Hemel en aarde verbinden

[Looro]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Om het onderling verband te zien en te kennen,om het te kunnen herstellen zul je toch terug moeten naar het ogenblik van de verbreking van dat verband.
...
De breuk is, ook volgens de bijbel,gekomen op het ogenblik dat de menskinderen tot verstand gekomen waren om het onderscheid tussen goed en kwaad te zien. Vanaf daar moet je jouw afscheiding zoeken en dan ook de herstelling ervan.

Ja, heel juist. Maar van wat is de afscheiding gekomen toen wij de kennis van goed en kwaad tot ons namen? Voordien waren wij één in de tuin waar de Boom van het Leven naast de Boom van de kennis van Goed en Kwaad stond. Wij zijn toen gescheiden van het Leven.
Looro

[TB]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Inderdaad, maar bewuste dieren en dat maakt het verschil. In de dierenwereld zal de afscheiding er ook wel zijn maar wordt die niet als zodanig ervaren. Vanaf wanneer was de mens zich bewust van de afscheiding? Vanaf het besef van goed en kwaad, van voordeel en nadeel, van persoonlijkheid, die bewust domineerde...

Er zijn ook bewuste dieren die geen mens zijn en ook als dusdanig ervaren. Ofwel is de bijbel dan een deel vergeten te omschrijven en de dieren vergeten te vermelden ofwel klopt de 'logica' niet.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door TB

Er zijn ook bewuste dieren die geen mens zijn en ook als dusdanig ervaren. Ofwel is de bijbel dan een deel vergeten te omschrijven en de dieren vergeten te vermelden ofwel klopt de 'logica' niet.

Voor mij is de logica dat de geschapen wereld gescheiden is van de scheppende wereld en dat via de evolutie van het mensdom die scheiding ongedaan moet kunnen gemaakt worden.
De eerste voorwaarde dat die scheiding ongedaan kan gemaakt worden is dat men zich bewust moet zijn dat die scheiding er is; in de bijbel wordt dat uitgelegd door de zondeval die er gekomen zou zijn samen met de kennis van het goede en het kwade of de mens, die uit het dierenrijk opgeklommen zou zijn door het toenemen van zijn verstand.
De scheiding is er inderdaad al vanaf de schepping, maar de bewustwording ervan is er gekomen vanaf het ogenblik dat het menselijke verstand voldoende ontwikkeld was.

[Looro]

Oorspronkelijk geplaatst door TB

Het gaat em niet over de ademhaling an sich maar over de staat van het lichaam in het water.

Juist, je had het over de tweeheid lichaam-water. Als het niet over de ademhaling gaat, waarom gebruik je dan deze metafoor? Laat maar, met tweeheid is er zo een veelheid aan alternatieven dat wij enkel nog de begrippen pogen te verfijnen en aan de betekenis (hier de tweeheid) telkens weer een draai geven.

Hetzelfde draaien doe je met het 'wij zijn dieren' en 'er zijn bewuste dieren die geen mens zijn'. Hier spreek je weer over een andere tweeheid zonder op tweeheid zelf in te gaan.

Voor de mens er was, was de tweeheid er al. Alles begint met de tweeheid.
De mens wordt op de zesde dag geschapen na het verschijnen van het leven als laatste scheppingsdaad.
De mens is niet met de dieren en het plantenrijk geschapen en hij komt er ook niet uit voort: de mens is een unieke scheppingsdaad waarin God zijn evenbeeld, gelijkenis schept.
Al het voorgaande van de schepping is daarmee ook de mens eigen: de tweeheid van een dierlijk lichaam met een wezenlijke verbondenheid met het Levende (de gehele schepping), de vruchtbaarheid en het vrucht zijn.

Nadenkend over de tweeheid zijn vervolgens verschillende ontwikkelingen mogelijk.
Men kan zeggen de mens is niet-twee. Daarmee verwijst deze uitspraak naar de toestand van voor het begin waar het Ene ingesloten is in zichzelf.
Men kan zeggen de mens is één in de verbondenheid met het Levende. Daarmee verwijst deze uitspraak naar de ontwikkelingsgeschiedenis van de mens om zich in alles te verheffen tot voorbij de grenzen van zijn kunnen door de materie te ontmantelen.
Men kan tenslotte zeggen dat de mens een tweeheid is die bestaat tussen oorsprong en eindpunt van de schepping. Daarmee verwijst deze uitspraak naar elke mens als een uniek wezen waarin de Naam van de onuitsprekelijke verschijnt.
Looro

[Looro]

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

...Nadenkend over de tweeheid zijn vervolgens verschillende ontwikkelingen mogelijk.
Men kan zeggen de mens is niet-twee. Daarmee verwijst deze uitspraak naar de toestand van voor het begin waar het Ene ingesloten is in zichzelf.

Door de niet-twee tot Waarheid te nemen wordt het wezenlijke (de verbondenheid met het Levende) van de mens ontmanteld en het zichtbare of vergankelijke tot louter illusie verklaard. Gedegen zelfonderzoek is dan de ontmanteling van het ik. Om zich te vereenzelvigen met dit niet-twee moet men zichzelf uitroepen tot de ene. Men moet dat zelf doen want er niets en niemand meer om dat te bevestigen.

Voor mij is de tweeheid een bestaan tussen oorsprong (van het Een) en eindpunt van de schepping (van de twee).
De methode van werkelijk bestaan is geen ontmantelen, noch van het wezenlijke, noch van het materiële, maar in de verbondenheid in de Naam van de Onuitsprekelijke in de uitersten van de tegenstellingen de weg naar eenheid vinden.

Het gaat mij niet om een gelijk hebben of om van iets te overtuigen. Ik vind het voor mijzelf van grote waarde om in het onderscheid tussen al deze begrippen de weg naar huis terug te vinden.
Looro

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Door de niet-twee tot Waarheid te nemen wordt het wezenlijke (de verbondenheid met het Levende) van de mens ontmanteld en het zichtbare of vergankelijke tot louter illusie verklaard. Gedegen zelfonderzoek is dan de ontmanteling van het ik. Om zich te vereenzelvigen met dit niet-twee moet men zichzelf uitroepen tot de ene. Men moet dat zelf doen want er niets en niemand meer om dat te bevestigen.

Voor mij is de tweeheid een bestaan tussen oorsprong (van het Een) en eindpunt van de schepping (van de twee).
De methode van werkelijk bestaan is geen ontmantelen, noch van het wezenlijke, noch van het materiële, maar in de verbondenheid in de Naam van de Onuitsprekelijke in de uitersten van de tegenstellingen de weg naar eenheid vinden.

Het gaat mij niet om een gelijk hebben of om van iets te overtuigen. Ik vind het voor mijzelf van grote waarde om in het onderscheid tussen al deze begrippen de weg naar huis terug te vinden.
Looro

Doet dat niet denken aan wat in sommige gnostische geschriften over de schepping geschreven zou zijn?
God schiep en observeerde zijn schepping, maar was ontevreden omdat hij zichzelf niet voldoende doordrongen en verbonden voelde met zijn schepselen en daarom besloot hij bepaalde delen van zichzelf in zijn schepping geboren te laten worden.
Ze verbonden zich op die manier zo intens met hun schepselen dat ze de weg naar hun godzijn niet terugvonden en verdwaalden.
Wij zijn als hun nageslacht dat hulpeloos blijft zoeken.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Voor mij is de tweeheid een bestaan tussen oorsprong (van het Een) en eindpunt van de schepping (van de twee).
De methode van werkelijk bestaan is geen ontmantelen, noch van het wezenlijke, noch van het materiële, maar in de verbondenheid in de Naam van de Onuitsprekelijke in de uitersten van de tegenstellingen de weg naar eenheid vinden.
Looro

In feiten als je het zo ziet komt elke scheppingsdaad, elke daad voort uit het één om twee te worden en is het niet de mens, maar God die van één, twee heeft gemaakt.
Dus als je zegt dat je terug naar de oorsprong wil, zeg je dat je terug naar de oersoep wil waar tijd noch ruimte bestaat?

[Looro]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Doet dat niet denken aan wat in sommige gnostische geschriften over de schepping geschreven zou zijn?
God schiep en observeerde zijn schepping, maar was ontevreden omdat hij zichzelf niet voldoende doordrongen en verbonden voelde met zijn schepselen en daarom besloot hij bepaalde delen van zichzelf in zijn schepping geboren te laten worden.
Ze verbonden zich op die manier zo intens met hun schepselen dat ze de weg naar hun godzijn niet terugvonden en verdwaalden.
Wij zijn als hun nageslacht dat hulpeloos blijft zoeken.

Nee, zo denk ik niet. De schepping is van in het begin twee. Wat daaraan vooraf is, is het onuitsprekelijke, is niet gekend, is in zichzelf ingesloten. Gnostische geschriften kunnen een bepaalde uitleg of verwijzing geven omtrent kernbegrippen, maar zijn niet het Woord zelf. Ook de leer van Advaita wil zich ontdoen van de tweeheid door in een niet-tweeheid als Waarheid terug te keren.

De Bijbel begint met 'twee' scheppingsverhalen. In deze eenvoudige vaststelling is al meteen een toegankelijkheid gevonden in de onderliggende systematiek van de Bijbel als Woord van God.
In het eerste verhaal is er God die spreekt, in het tweede verhaal is het de Heer of Here God die spreekt. In het eerste verhaal wordt de oorsprong vertelt. Vanaf het tweede scheppingsverhaal spreekt de Heer hoe de twee zich ontwikkelt tot het uiterste van de schepping om uit het uiterste van de tegenstellingen de weg terug naar het eindpunt te vinden.
Dat gehele verhaal van de Bijbel (Torah) is niets anders dan de Naam van de onuitsprekelijke die uitgesproken wordt. Het onuitsprekelijke spreekt in de Bijbel zijn Naam uit.
In dat uitspreken is de gehele schepping van alle tijden uitgesproken, ook de geschiedenis van de mens, de geschiedenis van elke mens die terugkeert.
Looro

[Looro]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

In feiten als je het zo ziet komt elke scheppingsdaad, elke daad voort uit het één om twee te worden en is het niet de mens, maar God die van één, twee heeft gemaakt.
Dus als je zegt dat je terug naar de oorsprong wil, zeg je dat je terug naar de oersoep wil waar tijd noch ruimte bestaat?

Zo staat het er toch. In het begin schiep God de hemel en de aarde (Gen 1,1). In het Een van God is alles nog onverdeeld. Door een begin te maken was het ene van het Een de hemel en het andere van het Een de aarde. Het uiterste van de tweeheid is wanneer de schepping is vol gemaakt. Hier staat het 'vol' tegenover het 'begin'. Het begin is twee en het vol is twee. Het geheel daarvan is 'vier'. Deze vier is niet los van de Een want zij is er als begin van gemaakt. De een-vier toont het einde van een cyclus.
De terugkeer is niet een terug naar het begin, maar een terugkeer naar de onverdeeldheid van het Een of 1 - (2 - 2) - 1. De terugkeer is er naar de onverdeeldheid, de eenheid. Herwaardering van de tweeheid is voor mij herstel van het gewone, de schepping als Naam van de onuitsprekelijke.
Looro

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Zo staat het er toch. In het begin schiep God de hemel en de aarde (Gen 1,1). In het Een van God is alles nog onverdeeld. Door een begin te maken was het ene van het Een de hemel en het andere van het Een de aarde. Het uiterste van de tweeheid is wanneer de schepping is vol gemaakt. Hier staat het 'vol' tegenover het 'begin'. Het begin is twee en het vol is twee. Het geheel daarvan is 'vier'. Deze vier is niet los van de Een want zij is er als begin van gemaakt. De een-vier toont het einde van een cyclus.
De terugkeer is niet een terug naar het begin, maar een terugkeer naar de onverdeeldheid van het Een of 1 - (2 - 2) - 1. De terugkeer is er naar de onverdeeldheid, de eenheid. Herwaardering van de tweeheid is voor mij herstel van het gewone, de schepping als Naam van de onuitsprekelijke.
Looro

Waarschijnlijk zullen we dan pas terug de éénheid krijgen wanneer we werkelijk erin slagen onze daden in de ruimte-tijd te laten voor wat ze zijn, (door de engelen voorgesteld als horizontale werking, voorgesteld door het horizontale deel van het kruis) en we ons weten te concentreren op een werkelijke diepgang in ons zijn, vertikale werking, waarbij we zonder (volgens onze aardse begrippen) actief bezig te zijn een diepgaande werking buiten ruimte en tijd teweegbrengen.