Het zwatelen heeft weer een vervolg gekregen

[Guido]

Eerlijk gezegd ervaar ik geen of ontbeer ik eenvoudig affiniteit met 'zoekende' geest gesteldheden.
Ik re-ageer slechts op 'gevonden waar'.
Ik kan als verschenen 'iemand niet meezoeken met de ander, (Ik heb wel wat anders te doen..) ik kan wel 'mee-kijken naar wat er gevonden is, en hoe dat wordt voorgesteld.

Waarheidvinding en ont,dekken zoals ik dat opvat en onmiddellijk kan vaststellen elimineert direct iedere aanzet tot 'doenerschap'.. de grijper, de zoeker, de 'doener, de 'iemand is eruit.
Waar ik ervaar Waarheidvinding en ont,dekken te kunnen doen, wordt dat wat zich 100% onttrekt aan vermeenheid.. eenvoudig vermeend.

[Bassie]

Het kan dus niet anders dan dat de leegte de illusie voortbrengt. Omdat de illusie nou eenmaal niet de leegte kan voortbrengen. Weet ik hoe de leegte de illusie voortbrengt? Nee, dat kan ik niet weten. Ik ben immers God niet.

Wie of wat komt er dan tot realisatie? In feite is dat de zelf-illusie Bassie genaamd op dit forum. De zelfillusie realiseert zich door het 'zijn' in de leegte dat hij een zelf-illusie is.

[Guido]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

De objectieve waarheid is waarheid waaruit de subjectieve beleving van die waarheid is verdwenen. Een subjectieve beleefde waarheid, bijvoorbeeld Bassie houdt niet meer van mij, kan worden bevraagd volgens de methode van Byron Katie (vier vragen en een omkering) en laat vervolgens na nog invloed te hebben op je gemoed. Op dezelfde wijze kun je al je gedachten onderzoeken op waarheid met een zelfde effect, zoals mij bleek op het Byron Katie forum. Daar verstilde dit gebeuren na enige tijd geheel en het forum (met duizenden leden) kwam vervolgens volledig tot z'n einde.

Daar is mij de kracht duidelijk geworden van het doen, lullen heeft geen enkele zin.

Psychologisch kun je van alles doen en ontdekken.


Byron Katie en consorten, Tolle etc.. zijn een soort voorlopers van de nieuwe psychologie, die zal in de loop van tijd anders van opzet en uitgangspunten worden.
Dit omdat de mens(heid) mentaal en subjectief meer gestimuleerd wordt dan voorgaande tijden, en deze meer en meer geneigd is uit de kop te leven. Een verstilling van geest en evenwichtig gemoed zullen langzamerhand de nieuwe sociale idealen worden, en overheden zullen daarbij graag een handje helpen.. pilletje hier, zalfje daar. (Omdat ze ook niet beter weten.)

Met Waarheidvinding en ont,dekken heeft het wat mij betreft allemaal weinig te maken, meer met.. hoe krijg ik 'mijn zelf' weer een beetje in het gareel.

[Guido]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Wie of wat komt er dan tot realisatie? In feite is dat de zelf-illusie Bassie genaamd op dit forum. De zelfillusie realiseert zich door het 'zijn' in de leegte dat hij een zelf-illusie is.

Zoiets..

(Alwaar het verwoording betreft.)

[Bassie]

Gedachten onderzoeken is psychologie en heeft met zelfkennis eigenlijk niet zo veel van doen. Misschien dat je er psychisch wat stabieler van wordt, geen idee.

Zelfkennis onderzoekt kennis over het zelf. Niet de psyche, dat is een vak apart. Van psychologen lees ik op het gebied van zelfkennis soms gewoon onzin. Psychologie en zelfkennis dien je gescheiden te houden, mijn inziens.

Je moet bij bewustzijn (het kennen) zijn. Bij de aanblik van een ander is er buiten de gedachten om al de vaststelling van een niet-ik. Alles wat je ziet (kent) dat ben je zelf niet. Dat is een ijzeren wet en die blijft in 'zijn' ook gehandhaafd.

Wat veroorzaakt dan de zelf-illusie? Dat is de onbewuste aanname dat je het lichaam wat waarneemt bent. Het waarnemen an sich wordt automatisch toegekend aan het lichaam. Het zijn toch jouw ogen die kijken? Het zijn toch jouw oren die horen? Je maakt je lichaam 'mijn' lichaam.

En dan ga je die zelf-illusie ook nog er eens versterken met een persoonlijk gemoed. Dan ben je jaloers of boos op niet-ik (de ander). Dan ben je gekwetst door niet-ik. Dan ben je teleurgesteld in niet-ik. Enz enz.

Wat er gebeurd waarom de zelf-illusie echt lijkt is dat het gemoed de illusie echt doet lijken. Je gemoed is jou de baas, dicteert jou een ego. In werkelijkheid doe je jezelf een ego aan.....

Dat gezegd hebbende, dien je in het dagelijks leven toch in de rol van deze of gene ego te treden. Hoeveel weet ik van het egoloze 'zijn' ook heb, in de lichamelijke constitutie moet ik toch weer de wereld betreden. En als ik in die lichamelijke constitutie plezier maak met mijn vrienden (Om maar eens wat te bedenken) zeg ik dan dat dat vermeend is? Natuurlijk niet, in de illusie ervaar ik 'de ander' ook als een ander.

Het zou mooi worden als een stelletje tegen elkaar zegt: "Ik hou van jou"...en dan direct er achter aan zegt: "Maar het is wel vermeend hoor"! In deze wereld ervaart hetzelfde zichzelf als een ander. Ga gewoon op in de illusie anders maak je de ervaring kapot. Eenmaal het 'zijn' geweten is er niks op tegen om in de illusie op te gaan. In een film kun je ook 'helemaal zitten' en na afloop ga je verder alsof er niks aan de hand is geweest.

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Je moet bij bewustzijn (het kennen) zijn. Bij de aanblik van een ander is er buiten de gedachten om al de vaststelling van een niet-ik. Alles wat je ziet (kent) dat ben je zelf niet. Dat is een ijzeren wet en die blijft in 'zijn' ook gehandhaafd.

Wat is dan het verschil tussen de illusie als je de lichamelijke persoon bent en het ledige 'zijn'?

In het ledige 'zijn' is er geen persoon aanwezig. De persoon/lichaam kun je namelijk ook zien/kennen. Het persoonlijke gemoed kun je ook tot object van waarneming maken. Zelfs lichamelijke pijn kun je tot object van waarneming maken. Bij dat laatste zul je bemerken dat de pijn niet weggaat, maar dat de beleving minder intens is.

Vooral zoiets als pijn versterkt de illusie van lichamelijkheid. Net zoals stress de illusie van lichamelijkheid versterkt. Echter, het 'zijn' kent helemaal geen stress. Alleen de zelf-illusie kent stress. En als de zelf-illusie stress kent, kent het 'zijn' dat ook en blijft daarmee verborgen. Dan vallen 'zijn' en illusie samen.

[Guido]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Gedachten onderzoeken is psychologie en heeft met zelfkennis eigenlijk niet zo veel van doen. Misschien dat je er psychisch wat stabieler van wordt, geen idee.

Zelfkennis onderzoekt kennis over het zelf. Niet de psyche, dat is een vak apart. Van psychologen lees ik op het gebied van zelfkennis soms gewoon onzin. Psychologie en zelfkennis dien je gescheiden te houden, mijn inziens.

Je moet bij bewustzijn (het kennen) zijn. Bij de aanblik van een ander is er buiten de gedachten om al de vaststelling van een niet-ik. Alles wat je ziet (kent) dat ben je zelf niet. Dat is een ijzeren wet en die blijft in 'zijn' ook gehandhaafd.

Wat veroorzaakt dan de zelf-illusie? Dat is de onbewuste aanname dat je het lichaam wat waarneemt bent. Het waarnemen an sich wordt automatisch toegekend aan het lichaam. Het zijn toch jouw ogen die kijken? Het zijn toch jouw oren die horen? Je maakt je lichaam 'mijn' lichaam.

En dan ga je die zelf-illusie ook nog er eens versterken met een persoonlijk gemoed. Dan ben je jaloers of boos op niet-ik (de ander). Dan ben je gekwetst door niet-ik. Dan ben je teleurgesteld in niet-ik. Enz enz.

Wat er gebeurd waarom de zelf-illusie echt lijkt is dat het gemoed de illusie echt doet lijken. Je gemoed is jou de baas, dicteert jou een ego. In werkelijkheid doe je jezelf een ego aan.....

Dat gezegd hebbende, dien je in het dagelijks leven toch in de rol van deze of gene ego te treden. Hoeveel weet ik van het egoloze 'zijn' ook heb, in de lichamelijke constitutie moet ik toch weer de wereld betreden. En als ik in die lichamelijke constitutie plezier maak met mijn vrienden (Om maar eens wat te bedenken) zeg ik dan dat dat vermeend is? Natuurlijk niet, in de illusie ervaar ik 'de ander' ook als een ander.

Het zou mooi worden als een stelletje tegen elkaar zegt: "Ik hou van jou"...en dan direct er achter aan zegt: "Maar het is wel vermeend hoor"! In deze wereld ervaart hetzelfde zichzelf als een ander. Ga gewoon op in de illusie anders maak je de ervaring kapot. Eenmaal het 'zijn' geweten is er niks op tegen om in de illusie op te gaan. In een film kun je ook 'helemaal zitten' en na afloop ga je verder alsof er niks aan de hand is geweest.

..

Oorspronkelijk geplaatst door Guido

Waarheidvinding en ont,dekken zoals ik dat opvat en onmiddellijk kan vaststellen elimineert direct iedere aanzet tot 'doenerschap'.. de grijper, de zoeker, de 'doener, de 'iemand is eruit.

Je bedoelt dat jouw doener er uit is.
Dat geldt niet voor de alom aanwezige gelovers in de doener, kortom vrijwel de gehele mensheid.

Oorspronkelijk geplaatst door Guido

Met Waarheidvinding en ont,dekken heeft het wat mij betreft allemaal weinig te maken, meer met.. hoe krijg ik 'mijn zelf' weer een beetje in het gareel.

Het gaat nog niet helemaal de gewenste kant op maar er 'gebeurt' wat, dat kan ik van al dat hier geventileerde gelul nog niet zeggen. Bepaalde aspecten uit de advaita scene die werkbaar zijn gebleken kunnen opnieuw worden ingezet. Alle kleine beetjes helpen.
Alleen maar over dit soort zaken lullen gaat het niet doen.

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Het woord 'ik' staat voor ego. En een ego is per definitie begrensd binnen de lichamelijkheid.

Het 'zijn' waar ik alleen ben daar is niet zoiets als als een ego. Dus daar is de lichamelijkheid ook niet. En juist daarom is het onbegrensd .Duidelijker kan ik het niet schrijven. Dat 'zijn' kan dus nooit op het lichamelijke ego slaan.

Dat betekent eveneens dat als ik in mijn lichaam ben, ik als een ego verschijn in deze wereld. Doch dat ego heeft zijn kracht verloren omdat het weten in mij is van het onbegrensde, kennende 'zijn'.

In andere woorden zou ik kunnen zeggen dat de mens uit twee delen bestaat: het ego wat afgezonderd van de andere ego's verschijnt in deze wereld. En het 'zijn' wat egoloos is omdat het 'alleen' is.

Het kernprobleem van het ego is het verschijnen in deze wereld waar hij andere ego's opmerkt en in het 'zien' van andere ego' s de directe constatering doet: hem/haar dat ben ik niet. Het ego existeert in de tijd en dat noemen we dan 'bestaan'. Het 'zijn' is alleen-zijn en daarin kennend en present zijn.

Kennend de wereld, maar in present-zijn alleen. Het lichamelijke ego heeft geen weet van 'zijn'. Dat komt omdat het lichamelijk ego alleen 'afbeeldingen' kent, hij leeft in een wereld van afbeeldingen. En omdat het lichamelijk ego zichzelf ook als een lichaam (afbeelding) ervaart meent het ego het lichaam te zijn.

Wat er dus geweten kan worden is dat je het lichaam niet bent. Mijn lichaam (dat oude geval) is dus nog wel in deze wereld. Maar ik (als in 'zijn') ben niet in deze wereld, ik neem deze wereld waar.

En gezien dit ten diepste voor iedereen op gaat (geweten of niet) is er in WERKELIJKHEID helemaal niemand in deze wereld.

... (niets op aan te merken)

[Guido]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Wat is dan het verschil tussen de illusie als je de lichamelijke persoon bent en het ledige 'zijn'?

In het ledige 'zijn' is er geen persoon aanwezig. De persoon/lichaam kun je namelijk ook zien/kennen. Het persoonlijke gemoed kun je ook tot object van waarneming maken. Zelfs lichamelijke pijn kun je tot object van waarneming maken. Bij dat laatste zul je bemerken dat de pijn niet weggaat, maar dat de beleving minder intens is.

Vooral zoiets als pijn versterkt de illusie van lichamelijkheid. Net zoals stress de illusie van lichamelijkheid versterkt. Echter, het 'zijn' kent helemaal geen stress. Alleen de zelf-illusie kent stress. En als de zelf-illusie stress kent, kent het 'zijn' dat ook en blijft daarmee verborgen. Dan vallen 'zijn' en illusie samen.

Het 'opmerken noem ik zeer subtiel tot vrijwel, zeg maar gerust.. niet ervaarbaar.
Het worden, tijd, voorstelling, beleving kan 'Hier (Leeg) (Locatie-loos) niet zijn.
Het 'vaststellen daarentegen is alles behalve subtiel.. een onwrikbaar onweerlegbaar 'Zijn.

Ik vind dat jij de ogenschijnlijke discrepantie, (middels subjectieve relativiteit) onderhoudend weet te duiden.

..