Aankomen

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Voor iemand die beweert nooit geslagen geweest te zijn, zoek je ontzettend veel de spanning en (geschreven)geweld op. Je omschrijft hierboven een situatie die jij je zou gewenst hebben.

Je blijft in de pijnpunt drukken, en je haalt het steeds naar boven.
Ik ervaar jou als wraklustig, en wrokgevoelens-dragend rondom de situatie. Het is alsof je nog iets nodig hebt, om af te kunnen ronden.

Als je de behoefte hebt om dit tot op de bodem te zoeken, jouw gevoelens en beleving rondom wat gebeurd is, kan je beter een draadje openen, in plaats van op ieder draadje steeds naar boven te halen.
Succes ermee Theo.

Ik laat dit nu verder met rust, het is een mooi draadje hier, en wil het verder niet storen.

Van mij mag je gerust verder doen; ik lees mee.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

Die types waar ik op val in elk geval wel. Ze zijn er ook niet slechter van geworden.

Spreek je over Rob?

[Theo]

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

Ik heb een ex eens een lel verkocht. Vond ik vreselijk dat ik dat gedaan had. Heb ik heel lang last van gehad. Toen dacht ik dat doe ik nooit weer. Het heeft me er edoch niet van weerhouden om zijn opvolger ook eens flink om de oren te slaan. En dat luchtte toen enorm op, kan ik me nog herinneren. Nooit geen spijt van gehad. Benieuwd wat de psychiater daarvan zou zeggen.

Dank voor de waarschuwing! Ik zal zorgen dat ik geen ex van je wordt!

[Theo]

Oorspronkelijk geplaatst door Tine

Voor mij is het duidelijker als je zou zeggen dat de wil van het "ik" verdwijnt. En niet in de zin dat die wil er niet meer zou zijn (het ik-denken blijft zich immers BEWUST van wat het wilt of juist niet wilt) maar dat deze wil als het ware "overgenomen" wordt door iets waar je eigenlijk totaal niets over te zeggen hebt, willen of niet Je kan je daar met alle kracht proberen tegen te verzetten (zoals een kind zal doen wanneer het meegetrokken wordt naar het zwembad terwijl het gelooft dat het zal verdrinken) maar die "andere" kracht blijkt uiteindelijk veel sterker. Al die tijd is volgens mij echter het ik niet echt verdwenen, want dat registreert alles wat er gebeurt.

Er is een toestand mogelijk van totale egoloosheid. Een totale overgave. Ooit zul je ergens de oversteek moeten maken. Vertrouwen op 'iets anders' dan je denken. Vooral ook vertrouwen op iets wat je niet kent. Daarin wordt 'gezien' wat liefde is. Dit is noodzakelijk om de transfiguratie in gang te zetten.
Anders blijft Liefde een bedacht dingetje.

In deze toestand kan je niet blijven. Dat hoeft ook niet. Eenmaal in aanraking gekomen met Liefde zal de vorm (van de persoon in kwestie) veranderen.

[Tine]

Oorspronkelijk geplaatst door Theo

Er is een toestand mogelijk van totale egoloosheid. Een totale overgave.

Die toestand heb ik een tijdlang ervaren (mijn denken kende geen dualiteit/strijd en vertrok steeds vanuit de goedheid van alles en iedereen). Ik weet ondertussen ook waarom deze toestand niet "mocht" blijven duren...

Oorspronkelijk geplaatst door Theo

Ooit zul je ergens de oversteek moeten maken. Vertrouwen op 'iets anders' dan je denken. Vooral ook vertrouwen op iets wat je niet kent. Daarin wordt 'gezien' wat liefde is. Dit is noodzakelijk om de transfiguratie in gang te zetten.
Anders blijft Liefde een bedacht dingetje.

Die oversteek "maak" je volgens mij niet; die vindt plaats.
Het onvoorwaardelijk (blindelings) vertrouwen heeft ondertussen "vaste voet" gekregen in mijn bewustzijn waardoor het dualistische denken geen strijd meer levert (al bestaat het nog steeds en neem ik de tegenstellingen die het kan "opwerpen" heel goed waar). De liefde/God zélf ziet dualiteit blijkbaar niet als een probleem en dus kan ik er evenmin nog een probleem van maken.

Oorspronkelijk geplaatst door Theo

In deze toestand kan je niet blijven. Dat hoeft ook niet. Eenmaal in aanraking gekomen met Liefde zal de vorm (van de persoon in kwestie) veranderen.

Het kunnen kennen/ervaren van Liefde (God) vraagt enkel de bereidheid je hart te openen. Maar (de angst in) het denken kan daar heel sterke "bezwaren" tegen opperen omwille van allerhande geloofsovertuigingen, zoals bijvoorbeeld het geloof in kwetsbaarheid. Eens alle overtuigingen die een obstakel vormen voor het vrij stromen van de Liefde (levensenergie) als "niet waar" ontmaskerd werden, gaat je hart vanzelf open en kan/mag die energie haar eigen gang gaan. Pas dan kan je volgens mij een bewuste mede-schepper zijn...
En ik vermoed dat de mate van veranderen van de vorm afhankelijk is van de mate waarin de persoon in kwestie voordien de Liefde/God toeliet als drijvende kracht in zijn/haar leven.

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Theo

Er is een toestand mogelijk van totale egoloosheid. Een totale overgave. Ooit zul je ergens de oversteek moeten maken. Vertrouwen op 'iets anders' dan je denken. Vooral ook vertrouwen op iets wat je niet kent. Daarin wordt 'gezien' wat liefde is. Dit is noodzakelijk om de transfiguratie in gang te zetten.
Anders blijft Liefde een bedacht dingetje.

In deze toestand kan je niet blijven. Dat hoeft ook niet. Eenmaal in aanraking gekomen met Liefde zal de vorm (van de persoon in kwestie) veranderen.

Anders redt je het ook niet in situaties die het uiterste van je vergen.
Ego kan dat niet aan. Liefde dat wat je bent wel.

[Tine]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Zou het kunnen dat het verlies van die schat, of het zich zelfs niet bewust zijn van het bestaan van die schat, door het gros van de levende mensen de oorzaak is van alle kwaad op aarde?

Dat is heel goed mogelijk. Maar kan je iemand die geen weet heeft van iets, kwalijk nemen dat hij dat iets niet hanteert? Je kan dat weten evenmin doorgeven aan een ander. Je kan een ander wel inspireren door zelf het levende voorbeeld te zijn van wat je graag zou zien gebeuren bij anderen, maar dat is dan ook het enige wat binnen je macht/vermogen ligt.
Een kind dat (nog) niet kan lopen, verwijt je toch ook niets? Het beschikt blijkbaar over een innerlijke drijfveer om te leren lopen en als ouder geloof je in het bestaan van die drijfveer en heb je er het volste vertrouwen in dat het kind deze drijfveer zal "volgen". Het kind zelf geeft het ook niet zomaar op wanneer het valt en zich pijn doet; het ziet immers (door voorbeelden in zijn leefwereld) dat op 2 benen lopen mogelijk is. Maar voor het kind er "klaar" voor is, doet het niet eens pogingen om zelf te kunnen wat anderen al kunnen.
Gelukkig leert een kind lopen voor het in termen van goed/kwaad kan denken want anders zou het misschien de vloer (de veroorzaker van de pijn) of de zwaartekracht (een tegenwerkende kracht) beschuldigen van "kwade" bedoelingen. Het zou daardoor heel bang kunnen worden en nooit meer een poging willen/durven ondernemen om het loopproces onder de knie te krijgen en op eigen benen te leren staan.

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Als je het van die kant bekijkt, dan is de oplossing volgens mij alleen maar de groeiende bewustwording van het mensdom; wat voor mij ook de evolutie is.
Voor mij zit het mensdom op een keerpunt; maar het kan nog vies verkeren en het kan zijn dat we weer eens opnieuw van het begin af aan terug moeten gaan beginnen.

Als WE "weer eens opnieuw van het begin af aan terug moeten beginnen", wie zal dan beseffen dat "we" ooit zogezegd verder gestaan hebben in onze evolutie? We beginnen dan gewoon opnieuw, met een fris gemoed. Toch?
Maar ja, voor mij bestaat er buiten het aardse niveau van denken dan ook geen chronologische tijd. Ik zou in een zogenaamd 'volgend' leven mezelf dus evengoed in de middeleeuwen kunnen laten geboren worden vanuit de wens om die specifieke tijd eens te beleven. En ik zou daar eenzelfde proces van bewustwording kunnen meemaken als in dit leven...
De mogelijkheid tot evolutie bevindt zich in het innerlijk (bewustzijn), niet buiten in de wereld. Naar binnen kijken (in jezelf) lijkt mij dan ook belangrijker dan de blik naar buiten (naar anderen, de wereld) te richten. Jouw bewustwordingsproces heeft alleen met jezelf te maken maar je kan de buitenwereld wel "gebruiken" als spiegel voor dat proces.

[Theo]

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Anders redt je het ook niet in situaties die het uiterste van je vergen.
Ego kan dat niet aan. Liefde dat wat je bent wel.

Daarom kan je niet egoloos blijven. En is ook onwenselijk. Om daadwerkelijk van vorm te veranderen is het noodzakelijk om de eigen wil te blijven voelen.
Als je geen eigen wil meer zou voelen, dan zou je zomaar wat doen. En mogelijk weer slachtoffer worden van je ego-belangen.

Liefde, dat wat je bent, doet zich voor als een energie bij jou. Je leert het kennen, er mee werken, bij anderen te herkennen, enzovoorts. Liefde heeft handen en voeten nodig in ons menselijk bestaan. Je bewustzijn is nog altijd zoals die was, maar er ontstaat een andere gerichtheid welke je als mens verandert. Om je te richten op Liefde, dien je ook ego te kennen. Maar niet te verwerpen. Door de tegenstelling wordt alles helder.

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Theo

Daarom kan je niet egoloos blijven. En is ook onwenselijk. Om daadwerkelijk van vorm te veranderen is het noodzakelijk om de eigen wil te blijven voelen.
Als je geen eigen wil meer zou voelen, dan zou je zomaar wat doen. En mogelijk weer slachtoffer worden van je ego-belangen.

Liefde, dat wat je bent, doet zich voor als een energie bij jou. Je leert het kennen, er mee werken, bij anderen te herkennen, enzovoorts. Liefde heeft handen en voeten nodig in ons menselijk bestaan. Je bewustzijn is nog altijd zoals die was, maar er ontstaat een andere gerichtheid welke je als mens verandert. Om je te richten op Liefde, dien je ook ego te kennen. Maar niet te verwerpen. Door de tegenstelling wordt alles helder.

Liefde drijft je en dat wat je nodig hebt om te handelen en te willen wordt instrument. Of dat ego is of gewoon je denken wat zich overgeeft aan de drive dat weet ik niet maar is ook niet meer belangrijk. Het is er gewoon en dan gaat het (steeds meer) vanzelf. In die zin hoef ik er niet meer over na te denken of er mee te leren werken zoals je het beschrijft. En ik kan je niet uitleggen hoe het werkt het gaat vanzelf vanuit een innerlijke zekerheid en kennis. Op het moment dat ego opduikelt merk ik het vrijwel meteen en dat is dan een soort van verleiding maar dat dompelt tegenwoordig steeds meer onder en heeft geen overwicht meer. En dat is weleens anders geweest.

[Theo]

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Liefde drijft je en dat wat je nodig hebt om te handelen en te willen wordt instrument. Of dat ego is of gewoon je denken wat zich overgeeft aan de drive dat weet ik niet maar is ook niet meer belangrijk. Het is er gewoon en dan gaat het (steeds meer) vanzelf. In die zin hoef ik er niet meer over na te denken of er mee te leren werken zoals je het beschrijft. En ik kan je niet uitleggen hoe het werkt het gaat vanzelf vanuit een innerlijke zekerheid en kennis. Op het moment dat ego opduikelt merk ik het vrijwel meteen en dat is dan een soort van verleiding maar dat dompelt tegenwoordig steeds meer onder en heeft geen overwicht meer. En dat is weleens anders geweest.

Je hoeft er ook niet over na te denken, het werkt vanzelf. Hetgeen je doet is het 'niet-doen'. En wat 'niet-doen' inhoudt, dat beschrijf je zelf in je reactie.
Je begrijpt dus al prima wat ik bedoel.

Op het moment dat je ego 'ziet' ga je gewoon die kant niet op. Dat is de eenvoudigste uitleg denk ik. Daarom kan je ook nooit zeggen dat je egoloos bent. Je hebt ego immers nodig om aan te duiden dat je die kant niet op moet.

Als je dit mechanisme eenmaal ontdekt hebt, dan wijst het zich vanzelf.
Maar het is natuurlijk wel van het hoogste belang om ego te doorzien.
Wat dat betreft sta ik helemaal achter Renoir.
Ego doet zich voor als een weerstand in je zelf.
Maar daar heb je op zich weer niks aan als je niet weet wat Liefde daadwerkelijk inhoudt. Dan voel je de weerstand van ego wel, maar je hebt geen leidraad. De leidraad is Liefde uiteraard.