hoef je ook niet het wiel uit te vinden, want er ligt een draaiboek klaar waarin je alle drempels en valkuilen die je kunt tegenkomen herkent en kan voorkómen. Ik had het geluk dat Wolter mij mocht laten zien dat het met het 'thuiskomen' niet is afgerond en dat je, om elk spoor van een golf-verleden kwijt te raken nog wat moet doen en/of laten. Daarnaast heb ik ook nog het geluk gehad in De Odyssee van Homerus het ideale draaiboek te vinden van het spel waarin water naar de golf gaat en vervolgens weer terugkeert naar het water.

Amigo: Denk je dat jouw 'onderricht' je leerlingen een basis geeft?
Jan: Ja, want het water herkennen is een goede basis om het golvengeweld aan te kunnen en als dat je golf-aanleg is, is dat jouw weg. Zoniet, dan zul je naar een andere traditie moeten gaan om te zien of die wel brengt wat je al bent.

Amigo: Is traditie belangrijk?
Jan: Ja, voor deze eikel wel, en bij sommige mensen die een traditie volgen zie je dat zij hetzelfde krijgen als de traditie mij heeft gegeven. En nee, want elke weg naar huis is aan het eindpunt gewoon hetzelfde water dat er altijd al was. Dan blijkt het Zeus te zijn die aan beide kanten van de ajax-feijenoord-wedstrijd meedoet, de boel opjut en belazert en soms weer één maakt.

Amigo: Wat zei Wolter daarover?
Jan: In 'de prehistorie van het non-dualisme in de lage landen' sprak Wolter als roepende in de woestijn al over Krishna die zei: welke weg je ook neemt, ik sta aan het eind. Vandaar dat Wolter ook zijn hele leven lang iedere weg aanmoedigde, promootte en er ook letterlijk en figuurlijk alles aan deed. Want als je ziet dat alles water is en niet een of andere Wolter met een eigen weg, is het vanzelf duidelijk dat elke weg de goede is, omdat achter elke zogenaamde weg of golf Zeus/het water verscholen is die de kluit zit te bedonderen.

Amigo: Denk je dat je zonder het te beseffen gevormd bent door de traditie dankzij Wolter?
Jan: Natuurlijk is er een verhaal geweest van een zogenaamd 'onderweg' zijn en is er in dat verhaal een hoofdrolspeler 'Jantje geheten' die zeer dankbaar is dat hij de genade heeft mogen ontvangen om bij een licht als Wolter te mogen zijn en die dat altijd in zijn hart zal blijven dragen, maar als je vanuit Zeus/water kijkt en niet vanuit het golfje, is er nooit niet water geweest. Dus is het tegelijkertijd ook volslagen onzin. Om deze schijnbare tegenstelling te leren behappen zeg ik daarom altijd: geef aan de Caesar-golf wat van de Caesar-golf is en aan Mij-het water wat van Mij-het water is. Dan kun je ze het beste allebei gewoon hun gang laten gaan. Zoals de linkerhand niet hoeft te weten wat de rechterhand doet. Belangrijk in mijn verhaal is de mate waarin je in het gewone leven erin slaagt, zonder er iets aan te doen of te laten, jezelf te blijven zien als het onveranderlijke water, in plaats van de niet bestaande, maar zich als echt-voordoende, veranderlijke golf-ervaringen.
Dankzij een 'traditie' kreeg ik het draaiboek (De Odyssee) van wat je op je weg kunt tegenkomen en waar je op moet letten om niet na het inzicht toch nog door die echt-lijkende ervaringen te worden betoverd, tot je inziet dat een ervaring niet bestaat, maar dat alles gewoon het allesomvattende ervaren zelf is. Als je dat niet laat uitrollen blijf je je verzetten tegen zogenaamde 'anderen'. Dan ben je midden in de twist rond de gouden appel terechtgekomen, ofwel in opinies en oordelen. Mijn trukendoos is er dus om te leren die schijnbare twee ? Caesar (de golf) en Mij (het water) ? uit elkaar te houden tot je mag doorhebben dat Caesar geen verhalen meer kan vertellen waarvan het water ('Mij') ? niet onmiddellijk moeiteloos doorziet dat het onzin is.

Amigo: Wat vind je ervan dat het boek Vrij Zijn van Wolter Keers wordt uitgegeven?
Jan: Te gek natuurlijk want ook al is het in een andere tijd geschreven, het is nog steeds heel helder en to the point maar daarnaast is het vooral fijn want elk bericht van het water zijn dat in deze golvenwereld verschijnt, is een feest! Vooral als het naambordje van Wolter eraan hangt. Maar nu lijkt het weer of een Jantje iets doet terwijl het toch het 'water' is dat het doet, bijvoorbeeld via al die verschillende 'wateraandragers' van uitgeverij Samsara, of gewoon rechtstreeks.

(...)

(Het gehele interview: De lol van Zeus, http://www.ods.nl/amigo/amigo8/index...html~mainFrame)