We gaan tot in het oneindige blijven doorlullen

[Dorje]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Er is altijd nog die 'vermeende' wereld waar andere regels opgeld doen. Er is nooit een 'ik' die wat doet, het wordt dan dat er een kogel is afgevuurd die door een kop is gegaan.

En, Marie, er zal niet zomaar een kogel door de kop gaan en al helemaal niet door te zien dat wat opkomt geen identiteit heeft. Het natuurlijke proces van leven in stand houden gaat gewoon door, zelfs nog veel beter zonder die inmenging van iets dat op zich een illusie is.

Het is maar als er te sterk geïdentificeerd wordt met die illusie dat het zo dol kan door draaien dat er een kogel door de kop zou gaan, juist omdat er zo een grote identificatie is met wat gewoon maar een proces is, waardoor die identificatie niet meer kan leven met wat er zich aandient of gekwetst is in zijn zelfbeeld.

Zo een over-identificatie en niet meer kunnen leven met die identificatie, of het diep gekwetst zijn, kan maar leiden tot een zeer onnatuurlijk einde van het proces. Maar niet het zien van de illusie van de identificatie met het proces, echt niet hoor, door dit zien krijgt juist het natuurlijk verloop van het proces alle vrijheid die het verdient. En het blijft ook nog steeds ervaren als "ik ben", dat gaat dan helemaal vanzelf, alleen wordt het gezien voor wat het is: een ervaring, geen werkelijkheid.

[Anna]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

En in die leegte welke zonder verleden of toekomst is, komt de sprakeloze maan op, zoals Rumi dat poëtisch uitdrukt. Ontdaan van alle reflecties, reflecteert Waarheid zich in de leegte.

Prachtig!

[Anna]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Veel 'waarder' dan de leegte kun je het niet krijgen. Toch is het niet Waarheid zelve.

Werd ik ooit bewogen door zelfzucht, nu word ik bewogen door leegte.
Waar het mij brengt? Ik heb geen idee, ik ben immers zonder verwachtingen, al mijn toekomstvervulling heb ik 10 jaar geleden aan de wilgen gehangen.....toen ik dat idee 'ik besta' heb opgegeven....

.......

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Anna

We verschillen in verschijnselen , en ook weer niet . Alles is aan verandering onderhevig, het komt en het gaat. Bij iedereen. Daarin zijn we ook een.
Niets om aan vast te houden.
Wat overblijft is leegte, betekenisloos, lege handen.

Als verschijnsel/persoon verschillen we. Zonder personen die verschijnen in al hun verscheidenheid valt er vanuit de leegte niks te zien.

In de leegte komen we samen, juist omdat de persoon daar niet komen kan.

[Anna]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Als verschijnsel/persoon verschillen we. Zonder personen die verschijnen in al hun verscheidenheid valt er vanuit de leegte niks te zien.

In de leegte komen we samen, juist omdat de persoon daar niet komen kan.

Eenmaal in de leegte is er niets beangstigende.

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Hier hoor ik weer een Marie opspelen.

Marie zegt dan ook zo af en toe best verstandige dingen. Ze moet nog hard werken aan haar uitdrukkingsvaardigheid. Maar dat is geen pré. Het is geen wet van Meden en Perzen dat je zelfkennis moet kunnen verwoorden of dat je er intelligent voor moet zijn.

Ik heb lol in het verwoorden er van, wat jij er van vindt dat maakt de leegte niks uit. Die neemt het voor kennisgeving aan.

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Anna

Eenmaal in de leegte is er niets beangstigende.

Klopt. Vroeger waren er persoonlijke gevoelens zoals spijt of schuldgevoelens bij mij. Die gevoelens waren gerelateerd aan mijn persoonlijk verleden. De remedie bleek precies zo te zijn als Rumi weergeeft in de herberg. Gewoon 'laten zijn'. Door afstand te doen van mijzelf heb ik me van een enorme last bevrijdt. En mochten er zich zaken voordoen dan weet ik de weg: alle gevoelens kun je tot object van waarneming maken. Dan lost de vereenzelviging met de gevoelens op.

[Anna]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Gewoon 'laten zijn'. Door afstand te doen van mijzelf heb ik me van een enorme last bevrijdt.

En mochten er zich zaken voordoen dan weet ik de weg: alle gevoelens kun je tot object van waarneming maken. Dan lost de vereenzelviging met de gevoelens op.

Exact!

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

Niets is nochtans voor niets. Er is gewoon niets voor Marie. En dat is iets waar Marie zich zeer sterk tegen verzet.

Oh neen Dorje; Marie is niet bezeten door Marie en weet dat er niets zo aantrekkelijk is als de leegte, waar niets is voor niets.
Wat Marie zegt is dat ieder voor zich, via zijn 'ik', want we hebben niets anders, tot conclusies moet komen en als de conclusie is dat niets is dan is dat zo; maar dan is het intrinsiek geweten en dan is het geen riedeltje dat door de ene of andere volksidioot of volksmenner of volkswijze wordt voorgehouden...
Hoe je het draait en of keert; je zult het zelf moeten vinden...

Terecht. Het mag ook niet aangenomen worden, het moet zelf vastgesteld worden en dat kan maar door die Marie te blijven onderzoeken in plaats van te blijven verdedigen.

En weer het van op voorhand aangeleerde principe, iemand die niet akkoord is om het 'ik' zo maar op de schroothoop te gooien is per definitie iemand die niet zonder zijn 'ik' kan... en ik mag nog honderd keren zeggen dat het dat niet is... zij, zijn met oogkleppen op zien en weten...

Het zelfde principe met een van de eerste vragen als je op zoek bent naar waarheid is, is er leven na de dood... Als je daarop ja durft te antwoorden dan kan het niet anders, volgens de betweters, dan dat je bang bent voor je eigen dood...

En als je bepaalde figuren naar voren sleept om steun te vinden in die verdediging, dan weet je toch best wel waar die figuren werkelijk voor staan. De Dalai Lama bijvoorbeeld spoort juist aan om de werkelijkheid van dat ik zeer grondig te blijven onderzoeken. De Boeddha, die je ook vaak aanhaalt, spoorde aan om alles wat gezien was als volgt te overschouwen, maar dan ook alles, dit lichaam, de geest, gevoel, gedachte, en zelfs bewustzijn: "dat is niet ik, dat is niet mijn, dat is niet mijn zelf". De meest hardnekkige waan dat pas helemaal op het laatste los kan gelaten worden, is volgens die Boeddha het gevoel, het geloof, de eigenwaan "ik ben". Dat is een uiterst hardekkige waan en één die niet kan gelost worden door een ik, maar door te zien dat dat ik geen essentie heeft. Dat het iets is dat geplakt wordt op iets dat steeds blijft veranderen, geen werkelijke identiteit heeft en geen blijvende, essentie heeft. En pas als deze laatste waan komt weg te vallen, wordt de eindeloze cirkel van gehechtheid aan bestaan doorbroken. Dat is wat de Boeddha aangewezen heeft.

Inderdaad Dorje, de laatste waan, want al de rest is dan opgelost en jij blijft aan niets meer vastgeplakt...
Wat zegt Boeddha, dat hij niet kan opgelost worden door een 'ik'... Dus Dorje moet je eerst je 'ik' volledig ontmantelen en dan valt hij vanzelf van je af...
Maar hem ontmantelen doe je niet door hem als eerste overboord te gooien...
Jij zult je 'ik' door en door moeten leven en hij verdwijnt in het geheel, het niets zo je wil...

Maar hij heeft nog meer aangewezen. Op de vraag van zijn discipelen wat er met de Boeddha gebeurt als zijn lichaam komt te sterven, antwoordde hij "Van de Tathagatta (een woord waarmee de Boeddha naar het Ontwaakte verwees) kan je niet meer zeggen dat het sterft, noch dat het geboren is, het past niet binnen de categorie van bestaan, noch binnen de categorie van niet bestaan. De Tathagatta is buiten elke categorie. Dus je kan niet zeggen dat het verdwijnt, noch dat het blijft, het is niet onder te brengen onder geen enkele categorie.

Oei, zou het kunnen dat Bouddha toch bang is om in het niets te verdwijnen en dan er nog vlug een Tathagatta bijsleept???

Sorry hoor maar dat is zoals jullie reageren op iedereen die nog maar het woordje 'ik' durft te zeggen...

Maar dat, Marie, is met het verstand langs geen kant te vatten, het is ook niet te realiseren via de ervaring. Het kan alleen maar direct gezien worden en dit niet via verstandelijk begrijpen, noch via het ervaringsgerichte zien, enkel direct, zonder tussenkomst van iets dat denkt, of iets dat ervaart. En dat sluit het denken en ervaren uiteindlijk niet uit, het brengt het niet terug tot niets of onbestaand, maar ziet het gewoon in de hoedanigheid waarin het verschijnt: als iets dat opkomt en weer verdwijnt, geen essentie heeft, geen blijvende identiteit, geen ik, geen mijn, geen zelf.

Hewel Dorje, dat is wat ik een staat van genade noem... Een staat waar ik door voortdurend onderzoek naar mijn 'ik' en met behulp van mijn 'ik' in aanbeland ben...
En inderdaad er zijn geen vragen meer, je observeert alleen maar en je oordeelt niet en zelfs je 'ik' verdwijnt... ik bent... en met de nadruk op ben...

Maar tot dit zien kan je nooit komen als je dit ik maar blijft verdedigen. Je weerstand tegen zij die zeggen dat je zomaar moet aannemen dat er geen "ik" is, is meer dan terecht. Je weerstand tegen zij die aanmoedigen dat ik te blijven onderzoeken echter niet.

Dorje, ik doe niets anders dan mijn 'ik' en de rest onderzoeken...
En ik weet dat mijn 'ik' ook zal verdwijnen, maar op het einde van heel mijn zoektocht, niet in het begin en ik vind het mensonterend hier aan mensen die aan een onderzoek beginnen af te komen met te zeggen dat het 'ik' niet is...

En ja, die ervaring "ik ben", dat gevoel "ik besta" dat hoef je helemaal niet te verwerpen, dat zou heel dom zijn, het blijft zich, hoe sterk je het ook verwerpt, toch voordoen. Het moet gewoon onderzocht worden op zijn werkelijkheid, dat is alles. Dat onderzoek maar blijven vermijden maakt dat de waan, het geloof erin altijd zal blijven opspelen en aanzwellen. Het gaat dus niet om het te ontkennen, maar om het te onderzoeken

.

Dorje, het is het schoonste wat ik op deze wereld heb meegemaakt en zie het dan als God en 'ik' zijn samen op weg; waarbij het 'ik' het mooiste cadeau is dat God aan iedere mens heeft gegeven...
Ken je dat ; dankbaarheid om te bestaan???

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Veel 'waarder' dan de leegte kun je het niet krijgen. Toch is het niet Waarheid zelve.

Werd ik ooit bewogen door zelfzucht, nu word ik bewogen door leegte.
Waar het mij brengt? Ik heb geen idee, ik ben immers zonder verwachtingen, al mijn toekomstvervulling heb ik 10 jaar geleden aan de wilgen gehangen.....toen ik dat idee 'ik besta' heb opgegeven....

Dus de gevoelens van dankbaarheid om het bestaan ken je niet...
En weet dat dat niets met egoisme maar alles met onzelfzuchtigheid te maken heeft...